Secretary เลขาป่วนรัก

ปึ้ง !!

...:ไอ้โทโมะ ไอ้ลูกไม่รักดี ฉันให้แกขนาดนี้ยังไม่พอใจอีกรึไงหา ! ทั้งรถ ทั้งเงิน ทั้งบริษัทยักษ์ใหญ่นี่แล้วไง แกต้องการอะไรอีกวะ !!!

โทโมะ:โห่! คนแก่ไม่รู้เรื่องอะไรหรอกน่า

พ่อโทโมะ:ไอ้ลูกชั่ว!

โทโมะ:อ๊ะๆ! เครียดเยอะไม่ดีระวังตีนการะเบิดนะคุณพ่อ

พ่อโทโมะ:ไอ้...!

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

...:ขออนุญาติค่ะท่านประธาน

โทโมะ:เอ้า!รีรออะไรหล่ะให้เค้าเข้ามาสิ[ยิ้มกวนประสาท]

พ่อโทโมะ:ฮึ่ม!เข้ามาได้

...:พอดีดิฉันเอาแฟ้มรายงานยอดขายในช่วงนี้ที่เจริญก้าวหน้าไปได้ดีเพราะคุณหนูค่ะ[โทโมะที่ไม่ได้เตรียมใจไว้คิดว่าเลขานุการออฟฟิศแต่ละคนคงจะบ้างานจนสิวเขรอะแน่ๆเลยหันหลังกันภาพอุจาดตาไว้ก่อน]

พ่อโทโมะ:ขอบใจมาก เออนี่! โทโมะ ลูกชายฉันเอง

...:สวัสดีค่ะคุณโทโมะ

โทโมะ:เหอะ!สวัส...เอ๊อะ!O[]o"คนอะไรแม่งสวยชิบ"[หมุนเก้าอี้มาเย้ยหยันแต่พอเห็นหน้าตา ทรวดทรงองค์เอวเลขาคนนี้ถึงกับอึ้ง]

...:เป็นอะไรรึเปล่าคะ[โน้มตัวเอามือโบกที่หน้าโทโมะจนโทโมะเห็นอะไรต่อมิอะไรจนเลือดจะหยด]คุณโทโมะ คุณโทโมะ ![ตะโกนใส่]

โทโมะ:เอ่อ...ครับ ขอโทษครับ ผมโทโมะครับแล้วคุณคือ...

พ่อโทโมะ:นี่เลขาฯคนโปรดของฉันเอง ชื่อ แก้ว อายุน้อยกว่าแกตั้ง 2 ปียังทำงานทำการได้ดีกว่าแกเยอะ

โทโมะ:อ๋อ! ยินดีที่ได้รู้จักครับ[ยื่นมือไปทักทายไปฝรั่ง]

แก้ว:เช่นกันค่ะ[จับมือตอบแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตรจนโทโมะเริ่มเพ้อ]ท่านประธานคะยังไงดิฉันขอตัวไปเคลียร์กับบริษัทสปอนเซอร์ก่อนนะคะ เห็นว่าจะมาลงทุนและสนับสนุนกับบริษัทเราค่ะ

พ่อโทโมะ:ขอบใจมาก ฝากด้วยนะแก้ว

โทโมะ:"อยากได้ว่ะ น่ากินนน~"พ่อ...ผมขออะไรอีกอย่างจากพ่อได้ป่ะ[พอแก้วออกไปเริ่มคุยกับพ่อด้วยสายตาเจ้าเล่ห์]

พ่อโทโมะ:ขออะไรอีกหล่ะ ไอ้ลูกเลว!

โทโมะ:ผมขอเลขาคนโปรดของพ่อ แล้วผมจะมาบริหารบริษัทนี้ช่วยพ่อเอง

พ่อโทโมะ:พ่อให้ไม่ได้หรอกคนนี้ เพื่อนของพ่อนำแก้วมาฝากไว้แล้วเค้าก็เกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตไปแล้วด้วย คนนี้พ่อหวงเว้ย !

โทโมะ:โห!พ่อนิดๆหน่อยๆแบ่งกันได้น่า หรือพ่อจะใช้ให้เสร็จแล้วเดี๋ยวผมต่อก็ได้ผมไม่ถือ

พ่อโทโมะ:ไม่มีทางว่ะ! อีกอย่างแก้วน่ะนะพ่อไม่ได้ยุ่งเลย มดไม่ได้ไต่ไรไม่ตอมเลยเว้ย!

โทโมะ:งั้นยัยนั่นก็เวอร์จิ้นอ่ะสิพ่อ ^0^~[เด้งจากเก้าอี้มาที่โต๊ะทำงาน]

พ่อโทโมะ:เออสิวะ!เวอร์จิ้นแล้วมันทำไม รึแกคิดอะไรกับหนูแก้ว

โทโมะ:ปล๊าว~[ขึ้นเสียงสูง]เถอะน่า พ่อผมขอละ[ส่งสายตาวิ้งค์ๆ]*0*

พ่อโทโมะ:แกแน่ใจแล้ว ก็โอเค ขึ้นอยู่กับหนูแก้วด้วยหล่ะนะ เดี๋ยวฉันค่อยดูก่อนนะ

@ตอนเย็นวันนั้น

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

...:ขออนุญาติค่ะท่านประธาน

พ่อโทโมะ:เชิญเข้ามาได้

แก้ว:ท่านประธานมีอะไรรึเปล่าคะ ถึงเรียกแก้วมา

พ่อโทโมะ:อืม มีสิ นั่งลงก่อนนะ[แก้วรวบกระโปรงออฟฟิศแล้วค่อยๆนั่งเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของพ่อโทโมะ]

ปึ้ง!

โทโมะ:พ่อครับได้รึยังครับ *0*[เปิดประตูเข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียงจนแก้วสะดุ้งแต่ก็สำรวมไว้]

พ่อโทโมะ:เงียบไปเลยแกหน่ะ![ตะคอกใส่โทโมะก่อนหันขวับมาคุยกับแก้ว]พอดีลูกชายฉันอยากให้เธอวานไปเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้มันหน่อยได้มั้ยหล่ะแก้ว ?

แก้ว:แต่ว่าท่านประธานคะแล้วใครจะช่วยท่านประธาน

โทโมะ:โธ่!สาวน้อยพนักงานมีล้นบริษัทขนาดนี้มันก็ต้องมีอยู่แล้วสิจ้ะ[เดินมาจับไหล่แก้วทางด้านหลังแล้วโน้มหน้าไปที่ซอกคอก่อนจะพูดเบาๆที่หูจนแก้วสยอง]

พ่อโทโมะ:หุบปาก![ตะคอกอีกรอบจนโทโมะต้องงับปากทันควัน]ฉันอยากตามใจลูกชายฉันหน่ะ ได้มั้ยแก้วทางนี้ไม่เป็นปัญหานักหรอก เชื่อฉันสิแก้ว

แก้ว:"โหยย~งี้ก็ต้องอยู่กับโรคจิตนี่น่ะสิ"ก็ได้ค่ะท่านประธาน

โทโมะ:ไชโย!งั้นเราไป...โอ๊ะ![พ่อโทโมะส่งสายอำมหิตจนโทโมะต้องงับปากแบบไม่ต้องพูดว่ากล่าว]

แก้ว:แล้วแก้วต้องไปพักกับคุณโทโมะสินะคะเนี่ย"จะรอดมั้ยเนี่ยยัยแก้วเอ้ย!"

พ่อโทโมะ:ใช่ ที่คอนโดฯมัน ยังไงถ้าไม่สบายใจว่างๆแวะมาช่วยงานที่บริษัทซะสิ

แก้ว:ขอบคุณค่ะ ท่านประธาน[ไหว้ท่านประธานอย่างเคาระและสำรวมก่อนจะสะพายกระเป๋า]

โทโมะ:ไปกับผมครับ ผมพาไปส่ง

แก้ว:เป็นการเกียรติอย่างยิ่งเลยค่ะ[หัวเราะน้อยๆก่อนเดิมตามไปที่รถและรถเคลื่อนตัวออกมา]

@ในรถ

แก้ว:"นี่มันทางไปไหนกันเนี่ย"เรากำลงัจะไปที่ไหนกันคะคุณโทโมะ ถ้าจำไม่ผิดคอนโดฯคุณอยู่ใจกลางเมืองนะแต่นี่คุณขับรถมาแถบชานเมืองซะแล้ว

โทโมะ:เปล่า ผมมีเซอร์ไพร์สต่างหาก

กึก!

โทโมะ:ถึงแล้ว[ลงจากประูตูแล้ววิ่งไปเปิดประตูให้แก้ว]

แก้ว:"สุภาพบุรุษเหมือนกันนี่"ขอบคุณค่ะ ที่นี่มัน...O_o[แก้วตะลึงกับสิ่งที่เห็นเป็นครั้งแรกที่เธอได้มาเห็นอะไรแบบนี้]

โทโมะ:บ้านพักตากอากาศชั่วคราวของผมหน่ะ อาจจะไม่ค่อยสวยนะ[พูดไปงั้นทั้งที่มีอะไรแอบแฝง]

แก้ว:"นี่ขนาดไม่สวยนะเนี่ย"เอ่อ...เราจะพักกันที่นี่กันหรอคะ ไม่เหมาะหล่ะมั้งคะ

โทโมะ:ไม่เป็นไรหรอก มาทางนี้สิ[เดินนำพาแก้วสำรวจบ้านโดยที่แก้วตื่นตาตื่นใจสถานที่แต่ละที่ไม่ว่าจะเป็นสระว่ายน้ำมหึมา สวนดอกไม้สไตล์ยุโรป เฟอร์นิเจอร์ชั้นหนึ่งหรือแม้แต่อ่างอาบน้ำแบบสปา]

แก้ว:"จ๊อกกก~หิวอ่ะ"เอ..นี่ก็เย็นจนใกล้ค่ำแล้วยังไม่ได้ทานอะไรกันเลย แก้วทำให้มั้ยคะ

โทโมะ:ผมเป็นลูกมือแล้วกันของสดมีในตู้เย็นพอดี[แก้วเดินเข้าไปในครัวก่อนคว้าผ้ากันเปื้อนมาสวมที่หัวและพยายามจะผูกปมเชือกด้านหลัง]ผมช่วยดีกว่า[โทโมะอ้อมมือไปคว้าเชือกข้างหน้าก่อนจะค่อยๆผูกเชือกให้แก้วก่อนจะคว้าเอวทางด้านหลังแล้วดึงเข้ามาหอมแก้ม]

แก้ว:"ตาเถร! O///O"อะไรเนี่ยคุณ!ปล่อยฉันเลยนะ

โทโมะ:ว้า~น่าเสียดายจัง[พูดก่อนจะทำสีหน้าเสียดายจนแก้วต้องหลบหน้านหีไปทำกับข้าวแทนโดยมีโทโมะคอยช่วยและฉวยโอกาศเป็นครั้งครา]หอมจังเลย

แก้ว:ลองทานดูแล้วกันนะคะ อาจจะไม่ใช่อาหารหรูหราแต่แก้วกินแต่อาหารแบบนี้[อาหารที่ออกมากเป็นพวกผัดผักรวม ต้มจืดเต้าหู้หมูสับ]

โทโมะ:ไม่เป็นไรครับ น่ากินจังเลยเนอะ~[พูดว่าน่ากินแต่จ้องไปที่แก้วสื่อความหมายโดยนัยจนแก้วเบินหน้าหนีแล้วกินข้าวเงียบๆจนเสร็จและล้างจานให้เรียบร้อย]แก้วอาบน้ำก่อนมั้ย

แก้ว:อ๋อค่ะ...แล้วเสื้อผ้าหล่ะคะ

โทโมะ:ในตู้เสื้อผ้าจะมีอยู่นะ น่าจะไซส์แก้วพอดีเด๊ะ พ่อซื้อตุนไว้หน่ะ[ความจริงตัวเองซื้อไว้ให้สาวในสต็อก]

แก้ว:ขอบคุึณมากค่ะ[แก้วเดินเข้าไปอาบน้ำที่บ้านพักนี้หรูหราเกินเลยมีห้องน้ำหลายห้องในห้องนอนไปในตัวแถมติดกันอีกต่างหากโทโมะเลยอาบน้ำที่ห้องติดกันแต่ชินมากกับการไม่ถือเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนข้างใน(เพราะอะไรคงรู้ เหอๆ*^*:เค้า)]กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"แงT^T ชีเปลือย แอร๊ยยยยย~"

โทโมะ:โอ๊ะ!ขอโทษ[โทโมะที่อยู่ในสภาพชีเปลือยรีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันที่เอวปิดบังของสงวนเหมือนกับแก้วที่ลืมหยิบชุดเข้าไปเลยนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว]เอ่อ...[จ้องไปที่เนินนูนๆที่พ้นอาณาเขตชายแดนผ้าขนหนูมาอย่างปิดไม่มิดและไล้สายตาไปยังส่วนต่างที่พ้นร่างกายทั้งต้นขขาวๆ แขนเนียนๆ เอวบางๆจนโทโมะเริ่มฟุ้งซ่าน]

แก้ว:เดี๋ยวแก้ว...ขอตัวนะคะ![พยายามจะปกปิดให้มิดสุดๆแต่พอเดินผ่านโทโมะ โทโมะกับคว้าเอวแล้วดันติดผนัง]"เฮือกก!เอาละสิ พุทโธๆ"[ตอนนี้สถานการณ์จนโทโมะเริ่มไม่ไหวจะเคลียร์ควบคุมสติไม่ได้และเริ่มไล้จมูกโด่งไปตามผิวขาวเนียนของแก้วอย่างห้ามไม่อยู่]คุณโทมะคะ[แก้วครางชื่อโทโมะออกมาเบาๆก่อนจะโดนบันทึกจดจำสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อนเพราะแก้วไร้เดียงสาเกินจนแม้แต่ไม่เคยจะให้ใครหอมแก้มมีแต่โทโมะนั่นแหละคนแรกเลยรอบบนี้เป็นจูบซะแล้วสิ]อื้อ~[แก้วเริ่มหมดลมหายใจและพยายามหลบลิ้นหนาๆที่เข้ามาในโพรงปากและปัดมือปลาหมึกสุดแสนจะรุ่มร่ามให้เลิกพันตัวซะที]แฮกๆ โทโมะ~ไม่เอาน่า[ได้รับอิสรภาพแล้ว(ซะเมื่อไหร่)]

โทโมะ:อยู่นิ่งๆน่า ไม่เจ็บหรอกน่า...นะครับ[ยิ้มละลายก่อนจะประกบปากและปลดผ้าเช็ดตัวทั้งคู่จนมันร่วงลงไปกองกับพื้นอย่างหมดแรงยึดเกาะ ไล้ไปตามส่วนโค้งเว้าอันน่าสัมผัสของแก้วเพื่อปลุกอารมณ์ ชิมยอดอกทรงโตคัพCแล้วกอบกำให้เต็มไม้เต็มมือ]

แก้ว:โทโมะ~ไม่เอานะ แก้ว ไม่เอา~อืม~[แต่พอโทโมะซุกหน้าลงกับหน้าอกจนแก้วเสียวและเริ่มเกิดอารมณ์ลืมตัวเผลอยกมือโอบรอคอโทโมะแล้วขยุ้มผมกดหัวโทโมะลงกับหน้าอกตัวเอง]