ประธานตัวร้ายกับหวานใจตัวแสบ
เขียนโดย 
African_violet
วันที่ 14 มิถุนายน พ.ศ. 2555 เวลา 19.56 น.
แก้ไขเมื่อ 2 มิถุนายน พ.ศ. 2563 13.00 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
29)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความหลังจากที่ฉันพาป๊อบปี๊มาส่งโรงพยาบาลพวกคริสก็ถูกจับส่งตำรวจไปเรียบร้อยเห็นครีมบอกว่าคริสเองนั่นแหละที่ไปมอบตัว เขายังฝากครีมมาขอโทษฉันกับป๊อบปี๊ที่ทำเรื่องเลวร้ายจนไม่น่าให้อภัย ฉันเองก็ไม่ได้โกรธอะไรเขานะยังไงทุกอย่างมันก็ผ่านไปแล้ว ส่วนเรื่องลูกของทั้งสองคนพี่ครีมคุยกับปริ้นทั้งสองคนตกลงจะแต่งงาน ส่วนเรื่องเรียนปริ้นยังคงจะเรียนต่อให้จบ ส่วนพี่ครีมก็จะเรียนเทียบเอาแล้วค่อยต่อมหาลัย เรื่องลูกพ่อของป๊อบปี้อาสาจะดูแลให้ แม้นายปริ้นจะไม่ค่อยเห็นด้วยแต่สุดท้ายก็ยอมเพราะพี่ครีมขอไว้ เรื่องวุ่นวายทั้งหมดจึงจบลง แต่ถึงยังไงเรื่องของฉันก็ยังไม่จบ ก็เล่นโง่เข้าใจเค้าผิดขนาดนั้นฉันถึงต้องมาตามเคลียร์กับคนป่วยขี้งอน
"ป๊อบปี๊~ ฉันขอโทษ หายงอนนะ "
"คนจะนอนออกไปเลย"
เสียงทุ้มพูดโดยไม่มองหน้าเลยสักนิด โกรธจริงหรอเนี่ย ฉันเอานิ้วจิ้มแขนคนป่วย มาทำเมินฉันหรอเดี๋ยวก็เลิกง้อซะหรอก เขาเบือนหน้าไปทางอื่น สงสัยคราวนี้จะงอนจริงแหะ ฉันเอื้อมมือไปจับใบหน้าหล่อเหลาให้หันมามองกันแล้วเอ่ยประโยคที่ชาตินี้ไม่คิดว่าจะได้พูดกับนายปอบ
"นี่ ฟางง้อแล้วนะ จะให้ฟางทำยังไงพี่ป๊อบปี๊ถึงจะหายโกรธฟางหืมม " "ไม่เชื่อใจกันเลยหรือไงนึกว่าหน้าอย่างฉันจะทำผู้หญิงท้องหรอ"ส่งสายตาตัดพ้อมาเต็มที่ รู้แล้วค้าว่าฟางผิด
"ใครจะไปรู้เวลาอยู่กับฉันนายออกจะหื่น"
"แล้วฉันเคยทำอะไรมากกว่าจูบไหม"ฉันส่ายหัวไปมาแทนคำตอบ ป๊อบปี๊ถอนหายใจออกมา
"อย่าทำแบบนี้อีกนะ ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาถ้าเป็นอะไรแม้แต่นิดเดียว"
ใบหน้าจริงจังทำให้ฉันรู้สึกได้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นห่วงฉันจริงๆ ฉันกอดแขนป๊อบปี๊อ้อนๆ
"อือ ไม่ทำอีกแล้วค้า สัญญาเลยดีกันนะๆ"
ฉันยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวมือเขา นิ้วเรียวเกลี่ยผมฉันเล่นไปมา ดูท่าทางจะใจอ่อนขึ้นมาแล้วใจแข็งได้ไม่นานหรอก
"อย่าดื้อนะรู้ไหม"
"รู้แล้วหน่า"
"ไม่ใช่แค่รู้ฟาง สัญญานะว่าต่อไปจะไม่ดื้อ"
"ไม่ๆ"ป๊อบปี๊หันมาทำหน้าดุใส่ฉันคลี่ยิ้มแล้วพูดต่อ
"ไม่เอาหน่าถ้าฉันไม่ดื้อแล้วจะมีเด็กซนที่ไหนให้นายตามดูแล จะมีใครให้นายตามเวลาแอบโดดเรียนไปนอน จะมีใครให้ช่วยเวลาโดนทำโทษ เห็นไหมนายต้องทำใจแล้วหล่ะท่านประธานที่มีหวานใจตัวแสบแบบฉัน"
"รู้ไหมว่าพูดได้น่ารักขนาดไหน"
ป๊อบปี๊ยื่นหน้ามาทำท่าจะจูบ ฉันดันหน้าหล่ออกไป นี่ขนาดป่วยนะยังไม่วายมาทำตัวหื่นใส่ฉันอีก
"อย่าเยอะย่ะ รอให้นายป่วยก่อนเถอะ"
"หายแล้ว ไม่เชื่อเดี๋ยวเปิดแผลให้ดูเลย"
ไม่พูดเปล่า เขายังทำท่าจะเลิกเสื้อขึ้นโชว์รอยแผลอีกต่างหาก อี๋ใครจะไปอยากเห็นหน้าท้องนายกันยะ
"ปิดเสื้อไปเลยนะ"
"ก็ไม่เชื่อนิ หายแล้วจริงๆนะ"
"บ้า โดนยิงน่ะไม่ใช่โดนมดกัดจะได้หายเร็วปานนั้น" "ช่วยไม่ได้ก็พยาบาลน่ารัก"
".///.ไม่คุยด้วยแล้ว นี่ป่วยอยู่นะช่วยสงบเสงี่ยมเจียมตัวนิดนึง"
"ครับบบ แล้วนี่ตกลงเราเป็นแฟนกันหรือยังอ่ะ"ป๊อบปี๊จับมือฉันมากุมไว้
"แล้วเคยขอหรือยังละคะ"
"ก็ยัง"
"เพราะงั้นก็ยังไง ไม่เห็นจะยากเลย"
"ถ้างั้นขอตอนนี้เลยได้ป่ะ"
"ไม่"
"ใจร้ายจัง"
"ก็บอกแล้วไงว่ารอให้หายดีก่อนเถอะ นายปอบ"
"แล้วนี้ก็เปลี่ยนคำเรียกได้แล้วป่ะ เรียกให้มันดีๆหน่อยฉันเป็นรุ่นพี่เธอนะ"
"แล้วจะให้เรียกว่าอะไรคะ"
"มีสองตัวเลือก ไม่เรียกพี่ป๊อบ ก็เรียก ที่รักก็ได้"
"อี๋ ฝันไปเหอะ ตัวเองไม่รู้สึกกระดาก แต่ฉันกระดากปากนะ"
"จะเรียกไม่เรียก ไม่เรียกจะจับหอมแก้มทุกเช้าเลย"
"กล้าหรือไง คนเค้ามีพ่อมีแม่นะย่ะ แถมพี่ชายฉันก็ไม่ชอบหน้านายด้วย"
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันมีวิธีทำให้มันชอบหน้าฉันก็แล้วกัน แต่จะไม่เรียกฉันว่าพี่ป๊อบจริงๆหรอ"
"ทีนายยังไม่เรียกฉันว่าน้องฟางเลย"
"ฟางคะ เรียกพี่ว่าพี่ได้ไหมคะ"
ป๊อบปี๊ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แถมยังใช้น้ำเสียงละมุนอีก พลังทำลายร้างสูงมาก แบบนี้แก้มฉันจะไหม้อยู่แล้ว
"นะคะ"
"อือ พี่ป๊อบ พอใจยังเอาหน้าออกไปห่างๆเลย"
"น่ารักแบบนี้สิ ถึงจะเป็นหวานใจพี่ตัวจริง"
"อือ"
"พี่รักฟางนะ รักพี่ป่ะ"
"อือ เฮ้ย เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ"
"พี่รักฟางไง รักพี่บ้างไหม พี่ขอโทษนะที่เคยทำให้ฟางเสียใจต้องหลายครั้ง ทำให้ฟางต้องเจ็บตัวอีกแต่พี่อยากให้ฟางรู้ว่า ถ้าพี่ได้มีโอกาสยืนข้างฟางอีกพี่สัญญาว่าพี่จะดูแลฟางให้ดี"
"รู้แล้วหน่า"
"แล้วรักพี่บ้างไหม"
"ฟางก็..."
ก๊อกๆๆๆ
"ป๊อบปี๊ พวกฉันเข้าไปนะเว้ย"ฉันยังไม่ทันจะได้พูดอะไรพี่เขื่อนกับพี่โทโมะก็มาเคาะประตูพอดี ฉันเลยกลืนคำพูดตัวเองไว้แล้วเดินไปเปิดประตูแทน
"มาทำไมว่ะ"ป๊อบปี๊มองเพื่อนตัวเองอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์
"อ่าว ก็แกป่วยฉันก็ต้องมาเยี่ยมป่าว"
"เออ วันหลังไม่ต้องมานะ"
"น้องฟางดูสิคะ ความก้าวร้าวของป๊อบปี๊นะ พวกพี่อุตส่าห์มาเยี่ยม"พี่เขื่อนหันมาพูดกับฉัน ฉันเลยได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆไป ป๊อบจะไม่โกรธได้ไงก็เล่นมาถูกจังหวะขนาดนั้น
"เชื่อฉันสิว่าฟางก็เกลียดแก"
"อย่าไปฟังพี่ป๊อบเพ้อเจ้อเลยคะ"
"โถ่ฟาง"
"โอ้ยสองคนนี้จะทำท่าทางหวานเชื่อมใส่กันอีกนานไหมว่ะ เพื่อนมาเยี่ยมโว้ยเพื่อนมาเยี่ยม"
"งั้นฟางกลับบ้านก่อนนะ พี่ป๊อบคุยกับเพื่อนไปเถอะ"
"ฟาง"
"ฟางไม่นอนเฝ้าหรอกนะ ไปแล้ว"
"ใจร้าย"
ฉันเก็บของกลับบ้านโดยไม่สนใจเสียงโอดครวญของคนในห้อง นึกแล้วก็ตลกตัวเองตั้งแต่วันแรกถึงวันนี้ไม่คิดเลยว่าตัวเองกับเขาจะได้มาเป็นแฟนกันจริงๆ ขอบคุณความขี้เซาของฉัน ถ้าวันนั้นฉันไม่หลับจนกลับบ้านเย็นวันนี้ก็คงไม่ได้รู้จักผู้ชายที่ชื่อป๊อบปี๊ ผุู้ชายขี้เก๊ก ปากร้าย เข้มงวด และก็เป็นผู้ชายที่ฉันรัก
....END....
.........................................................
มาถึงตอนสุดท้ายแล้ว ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนมากนะคะ ที่ตามอ่านเรื่องนี้ ยอมรับเลยว่าหายไปนานมาก ขอโทษด้วยนะคะ ถ้าคนอ่านยังชอบเรื่องนะกันอยู่เดี๋ยวไรท์จะมาอัพตอนพิเศษต่อให้ คอมเม้นเป็นกำลังใจให้กันด้วยน้า รักทุกคนคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
