ประธานตัวร้ายกับหวานใจตัวแสบ

พอหลบพวกสองสามมาได้ฉันก็รีบเดินไปห้องพยาบาลทันที แผลของฉันเริ่มบวมขึ้นมาอย่างน่ากลัว
เจ็บซะมัดเลย
“โอ๊ย”ด้วยความที่มัวแต่ดูแผลเลยทำให้ฉันเดินชนกันใครคนหนึ่งเข้า แผลที่เจ็บแล้วเลยกระแทกซ้ำเข้าไปอีก                     ฉันว่างานนี้กระดูกแขนฉันต้องหักแน่ๆเลย
“นี่เดินหัดดูตาม้าตาเรือหน่อยสิเจ้”นี่มันน้องนายปอบนิ ทำไมฉันถึงได้ซวยอย่างนี้
“เออๆ ฉันผิดเองก็ได้”ฉันพูดเพราะไม่อยากมีเรื่อง แค่นี้ก็เจ็บจะตายอยู่แล้ว
“ทำไมวันนี้ยอมง่ายจังแล้วจะนั่งพับเพียบอยู่อีกนานไหม”หมอนั่นพูดแล้วยื่นมือมาดึงฉันขึ้น เลยทำให้เขาเห็นแผลที่แขนฉัน
“เกิดอะไรขึ้น เมื่อวานเธอยังไม่มีเลยนิหรือว่าไอ้เวรนั่นมันทำเธอ ฉันจะไปเอาเรื่องมันเดี๋ยวนี่แหละ”หมอนั่นทำสีหน้าไม่สบอารมณ์  และทำท่าจะวิ่งไปมีเรื่องฉันก็เลยดึงแขนเค้าไว้ก่อน
“ไม่เกี่ยวกับลูกพี่นายหรอก ฉันมีเรื่องกับคนอื่นนิดหน่อยนะยัยนั่นคิดว่าฉันไปจีบพี่ประธานอะไรของหล่อน”
“เธอนี่มันตัวดึงดูดความซวยขนานแท้เลยนะ แล้วไอ้ป๊อบรู้เรื่องนี้หรือเปล่า”
“ไม่รู้แล้วเกี่ยวอะไรกับพี่นายล่ะ”
“ช่างมันเถอะ ไปห้องพยาบาลกับฉันดีกว่า”
“ฉันก็กำลังจะไปแต่ดันเจอนายก่อนหน่ะสิ จากที่แค่ซ้ำตอนนี้มันคงหักแล้วหล่ะ”
“เวอร์จริงๆไปเธอเดินได้ใช่ไหม”
“ก็ใช่นะสิ เจ็บแขนย่ะไม่ได้เจ็บขา”
ณ ห้องพยาบาล
“สวัสดีจ๊ะมีอะไรให้ครูช่วยหรือเปล่า”ครูประจำห้องพยาบาลพูดขึ้นอย่างใจดี พลางเหลือบตามามองที่แขนฉัน
“พอดีพี่สาวคนนี้เขามีแผลที่แขนนะครับ”ปริ๊นตอบอย่างสุภาพ ไอ้เด็กตีสองหน้า
“อุบัติเหตุนิดหน่อยนะคะ”ฉันยิ้มแห้งตอบไป เหมือนจะได้ยินเสียงถอนหายใจจากนายปริ๊นเลย
“ขอดูหน่อยนะจ๊ะ  ถ้าเจ็บก็บอกนะจ๊ะ”เธอมองที่แขนฉัน แล้วทำหน้าตกใจนี่ฉันจะพิการหรอ
“มีอะไรผิดปกติหรอครับ”ปริ๊นถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ดูท่าทางแขนจะอักเสบไปนั่งพักข้างในก่อน เดี๋ยวอาจารย์ไปหาอุปกรณ์ทำแผลก่อนนะ ส่วนเธอจะอยู่เป็นเพื่อนพี่เค้าก็ได้นะ”
“ผมกลับไปเรียนดีกว่าครับ พี่สาวคงดูแลตัวเองได้ใช่ไหม”
“ขอบคุณมากนะน้องชาย รีบไปไกลๆเถอะ”คำหลังฉันจงใจพูดเบาๆให้ได้ยินกันสองคน
“แหมช่างเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่น่ารักจริงเลยนะ”พออาจารย์พูดจบก็เดินไปหายาในห้องส่วนปริ๊นก็เดินออกไปอย่างสงบเดาว่าหมอนั่นคงจะไปเข้าเรียนหรือไม่ก็ไปแอบอู้ที่ไหน  แต่ว่าตอนนี้ง่วงซะมัดเลยขอนอนซักงีบก่อนเถอะนะ
(ป๊อปปี้ talks)
                เจ็บแผลชะมัดเลยรู้งี้ผมไม่ลุยเดี่ยวตั้งแต่แรกหรอก ถ้าไม่ติดว่าต้องช่วยยัยตัวซวยนั่นผมคงไม่ระบมขนานนี้หรอก
จะว่าไปผมไปหายาแก้ปวดที่ห้องพยาบาลกินดีกว่า
“อ้าวว่าไงจ๊ะปธานิน มีอะไรให้ครูช่วยหรือเปล่า”
“ผมมาขอยาแก้ปวดครับ”
“งั้นรอเดี๋ยวนะจ๊ะ”อาจารย์ก้มลงไปหยิบยาส่งให้ผม แล้วก้มไปหยิบของต่อ
“ขอบคุณครับ มีอะไรให้ผมช่วยไหมผมเห็นอาจารย์หาอะไรอยู่ตั้งนานแล้ว”
“อาจารย์หาอุปกรณ์ทำแผลนะไม่รู้หายไปไหน ”
“เดี๋ยวผมช่วยครับ”ผมลองเดินหาในห้องเก็บยาอ่ะต้องเป็นกล่องใบนี้แน่เลย
“นี่ใช่ไหมครับ”
“ขอบใจมากเลยจ๊ะ อ่ะเดี๋ยวนะ”เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ดูท่าจะมีเรื่องด้วยสินะ
“มีอะไรให้ช่วยอีกหรือเปล่าครับ”
“ปธานินเธอเรียนการปฐมพยาบาลเบื้องต้อนมาแล้วใช่ไหม”
“ก็พอทำได้ครับ อาจารย์จะให้ผมทำอะไรหรอ”
“ดีเลยจ๊ะ ช่วยทำแผลให้รุ่นน้องเธอหน่อยสิพอดีอาจารย์มีธุระด่วน”
“อ้อสบายมากครับว่าแต่รุ่นน้องคนนั้นอยู่ไหนครับ”
“นั่งรออยู่ข้างในจ๊ะ อาจารย์ไปก่อนนะขอบใจมากปธานิน”
“ครับๆๆ ไม่เป็นไรครับ”
            ผมเดินถืออุปกรณ์ไปหารุ่นน้องคนนั้น แต่เมื่อมองหน้าเด็กนั่นชัดๆนี่มันยัยฟางนี่นาใครทำให้แขนยัยนี่บวมขนาดนี้เนี้ย เมื่อเช้ายังไม่เป็นอะไรเลย ผมอยากปลุกเธอขึ้นมาถามซะมัดแต่ปล่อยให้เธอนอนหลับไปอย่างนี้คงดีกว่า
“เธอนี่มัน แม่เหล็กดูดความซวยขนานแท้เลยนะเนี่ย”ผมบ่นในขณะที่ค่อยๆหยิบแขนยัยนั่นขึ้นมาเบา ข้อมือยัยนี้เล็กซะมัดเลย  ผมค่อยๆหยิบสำลีเข้ามาซับส่วนที่เป็นเลือดออกไปแล้วเอาแอลกอฮอลล์มาทา
“อ่ะ”ยัยนั่นสะดุ้งนิดนึงแต่ก็ดูไม่ได้สนใจอะไร  ก็ดีแล้วหล่ะถ้ายัยนี่ผมคงไม่กล้าทำแผลต่อ
“นอนนิ่งแบบนี้ เธอก็ดูดีเหมือนกันนะเนี่ย”ผมลอบยิ้มให้กับใบหน้าหวานที่ใครๆต่างก็เรียกว่าเจ้าหญิงนิทรา
“เสร็จสักที”ผมพึมพำกับตัวเอง เดินออกไปเงียบๆดีกว่าก่อนที่ยัยนี่จะตื่น ขณะที่ผมกำลังจะเดินออกไป ผมก็ได้ยินเสียงฟางพึมพำเบาๆ ทำเอาผมหน้าแดงเพราะแสดงว่าตลอดเวลายัยนี่ไม่ได้หลับ
“ขอบคุณนะ”
“นี่เธอไม่ได้หลับหรอ”
“คนรับเค้าตอบได้ไหมล่ะ”เธอตอบทั้งๆที่เปลือกตายังคงปิดสนิทอยู่ ถ้าเธอไม่พูดชัดถ้อยชัดคำขนาดนี้ผมคงคิดว่าเธอละเมอแล้วล่ะ
“เธอคงไม่ได้ยินอะไรใช่ไหม”
“แล้วคิดว่าไงล่ะ”ยัยนั่นตอบผมแล้วยิ้มมุมปากน้อยๆ
“แขนเธอไปโดนอะไรมา”ผมจงใจเปลี่ยนเรื่อง เพื่อให้เธอลืมเรื่องที่ผมพูดไปก่อนหน้านี่ ดูเหมือนยัยนั่นจะรู้ทันแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร
“อุบัติเหตุ อันที่จริงเพราะได้ประธานบ้านั่นมากกว่า”
“ประธาน???”ผมทวนคำ ประธานที่ว่าคงไม่ใช่ผมหรอกนะ
“ก็ประธานนักเรียนโรงเรียนนี้ไง อย่าให้ฉันรู้นะว่าไอ้บ้านั่นเป็นใคร”
“ทำยังกับนายนั่นไปเผาบ้านเธออย่างงั้นแหละ”ผมพอจะรู้แล้วหล่ะว่าหมอนั่นเป็นใคร
“ก็ทำนองนั่นแหละ ไอ้หมอนั่นสาเหตุแผลที่แขนฉันแหละไม่รู้ว่ายัยหวายไปเอามาจากไหนว่าฉันควงหมอนั่นอยู่”
ยัยนั่นพูดแล้วทำท่าทีแขยงผมขึ้นมา  เอ๊ะนี่อย่าบอกนะว่ายัยนี่เป็นแบบนี้เพราะผมหน่ะ
“ที่เธอเจ็บตัวแบบนี้ก็เพราะฉันหรอ”ผมพูด ความรู้สึกโกรธเกิดขึ้นมากมายในใจอย่างบอกไม่รู้ 
“เพราะนายอะไรล่ะ เพราะไอ้ประธานนั่นต่างหาก”
“แล้วถ้าฉันจะบอกว่าประธานคนนั้นคือฉันหล่ะ”
“ห้าาา คนอย่างนายเนี่ยนะประธานนักเรียนจะเป็นลม”
“ไม่เห็นต้องเวอร์อย่างงั้นเลยยัยบ้า”ผมพลักหัวเธอเบา คนตรงหน้าหันมาค้อนผมเล็กน้อย
“หึ ทำไมชอบผลักหัวฉันจัง”ก็เธอมันน่ารักไงยัยบ้าผมตอบในใจถ้าพูดตรงให้ยัยนี่ได้ยินคงหาว่าผมไม่ปกติแน่
“เออ ช่วยพาฉันไปหาคนที่ทำร้ายเธอหน่อยสิฉันอยากรู้ว่าใคร”
“แฟนเยอะจนจำไม่ได้เลยหรอว่าใครเป็นคนทำร้ายฉัน”
“มีซะทีไหนล่ะ อันที่จริงมันอาจไม่ใช่เพราะฉันแต่เป็นความซวยของเธอล้วนๆต่างหาก”ผมพูดประชด
“นายนี่ ไม่ต้องมายุ่งกับฉันเลย”ยัยนั่นดูเหมือนจะเคืองๆเลยผลักผมออกแล้วจะลุกขึ้นแต่ด้วยความที่เธอนั่งนานเกินไปเลยทำให้ฟางทำท่าจะล้มผมก็เลยรีบเอาแขนไปรับเธอไว้
“ซุ่มซ่ามจริงๆ”ผมอดที่จะบ่นไม่ได้
“ย่ะ ฉันมันตัวซวย ซุ่มซ่ามไม่มีอะไรดีซักอย่าง”
“ทำไมต้องด่าตัวเองด้วยล่ะแต่มันก็จริงนะ”
“ปากเสีย ผู้ชายอะไรปากร้ายซะมัดเลย”
“ไม่เท่าเธอหรอกหน่า”
“ฉันไม่ยุ่งกับนายแล้ว อ้อช่วยกรุณาคุยกับบรรดาแฟนคลับนายด้วยนะว่าฉันไม่ได้เป็นอะไรกับนาย”ฟางผลักผมออกแล้วไปจัดการจัดแจงกับเสื้อผ้าตัวเอง
“อืมแล้วจะจัดการให้ แต่ไม่รับปากนะ”
..................................................................................................................................
มาอัพแล้วนะคะ(หลังจากที่แอบอู้ ) ติดตามกันต่อไปด้วยนะ