รักอลเวง ของยัยทอมซ่ากะผีหน้าหวาน

....ความเดิมตอนที่แล้ว...

ป๊อป: ไอ้โมะ แกตื่นดิวะ แล้วชั้นจะอยู่ยังไง แล้ววงที่เราตั้งขึ้นมาด้วยกันละ ตื่นดิ ขอหั้ยมีปาติหารเกิดขึ้นกับแกด้วยเถิด

ว่าแล้ว อยู่มือโทโมะก็ขยับได้

ป๊อป:O_o!!!  ไอ้โมะ

ป๊อป: มะ หมอๆ หมอคร๊าบ หมอ คนไข้ฟื้นแล้วคร๊าบ หมออออออออ

แล้วหมอก็วิ่งมา

หมอ: มีอะไรครับ

ป๊อป: คนไข้ฟื้นแล้วครับหมอ คนไข้ฟื้นแล้วครับ

หมอ: งั้นหมอขอตรวจอาการคนไข้ซักนิดนะครับ

พยาบาล: เชิญออกไปรอข้างนอกนะคะ

ป๊อป: ครับ

แล้วป๊อปก็เดินออกมา

.....ก็แค่ตัวเทอหน้าตา สงสัย...

ป๊อป: สวัดดีครับ

แม่โทโมะ: ลูกโมะเป็นไงบ้างจ๊ะ

ป๊อป: เอ่อ คือ เอ่อ ...

แม่โทโมะ: หรือว่าลูกโมะสิ้นใจแล้ว ไม่นะ โฮๆๆๆ ลูกแม่ แล้วแม่จะอยู่กับใคร ฮือๆๆๆ(โถๆๆมารดาผู้น่าฉงฉานT_T!!!)

ป๊อป: เอ่อ ไม่ใช่ครับ คือโทโมะฟื้นแล้วครับคุณน้า

แม่โทโมะ: ฮือๆๆ ฮะ ละ ลูกโมะฟื้นแล้ว โอ้ ขอบคุณพระเจ้า งั้นน้าจะรีบซื้อตั๋วกลับกรุงเทพเลยนะจ๊ะ....ตู๊ดๆๆๆ...

ป๊อป: เฮ้ออออออ....

ทางด้านแก้ว(ผู้ไม่รู้อะไรเลย เฮ้อ...น่าฉงฉาน.....)

ฟาง: แก้วเป็นไรป่าว หน้าซีดๆ

แก้ว: ไม่มาก แค่ปวดหัวอะ แม่เป็นไงบ้างอะ??

ฟาง: แขนหักอะดิ  หมอให้นอนดูอาการที่รพ. ซักอาทิตย์นะ

แก้ว: อือ รู้แล้ว ง่วงอะนอนนะ

ฟาง: นี่แกเป็นไรเนี่ยถามคำตอบคำ เดินก็เหมือนคนไร้วิญญาณ เฮ้อ หิวอะ กินข้าวกัน

แก้ว: ไม่กิน ง่วง

ฟาง: เออๆๆ กินคนเดวก็ด้าย เดี๋ยวซื้อหนมมาฝากละกันนะ

แก้ว: เอา เค้กโรวช็อกโกแล๊ต กับโฟโมสรสจืด

ฟาง: บ๊ะ ขนาดจะนอนยังมีอารมณ์สั่งอีกนะแกเนี่ย เออๆๆชั้นไปละ

แล้วฟางก็เดินออกจากห้องไป

แก้ว: (น้ำตาคลอ) ฮึก ทำไมนายต้องทิ้งกันไปด้วยละไวท์ ไหนนายเคยสัญญาว่าจะอยู่กับชั้นไงละ ฮือๆๆ คนผิดสัญญา ชั้นเกลียดนายที่สุดเลย ฮือๆๆ ชั้นเกลียดนาย ชั้นเกลียดนาย ...ชั้น...เกลียด..คร๊อกฟรี้...(แล้วก็เผลอหลับไปเพราะความเพลีย)

ทางด้านโทโมะ

โทโมะ: อืม.... หิวน้ำ...ขอน้ำหน่อย..แค๊กๆๆ

ป๊อป: อ้าวฟื้นแล้ว อะนี่น้ำ (ป๊อปค่อยๆประคองโทโมะให้ลุกดื่มน้ำ)

โทโมะ: ชั้นเป็นไรเนี่ย

ป๊อป: คือแกโดนรุมกระทืบอะดิ ชั้นบอกแล้วไงละว่าอย่าไปยุ่งกับพวกมัน

โทโมะ: ไอ้พวกแย้ นะเหรอ เฮอะ ป๊อดสิ้นดี หมาหมู่ซะด้วยดิ

ป๊อป: แล้วแกไปทำไรให้พวกมันแค้นละ??

โทโมะ: ก็ผู้หญิงของมันมายุ่งกับชั้น มันเลยนึกว่าชั้นแย่งของมันอะดิก็เลยโดน แล้วนี่ชั้นสลบไปกี่วันแล้วละ

ป๊อป: (ไม่พูดได้แต่โชว์ สองนิ้วให้โทโมะ)

โทโมะ: อ๋ออออ 2 วัน (พูดแล้วก็ดูดน้ำต่อ)

ป๊อป: 2เดือนครึ่ง

โทโมะ: พรวด...(น้ำพุ่งใส่หน้าป๊อปเลยอะ คิคิสม) อะไรนะ สะ สองเดือนครึ่ง เลยเหรอ

ป๊อป: อี๋ เหม็นวะไม่ได้แปรงฟันตั้น2เดือนครึ่งแหวะ เต็มหน้าเลยอะ หึ่งเลยอะ

โทโมะ: เออๆๆ ชั้นรู้ไม่ต้องย้ำ ไปล้างหน้าเลย

ป๊อป: เออๆๆ รู้ อะ ลืมแก้วได้ไงเนี่ยแก้วไปไหนวะ

โทโมะ: คัยอะแก้ว?? คุ้นๆนะชื่ออะ แต่จำไม่ได้อะ

ป๊อป: อ้าว นี่แกจำแก้วไม้ได้เหรอ เฮ้ยได้ไงอะ แก้วไง ที่ตัวสูงๆ ท่าทางออกทอมๆหน่อยนะ

โทโมะ: ไม่รู้จักอะ แฟนแกเหรอ

ป๊อป: บ้าเหรอ ไม่ใช่เว้ย อ้าวถ้าไม่สนิทแล้วทำไมแก้วถึง จุ...เอ่อไม่มีไรชั้นไปล้างหน้าก่อนนะ

ในห้องน้ำ

ป๊อปก็ถามกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจ

ป๊อป: ทไมไอ้โมะถึงลืมแก้วละ แล้วแก้วจะว่าไงละเนี่ยโอ้ยกลุ้มๆๆๆ

หลังจากป๊อปออกมาจากห้องน้ำ

โทโมะ: เบื่อวะ พาไปเดินเล่นหน่อย

ป๊อป: คร๊าบบคุณชาย

แล้วป๊อปก็พาโทโมะขึ้นรถเข็นแล้วออกไปนอกห้องและแก้วก็เดินสวนมาพอดี

ป๊อป: อ้าวแก้ว ยังไม่กลับเหรอ??

เมื่อแก้วหันมาตามเสียงเรียกชื่อตน แล้วก็พบกับโทโมะที่นั่งรถเข็นอยู่ แก้วถึงกับน้ำตาคลอ แล้วแก้วก็วิ่งเข้าไปกอดโทโมะอย่างดีใจ

แก้ว: ไวท์ นายไม่เป็นไรใช่มั๊ย ไวท์ ฮึก ชั้นดีใจที่นายไม่เป็นไร ฮึก ดีใจที่นายไม่ผิดสัญญา

โทโมะ: เอ่อ ขะ ขอโทดนะครับ ผมชื่อโทโมะครับไม่ใช่ “ไวท์” แล้วคุณเป็นใครเหรอครับ

แก้วยืนอึ้งกับคำถามของโทโมะ

แก้ว: นะ นี่ นายจำ ชั้น มะ ไม่ได้เหรอไวท์

โทโมะ: คุนคงจำคนผิดแล้วครับผมชื่อโทโมะไม่ใช่ไวท์ครับ

แล้วอยู่หวายก็เดินเข้ามาหาโทโมะ

หวาย: โมะ ขา อาการเป็นไงบ้างคะ

โทโมะ: อืมดีขึ้นแล้วครับ ขอบคุนนะ

แก้วได้แต่ยืนอึ้งกับการกระทำของโทโมะทั้งน้ำตาที่คลอพร้อมที่จะไหลได้ทุกเมื่อ

หวาย: นี่ใครคะโมะ

โทโมะ: เอ่อ ผมก็ไม่รู้จักเหมือนกัน

ป๊อป: ก็นี่ไงแก้วอะที่ชั้นเล่าให้แกฟะ...

แก้ว: ไม่ต้องพูดแล้วป๊อป ฮึก ขะ ขอโทดด้วยนะ ชั้นจำคนผิด ขอตัวนะป๊อป

ป๊อป: เดี๋ยวชั้นไปส่ง ยัยนมโต ฝากโมะด้วย

หวาย: ว๊าย นี่กล้าดียังไงถึงเรียกชั้นแบบนั้นเนี่ย ฮึ่ยฝากไว้ก่อนเหอะ เดี๋ยวหวายเข็นให้นะคะโมะ

โทโมะ: อืม พากลับห้องหน่อย อยากพัก....

ทางด้านแก้วที่วิ่งออกมา จนถึงที่จอดรถ

แก้ว: ฮึก นี่เหรอ สิ่งที่นายสัญญากับชั้นไว้ นี่นะเหรอ ฮือๆๆ(แล้วแก้วก็ก้มหน้าร้องให้จนป๊อป ตามมาทัน)

ป๊อป: O_o!!! แก้ว แก้วๆๆ

เม้นเยอะนะ เด๋วท้อ แล้วจะไม่รู้ว่าแก้วเปนไร^^!!!