เสี่ยงกับฉันมั๊ย!?

ตอนที่9 POPPY&FANG
วันหลังขึ้นผมตื่นมาเจอร่างบางๆกอดเจ้าสมชายไว้ผปมจึงอดไม่ได้ที่
จะเตะหน้าผากเสียหน่อยเพื่อวัดความร้อนว่าเจ้าตัวได้เป็นไข้เหลือ
ปล่าว
ป๊อปปี้:เฮ๊ย!!ตัวร้อนจี๋เลย
ว่าแล้วผมรีบเอาน้ำเช็ดตัวให้ก่อนจะไปซื้อยาซื้อโจ๊กสำเร็จรูปมาทำ
ก่อนจะโทรหาแก้วบอกว่าฟางไม่สบายหนักแล้วบอกผมบอกแก้วว่าให้
แก้วกับโทโมะเผ้าไว้ส่วนผมจะไปทำธุระคงกลับมาดึก
แก้ว:โทโมะฉันว่าป๊อปปี้กับฟางคงไปด้วยกันไม่ได้นะ
ฉันมองร่างสูงให่ที่นั่งข้างฉันๆ
โทโมะ:เขาต้องไปกันรอดซิความรักต้องมีอุปสรรค์แก้วเรา2คนก็ผ่าน
กันมาเยอะนะเรื่องแบบนี้
ฉันฟังร่างใหญ่ที่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นก่อนที่ร่างใหญ่พูดจบก็
จูบหน้าผากฉันลูบหัวเพื่อให้กำลังใจว่าป๊อปปี้กับฟางไปกันได้แน่
โทโมะ:ฉันว่าแก้วรีบเช็ดตัวให้ฟางดีกว่านะ
แก้ว:อื้ม
ฉันเช็ดตัวฟางอย่างประณีประนอมเพราะกลัวฟางตกใจฉันละสงสารไอ้
ป๊อปปี้จริงๆเลยทำโจ๊กให้ฟางทิ้งไว้ในห้องครัวด้วยแหนะแถมมันยังชิ่ง
หลบหน้าฟางเฮ้อ
ฟาง:ป๊อปปี้....
ฉันได้ยินเสียงฟางละเมอถึงไอ้ป๊อปปี้
โทโมะ:ฟื้นแล้วแก้ว
แก้ว:อื้มฟางค่อยๆลุกนะกินโจ๊กด้วย-*-
ฉันบ่นกับฟางนิดหน่อย
ฟาง:จ๊ะๆ
ฟางรับปากฉันอย่างว่าง่ายก่อนจะกินโจ๊กหมดจานแล้วทานยาตาม
ติดๆ
ฟาง:แก้วจ๊ะใครทำโจ๊กอร่อยจังแก้วหรอ^^
แก้ว:ไม่ใช่ฉันหรอกไอ้ป๊อปปี้น่ะมันทำโจ๊กให้แล้วซื้อยาให้เช็ดตัวให้
ด้วยอีกนะ
ฉันบอกฟางยืดยาวฉันมองฟางที่ปาดน้ำตาตัวเอง
ฟาง:ป๊อปปี้อยู่ไหนแก้วฮือๆ....
ฉันมองฟางที่ถามฉันอย่างสะอื้น
โทโมะ:พวกเราไม่รู้หรอกนะฟางว่าไอ้ป๊อปไปไหนแต่มันดูแลเธอ
ตลอดเลยนะวันนี้แล้วให้พวกเราเฝ้าเธอแล้วมันก็ออกจากบ้านไปไหน
ไม่รู้บอกว่าวันนี้กลับดึกอีก
แก้ว:ฟาง....ฉันถามจริงๆเหอะนะรักไอ้ป๊อปปี้ไหม??
ฟาง:รักซิ
แก้ว:แล้วทำไมต้องปฎิติเสธมันละไม่รักมันแล้วใช่ไหมไม่สงสารมัน
เลยเหรอ
โทโมะ:นั้นซิฟางไม่สสงสารไอ้ป๊อปปี้เลยเหรอ
ฉันกับโทโมะต่างถามฟางอย่างจริงๆจังๆเพราะใกล้ถึงเวลาเต็มทีที่ไอ้
ป๊อปปี้จะไป
ฟาง:เฮ้อฉันรักเขามากๆแล้วนัแก้ว โทโมะแต่ปากฉันน่ะมันบอกไม่ได้
ตามที่ใจปรารถนาเลย
ฉันระบายความรู้สึกที่แท้จริงออกมา
แก้ว:จะบอกก็รีบบอกเถอะก่อนที่มันจะสายมันหลบตาเธอตลอดเลยนะ
ช่วงนี้มันหง่อยๆรีบบอกไปซะมันใกล้ถึงเวลาแล้วถ้ามันสายเธอจะ
เสียใจฟาง
ฟาง:อืม
โทโมะ:งั้นพวกฉันไปก่อนนะ
แก้ว:รักาสุขภพตัวเองด้วยนะฟาง
ฉันมองร่างบางผิวสีขาวปากสีชมพูผมซอยๆออกทอมกับสามาของเธอ
ที่เป็นหนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่นหน้าหวานคนนั้นออกจากบ้านฉันไปอย่างช้าๆ