รักอลเวง ของยัยทอมซ่ากะผีหน้าหวาน

โทโมะ:แก้วๆ แก้วๆเทอเป็นไรแก้วอย่าเล่นแบบนี้นะชั้นไม่สนุกนะแก้ว(นี่คิดว่าเล่นเหรอ??)

แล้วโทโมะก็ผายปอดแก้ว(นี่ไม่ได้จมน้ำนะ)

แก้ว:นะ หนาวๆ หนาวๆ หนาวๆ

โทโมะ:นี่ในห้องร้อนจะตายไปบ่นว่าหนาว เฮ้ยนะ นี่ ทำไมเทอตัวเย็นเฉียบเลยอะ แก้วๆตั้งสติหน่อยดิแก้ว

แล้วโทโมะก็เขย่าตัวแก้วเพื่อให้แก้วได้สติ

แก้ว:นะ หนาวๆ หนาวๆ หนาวๆ

โทโมะ:ดะ เดี๋ยวชั้นพาเทอไปนอนเตียงนะแก้ว

แล้วโทโมะก็พาแก้วไปนอนบนเตียงแล้วห่มผ้าให้

โทโมะ:ห่มผ้าแล้วทำไมยังตัวเย็นอีกเนี่ย

แก้ว: (พึมพำๆ) หนาวๆ หนาวๆ หนาวๆ

โทโมะ:ทำไงดีละเนี่ยไม่มีคัยอยู่บ้านด้วยอะมือเราก็จับสิ่งของไม่ได้ โถ่เว้ย!!เห็นแก้วนอนทรมานอยู่ตรงหน้าแต่กลับช่วยอะไรไม่ได้เกลียดตัวเองชะมัด

แก้ว: นะ หนาว หนาว ๆหนาวๆ

โทโมะ: งั้นคงมีวิธีเดียวที่จะทำหั้ยเทอหายหนาวซินะ

แล้วโทโมะก็นอนกอดแก้วจนทั้งคู่เผลอหลับไป

ตอนเย็น...

แก้ว: อืม กี่โมงแล้วเนี่ย อะO_o!!นะ นี่ นายมานอนกอดชั้นได้ไงเนี่ย

โทโมะ: อืม คนจะหลับจะนอนกวนจิงวุ้ย เงียบๆหน่อยเดี๋ยวของขึ้นนะ

แก้ว: อ๋อ ขอโทดค่ะ เฮ้ย!!!นี่นายตื่นเซ่เดี๋ยวเอารองเท้ายัดปากเลยวะ ตื่นๆๆๆๆๆๆ

โทโมะ: คัยวะเสียงคุ้นๆ เฮ้ยแก้วหายดีแล้วหรอ

แก้ว: เอออออออออ แล้วนายจะปล่อยชั้นได้ยังเนี่ย

โทโมะ: อะ อูย ขะ ขะ ขอโทด แล้วเมื่อเช้าเทอเป็นไรเนี่ย

แก้ว: อ๋อ เป็นโรคประจำตัวนะ ตั้งแต่พ่อทิ้งชั้นกับแม่ไปชั้นก็มีอาการแบบนี้เพราะเคียดแค้นพ่อมากที่ทิ้งชั้นกับแม่จนเกิบชัก

โทโมะ: แล้วหมอบอกว่าเป็นโรคไรอะ?

แก้ว: หาสาเหตุไม่ได้ 

โทโมะ: ไหงเป็นงั้นละ?

แก้ว: ก็ไม่เคยเจออาการแบบชั้นอะดิ

โทโมะ: แบบไหนอะ?

แก้ว: นายนี่ถามมากจิงวุ้ย ก็คือ หมอนะเอาเลือดชั้นไปตรวจแต่พอได้เลือดตามที่หมอต้องการแล้วหมอก็เขย่าเลือดดู แล้วเลือดก็จับตัวกันเป็นก้อนแล้วก็แข็งตัวไปทั้งหมดเลยอะดิ หมอเขย่าต่อหน้าชั้นเลยนะชั้นก็อึ้งไปเหมือนกัน

โทโมะ: บ๊ะ แปกจิงละแม่คุน

แก้ว: เออ หิวอะไปซื้อของที่7-11ดีกว่า

ระหว่างทางกลับก็มีคนตามแก้วมา แล้วก็มาดักหน้าแก้ว

แก้ว: ขอทางหน่อยค่ะ

โทโมะ: เค้าบอกขอทางก็ถอยเด่ เด๋วซัดเลยโด่(แล้วเค้าเห็นนายมั้ยนะ=_=!!)

คนแปลกหน้า: ไปไหนจ๊ะน้องสาวคนสวย เดี๋ยวพี่ไปส่ง

แก้ว: ไม่ต้องการหลีกไป

คนแปลกหน้า: ปากดีจังนะพี่ไปส่งดีกว่าน่า

ขณะที่คนแปลกหน้ากำลังจะเข้ามาจับแขนแก้ว แก้วก็ถีบเข้าที่ท้องขิงคนแปลกหน้าเข้าอย่างจัง

คนแปลกหน้า: โอ้ย!! แสบนักนะมึงนี่แนะ

แล้วคนแปลกหน้าก็กำลังจะชกท้องแก้วแต่มีคนมาช่วยไว้ก่อน(งี้แหละนิยายไทยต้องมีพระรองมาช่วย^^!!)

พระรอง:เฮ้ยรังแกผู้หญิงเหรอวะ

คนแปลกหน้า: มึงอย่ายุ่งเรื่องผัวเมียมึงไม่เกี่ยว

แก้ว: คัยเมียแกยะ ช่วยด้วยค่ะ มันจะทำร้ายชั้น

พระรอง: มากไปมั้งพี่ชาย ผมว่าพี่ชายรีบหนีไปก่อนดีกว่าเมื่อกี้ผมโทรหาตำรวจไว้อะเดี๋ยวก็คงมา

คนแปลกหน้า: ฝากไว้ก่อนเหอะ

แล้วคนแปลกหน้าก็ววิ่งหายไป

โทโมะ: (พึมพำๆ) เชอะทำเป็นพระเอกหล่อตรงไหนไม่ทราบ สู้เราก็ไม่ได้หล่อทุกตรง^^!(เออ พ่อสุดหล่อไม่น่าหั้ยเป็นพระเอกเลยหลงตัวเองชะมัด=_=!!!)

แก้ว: เอ่อขอบคุนค่ะคุนนนนนนน

พระรอง: อ๋อ ผมชื่อจองเบครับเป็นคนเกาหลีครับ

แก้ว:อ๋อ ค่ะขอบคุนค่ะ จองเบ

จองเบ: ไม่เป็นไรครับเอ่อ พักแถวนี้เหรอครับหั้ยผมไปส่งมั้ย?

โทโมะ: หึมาแนวเดียวกับไอ้หื่นคนเมื่อกี้เป๊ะเลย เชอะ

แก้ว: เงียบน่า

จองเบ: อะไรนะ

แก้ว: อ๋อ เอ่อคือว่าไม่เป็นไรค่ะ เดี่ยวกลับเองดีกว่าค่ะ ขอบคุนนะคะ

จองเบ: ครับไม่เป็นไร งั้นผมไปนะบาย

แก้ว: อืม บาย

แล้วจองเบก็เดินจากไป

โทโมะ: เจอกันแค่แป๊ปเดียวสนิดไวจังนะแก้ว

แก้ว: ไรของนายเนี่ย ทำตัวเป็นเด็กไปได้นะ หึงรึไง?

โทโมะ: ก็หึงอะดิเชอะ

ตึกๆตึกๆ

โทโมะ: (พึมพำๆ) เฮ้ยนี่เราพูดไรออกไปวะเนี่ย

แก้ว: นี่ นะ นายเนี่ยชอบพูดเล่นอยู่เรื่อยเลยนะ

โทโมะ: อะ อืมๆ กลับบ้านเหอะ

แก้ว: อืม (พึมพำๆ) นี่เราคิดไรเนี่ย

โทโมะ: (นึกในจัย) เราเนี่ยนะหึงยัยแก้ว บ้าป่าววะ

เป็นกำลังจัยด้วยนะ