เมื่อไหร่ก็ใช่เธอ เพื่อนที่ฉันรู้ใจ

ตอนที่ 13 ป๊าม๊า >///< “ม๊าถามว่าเลิกกับเขาได้มั้ย ? คนนี้ขอให้น้องได้มั้ย ?”แม่มล “เลิกกับเขา แล้วให้เขามาคบกับน้องแต่งงานกับน้องได้มั้ยแก้ว”แม่มลพูด แก้วได้แต่เงียบ “เลิกกับเขา โดยไม่ต้องบอกเหตุผลให้เขารู้ได้มั้ยแก้ว ม๊าขอ....”แม่มลยังพูดไม่จบเพราะ “ม๊าค่ะ เรื่องอื่นแก้วทำให้ม๊าได้ แต่เรื่องนี้แก้วทพให้ม๊าไม่ได้”แก้วพูด “มันมีเรื่องไหนสำคัญกว่าน้องอีกหรอแก้ว ?” “แล้วมันมีเรื่องไหนที่ม๊าไม่เคยขอแก้วให้น้องบ้างล่ะคะ ?” “ม๊ารู้มั้ย ม๊าขออะไรแก้วก็ได้ แต่ผู้ชายคนนี้ แก้วขอ”แก้วพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาจากดวงตาคู่สวยของเธอ “เมื่อก่อนแก้วคิดว่า ม๊าเห็นว่าน้องยังเด็ก โอเค แก้วยอมเสียสละบางสิ่งให้ได้ แต่...ตอนนี้แก้วรู้แล้ว ว่าแก้วไม่เคยมีความสำคัญกับม๊าเลย กี่ครั้งแล้วที่แก้วต้องเสียสละสิ่งที่แก้วรักเพื่อน้อง ที่แก้วไม่บอกว่าไม่ให้เพราะกลัวน้องจะเสียใจ แต่ม๊ารู้มั้ยว่าแก้วต้องร้องไห้ทุกครั้งที่ม๊าขอเอาของที่แก้วรักไปให้น้อง แก้วไม่ใช่ลูกม๊าใช่มั้ย ? ม๊าถึงไม่เคยสนใจแก้วเลย ทุกเรื่องทุกอย่างแก้วยอมได้ แต่ผู้ชายคนนี้ แก้วรักของแก้ว แก้วขอได้มั้ยค่ะ ?...”แก้วพูดทั้งน้ำตา “ถ้าม๊าตอบว่า ไม่ได้ล่ะ”แม่มลพูดคำพูดนี้ถึงกับทำให้แก้วแทบล้มทั้งยืน “ถ้าม๊าไม่ให้ เกลก็ไม่เอาค่ะ” “เกล”แก้วกับแม่มลพูดพร้อมกัน “ม๊าทำแบบนี้ทำไมค่ะ ? เกลไม่ได้รักพี่โทโมะสักหน่อย สิ่งที่ม๊าทำให้เกลตอนเด็กๆ ม๊าแย่งจากพี่แก้วมาให้เกลหรอค่ะ ?”เกลถาม “แล้วนี้ม๊าจะแย่งพี่โทโมะจากพี่แก้วมาให้เกลอีกหรอค่ะ”เกลถามต่อ “แก้วเกิดเรื่องอะไรขึ้น”โทโมะวิ่งเข้ามาถามแก้วเพราะเห็นแก้วกำลังร้องไห้อยู่ “ถ้าม๊าต้องการแก้วก็ทำให้ค่ะ”แก้วพูด “โทโมะเรา....” “เราเข้าบ้านกันเถอะค่ะ”เกลพูดแล้วจูงมือแก้วไป “พี่จะทำอะไร”เกลถาม “ทำตามที่แม่ขอ”แก้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พี่จะบ้าหรอ ? เกลไม่เอาหรอก”เกลพูด “ทำไม ?”แก้วถาม “อย่าบอกนะว่าแกมีคนที่แกชอบแล้ว”แก้วถาม “ก็ทำนองนั้นแหละ”เกลตอบ “ใครอ่ะ บอกพี่ได้ป่ะ ?”แก้วพูด “ไม่บอกหรอก พี่ไม่ต้องเลิกกับพี่โทโมะนะ ถ้ายัยป็อปรู้ยัยป็อปฆ่าเกลแน่”เกลพูด “รู้จักกันด้วยหรอ ?”แก้วถาม “รู้สิ เพื่อนกันตั้งแต่มัธยมแล้ว” “อ๋อออ”แก้วพูด “แก้วจะไปไหนคุยกับม๊าก่อน”แม่มลพูด “มีอะไรไปคุยกันข้างในสิค่ะม๊า”เกลพูด ณ ห้องอาหาร “จริงสิ ตาโทโมะเรียนจบเมื่อไหร่ ?”แม่โทโมะถาม “อีก 2 ปีครับ”โทโมะตอบ “นี้มล เธอว่าเราให้ลูกเราทั้งสองคนหมั้นกันดีมั้ย ?”แม่โทโมะถาม “อะไรนะ ?”แม่มลถาม “หมั้นไงหมั้น”แม่โทโมะพูด “ใครกับใคร ?”แม่มลถาม “แก้วกับโทโมะไง”แม่โทโมะตอบ แก้วเองที่กำลังทานอาหารอยู่ก็ได้แต่ลุ้นว่าแม่ของเธอจะตอบตกลงหรือไม่ “ก็ดีนะ เอาวันไหนล่ะ ?”แม่มลพูดพร้อมกับส่งยิ่มมาให้แก้ว “ม๊าค่ะ”แก้วเรียก “ทำไม ไม่อยากแต่งหรอ ? ไหนบอกผู้ชายคนนี้แก้วขอ ไง”แม่มลพูด “อะไรนะครับ แก้วพูดว่าอะไรนะ”โทโมะถาม “ผู้ชายคนนี้แก้วขอ แก้วรักของแก้ว ผู้ชายคนนี้แก้วขอนะ...”แม่มลพูดเลียนแบบที่แก้วพูด “ฮะๆ เธอพูดอย่างนั้นหรอ ? มีมุมแบบนี้เหมือนกันนะเรา”โทโมะแซว “ม๊าอ่ะ พูดอะไรเล่า แก้วเขินนะ แล้วม๊าหมายความว่าไง เมื่อกี้ม๊ายังจะให้แก้วยกเลิกกับโทโมะเพื่อยกให้เกลอยู่เลย”แก้วพูด “ลองใจน่ะ ม๊าอยากรู้ว่าแก้วรักเขาจริงหรือป่าว”แม่มลพูด “ลองใจซะ น่ากลัวเชียว”แก้วพูด “นี้ แล้วที่พูดว่าน้อยใจม๊าน่ะ จริงหรอ ?”แม่มลถาม “จริงสิ ก็ดูดิม๊ามีอะไรก็ยกให้เกลตลอดเลย จนแก้วคิดว่าแก้วไม่ใช่ลูกม๊า”แก้วพูดพร้อมกับอาการน้ำตาคลอ “เด็กน้อย โตจนจะแต่งงานแล้วยังร้องไห้อีก”แม่มลพูด “ไม่มีแม่คนไหนไม่รักลูกหรอกนะ”แม่มลพูดพร้อมลุกขึ้นไปกอดแก้ว “แก้วขอโทษนะค่ะ ม๊าที่แก้วคิดแบบนั้น”แก้วพูด “มันก็ไม่แปลกหรอกที่แก้วจะคิดอย่างนั้น ทีนี้เลิกคิดซะนะ จะแต่งงานแล้วยังทำให้ม๊าเป็นห่วงอีก”แม่มลพูด “ค่ะ”แก้วตอบ “เออนี่โทโมะปีนี้ลูกอายุเท่าไหร่ ?”แม่โทโมะถาม “21 ครับ”โทโมะตอบ “แก้วล่ะ ?”แม่โทโมะถาม “19 ค่ะ”แก้วตอบ “ห่างกันตั้งสองปี ทำไมพี่โทโมะถึงได้อยู่ชั้นเดียวกันกับพี่แก้วล่ะค่ะ”เกลถาม “ก็เหมือนพี่ป็อปไงเกล เพราะโทโมะกับพี่ป็อปน่ะไปต่างประเทศด้วยกัน ก็เลยต้องดร็อปเรียนไว้”แม่มลตอบแทน “ใช่จ๊ะ งั้นต่อจากนี้โทโมะต้องเรียกแก้วว่าน้องนะ น่ารักดี แม่ชอบ”แม่โทโมะพูด “แม่ครับ ไม่เอาผมกับแก้วถนัดเรียกแบบนี้มากกว่า เนอะแก้ว”โทโมะพูด “อะไรค่ะ พี่โทโมะ”แก้วพูดเป็นเชิงขำๆ “ไม่ต้องเลยๆ ฟังแล้วขนลุก”โทโมะพูด “พี่อ่ะ ฮ่าๆๆๆ พอเถอะๆ ขนลุกเหมือนกัน”แก้วพูดพร้อมกับขำออกมา “ม๊าว่าน่ารักดีออกนะแก้ว”แม่มลพูด “ไม่เอาอ่ะม๊า แก้วพูดแก้วยังขนลุกเลย”แก้วพูด “งั้นเอาอย่างอื่นๆ แม่ว่าน่าจะมีคำเรียกกันนะ เห็นวัยรุ่นสมัยนี้เค้าชอบเรียกกันแม่ว่ามันน่ารักดี”แม่โทโมะพูด “เอาคำนี้มั้ยครับ ?”โทโมะเสนอ “คำไหน ?”ทุกคนถาม “ป๊าม๊าไง >///<”โทโมะพูดไปเขินไป “บ้า >///<”แก้วพูดพร้อมกับสีหน้าที่แดงขึ้นๆ “คำนี้ก็ดีนะ ป๊าม๊า ฮ่าๆๆ”แม่โทโมะขำ
ตกเย็น “แย่จังโทโมะฝนตกอ่ะ”แก้วพูด “ว่าอะไรนะม๊า ป๊าไม่ได้ยิน”โทโมะพูด “เอาจริงหรอ ? บ้าน่าขำอ่ะ”แก้วพูด “ไม่เห็นขำเลย น่ารักดีเหมือนเราเป็น...” “เป็นอะไร ?”แก้วถาม “สามีภรรยากัน”โทโมะกระซิบ “ไอ้บ้า แบร่ๆ”แก้วพูดพร้อมกับแลบลิ้นใส่โทโมะ “นอนนี้ก็ได้นะลูก ไม่ได้ค้างที่บ้านนานแล้วนะเดี๋ยวป็อปก็มาแล้ว”แม่โทโมะพูด “ก็ดีนะ ม๊าว่าไง”โทโมะถาม “ป๊าว่าไงม๊าก็ว่างั้นแหละ”แก้วพูดพร้อมกับเขินในสิ่งที่ตัวเองพูด ‘ป๊าม๊า ติ๊งต๊องอ่ะ แต่น่ารักดี’แก้วคิดในใจ “แจ๋วไปจัดห้องให้คุณหนูสิ สองห้อง”แม่โทโมะบอกคนรับใช้ “ค่ะ”คนรับใช้ที่ชื่อแจ๋วพูด “แม่ขาาาาา ป็อปกลับมาแล้ววว อ๊ะพี่โทโมะพี่แก้ว สวัสดีค่ะ”ป็อปปี้พูด “สวัสดีจ๊ะ”แก้วพูด “วันนี้พี่แก้วนอนบ้านหรอ ? แม่ พี่โทโมะ”ป็อปปี้ถาม “อืมมมม แก้วจะนอนนี้”โทโมะ ‘เนื่องจากตอนนี้ มีคนคนนึงกำลังว้าวุ่น...’ “เดี๋ยวแก้วรับโทรศัพท์ก่อนนะ โทโมะ”แก้วพูดแล้วเดินออกไป “รีบๆมานะ”โทโมะพูด ผ่านไปสักพัก “โทโมะ กลับหออย่างเร่งด่วนเลย เกิดเรื่องแล้ว”แก้วพูดด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล “เรื่องไร ?”โทโมะถาม “เดี๋ยวค่อยบอกบนรถแล้วกันตอนนี้รีบไปเถอะ”แก้วพูดแล้วเดินไปไหว้แม่โทโมะก่อนกลับ “แม่ค่ะ แก้วไปแล้วนะค่ะ ป็อปพี่ไปก่อนนะ”แก้วพูดแล้วรีบวิ่งไป “ตาโทโมะแก้วจะรีบไปไหน ?”แม่โทโมะถาม “แก้วบอกว่าที่หอเกิดเรื่องใหญ่แล้วอ่ะครับ ผมไปนะแม่ ป็อป”โทโมะพูดแล้วรีบวิ่งตามแก้วไป ในรถ “มันเกิดอะไรขึ้นแก้ว ?”โทโมะถาม “ฟางหายไปน่ะสิ”แก้วพูด “ไปเดินเล่นหรือเปล่า ?”โทโมะถาม “ไปเดินบ้านนายสิ ข้าวของในห้องพวกฉันถูกรื้อค้นกระจายเลย เฟย์กับเขื่อนเข้าไปเห็นพอดี เลยโทร.มาบอกฉัน”แก้วพูด “แล้วป็อปรู้เรื่องยัง ?”โทโมะถาม “ทำไมฉันต้องบอกพี่ป็อปด้วย ฟางจะเป็นยังไงพี่ป็อปก็ไม่สนหรอก”แก้วพูดอย่างอารมณ์เสีย “แก้ววว บางทีที่ป็อปทำไปก็เพราะเขามีเหตุผลนะ”โทโมะพูด “เหตุผลหรอ ? วันนั้นฉันก็ถามพี่ป็อปว่ามีเหตุผลอะไร แต่คำตอบคืออะไรพวกนายก็ได้ยินไม่ใช่หรอ ?”แก้วถาม “มันเป็นเหตุผลที่ป็อปไม่สามารถบอกใครได้ทั้งนั้น”โทโมะพูด “แล้วมันคืออะไรล่ะ ?”แก้วถามโทโมะ “ฉันก็บอกเธอไม่ได้เหมือนกัน”โทโมะพูด “โทโมะอ่ะ”แก้วพูด “เอาเป็นว่าสักวันนึงเธอจะรู้เรื่องเอง ตอนนี้เธอรู้แค่ว่าป็อปเองก็รักฟางไม่น้อยไปกว่าที่ฟางรักป็อปเลยก็แล้วกัน”โทโมะพูด เมื่อถึงหอ “แก้วๆ ฟางหายไปอ่ะ”เฟย์พูดพร้อมกับร้องไห้ออกมา “ใจเย็นๆนะเฟย์”แก้วปลอบเฟย์ “เขื่อนไอ้ป็อปอ่ะ ?”โทโมะถาม “ออกไปหาฟางตั้งนานแล้ว”เขื่อนพูด “หรือมันจะเป็นแฟนโบว์ว่ะ”โทโมะกระซิบกับเขื่อน “เออว่ะ หรือว่าพวกมันรู้ว่าป็อปรักฟางไม่ได้รักโบว์”เขื่อนพูด “บ้าน่า ถ้าเป็นแบบนั้นมันก็น่าจะเป็นโบว์ดิ ไม่ใช่ฟาง”โทโมะพูด “เออว่ะ”เขื่อนพูด “พวกนายซุบซิบอะไรกัน ?”แก้วถาม “ไม่มีอะไรหรอกแก้ว”โทโมะพูด “แล้วฟางหายไปเมื่อไหร่เฟย์รู้มั้ย ?”แก้วถาม “ก็ตอนแรกที่ฟางบอกว่าฟางไปทำงานที่คณะอ่ะ พอตอนบ่ายๆฟางก็กลับมาทำงานที่ห้องต่อ แล้วทีนี้เฟย์ก็ออกไปซื้อของข้างนอกกับเขื่อนพอเฟย์กลับมาที่ห้องอีกที เฟย์ก็เห็นว่าข้าวของในห้องมันถูกรื้อกระจัดกระจายไปหมด พอเฟย์เรียกฟาง ปรากฏว่าฟางไม่อยู่ เฟย์ก็คิดว่าฟางอาจจะหาของพอเจอแล้วก็เลยออกไปข้างนอก แต่พอเฟย์โทร.หาฟางเพราะจะให้ซื้อข้าวเย็นมาให้ด้วย ฟางก็ปิดเครื่อง พอเฟย์เก็บของไปเรือยๆ เฟย์ก็เจอ รอยเลือดอ่ะ แล้วเฟย์ก็เรียกเขื่อนให้มาช่วยกันหน่อย เฟย์เลยเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขื่อนฟัง เขื่อนเลยบอกว่าให้โทร.หาแก้ว"เฟย์พูดไปร้องไห้ “ฟางต้องกลับมาแน่ๆ ฟางไม่เป็นอะไรหรอกเฟย์”แก้วปลอบเฟย์ เช้าวันต่อมา “แก้วฟางยังไม่กลับมาเลย”เฟย์พูด “ฟางอาจจะไปเที่ยวก็ได้”แก้วปลอบ “เฟย์อยากให้ฟางกลับมาไวไว เฟย์ใจคอไม่ดีเลย”เฟย์พูดพร้อมกับกอดแก้ว “พี่ป็อปเจอฟางมั้ย ?”แก้วถามป็อปปี้ที่เดินเข้ามาในห้อง ตอนนี้สาวๆอยู่ที่ห้องของหนุ่มๆ ที่ต้องมาอยู่เพราะกลัวว่าคนร้ายจะกลับมา “ไม่เจออ่ะ พี่ว่าจะกลับมากินข้าว อาบน้ำแล้วค่อยไปหาใหม่”ป็อปปี้พูด “ไม่ต้องเลยไอ้ป็อป นี้แกกะจะไม่นอนเลยหรอว่ะ ? ถ้าแกเป็นไรไปอีกคนแล้วฟางกลับมาพอดี แกไม่กลัวฟางเสียใจไง?”โทโมะพูด “เออใช่ ไปนอนก่อนไป”เขื่อนพูด “แต่ว่า....” “ไม่มีแต่ ถือว่าเราขอ”โทโมะพูด “ก็ได้ งั้นฉันจะนอนสัก 2 ชม. นะ ครบแล้วปลุกด้วย”ป็อปปี้พูดพร้อมเดินเข้าห้องนอนไป
 
“ไอ้โมะ แก้ว เลยไปตั้งหลายชั่วโมงแล้วทำไมไม่ปลุกว่ะ”ป็อปปี้พูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะโกรธพร้อมกับหยิบกุญแจรถกำลังจะเดินออกจากห้องไป
“เดี๋ยวแล้วนั้นจะออกไปไหน ?”แก้วถาม “ไปหาฟางไง”ป็อปปี้พูด
..................................................................
ใครจะทวงนิยาย เพราะอยากอ่าน ก็ ติดต่อมาที่ ทวิตเตอร์ @Palm_miiz(จะมีคนอยากอ่านหรอ ? ฮ่าๆๆ)