รักใสๆของยัยพี่เลี้ยงกับเด็กฝึกหัดดดดดดด

ค่อยๆ......

พลั๊กะ!

จูบบ้านไหนเค้าดังพลั๊กะ

“เฮ้ยยยย นั้นมันเจ้าชายแห่งเมือง เคโอติก เจ้าชายที่หล่อที่สุดของเมืองนี้หว่า ว่ากันว่ามีคนหมายตาอย่างเป็ฯองค์หญิงเคียงข้างด้วยละ”

เสียงใครคนหนึ่งพูดพร้อมทำตาโต เหมือนกับเห็นเจ้าชายคนนี้มีปีกบินมา

“อ้าว องค์ชาย มาแล้วเหรอครับ”

“ครับ”

เฮ้ยยย! เสียงนี้มัน มัน มัน นายโทโมะ

พรึ่บ!

ฉันสะบัดหน้าไปมองคนที่มาใหม่

“นี้เหรอครับ องค์หญิงที่เค้าลือกันหนาหูว่า สวยนักสวยหนา หึ! สวยนะครับ ไม่เลว” อีตาหมอนี้พูดพร้อมยิ้มที่มุมปาก “เริ่มต่อเลยครับ” แล้วมันก็เดินไปนั่งที่สำหรับแขก

“เอาเป็นว่าเราจะเข้าพิธีการเลยนะครับ”

แล้วเมื่อกี้ไม่ใช่พิธีการใช่ไม เฮ้! รอดแล้วเว้ย! รอดจากไอ้อาเซนอลแล้ววว

“องค์หญิงยิ้มทำไมเพคะ”

ตูยิ้มเฉยๆทำไมต้องถามด้วยวะ?

“เปล่าเพคะไม่มีอะไร”

“ดีใจที่ได้อภิเษกกับหม่อมฉันเหรอเพคะ ^^”

ไม่เลยจ๊ะ ไม่เลยยยยยยยยยย! มันหลงตัวเองที่สุดเลยอ่าตอนนี้ ใครจะไปแต่งกับมัน ขอบรรยายสารรูปมัน นิสัยปัจจุบัน เลว คบผู้หญิงเป็นว่าเล่น ไม่จริงจังกับใคร หล่อ หน้าตาดีนิดนึง (?) ก็แค่ จมูกโด่ง ปากเรียวบาง ตาคมกริบ ใบหน้ารูปวงรี บวกกับ ทรงผมยุดใหม่ล่าสุด (เพิ่งไปสืบจากกีนเน็ตบุ๊คมา) ทำให้ดูหล่อเหลือร้ายเลยละ (นิดนึงบ้านป้าแกเหรอะ)

“เอ่อ เพคะ ใช่เพคะ”

อยากจะฉีกปากตัวเอง

“ดีใจจังนะครับ”

“เพคะ^^”

“องค์ชาย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

เสียงแปดหลอดของยัยเด็กหน้าตาน่ารักคนหนึ่งที่ใส่ชุดองค์หญิง ร้องแว้กมาจากหน้าประตูราชวัง

“เอ่อ เจ้าเป็นใครนะ”

ไอ้อาเซนอลบอกออกไป

“ทำเป็นจำไม่ได้ หม่อมฉันไงเพคะ คนที่องค์ชายจะให้เป็นองค์หญิง หรือจะให้บอกเรื่องนั้นเพคะ”

“เรื่องอะไร”

“หึ! ทุกคนค่ะ ไอ้องค์ชายคนนี้มันไม่ใช่องค์ชายค่ะ! มันหลอกทุกคนค่ะ! ตอนที่ประการหาองค์ชายที่หายสาบสูญไปตั้งแต่เกิด ไอ้องค์ชายคนนี้มันหลอกทุกคนค่ะ มันบอกว่ามันจะมาขอหม่อมอภิเษก! มันร่วมมือกับองค์ชายอีกคนหนึ่งว่าถ้าไอ้องค์ชายคนนี้มันได้เป็น มันจะมาขอหม่อมฉันอภิเษก ถึงหม่อมฉันจะมีส่วนผิดอยู่เหมือนกันที่สมรู้รวมคิดกับไอ้องค์ชายคนนี้ก็จริง เพียงแต่ไม่ได้วางแผนอะไร แผนบ้าบอพวกนี้มันสุ่มหัวกันคิด มันเอาเงินมาฟาดหัวหม่อมว่าไม่ให้บอกใคร ถ้าบอกมันจะส่งคนมาฆ่าหม่อมฉัน แล้วถ้าหม่อมฉันไม่บอกมันจะส่งคนมารับตัวหม่อมฉันมาอภิเษก แต่มันกลับหลอกหม่อมฉัน และนี้! คือเงินที่มันฟาดหันหม่อมฉัน!!!!!”

แล้วเด็กหญิงคนนั้นก็รองไห้แล้วเดินจากไป ทิ้งแต่ความเงียบกริบ!

“จริงเหรอ”

นั้นเป็นเสียงของเสด็จแม่ขององค์ชาย(ปลอม)

“เอ่อ ไม่จริงเพคะ เสด็จไม่อย่าไปเชื่อนะเพคะ”

“หึ! เหรอ”

เสียงแปดหลอดของใครบ้างคนร้องออกมา........เด็กคนนั้นยังไม่ไปไหน O_o

“เธอว่าไงนะ”

เสด็จแม่ของไอ้อาเซนอลถามเด็กคนนั้นที่กำลังยืนยิ้มแบบมีนัยน์ให้พวกฉัน

“องค์ชายตัวจริงนะเพคะ เค้าอยู่ที่นี้แล้ว นี้ค่ะคือรูปองค์ชายตัวจริง ซึ่งองค์หญิงจะเชื่อหรือไม่ มันก็คงแล้วแต่จิตใจนะค่ะ ว่าอยากจะเชื่อสิบแปดมงกุฎ หรือจะหม่อมฉัน หม่อมฉันคงไม่มีอะไรแล้วละเพคะ ทูลลาค่ะ”

แล้วเธอก็เดินจากไปจริงๆ

.......ไอ้ประโยคเมื่อแต่กี้มันบังคับชัดๆนี้หว่า

“องค์ชายตัวจริงอยู่ที่นี้”

เสียงของเสด็จแม่ไอ้อาเซนอลเอยขึ้นมาเบาๆ แต่ฉันก็พอที่จะได้ยินเพราะหูดีอ่ะนะ

“รูป? อยู่ที่นี้?”

เธอยังคงไม่หยุดพูดมัน พร้อมเปิดดูทีละรูปไปเรื่อยๆ ซึ่งแต่ละรูปฉันดูคุ้นมันมากเลยละ....ใครสักคนที่ฉันรู้จักไม่มากคนหนึ่ง เค้าเพิ่งเจอฉันได้ไม่นาน และเค้าก็ออดิชั่นที่ kamikaze O__O

“โทโมะ”

ฉันอุทานเบาๆ

“ว่าไงนะจ๊ะ?”

“เอ่อ....องค์ชายโทโมะเพคะ”

“โทโมะงั้นเหรอ”

“พะ พะ เพคะ”

ฉันบอกเสียงอ่อยใครมันจะไปพูดดังเล่า เพื่อไม่ใช่จะไม่หน้าแตกไปตามๆกันเลยเหรอไง

“โทโมะ!”

เสด็จแม่ไอ้อาเซนอล (เลิกเรียกเหอะ) ร้องตะโกนชื่อนายโทโมะที่กำลังยืนกินไวท์อยู่ มันไม่สนใจเรื่องราวเลยเหรอ

“หือ? อะไรเพคะ”

“องค์ชาย ฮึ! ฮึ! ฮือๆๆT^T องค์ชายน้อยของเสด็จแม่”

แล้วเธอก็วิ่งไปกอดลูกชายของเธอ

“หือ? อะไรนะครับ”

“แม่ตามหาเจ้ามานานแสนนานมากเลยนะ องค์ชายน้อย”

“องค์ชายน้อย??”

“ใช่เจ้าคือ องค์ชายน้อยของแม่T^T”

“ผมเหรอครับ........แสดงว่าเสด็จแม่เป็ฯแม่ของผมเหรอครับ”

“จ๊ะ ใช่จ๊ะ นี้จะหลักฐาน”

“อืม... เสด็จแม่ครับ! T^T I Love Mom”

ฉันยืนยิ้มกับท่าทางสองคนนั้นแล้วก็คิดอะไรได้

“เสด็จแม่เพคะ แล้วองค์ชายคนนี้ละเพคะ”

“เอาไปประหาร”

เสียงของเสด็จแม่สั่งอย่างเด็ดขาด

O____O <<<<<< อาเซนอล

O___o <<<<<<< ฉัน

^______^ <<<<<โทโมะ

“จะดีเหรอเพคะ”

ฉันร้องถาม

“กฎบอกว่า ใครกล้าโกหกพระเจ้าถือว่าต้องประหาร!”

“ลดไม่ได้เหรอเพคะT^T”

“ไม่ได้!!! เอามันไปประหาร!!!”

เสียงสั่งอันศักดิ์สิทธิ์บอกอีกครั้ง ทหารที่อยู่แถวนั้นถลลาไปล๊อคอีตาอาเซนอล ซึ่งหมอนั้นไม่พูดอะไร นอกจากน้ำตาที่ไหลเป็นทางยาว น้ำตาที่บ่งบอกว่า เค้าพลาดไปแล้ว น้ำตาที่บ่งบอกว่า เค้าไม่น่าไปทำเลย ฉันสงสารเค้าที่สุดเลยละ แต่จะให้ฉันทำยังไงละ ในเมื่อกฎมันคือกฎไม่ใช่ทฤษฏีที่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

...ลาก่อนนะอาเซนอล

“หยุดนะ!!!!!!”