ประธานตัวร้ายกับหวานใจตัวแสบ

     ป๊อบปี๊หันไปพูดกับพี่ครีม ถึงจะยิ้มอ่อนโยนมาให้ฉัน แต่แววตาเวลามองพี่ครีมมันเหมือนกังวลอะไรอยู่
     "ครีม ไหนบอกไม่อยากให้ใครรู้ไงว่ายังไม่ตาย"
     "ป๊อบเราไม่อยากให้พี่คริสรู้ แต่เราไม่อยากให้นายต้องมาเป็นคนแบกรับความผิดอย่างนี้อีกต่อไปแล้ว นายไม่ได้ผิดเลยนะ"
     "เรื่องมันผ่านไปแล้วครีม"
     "ครีมจะไม่ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้อีกต่อไปแล้ว พี่คริสคะคนที่ทำให้ครีมท้องไม่ใช่ป๊อบ ป๊อบรู้ว่าครีมท้องตอนที่ครีมคิดกรีดข้อมือฆ่าตัวตาย ตอนนั้นถ้าไม่ได้ป๊อบพาไปส่งโรงพยาบาลครีมคงตายไปแล้ว"
     "ทำไมแกไม่เคยบอกฉัน"
     สายตาที่คริสมิงป๊อบมันเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ฉันเชื่อว่าเขาเชื่อที่พี่ครีมพูดขนาดฉันไม่เคยรู้จักกับพี่ครีมยังมองออกเลยว่าพี่ครีมไม่ได้พูดโกหก ป๊อบปี๊ไม่ได้เป็นคนทำจริงๆด้วย
     "ก็เพราะครีมขอป๊อบไว้ครีมไม่อยากให้พี่รู้ว่าครีมท้อง พี่คงผิดหวังสู้ครีมตายไปเลยดีกว่า ครีมก็เลยขอให้ป๊อบหลอกทุกคนว่าครีมตายไปแล้ว ครีมขอโทษพี่คริสครีมไม่คิดว่าความขี้ขลาดของครีมจะทำให้พี่กลายเป็นแบบนี้"
     พี่ครีมพูดเสียงเครือ ขนาดจะมองหน้าพี่ชายตัวเองพี่ครีมยังไม่กล้าเลย ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวจะสามารถเลี้ยงลูก และปกปิดความลับตัวเองได้นานขนาดนี้
     "ครีมอย่าโทษตัวเองพี่ผิดเองที่ดูแลครีมไม่ได้ ครีมบอกพี่ได้ไหมว่าใครเป็นคนทำเรื่องชั่วๆแบบนั้นกับเธอ"
     "ถ้าครีมบอกพี่จะปล่อยทุกคนที่นี่ใช่ไหม พี่จะเลิกจองล้างจองผลาญป๊อบใช่ไหม"
     "พี่สัญญา"
     "ครีม"
     ป๊อบปี๊เรียกพี่ครีมเสียงเครียด เหมือนกันไม่อยากให้ครีมพูดออกมา ในเมื่อไม่ใช่นายแล้วนายจะปกปิดไปทำไมเอ๊ะหรือว่า... คนนั้นสินะ คนที่ป๊อบปี๊ยอมให้ทุกอย่าง
     "พอเถอะป๊อบ"
     "ครีม พูดตอนนี้มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอกนะ มีแต่จะทำให้ทุกอย่างมันแย่"
     "แต่มันคือความจริง เลิกปกปิดความผิดให้น้องชายตัวเองได้แล้ว"
     ใบหน้าหวานดูเจ็บปวดแต่ก็คงไม่อยากที่จะเก็บความลับนี่ต่อไปอีกแล้ว ทุกสายตาในห้องจ้องไปที่ปริ้น นี่เขากล้าใส่ร้ายพี่ตัวเองว่าทำผู้หญิงท้องทั้งๆที่เด็กท้องเป็นลูกของตัวเองเนี่ยนะ
     "หมายความว่าไงพี่ครีม"ปริ้นถามด้วยความตกใจ 
     "ก็คืนนั้นไง นายไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้หญิงคนนั้นคือพี่"
     "พี่ครีม ทำไมพี่ไม่บอกผม"
     "ทำไมฉันต้องให้คนที่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉัน มารับผิดชอบฉันกับลูกด้วยฉันดูแลตัวเองได้"
     "ครีม"
     "ไอ้ปริ๊น งั้นหรอ"
     คริสพึมพำเบาๆ ชั่วขณะที่ทุกคนกำลังอึ้งกับคำสารภาพของพี่ครีม คริสก็ชักปืนขึ้นแล้วเล็งตรงไปที่ร่างของปริ๊น
     "ตายซะเถอะ"
     "เห้ยระวัง"
     ป๊อบปี๊ถลาเข้ามารับกระสุนแทนกระสุนเลยโดนเข้าที่ท้องเต็ม ฉันรีบวิ่งเข้าไปดูเค้าส่วนพี่ครีมก็วิ่งไปแย่งปืนพี่ชายตัวเอง ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าพี่ครีมพูดอะไรคริสถึงหยุดแล้วหันมามองหน้าปีอบปี้ด้วยความรู้สึกผิดป๊อบปี๊เองก็ยิ้มบางๆกลับไป นี่โดนยิงนะทำไมพ่อพระแบบนี้
     "คิดว่าเป็นพระเอกหรือไง"ฉันตวาดเบาๆ จะด่าแรงก็กลัวสะเทือนแผล จะไม่ด่าก็ทำไม่ได้ คนบ้าชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วง
     "ทำแบบนี้แล้วหล่อไหมหล่ะ"
     "ยังจะมาพูดเล่น พี่เขื่อนพี่โทโมะช่วยโทรเรียกรถพยาบาลสิคะ"
     "พี่โทรเรียกแล้วใจเย็นนะฟาง ไอ้ป๊อบไม่เป็นไรหรอก"
     คงเป็นเพราะความโชคดีที่ป๊อบปี๊ไม่ได้โดนจุดสำคัญ ป๊อบปี้ถูกส่งตัวเข้าห้องผ่าตัด ฉันก็เพิ่งรู้ตอนนี้ละว่าฉันเป็นห่วง และเขาก็สำคัญกับฉันมากแค่ไหน  นี่ขนาดหมอบอกว่าไม่เป็นไรมากฉันยังไม่หายกังวลเลย แต่มีอีกคนที่ดูจะเป็นห่วงป๊อบมากกว่าฉันเสียอีก      "ไม่ต้องห่วงนะคะพี่ครีม คนอย่างนายปอบไม่ตายง่ายๆหรอก"
     "ถ้าพี่พูดความจริงไปตั้งแต่แรก พี่คริสก็คงไม่ทำผิดแบบนี้แล้วป๊อบก็คงไม่ต้องเจ็บตัว แถมพี่ยังทำให้ฟางกับป๊อบทะเลาะกัน ถ้าวันนั้นพี่ไม่รอด พี่คงเกลียดตัวเองไปตลอดชีวิตแน่ๆ"                
     "ฟางเข้าใจพี่ครีมนะคะ อย่าโทษตัวเองเลยทุกคนก็เลือกทางผิดได้ทั้งนั้น และฟางก็ต้องขอโทษด้วยที่เข้าใจพี่ครีมกับป๊อบผิด"
     "คนที่ฟางควรจะขอโทษคือป๊อบน้า ป๊อบนะรักฟางมากๆเลยรู้ไหมมากถึงขั้นโทรไปขอพี่ให้มาช่วยพูดกับพี่คริส ทั้งๆที่เขาพยายามปกป้องความรู้สึกพี่มาตลอด"
     "ฟางนี่แย่จริงๆเลย"
     "ไม่หรอกคะ พี่ขอบคุณนะพี่ฟางทำให้พี่ตัดสินใจจบเรื่องนี้ รวมถึงเรื่องลูกด้วย"
     "พี่ครีมจะทำยังไงต่อไปคะ"              
     "พี่เสียใจทุกครั้งที่เคยคิดให้แกตายไปพร้อมกับพี่ และถ้าพี่ไม่ให้แกเจอกับพ่อที่แท้จริงของแกพี่ก็คงจะต้องรู้สึกผิดมากกว่าเดิม พี่คิดว่าพี่จะให้โอกาสปริ้นคุยกับลูกกับลูก แต่พี่ไม่เห็นเขาเลยต้องแต่เรามาโรงพยาบาล"               
     พี่ครีมยิ้มบางๆ ฉันนับถือในความเข้มแข็งของพี่ครีมและก็คงต้องนับว่าเป็นโชคดีของเธอที่มีป๊อบเป็นเพื่อน ส่วนปริ้นเองป่านนี้คงช็อคจนไม่รู้เรื่องฉันเองก็ตกใจมากเรื่องที่ป๊อบปี้ถูกยิง ฉันก็เพิ่งมารู้ตอนหลังเหมือนกันว่าพี่เขื่อนกับพี่โทโมะติดต่อตำรวจมาล้อมโกดังไว้หมดแล้ว พอมีเสียงปืนตำรวจก็เข้าควบคุมสถานการณ์ ส่วนฉันก็รีบพาป๊อบปี๊เข้าโรงพยาบาล เลยไม่รู้ว่าสถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง  โดยเฉพาะเรื่องปริ้น
     เอ๊ะ ผู้ชายคนนั้นมัน
     ปริ้น said                
     ผมเกลียดเขา ผมเกลียดที่เขาเข้าข้างคนที่ปล่อยให้แม่ตาย เกลียดที่เขาทำดีกับผู้หญิงที่มาแย่งพอไป เกลียดที่เขารักลูกของผู้หญิงไร้ยางอายคนนั้นมากกว่าผม เกลียดที่พอผมจะรักใครเขาก็มาแย่งคนๆนั้นไป เกลียดด แต่สุดท้ายผมก็ไม่อยากให้เขาทิ้งผมไป ผมควรจะดีใจที่เขาเข้าโรงพยาบาล ดีใจที่ตัวเองหยิบยื่นความตายให้เขา      
     "นายนี่แปลกเนอะ เกลียดป๊อบไม่ใช่หรือไงยิ่งเขาแย่งทั้งฉันและพี่ครีมไปจากนาย นายจะมานั่งเศร้าทำไมถ้าเขาเป็นอะไรไปนายก็น่าจะดีใจนิ"               
     ผมเงียบไม่รู้ว่าควรจะตอบฟางไปว่ายังไงดีฟางคงเกลียดผมไปแล้ว แต่เหมือนฟางจะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่มือบางกุมมือผมแล้วยิ้มอ่อนโยน                
     "ฉันไม่ได้เกลียดนาย ป๊อบปี๊ก็เหมือนกันพวกเราไม่มีทางเกลียดคนที่เห็นว่าเป็นน้องชายหรอก แล้วนายรู้อะไรไหมป๊อบเขาเคยเลิกยุ่งกับฉันเพราะนายด้วย"ผมพยักหน้า ผมรู้ผมรู้ทุกอย่างที่ป๊อบปี้ทำให้ผม                
     "หมอนั่นมันก็เป็นแบบนี้แหละ"
     "แล้วนายยังจะเกลียดเขาอยู่ไหม"                
     "ฉันเลวมากใช่ไหม ฉันหนีความจริงมาตลอดที่พี่ครีมตายมันเป็นเพราะฉันต่างหาก"
     ผมเอามือปิดหน้าสะอื้น ฟางเองก็ไม่รู้จะทำเลยลูบหลังผมเบาๆ ผมสับสน สับสนไปหมดทุกอย่าง
     "ฉันทำพี่ครีมท้อง โดยที่ฉันไม่เคยรู้เรื่องเลย ฉันรักพี่ครีมมากแต่คิดว่าเขาหลงรักป๊อบปี๊ คืนนั้นฉันเมามากก็อย่างที่พี่ครีมพูดนั่นแหละฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นเขา เพราะความอคติจนหันหลังให้กับความจริง จนทำให้พี่ครีมเกือบฆ่าตัวตายไปพร้อมกับลูกของฉัน ฉันคิดมาตลอดว่าป๊อบปี๊ทำพี่ครีมท้องทำให้พี่ครีมเลือกจะตาย ฉันเลยร่วมมือกับคริสแก้แค้นเขา น่าสมเพชไหมหล่ะหมอนั่นรู้เรื่องมาตลอดแต่กลับยอมรับว่าตัวเองเป็นคนผิด"      "มันผ่านไปแล้วนะ”
     "มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกฟาง ฉันไม่มีทางผ่านเรื่องนี้ได้ฉันคงรู้สึกผิดไปตลอกชีวิต"
     "นายไม่ใช่คนโง่นะ ถ้านายอยากชดใช้กลับไปอยู่กับป๊อบกับไปตั้งใจเรียนไม่ดีกว่าหรอ"                
     "มันสายไปแล้วหล่ะที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ฉันเลวเกินกว่าที่จะเป็นน้องเขา ฝากบอกเขาด้วยนะว่าขอโทษสำหรับทุกอย่าง รักกับเขานานๆนะฟาง"
     ผมลุกขึ้นแต่ยังไม่ทันที่เขาจะไปไหน พี่ครีมก็เข็นร่างคนป่วยมาขวางเสียก่อน พี่ครีมถอยออกมาแม้ว่าจะไม่ได้มองหน้าผมหรือพูดอะไร แต่เธอคงเกลียดผมมาก
     "ป๊อบ"                
     "แล้วทำไมนายไม่บอกฉันเอง"
     ป๊อบปี๊ลุกขึ้นจับข้อมือผมไว้ สีหน้าเขาเองก็ดูไม่ค่อยดีเท่าไร รู้ตัวว่าป่วยแล้วยังจะมาฝืนอีกนะ ทำไมถึงไม่ยอมปล่อยให้ผมไปตามทางของผมเองทำไมต้องมาเสียสละเพื่อผม
     "หลีกไปเหอะฉันจะไปตามทางของฉัน"                
     "ถ้าฉันปล่อยนายไปฉันจะบอกแม่ว่ายังไง ฉันสัญญากับแม่ไว้แล้วว่าจะปกป้องดูแลนายจนกว่าฉันจะตาย"ปริ๊นนิ่งเงียบไป ดวงตาเจือด้วยความรู้สึกเจ็บปวด      
     "พี่ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ผม ผมไม่ดีพอให้พี่ดูแลหรอก ผมไม่อยากทำให้พี่เดือดร้อนไปมากกว่านี้แล้ว"
     ผมพูดเสียงเครือป๊อบปี๊ดึงผมเข้ามากอด กอดปลอบเหมือนที่พี่ชายปลอบน้องชาย อ้อมกอดที่คอยปลอบใจผมทุกครั้ง นานแล้วสินะที่เขาไม่ได้กอดผมแบบนี้ นานจนผมลืมคำว่าพี่น้องของเราแต่อีกคนกลับไม่เคยลืมมันเลย
     "ไม่ว่ายังไงนายก็เป็นน้องฉันเสมอ ต่อให้นายเลวกว่านี้แย่กว่านี้นายก็จะเป็นน้องชายฉัน"                
     "ขอบคุณจริงๆสำหรับทุกอย่าง ขอเวลาผมหน่อยแล้วผมจะกลับไปเป็นน้องชายพี่"      "แต่ฉันว่านายควรจะคุยกับใครอีกคนนึงให้รู้เรื่องก่อนนะ"
     จริงสินะผมมีเรื่องติดข้างเธอคนนี้มากมายจริงๆผมได้เพียงแต่ภาวนาให้เรื่องระหว่างผมและเธอยังไม่สายเกินไป ให้อภัยปริ้นนะพี่ครีม                
     "พี่ครีมครับผมมีเรื่องอยากคุยด้วย"                
     "อืม พี่ก็มีเรื่องอยากคุยกับนาย"