Secretary เลขาป่วนรัก

แก้ว:โทโมะ~[ตอนนี้แก้วเริ่มเคลิ้มไม่มีสติอะไรทั้งนั้นไม่ว่าโทโมะจะสัมผัสอะไรใดๆแก้วไม่มีแม้แต่จะขัดขืนมีของแถมเป็นตอบสนองทุกอย่าง โทโมะอุ้มร่างบางๆโดยที่ริมฝีปากไม่แยกออกจากกันแต่....]
'Baby Baby Baby Boy Boy!'
แก้ว:โทโมะ ปล่อยแก้วก่อน!![แก้วเริ่มดังแผ่นอกเปลือยเปล่าของโทโมะ(ความจริงมันก็เปลือยเปล่าทั้งตัวไม่ใช่หรอ- -:เค้า)แม้โทโมะจะไม่ยอมปล่อยแก้วไปก็เหอะแก้วเอาแต่ดันๆๆๆๆ]
โทโมะ:โธ่เว้ย!@#$^*(()#$%^&*()@#$%^&*([โทโมะสบถเสียงดังและถอยห่างนิ่งๆแบบบ่นไปด้วยไปนั่งที่ปลายเตียงต่างกับแก้วที่ลนลานควานหาโทรศัพท์หน้าแดงกว่าประจำเดือนตัวเองและคุยโทรศัพท์เสียงเบามากกก]
แก้ว:สวัสดีค่ะ จริญญาพูดสายค่ะ
พ่อโทโมะ:[อยู่กับไอ้โทโมะได้ใช่มั้ยแก้ว]
แก้ว:"อยู่ได้กะผีสิ!"อยู่ได้ไม่มีปัญหาค่ะท่านประธาน
พ่อโทโมะ:[มันไม่ได้ทำอะไรเธอนะแก้ว]
แก้ว:"ใกล้จะทำไปแล้วหล่ะลุง"ไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะ คุณโทโมะดูแลแก้วดีมากค่ะ
พ่อโทโมะ:[อืม โอเคมีอะไรบอกฉันนะ ฝันดีแก้ว]
แก้ว:"ฝันร้ายล่วงหน้าไปแล้วย่ะ!!"ฝันดีค่ะท่านประธาน
ตู๊ด!!
โทโมะ:พ่อว่าอะไรมั้งหล่ะ เหอะ! ขัดจังหวะทุกคนสิน่า
แก้ว:โทโมะนั่นแหละผิด นอนได้แล้ว!!!
โทโมะ:นอนได้ไงเนี่ย เธอบ้ารึเปล่ายังไม่ได้...
เพียะ![แก้วตีมือโทโมะที่ทะลึ่งมาจับเอวและเริ่มเลื่อนไปตามหน้าอก]
แก้ว:นอนก็นอนสิ เอ๊ะ! ปล่อยเลย ปล่อยเลย[โทโมะกอดแก้วจนแก้วเริ่มดิ้นพล่าน]
โทโมะ:เรื่องอะไรจะปล่อย ตัวเธอนุ่มดีนะ
ฟอด~
โทโมะ:แถมยังห๊อมหอมอีกตังหาก
แก้ว:โทโมะมันดึกแล้วนะ นอนได้แล้ว[ล้มตัวลงกับที่นอนแรงๆและหยิบผ้าห่มมาคลุมตัว]
โทโมะ:คร้าบบบบบบบบบบบบบบ~[สอดมือลอดผ้าห่มไปกอดเอวบางๆแล้วแกล้งหลับ]
แก้ว:โทโมะ ปล่อยก่อน[เขย่าตัวแต่โทโมะแกล้งหลับต่อ]ฮึ่ย!![ทำหน้ามู่แล้วนอนต่อ]
@ตอนเช้า
[แก้วตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวชุดเก๋ๆทำอาหารเช้าให้โทโมะและแอบหนีไปด้านนอกตั้งแต่โทโมะยังไม่ตื่นทั้งที่ความจริงโทโมะตื่นก่อนแก้วแต่แก้วไม่รู้]
'Baby Baby Baby Boy Boy!'
แก้ว:ไงคะพี่ อยู่ร้านไหนเนี่ย สายแล้วเนี่ยแก้วหิว[ยกมือดูนาฬิกา]
...:[พี่อยู่สตาร์บัคอ่ะ มาสิ]
แก้ว:แก้วจะกินข้าวนะพี่ไม่ใช่กินกาแฟ เร็วๆคิดสิ[พูดไปใส่รองเท้าแบบรีบๆไป]
...:[งั้นเจอกันที่ร้านยัยฟางละกันนะ มีBreakfastอยู่นี่]
แก้ว:ค่าๆๆๆๆๆ จะรีบบึ่งไปเลยค่ะ
[แก้วรีบโบกแท็กซี่ไปที่ร้านของฟางเพื่อนสนิทของตัวเองโดยที่ไม่รู้ตัวว่าคนที่เธอนอนด้วยเมื่อคืนขับรถตามมาห่างๆ]
แก้ว:คิดถึงพี่จังเล๊ยยยย~[พอถึงที่หมายแก้วก็รีบวิ่งเข้าร้านไปกระโดดกอดคนที่นัดหมายไว้ทันทีจนล้มลงเก้าอี้กันทั้งคู่]555555+[แก้วกับคู่คุยโทรศัพท์กอดกันกลมเป็นเนื้อเดียวและหอมแก้มไม่สนสายตาใครแม้แต่โทโมะที่นั่งในร้านแต่ไกลจนไม่ได้ยินบทสนทนา]นานๆพี่ป็อปจะมาทั้งทีหายไปไหนมาตั้งนานห๊ะ!
ป็อป:หาเงินให้แกใช้ไง พี่ก็ต้องกลับไปต่อนะแต่พอเห็นหน้าแกไม่อยากกลับไปเลยว่ะ[กอดแก้วต่อ]
แก้ว:พี่ก็อย่าไปซี่~ ยัยฟางก็รอพี่นะ[นั่งบนตักป็อป]
ฟาง:แหวะ! ฉันไม่คิดถึงอีตาบ้านี่หรอกแก้ว อย่ามามั่ว!
แก้ว:คิกๆ ดูดิพี่ป็อปร้อนตัวเลยเห็นม๊า~ กินข้าวดีกว่า
ฟาง:เหมือนเดิมสินะคะ คุณผู้หญิง[แก้วโน้มตัวเหมือนคนรับใช้]
แก้ว:ย่ะ! ไม่เหมือนเดิมฉันไล่เธอออก[ทำเป็นคุณนายสะบัดสะบิ้งเต็มที่]
แก้ว/ฟาง:5555+[เสียงดังจนโทโมะได้ยินหลังกินเสร็จแก้วช่วยงานร้านของฟางซึ่งเป็นร้านขนมหวานและเป็นตัวดึงดูดลูกค้าหนุ่มๆและป็อปเป็นตัวดึงดูดลูกค้าสาวๆให้เข้ามาในร้าน]
@โต๊ะโทโมะ
แก้ว:พุดดิ้งคาราเมลได้แล้วค่าาา~ รับอะไรเพิ่มมั้ยคะ[ก้มตัวเสิร์ฟอาหารซึ่งเปลี่ยนชุดเป็นชุดเมดคาเฟ่ซึ่งค่อนข้างหลวมเวลาก้มก็เลยเห็นบราตัวสีแดงสดด้านใน]
โทโมะ:ขอบคุณครับ ขอรับเมดคนนี้เพิ่มได้มั้ยครับ[คว้าเอวแก้วแรงๆจนปลิวมานั่งตักโทโมะ]
แก้ว:เอ่อ...[รู้แล้วว่าเป็นใครแต่พยายามเลี่ยงออกมา]พอดีมีคนสั่งไปแล้วอ่ะค่ะ หมดแล้วด้วย ^^
โทโมะ:ไอ้หน้าจืดนั่นหรือไงห๊ะ!!![ตวาดใส่แก้วและโอบตัวแน่นขึ้น]
ป็อป:ขอโทษครับ ผมขอเมดคนนี้ด้วยนะครับ[คว้าแขนแก้วขึ้นมาและโอบไหล่]
โทโมะ:ไม่มีทาง!!!
ผัวะ![โทโมะต่อยป็อปจนเลือดมุมปากออก]
แก้ว:เห้ย!พี่ป็อป[พุ่งไปพยุงป็อปขึ้น]หยุดนะโทโมะ[แทรกตัวไปกันโทโมะไม่ให้ต่อยป็อปแต่โดนผลักไปชนโต๊ะกระจกจนแตกไปหมด]
โทโมะ:เมดคนนี้ของกูเว้ย! มึงไม่มีสิทธิ์!!
ผัวะ![ต่อยแล้วกระชากแก้วให้ลุกขึ้นทั้งที่เนื้อตัวแก้วมีแผลทั้งใหญ่และเล็กเต็มตัวไปหมดไม่เว้นแม้แต่หน้าหวานๆเป็นรอบยาว]
แก้ว:โอ้ย!
โทโมะ:แก้วฉันขอโทษ เจ็บมากมั้ย
ผัวะ![ตอนที่โทโมะเผลอป็อปลุกขึ้นมาต่อยก่อนโอบแก้วส่งต่อให้ฟาง]
ป็อป:คนนี้ของกูต่างหากมึงนั่นแหละไป[จะต่อยโทโมะอีกหมัด]
แก้ว:พอได้แล้ว ! ถ้าไม่หยุดทั้งคู่แก้วจะเอากาแฟสาดหน้าให้หมดเลย
ป็อป/โทโมะ:คิดว่าพี่กลัวหรอ/คิดว่าฉันกลัวหรอ
แก้ว:ได้! ไม่กลัวใช่มั้ย งั้นก็สาดใส่ฉันเองนี่แหละ
ฟาง:แก้ว เดี๋ยว![แก้วสะบัดตัวอย่างแรงแต่เม้มปากไม่ให้ร้องโอดโอยและพุ่งตัวไปที่เคาเตอร์กาแฟทั้ง3คนที่เหลือคว้าไว้ไม่ทัน]
ป็อป/โมะ/ฟาง:แก้ว !!![แก้วถือแก้วกาแฟร้อนๆเอาไว้แม้มือจะเจ็บจนแทบจะถือไม่ไหวก็เถอะ]
แก้ว:ไง โทโมะนายออกไปซะ พี่ป็อปด้วย ออกไปทั้งคู่เลย
ป็อป/โมะ:แต่...
แก้ว:ฉันบอกให้ออกไป!!!อ้อ!แล้วห้ามหาเรื่องกันอีกนะ ฉันสาดจริงๆแน่
ฟาง:แก้วเธอเป็นแผลนะ วางแก้วเหอะ เดี๋ยวฟางทำแผลให้มา(ทำเหมือนแก้วจะโดนตำรวจจับแล้วไกล่เกลี่ยให้มอบตัวเหอะ:เค้า)(ก็เธอแต่งนี่ยะ:แก้ว)(ค่าค่า(_ _):เค้า)
แก้ว:ถ้าพวกเขาออกไปฉันยอมแน่หล่ะฟาง
ฟาง:กรุณาออกไปทั้งคู่เลยค่ะ
ป็อป/โมะ:แต่ไอ้นี่มันหาเรื่องก่อน
ฟาง:ใครก่อนใครหลังฟางไม่สนค่ะ ไม่ห่วงแก้วหรอคะ แผลขนาดนั้นโดนกาแฟสาดเข้าไปอีกจะเป็นยังไง[ฟางยกแก้วมาขู่จนทั้งสองคนเดินออกจากร้านไป]
แก้ว:ขอบใจมากนะฟาง
ฟาง:อื้อ
เคร้ง!
แก้ว:โอ้ย![แก้วกาแฟหกใส่แผลแก้ว]
ปัง!
ป็อป/โมะ:เป็นไรรึเปล่าแก้ว!!!
แก้ว:ไม่เป็นอะไรน่า[ถอนหายใจหน่ายๆและเดินตามฟางไปทำแผล]