My Love รักของฉันครั้งนี้นาย(เธอ)เป็นคนกำหนด

Koen Part's
พวกผมกำลังวิ่งไปที่ห้องของพวกเฟย์ด้วยความระทึกใจ พอเปิดเข้าไปผมก็เห็นผู้หญิงสามคนและผู้ชายอีกคนนึงอยู่ในห้องซึ่งถ้าให้ผมเดาผมว่าคงจะเป็นพ่อกับแม่ของพวกเธอเป็นแน่ะTomo : สะ...สะ...สวัสดีครับ____ : อ้าว สวัสดีจร๊า พวกคุณคงเป็นคนที่ช่วยลูกๆของพวกเราใช่ไหมจร๊าPoppy : อ่ะครับ แล้ว...____ : อ๋อน้าชื่อโฟร์จร๊า ส่วนน้าที่พูดเมื่อกี่ชื่อขนมจีน แล้วนี้ก็มดจร๊า แล้วก็น้าคนที่หน้านิ่งๆคนนั้นน่ะชื่อพิทเป็นสามีของน้าเองจ๊ะKoen : ครับ ผมชื่อเขื่อครับ นี่ป็อปปี้ ส่วนนี้ก็โทโมะครับKnomjean : จร๊า เข้ามาก่อนซิจ๊ะ แล้วพวกผมก็เข้าไป อย่างเกรงๆนิดๆน่ะเนี่ยMod : เอ้าๆ ไม่ต้องเกรงก็ได้จร๊าทำตัวสบายๆ ไม่เป็นไรผมเดาว่าน้าคนที่ชื่อมดคงเป็นแม่ของเฟย์แน่เลย หน้าคลายกันขนาดนี้ (คลายตรงไหน:Reader)(รบกวนช่วยกันจินตนาการซักนิดน่ะ:Writer)พอพวกผมเข้ามาในห้องได้ไม่นานก็พึ่งสังเกตเห็นว่าพวกเธอก็ยังกึ่งนั่งกึ่งนอนฟังอยู่เหมือนกัน แค่นั้นล่ะพวกเราก็รีบวิ่งไปประจำการกันทันทีทันใดKoen : เป็นยังไงบ้างอ่ะเฟย์ผมกุมมือขวาของเธอขึ้มมาทายแก้มขวาของผมFaye : ก็ยังเจ็บแผลอยู่อ่ะเฟย์พยายามฝืนยิ้มให้ผม ทั้งๆที่เธอก็ยังเจ็บอยู่มาก แต่ที่เธอพูดแบบนั้น เพราะว่าไม่อยากให้ผมเป็นห่วงซิน่ะKoen : งั้นเฟย์ต้องนอนเยอะๆน่ะจะได้หายไวๆFaye : เขื่อน เขื่อนก็น่าจะรู้น่ะว่าเฟย์นอนมามากแค่ไหนแล้ว มากจนเกือบจะไม่ได้ตื่นน่ะรู้ไหมKoen : ก็เขื่อนเป็นห่วงของเขื่อนนิFaye : จร๊าๆ พ่อทูนหัวแล้วผมก็ได้ยินเสียงเจาะแจะมาจากอีกสองคู่ด้านหลังKaew : แม่ค่ะ แก้วหิวแล้วKnomjean : จร๊างั้นเดี๋ยวแม่ไปเอาอาหารที่แม่ทำมาให้น่ะKaew : ขอบคุณน่ะค่ะแม่Knomjean : จร๊าTomo : งั้นเดี๋ยวผมไปช่วยน่ะครับKaew Part'sได้ทีละรีบเก็บคะแนนจากแม่ฉันทันทีเลยน่ะพี่โทโมะMod : งั้นเดี๋ยวพวกแม่กับพ่อไปกันด้วยดีกว่า แม่ขอเดาว่าเฟย์กับฟางหิวแล้วใช่ม้าFayeFang : มากๆเลยล่ะค่ะFour : งั้นเดี๋ยวแม่มาน่ะจ๊ะ ไปกันเถอะค่ะพิท ไปมดKoen Poppy : เดี๋ยวพวกผมไปช่วยน่ะครับPit : งั้นก็ตามมาซิไม่คอยเลยน่ะพี่ป็อปปี้พี่เขื่อนKaew : เฟย์ฟางดูดิแต่ละคนนี้ไม่ค่อยเลยอ่ะFaye : นั้นดิ แต่ล่ะคนนี้ไม่ค่อยเล้ยFang : ได้ทีละรีบเก็บคะแนนกันทันทีเลยแต่ละคนTomo Part'sผมเข้ามาช่วยแม่ขนมจีน(แม่ฉันเป็นแม่ของพี่ตั้งแต่เมื่ไหร่เนี่ย//แก้ว)(เดี๋ยวไม่นานก็ได้เป็นล่ะ งั้นขอเรียกล่วงหน้าก่อนดีกว่า//โทโมะ)(เชอะ//แก้ว)จัดอาหารไปให้แก้วอยู่ในครัวไม่นานนักน้าโฟร์ น้ามด น้าพิท ไอป็อป และไอเขื่อนก็เดินเข้ามา Knomjean : เอ้า เข้ามาช่วยกันใหญ่เลยFour : แหงซิจ๊ะ ลูกๆจะได้กิกันเร็วๆยังไงล่ะMod : อย่ามัวแต่พูดเลย เดี๋ยวพวกลูกๆจะหิวตายคาเตียงกันซะก่อนแล้วพวกเราก็ช่วยกันจัดอาหารจดเสร็จ แล้วพวกผมก็กำลังจะเดินออกไปจากครัว แต่มีเสียงหนึ่งดังขึ้นPit : เดี๋ยวก่อน!!!Poppy : ครับ???พวกผมหันกลับไปอย่างงงๆPit : พวกนายรู้เรื่องโรคของพวกฟางรึยังสีหน้าของน้าพิทที่ก่อนหน้านี้ดูใจดีกล้าเป็นสีหน้าเข้มๆทันทีTomo : โรค??? โรคอะไรหรอครับFour : อย่าไปสนเลยจ๊ะ เลิกพูดเรื่งนั้นเถอะนะคุณประโยคแรกน้าโฟร์หันมาพูดกับพวกผม ส่วนประโยคหลังน้าเขาหันไปพูดกับน้าพิทเบาๆMod : นั้นซิพิท อย่าพูดถึงเรื่องนั้นอีกเลยน่ะKnomjean : พินจีนขอร้องละอย่าพูดออกไปจะดีกว่าน่ะPit : ถึงพิทจะไม่พูด ไม่นานพวกเด็กก็ต้องรู้ว่าลูกของพวกเราเป็นอะไรKnomjean : แต่ตอนนี้มันไม่เหมาะที่จะพูดเลยน่ะพิทPit : ยังไงพิทก็ต้องพูดเพื่อที่พวกเด็กๆจะได้ไม่ต้องเสียใจไปมากกว่านี้ อย่าห้ามพิทเลยน่ะน้าโฟร์ น้ามด และน้าขนมจีนหันหน้าเป็นห่วงมาหาพวกผม ยิ่งพวกน้าๆเขาพูดกัน พวกผมก็ยิ่งอยากรู้น่ะPit : พวกนายจะรับได้ไหมถ้ารู้ความจริงKoen : ความจริง??? ความจริงอะไรหรอครับ??? Pit : พวกลูกๆของพวกเราเป็นโรค......Four : พิท!!!อึ่ง!!! อึ่งซิครับอย่างนี้น่ะ อย่างพวกเธอเนี่ยน่ะจะเป็นโรคนั้น เป็นไปไม่ได้อ่ะ แต่มันก็น่าเป็นไปได้น่ะกับการรักษาของหมอมันส่อให้เป็นแบบนั้นได้จริงๆ มันคงที่จะเป็นเรื่องจริงจริงๆซิน่ะเนี่ยKaew : ได้ยังค่ะ พวกเราหิวจะแย่แล้วน้าเสียงตะโกนของแก้วทำให้พวกผมหลุดออกจากพะวง Knomjean : จ้า เสร็จแล้วจร๊า รอแป๊ปนึงน่ะFour : น้าขอให้พวกเธอเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับน่ะห้ามบอกใคร หรือว่าไปพูดให้พวกฟางรู้เด็ดขาดว่าพวกเธอรู้ สัญญากับน้าได้ไหมTomo : ครับ พวกผมสัญญาว่าจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับสุดยอดPoppy : งั้นพวกเรารีบออกกันไปดีกว่าน่ะ เดี๋ยวพวกเธอจะสงสัยแล้วพวกเราทุกคนก็ออกไปโดยที่พวกผมถือถาดอาหารกันออกไปคนละถาด พอเจอหน้าพวกเธอพวกผมก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ และสุดท้ายพวกเธอก็ไม่สงสัยว่าพวกเรารู้เรื่องนั้น เรื่องโรคของพวกเธอ ที่พวกเธอพยายามจะปิดบังเรา เพื่อไม่ให้พวกเราเป็นห่วงพวกเธอไปมากกว่านี้
ปิดบังว่าพวกเธอเป็นโรค....
ลูคีเมีย!!!