ประธานตัวร้ายกับหวานใจตัวแสบ
เขียนโดย 
African_violet
วันที่ 14 มิถุนายน พ.ศ. 2555 เวลา 19.56 น.
แก้ไขเมื่อ 2 มิถุนายน พ.ศ. 2563 13.00 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
7)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“นี่แกอ่านนิตรสารโรงเรียนยัง”
“ยังทำไมหรอแก”
“ก็มีข่าวพี่ป๊อบปี้กับเจ้าหญิงนิทราไง”
“จริงหรอแก ฉันแอบเล็งพี่ป๊อบปี้อยู่นะเนี่ยแต่ก็นะ ใครจะไปสู้ฟางได้ทั้งสวยทั้งเก่งแถมยังร้องเพลงเพราะอีกต่างหาก”
วันนี้มันวันอะไรเนี่ยทำไมใครถึงเอาแต่พูดเรื่องฉันกับเรื่องป๊อบปี้กันให้แซด แค่พวกแฟนคลับฉันก็รับมือไม่ไหวยังจะข่าวลือบ้านี่อีก
“ไอ้ฟางงงงงงงงงงงงงงงงง”แก้วตะโกนเข้าหู
“นี่แกจะแอบฟังคนอื่นเค้าคุยกันอีกนานไหม”
“ใครแอบฟัง ฉันเปล่าซะหน่อย”
“ฟางนี่ตกลงฟางเป็นแฟนกับประธานจริงหรอ”
“แฟนที่ไหนล่ะเฟย์ เพิ่งรู้จักกันไม่กี่วันเอง”
“อ้องั้นไอ้ประธานที่ยัยหวายพูดถึงก็พี่ป๊อบปี้ใช่ไหม”
“ก็คงงั้นล่ะมั้ง”
“อย่างนี้ฟางยิ่งต้องระวังตัวเลยนะ เฟย์ว่ายัยหวายต้องเล่นงานฟางแน่ๆเลย”
“พูดถึงยัยนั่นแล้ว ถ้าไม่เห็นว่าเป็นผู้หญิงฉันอยากจะชกสักหมัด”แก้วพูดด้วยท่าทีไม่พอใจ
“ช่างยัยหวายเถอะ”
“ถึงแกจะชั่งฉัน แต่ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่”ยัยหวายพูดพร้อมถลาตัวเค้ามาตบหน้าฉัน
“นี่มันอะไรกัน”
“ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าอย่ามายุ่งกับพี่ป๊อบปี้”
“ฉันไม่ได้ยุ่งกับหมอนั่น”
“แกยังจะกล้าปฎิเสธอีกหรอ”
“เธอจิตปกติหรือเปล่าบอกว่าไม่ก็คือไม่ ฉันขอตัว”ฉันลากแขนแก้วกับเฟย์เดินออกไปจากตรงนั้น เพราะไม่อยากต่อล้อต่อเถียงให้มีเรื่อง อีกอย่างฉันไม่อยากหาเรื่องเจ็บตัวด้วยแต่ดูเหมือนยัยหวายยังจะไม่ยอมเลิกรา
“นี่แกว่าฉันหรอ”
“ถ้าเธอจะถือเป็นคำชมฉันก็ไม่ว่าหรอกนะ”
“ยัยฟาง”
“ฉันรู้แล้วหน่าว่าฉันชื่อฟาง จะเรียกเสียงดังทำไม”
“นี่แกคิดจะแก้แค้นที่แกแพ้ฉันตอนประกวดร้องเพลงนั่นใช่ไหม”
“สำคัญตัวเองมากเกินไปหรือเปล่า”
“เธอคงแค้นสินะที่สู้ฉันไม่ได้ มันก็อย่างนี้แหละน้าเธอมันก็แค่พวกเสียงห่วย”
“ทนไม่ไหวแล้วนะ”แก้วที่เงียบอยู่นานโพร่งออกมา
“แก้วอย่างมีเรื่องเลยนะ”ฉันพูดแล้วหันไปหาแก้ว
“ทำไมอ่ะฟางอยู่ดีๆยัยนี่ก็มาด่าแกฉอดๆๆๆ แกจะยืนนิ่งให้ด่าฟรีเนี่ยนะ”
พลั่ก ก ก ฉันปล่อยหมัดออกไปอย่างสุดจะทน
“ที่บอกว่าอย่า เดี๋ยวฉันเคลียร์เอง”
“นี่แกกล้าต่อยหน้าฉันหรอ”
“เออ แล้วถ้าเธอยังไม่เลิกระรานไม่ใช่แค่ต่อยแน่”
“แกกล้าขู่ฉันหรอ”ยัยหวายจิกหัวฉันขึ้นแล้วเตรียมจะตบ แต่ด้วยความโชคดีของฉันหรือความซวยของยัยหวายก็ไม่รู้อาจารย์ฝ่ายปกครองดันเดินเข้ามาเห็นช๊อตนั้นพอดี
“พวกเธอทำอะไรกันหน่ะ”
“หนูเปล่านะคะอาจารย์”ยัยหวายรีบปล่อยมืออกจากหัวฉัน เปล่ายังไงเมื่อกี้หนังหัวฉันแทบหลุด
“อาจารย์เห็นเต็มสองตาว่าเธอกำลังจะตบพิมพ์อัปสร”
“พิมพ์อัปสรเค้าต่อยหน้าหนูก่อนนะคะ”
“หนูเปล่านะคะอาจารย์ หนูไม่กล้าต่อยหรอกคะขี้เกียจล้างมือ”
“นี่แกหน้าฉันสกปรกหรอ”
“ฉันพูดแบบนั้นหรอ”
“พอเลยทั้งคู่เลย อาจารย์จะทำโทษให้พวกเธอไปทำความสะอาดสระว่ายน้ำ”
“อาจารย์ค่ะก็เห็นอยู่ว่าเพิ่อนหนูไม่ผิด”ยัยแก้วพูด
“ใช่ค่ะ เห็นกันอยู่ชัดๆว่าใครหาเรื่องใครก่อน”เฟย์พูด
“พอๆ การทะเลาะวิวาทถือว่าผิดด้วยกันทั้งคู่พวกเธอก็ด้วยเป็นเพื่อนกันทำไมไม่รู้จักห้าม”
“อ้าว ผิดซะงั้น”แก้วพูด
“ใช่ผิด เพราะฉะนั้นพวกเธอทุกคนต้องไปทำความสะอาดสระว่ายน้ำจนกว่าจะครบหนึ่งอาทิตย์”
“แก้ว เฟย์ว่างานเข้าแล้วล่ะแทนที่ฟางจะโดนคนเดียวโดนยกแก๊งเลย เฟย์ล้างสระว่ายน้ำไม่เป็นนะT^T”ยัยเฟย์หันไปกระซิบกระซาบกับแก้ว
“เข้าใจกันแล้วใช่ไหม อาจารย์จะส่งคนไปคุมถ้าพวกเธอเบี้ยวโดนโทษหนักแน่”
“ค่ะอาจารย์”
ณ สระว่ายน้ำ
“เพราะนายปอบนั่นแท้เลยฉันถึงต้องมาทำความสะอาดแบบนี้อ่ะ”
“แกนี่มันจริงเลย มีข่าวกับใครไม่มีดันไปมีข่าวกับพี่ประธาน”แก้วพูด
“คิดว่าฉันอย่างมีข่าวกับหมอนั่นตายหล่ะ”ฉันพูดในขณะที่กำลังออกแรงขัดพื้น
“ช่วยไม่ได้ใครใช้ให้แกซวยล่ะ”
“แก้วก็อย่าไปว่าฟางสิ เฟย์ว่าเรามาช่วยกันขัดดีกว่าจะได้เสร็จๆ”
“นี่พวกแกมานี่หน่อยสิ”ยัยหวายที่กำลังขัดพื้นอยู่ชี้มาที่แก้วกับเฟย์
“ทำไมต้องไปด้วยฉันไม่ใข่คนใช้เธอนะ”แก้วพูด
“ไปเหอะ เฟย์ไม่อยากมีเรื่อง”
“เห็นแก่เฟย์นะเนี่ย มีอะไรก็ว่ามา”
“ช่วยไปหยิบน้ำยาถูพื้นมาให้ฉันหน่อยสิ”
“เห้ยแล้วเรื่องอะไรมาใช้ฉันว่ะ”แก้วพูดแล้วทำท่าไม่สบอารมณ์
“ใจเย็นแก้ว ฉันขี้เกียจโดนเพิ่มโทษอ่ะ”
“เออๆๆ หยิบให้ก็ได้ ไปกันเถอะเฟย์”พอสองคนนั้นออกไปแล้วยัยหวายก็ร้องโวยวายขึ้น
“นี่ฟางมานี่หน่อยสิ”
“อะไรอีกล่ะ”
“ฉันทำสร้อยข้อมือหายเธอช่วยหาหน่อยสิ”
“มันธุระอะไรของฉันย่ะ”
“แต่มันสำคัญกับฉันมากนะ”
“เหอะให้ตายสิ แล้วหายที่ไหนล่ะ”
“ตรงขอบสระหน่ะ”ฉันเดินเข้าไปดูตรงขอบสระ แล้วกมลงไปมองหาแต่ก็พบกับความว่างเปล่า
“ก็ไม่เห็นจะมีอะไร เห้ยยย”ฉันร้องตะโกนขึ้นเมื่อจู่ก็มีแรงผลัก ผลักฉันให้ตกลงไปตามด้วยเสียงหัวเราะของยัยหวาย
“555+ แกนี่มันโง่จริงๆเลยว่ายน้ำให้สนุกนะจ๊ะบ้ายบาย”ยัยหวายพูดแล้วเดินออกไป ในขณะที่ฉันพยายามจะเข้าฝั่งจู่แผลที่แขนก็เจ็บแปลบขึ้นมาจนทำให้ฉันไม่มีแรงว่ายน้ำต่อไป
“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย”ฉันตะโกนด้วยแรงเฮือกสุดท้าย ก่อนที่ฉันจะรู้สึกว่าตัวเองจมลงไปแล้วก็ไม่ได้ยินอะไรอีกเลย
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
