ประธานตัวร้ายกับหวานใจตัวแสบ

          หลังจากที่เลิกทะเลาะกับป๊อบปี๊ ชีวิตฉันก็กลับคืนสู่ความสงบสุขอีกครั้งนั่นก็คือ นอน นอน นอน และก็นอน 

     "ฟางแกอย่าลืมเอางานไปส่งบนโต๊ะอาจารย์นะ"    

     "อืม เดี๋ยวค่อยไปขอนอนอีกนิด"

     ฉันตอบเสียงอู้อี้ ไหนใครสัญญากับนายป๊อบปี๊ว่าจะไม่หลับในห้องเรียน จำไม่เห็นจะได้เลย ไม่ใช่ฉันเนอะ

     "นี่ฟางตื่นเลยถ้าไม่รีบเดี๋ยวพี่ประธานจะรอนานรู้ไหม"

     "อื้อ ไปแล้วๆ"

     หลังจากสลัดความง่วงออกจากหัว ฉันก็เดินไปหยิบกองการบ้านไปส่งให้อาจารย์ส่วนเฟย์กับแก้วก็ล่วงหน้าไปหาอะไรกินกันก่อน ด้วยเหตุผลที่ว่าฉันชักช้าจนไม่น่ารอ     เชอะใจร้ายกันจริง ฉันถือเองคนเดียวก็ได้ไม่ง้อหลอกย่ะ

     "ฟางช่วยถือไหม"

     ฉันชะงักเมื่อเห็นว่าผู้ชายตรงหน้าก็คือปริ้น คนที่ฉันไม่ได้เจอมาหลายวันแล้ว ที่สำคัญฉันกลับรู้สึกว่ายังไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับเขาเท่าไร

     "เงียบทำไมฟาง มาให้ฉันช่วยถือดีกว่า ฉันมีอะไรอยากคุยกับเธอด้วย"

     "เออ ขอบคุณนะ นายอยากคุยอะไรกับฉันหรอ"

     "ความจริงฉัน อยากจะถามอะไรเธอมากกว่า เอานี่ไปส่งแล้วเราไปนั่งคุยกันได้ไหม"

     "ได้สิ แต่ขอฉันโทรบอกแก้วกับเฟย์แปบนึงนะ"

     "ไม่ต้องหลอก ฉันขอเวลาแค่แปบเดียว"

     ปริ้นขอเวลาแค่แปบเดียวจริงๆ เวลาแค่ไม่กี่นาทีที่ทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดและก็สับสนเป็นบ้า 

     "เธอคบกับป๊อบปี๊ใช่ไหม"

     หมอนี่ถามแบบอ้อมค้อมไม่เป็นหรือไงนะ แต่ก็ดีแล้วฉันเองก็ไม่อยากจะปิดบังเขา ให้อะไรอะไรมันชัดเจนไปดีกว่า

     "อืม ฉันคุยกับป๊อบอยู่ เรื่องนี้หรอที่นายอยากคุยกับฉัน"

     "ฟาง ถ้าฉันบอกอะไรไปเธอจะเชื่อไหม"

     "แล้วนายจะบอกอะไรฉันหล่ะ"

     "เธออาจจะมองว่าฉันงี่เง่าที่ทำตัวมีปัญหากับมัน แต่เพราะมันทำให้ผู้หญิงที่ฉันรักต้องฆ่าตัวตายทั้งๆที่ท้อง และมันยังจะกล้าแย่งเธอไปจากฉันอีกหรอ"

     "เดี๋ยวนะ นายพูดอะไรของนาย ท้องใครท้อง"

     "เธอคงไม่รู้เรื่องนี้สินะ เพราะมันไม่มีทางยอมบอกเธอเองแน่"

     "แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่านายพุดความจริง"

     "ครีม ลองไปถามมันดูซิว่ารู้จักผู้หญิงชื่อนี้หรือเปล่า พนันได้เลยว่ามันต้องตกใจแน่ๆ ฉันคงทำได้แค่เตือนรู้ไว้นะฟางว่าฉันเป็นห่วงเธอ และที่สำคัญฉันรักและจริงใจกับเธอมากกว่ามัน"

     ให้ตายเถอะนี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน นายปริ้นมาพูดๆๆ พูดจบก็เดินออกไปทิ้งความร้าวฉานไว้ในใจฉันเนี่ย โอเคฉันไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่ฟังเขาพูดจบก็จะร้องห่มร้องไห้ แล้วไปเลิกกับนายป๊อบปี๊ แต่ก็ไม่ได้โลกสวยถึงขั้นจะไม่เชื่อที่ปริ๊นพูดเลย ถ้าดูตามเหตุผล หนึ่งปริ๊นไม่ถูกกับป๊อบปี๊และสองปริ๊นอยากให้ฉันกับป๊อบเลิกกันมีความเป็นไปได้ที่เขาจะใส่ร้ายพี่ชายตัวเองเพื่อให้ฉันเกลียดป๊อบปี๊ แต่เขาจะแต่งเรื่องได้ยาวขนาดนี้เลยหรอ

     โรงอาหาร

     "กว่าจะมาได้นะแม่คุณนี่มันเกือบบ่ายแล้วนะ แกคิดว่ารร.เข้าตอนสี่โมงเย็นหรือไง"ยัยแก้วหันมาบ่น

     "ขอโทษทีพอดีมีปัญหานิดหน่อย ฉันไม่กินข้าวนะไม่หิวอ่ะ"

     "มีไรป่าววะ หน้าแกดูไม่ค่อยดีเมื่อกี้ฉันพูดเล่นนะโว้ย"

     "เปล้าไม่มีไร แค่แบบอยากผอมบ้างอะไรบ้าง"

     "เฟย์ว่าฟางมีพิรุธ ไปทำอะไรมาบอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ"

     "โถ่เฟย ไม่มีอะไรหรอกน่า ไปๆไปเรียนกันเถอะ"

     ถึงเฟย์กับแก้วจะส่งสายตาจับผิดมาไม่เลิก แต่สองคนนั้นก็ยอมไปเข้าเรียนแต่โดยดีเราทั้งสามคนเลยเดินมาที่ล็อกเกอร์เก็บ ฉันเปิดล็อคเพื่อที่จะเอาไม้แบดไปเรียนพละในคาบต่อไป 

     พรึ่บบบ รูปเยอะแยะมากมายหล่นออกมาจากล็อคเกอร์ฉัน แถมยังมีสองสามรูปที่อยู่ในล็อคเกอร์เฟย์กับแก้ว

     "ใครเล่นบ้าอะไรว่ะ"

     ฉันหยิบรูปใบหนึ่งขึ้นมา ในรูปเป็นผู้หญิงอายุเท่าๆกับฉันกำลังยิ้มให้กล้องอยู่ ที่สำคัญคนที่นั่งข้างเธอ คือคนที่ฉันรู้จักดีเลยหล่ะ

     "รูปใครอ่ะแก้ว คนรู้จักป๊อบหรอ"

     "เออ คือ"แก้วทำเสียงอึกอักเหมือนบิดความลับอะไรสักอย่าง

     "บอกมาเหอะ"

     "รูปพี่ครีมแฟนเก่าพี่ประธานหน่ะ"

     ครีม แฟนเก่า ฉันว่ามันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้วหรือว่าที่ปริ๊นพูดจะเป็นเรื่องจริง สู้ไปถามเลยดีกว่าจะได้ไม่เป็นภาระของจิตใจเอามันให้รู้กับไปเลยว่าครีมมีตัวตนจริงใช่ไหม

     "ไอ้ฟางจะไปไหน"

     "พวกแกไปเรียนก่อนเลยเดี๋ยวตามไป"ฉันวิ่งพรวดเข้ามาที่ห้องเรียนป๊อบปี๊ดีนะที่ยังไม่ได้เดินไปเรียนที่ตึกอื่น เขาดูจะแปลกใจที่เห็นฉันโพล่มา แน่ละเวลาปกติฉันไม่เดินมาหรอกตึกสถาไกลจะตาย หมอนั่นสิต้องเป็นคนเดินไปหาฉัน

     "อ้าวฟางนึกยังไงถึงเข้ามาหาที่ห้อง"ฉันไม่ตอบป๊อบปี๊แต่ถามกลับแทน

     "ถามอะไรหน่อยได้ไหม"

     "ได้สิจะถามอะไรครับ"

     "ถามตรงๆนะ รู้จักคนชื่อครีมหรือเปล่า"

     ป๊อบปี๊ทำหน้าตกใจแค่เพียงครู่เดียวเท่านั้นก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นอย่างอื่น แต่มีหรอที่คนตาไวอย่างฉันจะสังเกตุไม่ทัน 

     "ไม่รู้จัก ถามทำไมหรอ"

     "ก็แค่อยากรู้หนะ แต่นายไม่อยากบอกก็อีกเรื่องนึง"

     "มีใครพูดอะไรให้ฟังมาหรือเปล่า"

     "แล้วนายมีอะไรจะบอกหรือเปล่า มีคนส่งรูปนี้มาให้ฉันรูปคู่ของนายกับคนที่นายไม่รู้จักหนะ"ฉันถามเสียงเรียบคนปกติอาจจะไม่รู้ แต่ถ้าเป็นคนที่สนิทกันจะรู้ว่าอารมณ์ฉันในตอนนี้ไม่ค่อยดีเท่าไร ฉันรู้สึกไม่ชอบมาพากลเลยกับท่าทางของคนที่บอกว่าไม่รู้จัก จะให้เชื่อยังไงในเมื่อท่าทางนายมันออกขนาดนี้

     "ฟางฉันอธิบายได้"

     "ช่างเหอะ ขอตัวไปเรียนนะ"

     วันนี้ฉันตีแบดไม่โดนเลยแม้แต่ลูกเดียวจนแก้วกับเฟย์อดเป็นห่วงไม่ได้เพราะฉันหน่ะเคยเป็นนักกีฬาแบดมินตัน หลังจากเรียนพละฉันก็ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรแม้กระทั่งหลับ คงเป็นครั้งแรกที่ฉันไม่หลับในเวลาเรียนเลยแม้แต่คาบเดียว แลดูเป็นคนดีมาก อ้ากกกฉันคิดแล้วคิดอีกกับเรื่องผู้หญิงที่ชื่อครีม คำพูดของปริ๊นยังก้องหลอกหลอนอยู่เลย อีกนิดนึงฉันจะใกล้บ้าแล้วหรือว่าฉันบ้าไปแล้ว

     "เป็นอะไรฟางดูเหม่อชอบกล ยังไม่เลิกคิดเรื่องพี่ครีมหรอ"

     "ทำไมฉันไม่เคยเจอพี่เค้าเลย"

     "ก็พี่เค้าย้ายออกจากโรงเรียน มีข่าวลือว่าเอ่อ"

     "เฟย์ก็อีกคนมีอะไรก็พูดมาเถอะ"

     "มีข่าวลือว่าท้อง แต่ไม่รู้ว่ากับใครลือไปถึงขั้นว่าพี่เค้าฆ่าตัวตาย จนคริสคนที่เคยจับตัวแกไปหน่ะเค้าเป็นพี่ชายฝาแฝดของพี่ครีม ฉันว่าเค้าคงเข้าใจผิดว่าเป็นพี่ประธานมั้งถึงได้จับตัวแกไปเพื่อแก้แค้น"

     "ความจริงนายคริสอะไรนั่นอาจแก้แค้นถูกคนก็ได้นะ"

     ฉันปล่อยความคิดไปเรื่อยเปื่อย ไอ้ปอบบ้าเอ้ยมีอะไรทำไมต้องโกหกด้วย พูดความจริงมันจะตายไหม

     กริ้งง กริ้งงง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นใครโทรมาเบอร์ไม่คุ้นเลยสักนิด

     (สวัสดีฟาง ได้คุยกันอีกแล้วนะ)

     "นายเป็นใคร ฉันไปเคยคุยกับนายตอนไหน"

     (ฉันชื่อคริส คนที่เคยจับตัวเธอไปไงสาวน้อย เธออยากรู้ใช่ไหมว่าความจริงคืออะไร)

     "ความจริงบ้าอะไรของนาย"

     (ก็ความจริงเรื่องแฟนเธอไง)

     "นี่นายต้องการอะไรกันแน่"

     (ออกมาที่หน้ารร.แล้วเธอจะได้รู้ความจริงทุกอย่าง ตู้ดดดด ตู้ดด)

     "เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งวาง โอ๊ยนี่มันจะเกิดเรื่องบ้าบออะไรนักเนี่ย"

     ฉันพยายามจะโทรกลับแต่เจ้าของโทรศัพท์ปิดเครื่องหนีไปแล้ว ฉันชั่งใจอยู่นิดนึงก่อนจะกดโทรศัพท์หาใครบางคน ยังไงฉันก็ไม่ไปคนเดียวอยู่แล้ว

     "ฉลาดนิที่หาคนมาด้วย"

     "นายบอกให้เดินออกมาไม่ได้บอกให้ออกมาคนเดียวไม่ใช่หรือไง อย่ามัวชักช้ามีอะไรจะพูดก็พูดมา"

     "พูดแน่แต่ไม่ใช่ตรงนี้"หมอนั่นกระชากตัวฉันเข้ามาใกล้ ความเย็นวาบจากกระบอกปืนจ่อที่เอวฉัน เล่นสกปรกอีกแล้วสินะ

     "ว่าแล้วว่าคนอย่างนายต้องเล่นสกปรก"

     แต่ที่ทำให้ฉันตกใจคือปริ๊นไม่ได้มีทีท่าว่าจะเข้ามาช่วยฉันแม้แต่น้อย แต่กลับพูดอะไรที่ทำให้ฉันตกใจ

     "ฉันบอกมันว่าให้ไปรอแกที่โกดังxxx แต่ว่าแกห้ามทำอะไรฟาง”

     "ได้ฉันจะไม่ยุ่งกับคนที่ไม่เกี่ยวข้อง แต่ถ้ามันเล่นตุกติกเหมือนคราวที่แล้วแฟนมันเป็นศพแน่ ส่วนเธอขึ้นรถซะ"

     ฉันถูกผ้าสีดำปิดตาจนมืดสนิท แม่งเอาผ้าอะไรมาปิดตาฉันนะกลิ่นเน่าซะมัด นายคิดว่าถ้านายไม่ปิดตาฉันทำอย่างกับว่าฉันจะจำทางหนีได้ เล่นขับวนไปวนมาซะขนาดนี้

     "ถึงแล้วลงมา"

     "คิดว่ามองเห็นไหมหล่ะ"

     "พวกนายเอาผ้าปิดตาออกสิ"

     ผ้าปิดตาถูกแกะออก เผยให้เห็นโกดังเก่าที่เต็มไปด้วยเศษซากไม้ สกปรกซะมัด

     "มีที่ที่ดีกว่านี้ไหมย่ะ"ฉันกลอกตาไปมาอย่างสุดเซ็ง

     "ตัวประกันมีสิทธิ์เลือกด้วยหรอ"

     "อย่างน้อยถ้าฉันจะตาย นายช่วยไขข้อข้องใจหน่อยว่าทำไมฉันต้องถูกนายจับมาครั้งแล้วครั้งเล่า ทำไมถึงแค้นไอ้ปอบนั่นหนักหนา"

     "เรื่องมันนานมากแล้ว"

     คริสนิ่งไปพักนึงก่อนจะเริ่มเล่าเรื่อง ตั้งแต่ตอนที่เขาป๊อบปี๊ พี่ครีมยังเป็นเพื่อนรักกันอยู่ ตอนแรกคริสไม่รู้ด้วยซ้ำว่าครีมท้อง เขารู้เรื่องก็ตอนที่น้องสาวจากไปแล้ว โดยที่ป๊อบปี๊บอกเค้าแค่ว่าครีมฆ่าตัวตาย ส่วนเรื่องท้องเขาได้ยินมันจากข่าวลือที่แพร่ไปทั่วโรงเรียน

     "นายก็เลยเริ่มสืบเรื่องนี้ใช่ไหม"

     "ยิ่งเริ่มสืบ มันก็ยิ่งชัดว่าใครทำให้น้องฉันตาย"

     "นายมั่นใจได้ไงว่าเป็นป๊อบ"

     "โทรศัพท์น้องฉันมีแต่เบอร์โทรศัพท์ของป๊อบปี๊ เวลาส่วนใหญ่ครีมก็อยู่กับมันถ้าไม่ใช่มันแล้วจะเป็นใคร"

     "ไม่ใช่ฉัน ฉันกับครีมเราเป็นแค่พี่น้องกัน"

     ป๊อบปี๊โพล่ออกมาหน้าโกดัง คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกหรอไม่รู้หรือไงว่ามันล่อนายมา จะมารนหาที่ตายทำไม

     "พี่น้องกันคิดว่าฉันจะเชื่องั้นหรอ ถึงนายจะไม่ได้ทำแต่นายก็รู้ว่าใครทำใช่ไหมละ"

     "อืม ฉันรู้" ป๊อบปี๊พนักหน้านิ่ง แล้วพูดต่อ "แต่ว่าบอกไม่ได้ ครีมขอไว้ก่อนตาย"

 

     "ครีมขอไว้งั้นหรอ"

     "อืม ฉันไม่อยากผิดคำพูดกับเพื่อนที่ฉันรักที่สุด และถ้านายถามถึงหลักฐาน เอานี่ไป"ซองสีน้ำตาลถูกยื่นให้คริส หมอนั่นรับมาเปิดอ่าน สีหน้าดูย่ำแย่ลงเรื่อยๆ

     "นายต้องจำลายมือครีมได้อยู่แล้ว จริงไหม"

     "แกอาจจะบังคับให้ครีมเขียนขึ้นมาก็ได้"

     "ฉันว่าแกน่าจะรู้ดีกว่าใครนะ"

     "หึ ไม่ว่าครีมจะขอให้แกปิดอะไรไว้ฉันขอสั่งให้แกเล่าความจริงออกมาทั้งหมด ไม่อย่างงั้นฉันจะกรีดมีดลงไปบนหน้าแฟนแก"

     "เห้ยเอามีดกรีดหน้าเลยหรอ ฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยอ่ะ"

     "เงียบ ถ้าไม่อยากลองดี"

     "ไอ้คริสอย่าแตะต้องฟาง"

     "เลือกเอาสิระหว่างความลับที่แกปกปิดอยู่กับชีวิตยัยนี่ เลือกเอา"

     "ใจเย็นก่อน นายจะอยากรู้ไปทำไมนายรู้ไปครีมก็ไม่ฟื้นขึ้นมาอยู่ดี"

     "ถ้าเกิดนังนี่ตายขึ้นมานายจะอยู่เฉยได้หรอ ถ้านายตอบว่าได้ฉันจะฆ่าฟางดูจะได้หายกันไงหล่ะ"คริสตะคอกมือหนาจิกปลายผมจนฉันรู้สึกเจ็บ ท่าทางเค้าจะคลั่งไปแล้ว

     "แกจะบ้าหรือไง ชีวิตคนมันแลกกันได้ที่ไหน"

     "งั้นก็บอกมาสิว่ะ ถ้าแกยังรีรอระวังจะได้ศพกลับไปแทน"

     "ฉันขอโทษฉันบอกไม่ได้ว่ะ"

     "งั้นแกก็ดูความทรมานของยัยนี่ได้เลย"ปลายมีดจ่อที่หน้าฉันไม่กี่เซนต์ แต่กลับมีเสียงมือมากระชากมีดออกจากมือคริสก่อน ใครกันนะ

     "หยุดบ้าได้แล้วพี่คริส"

     ทุกอย่างในห้องเมื่อจะเงียบไปชั่วขณะเมื่อผู้หญิงคนหนึ่งปรากฎตัวขึ้นมา พี่เขื่อนกับพี่โทโมะเองก็มาพร้อมกับเธอ หรือว่าผู้หญิงคนนี้จะคือ "พี่ครีม"

     "ครีม"

     "ปล่อยน้องเค้าเดียวนี้นะพี่คริส น้องฟางเค้าไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องนี้เลย แล้วป๊อบก็ไม่ใช่คนที่พี่ควรแก้แค้นแต่เป็นคนที่พี่ควรจะขอบคุณด้วยซ้ำ”

     ป๊อบปี๊รีบดึงฉันมาข้างตัวเขา แถมยังกอดเอวฉันไว้อีกด้วย เขาดูเหมือนจะไม่ตกใจอะไรกับการปรากฏตัวของพี่ครีมแสดงว่าหมอนี่รู้มาตลอดว่าพี่ครีมยังไม่ตาย พี่เขื่นกับพี่โทโมะก็คงจะรู้พอๆกัน คงจะมีแค่ปริ้นที่ไม่น่าจะรู้เรื่องพี่ครีมด้วยเพราะเขาดูจะแปลกใจมาก

     "นี่มันอะไรกันนะ"

     "อยู่เฉยๆเหอะหน่า ความผิดฟางมีเยอะมากรู้ไว้ด้วย"

     ป๊อบปี๊กอดเอวฉันไว้แน่นขึ้น ถึงจะถูกดุแต่ฉันกลับรู้สึกอุ่นใจถึงแม้ว่าเรื่องราวทั้งหมดจะยังไม่คลี่คลาย แต่ฉันรู้ว่าฉันผิดที่ไม่เชื่อใจเขา