รักอลเวง ของยัยทอมซ่ากะผีหน้าหวาน

8.8

เขียนโดย numspy

วันที่ 18 กรกฎาคม พ.ศ. 2554 เวลา 14.36 น.

  25 ตอน
  151 วิจารณ์
  44.23K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

7) ความทรงจำเริ่มกลับมา

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
โทโมะ:แก้วๆ แก้วๆเทอเป็นไรแก้วอย่าเล่นแบบนี้นะชั้นไม่สนุกนะแก้ว(นี่คิดว่าเล่นเหรอ??)
แล้วโทโมะก็ผายปอดแก้ว(นี่ไม่ได้จมน้ำนะ)
แก้ว:นะ หนาวๆ หนาวๆ หนาวๆ
โทโมะ:นี่ในห้องร้อนจะตายไปบ่นว่าหนาว เฮ้ยนะ นี่ ทำไมเทอตัวเย็นเฉียบเลยอะ แก้วๆตั้งสติหน่อยดิแก้ว
แล้วโทโมะก็เขย่าตัวแก้วเพื่อให้แก้วได้สติ
แก้ว:นะ หนาวๆ หนาวๆ หนาวๆ
โทโมะ:ดะ เดี๋ยวชั้นพาเทอไปนอนเตียงนะแก้ว
แล้วโทโมะก็พาแก้วไปนอนบนเตียงแล้วห่มผ้าให้
โทโมะ:ห่มผ้าแล้วทำไมยังตัวเย็นอีกเนี่ย
แก้ว: (พึมพำๆ) หนาวๆ หนาวๆ หนาวๆ
โทโมะ:ทำไงดีละเนี่ยไม่มีคัยอยู่บ้านด้วยอะมือเราก็จับสิ่งของไม่ได้ โถ่เว้ย!!เห็นแก้วนอนทรมานอยู่ตรงหน้าแต่กลับช่วยอะไรไม่ได้เกลียดตัวเองชะมัด
แก้ว: นะ หนาว หนาว ๆหนาวๆ
โทโมะ: งั้นคงมีวิธีเดียวที่จะทำหั้ยเทอหายหนาวซินะ
แล้วโทโมะก็นอนกอดแก้วจนทั้งคู่เผลอหลับไป
ตอนเย็น...
แก้ว: อืม กี่โมงแล้วเนี่ย อะO_o!!นะ นี่ นายมานอนกอดชั้นได้ไงเนี่ย
โทโมะ: อืม คนจะหลับจะนอนกวนจิงวุ้ย เงียบๆหน่อยเดี๋ยวของขึ้นนะ
แก้ว: อ๋อ ขอโทดค่ะ เฮ้ย!!!นี่นายตื่นเซ่เดี๋ยวเอารองเท้ายัดปากเลยวะ ตื่นๆๆๆๆๆๆ
โทโมะ: คัยวะเสียงคุ้นๆ เฮ้ยแก้วหายดีแล้วหรอ
แก้ว: เอออออออออ แล้วนายจะปล่อยชั้นได้ยังเนี่ย
โทโมะ: อะ อูย ขะ ขะ ขอโทด แล้วเมื่อเช้าเทอเป็นไรเนี่ย
แก้ว: อ๋อ เป็นโรคประจำตัวนะ ตั้งแต่พ่อทิ้งชั้นกับแม่ไปชั้นก็มีอาการแบบนี้เพราะเคียดแค้นพ่อมากที่ทิ้งชั้นกับแม่จนเกิบชัก
โทโมะ: แล้วหมอบอกว่าเป็นโรคไรอะ?
แก้ว: หาสาเหตุไม่ได้ 
โทโมะ: ไหงเป็นงั้นละ?
แก้ว: ก็ไม่เคยเจออาการแบบชั้นอะดิ
โทโมะ: แบบไหนอะ?
แก้ว: นายนี่ถามมากจิงวุ้ย ก็คือ หมอนะเอาเลือดชั้นไปตรวจแต่พอได้เลือดตามที่หมอต้องการแล้วหมอก็เขย่าเลือดดู แล้วเลือดก็จับตัวกันเป็นก้อนแล้วก็แข็งตัวไปทั้งหมดเลยอะดิ หมอเขย่าต่อหน้าชั้นเลยนะชั้นก็อึ้งไปเหมือนกัน
โทโมะ: บ๊ะ แปกจิงละแม่คุน
แก้ว: เออ หิวอะไปซื้อของที่7-11ดีกว่า
ระหว่างทางกลับก็มีคนตามแก้วมา แล้วก็มาดักหน้าแก้ว
แก้ว: ขอทางหน่อยค่ะ
โทโมะ: เค้าบอกขอทางก็ถอยเด่ เด๋วซัดเลยโด่(แล้วเค้าเห็นนายมั้ยนะ=_=!!)
คนแปลกหน้า: ไปไหนจ๊ะน้องสาวคนสวย เดี๋ยวพี่ไปส่ง
แก้ว: ไม่ต้องการหลีกไป
คนแปลกหน้า: ปากดีจังนะพี่ไปส่งดีกว่าน่า
ขณะที่คนแปลกหน้ากำลังจะเข้ามาจับแขนแก้ว แก้วก็ถีบเข้าที่ท้องขิงคนแปลกหน้าเข้าอย่างจัง
คนแปลกหน้า: โอ้ย!! แสบนักนะมึงนี่แนะ
แล้วคนแปลกหน้าก็กำลังจะชกท้องแก้วแต่มีคนมาช่วยไว้ก่อน(งี้แหละนิยายไทยต้องมีพระรองมาช่วย^^!!)
พระรอง:เฮ้ยรังแกผู้หญิงเหรอวะ
คนแปลกหน้า: มึงอย่ายุ่งเรื่องผัวเมียมึงไม่เกี่ยว
แก้ว: คัยเมียแกยะ ช่วยด้วยค่ะ มันจะทำร้ายชั้น
พระรอง: มากไปมั้งพี่ชาย ผมว่าพี่ชายรีบหนีไปก่อนดีกว่าเมื่อกี้ผมโทรหาตำรวจไว้อะเดี๋ยวก็คงมา
คนแปลกหน้า: ฝากไว้ก่อนเหอะ
แล้วคนแปลกหน้าก็ววิ่งหายไป
โทโมะ: (พึมพำๆ) เชอะทำเป็นพระเอกหล่อตรงไหนไม่ทราบ สู้เราก็ไม่ได้หล่อทุกตรง^^!(เออ พ่อสุดหล่อไม่น่าหั้ยเป็นพระเอกเลยหลงตัวเองชะมัด=_=!!!)
แก้ว: เอ่อขอบคุนค่ะคุนนนนนนน
พระรอง: อ๋อ ผมชื่อจองเบครับเป็นคนเกาหลีครับ
แก้ว:อ๋อ ค่ะขอบคุนค่ะ จองเบ
จองเบ: ไม่เป็นไรครับเอ่อ พักแถวนี้เหรอครับหั้ยผมไปส่งมั้ย?
โทโมะ: หึมาแนวเดียวกับไอ้หื่นคนเมื่อกี้เป๊ะเลย เชอะ
แก้ว: เงียบน่า
จองเบ: อะไรนะ
แก้ว: อ๋อ เอ่อคือว่าไม่เป็นไรค่ะ เดี่ยวกลับเองดีกว่าค่ะ ขอบคุนนะคะ
จองเบ: ครับไม่เป็นไร งั้นผมไปนะบาย
แก้ว: อืม บาย
แล้วจองเบก็เดินจากไป
โทโมะ: เจอกันแค่แป๊ปเดียวสนิดไวจังนะแก้ว
แก้ว: ไรของนายเนี่ย ทำตัวเป็นเด็กไปได้นะ หึงรึไง?
โทโมะ: ก็หึงอะดิเชอะ
ตึกๆตึกๆ
โทโมะ: (พึมพำๆ) เฮ้ยนี่เราพูดไรออกไปวะเนี่ย
แก้ว: นี่ นะ นายเนี่ยชอบพูดเล่นอยู่เรื่อยเลยนะ
โทโมะ: อะ อืมๆ กลับบ้านเหอะ
แก้ว: อืม (พึมพำๆ) นี่เราคิดไรเนี่ย
โทโมะ: (นึกในจัย) เราเนี่ยนะหึงยัยแก้ว บ้าป่าววะ
เป็นกำลังจัยด้วยนะ

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา