เสี่ยงกับฉันมั๊ย!?

ตอนที่10 POPPY&FANG

ณ เวลา01.00น.

ฉันได้ยินเสียงรถของป๊อปปี้แล่นเข้ามาในบ้านของฉัน

ฟาง:ทำไมวันนี้ป๊อปปี้กลับช้าจังนะคะ

ป๊อปปี้:เรื่องของฉัน!ฟางเหอะมาทำอะไรตรงนี้

ฟาง:ฟางมารอป๊อปปี้น่ะคะปกติฟางไม่เคยเห็นป๊อปปี้ทำตัวแบบนี้เลย

ป๊อปปี้:ผมจะทำอะไรก็เรื่องของผมฟางไม่ต้องมายุ่งกับผมอีกอย่ามา

ทำแบบนี้อีกอย่ามาทำเหมือนมีใจไปไกลๆไอ้คนใจร้าย!!

ฟาง:ป๊อปปี้ฟังฟางก่อนนะคะ!

ผลัก!!ปึก!!

ผมมองร่างบางๆที่ผมผลักไปร่างบางนั้นชนโต๊ะจนหัวแตกก่อนจะสลบ

ไป

ป๊อปปี้:ฟาง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ผมรีบอุ้มร่างบางไปส่งโรงพยาบาลผมเฝ้าร่างบางที่โรงพยาบาลจน

หลับไป

วันรุ่งขึ้น

ฉันปรือตาขึ้นฉันไม่รู้หรอกว่าที่นี่ที่ไหนหลังจากเมื่อคืนฉันไม่รู้แต่ที่นี่มี

กลิ่นยาทุกอย่างในห้องนี้สะอาดดีเหมือนกัน

ป๊อปปี้:ฟาง...ฟื้นแล้วเหรอ....

ฉันมองร่างใหญ่ด้วยความน้อยใจเสียใจที่เขาผลักฉันไปชนกับโต๊ะ

ฟาง:ฟื้นแล้วคะ^^ฟางยังไม่ตายหรอกคะ

ฉันตอบให้ป๊อปปี้แบบประชดทั้งๆที่อยากจะคุยฉบับแสนดีกับเขา

เหมือนเดิม

ป๊อปปี้:ฟางครับป๊อปขอโทษป๊อปขอโทษๆๆๆๆ

ฉันมองร่างใหญ่ที่ขอโทษฉันไปร้อยเป็นพัน

ฟาง:หยุดเลยนะคะป๊อปปี้ฟางยกโทษให้แล้ว>//<

ฉันบอกอย่างอายๆ

ป๊อปปี้:^^ฟาง....

ฉันมองร่างใหญ่ที่เรียกชื่อฉันด้วยสายตาจริงจัง

ฟาง:คะ??

ฉันขานตอบรับมองร่างใหญ่อย่างงงๆ

ป๊อปปี้:ช่วย...แต่งงานกับผมได้ไหมครับ!!!

น้ำตาฉันแทบไหลแต่ฉันเก็บมันไหวก่อนจะเอ่ยว่า

ฟาง:เสียใจนะคะ....

ป๊อปปี้:ไม่เป็นไรครับ(. .)

ฟาง:เสียใจนะคะที่คุณน่ะต้องเจอฉันอีกนาน!!

ป๊อปปี้:ฟาง!!

ร่างใหญ่หันมายิ้มให้ฉันก่อนจะกอดฉันแน่นฉันยิ้มให้เขาน้ำตาก็ไหล

ออกมาเรา2คนจูบกันเนิ่นนานที่โณงพยาบาลก่อนจะเข้าสู่การวิวาห์...