My Love รักของฉันครั้งนี้นาย(เธอ)เป็นคนกำหนด

Koen Part's

พวกผมกำลังวิ่งไปที่ห้องของพวกเฟย์ด้วยความระทึกใจ พอเปิดเข้าไปผมก็เห็นผู้หญิงสามคนและผู้ชายอีกคนนึงอยู่ในห้องซึ่งถ้าให้ผมเดาผมว่าคงจะเป็นพ่อกับแม่ของพวกเธอเป็นแน่ะ
Tomo : สะ...สะ...สวัสดีครับ
____ : อ้าว สวัสดีจร๊า พวกคุณคงเป็นคนที่ช่วยลูกๆของพวกเราใช่ไหมจร๊า
Poppy : อ่ะครับ แล้ว...
____ : อ๋อน้าชื่อโฟร์จร๊า ส่วนน้าที่พูดเมื่อกี่ชื่อขนมจีน แล้วนี้ก็มดจร๊า แล้วก็น้าคนที่หน้านิ่งๆคนนั้นน่ะชื่อพิทเป็นสามีของน้าเองจ๊ะ
Koen : ครับ ผมชื่อเขื่อครับ นี่ป็อปปี้ ส่วนนี้ก็โทโมะครับ
Knomjean : จร๊า เข้ามาก่อนซิจ๊ะ 
แล้วพวกผมก็เข้าไป อย่างเกรงๆนิดๆน่ะเนี่ย
Mod : เอ้าๆ ไม่ต้องเกรงก็ได้จร๊าทำตัวสบายๆ ไม่เป็นไร
ผมเดาว่าน้าคนที่ชื่อมดคงเป็นแม่ของเฟย์แน่เลย หน้าคลายกันขนาดนี้ (คลายตรงไหน:Reader)(รบกวนช่วยกันจินตนาการซักนิดน่ะ:Writer)
พอพวกผมเข้ามาในห้องได้ไม่นานก็พึ่งสังเกตเห็นว่าพวกเธอก็ยังกึ่งนั่งกึ่งนอนฟังอยู่เหมือนกัน แค่นั้นล่ะพวกเราก็รีบวิ่งไปประจำการกันทันทีทันใด
Koen : เป็นยังไงบ้างอ่ะเฟย์
ผมกุมมือขวาของเธอขึ้มมาทายแก้มขวาของผม
Faye : ก็ยังเจ็บแผลอยู่อ่ะ
เฟย์พยายามฝืนยิ้มให้ผม ทั้งๆที่เธอก็ยังเจ็บอยู่มาก แต่ที่เธอพูดแบบนั้น เพราะว่าไม่อยากให้ผมเป็นห่วงซิน่ะ
Koen : งั้นเฟย์ต้องนอนเยอะๆน่ะจะได้หายไวๆ
Faye : เขื่อน เขื่อนก็น่าจะรู้น่ะว่าเฟย์นอนมามากแค่ไหนแล้ว มากจนเกือบจะไม่ได้ตื่นน่ะรู้ไหม
Koen : ก็เขื่อนเป็นห่วงของเขื่อนนิ
Faye : จร๊าๆ พ่อทูนหัว
แล้วผมก็ได้ยินเสียงเจาะแจะมาจากอีกสองคู่ด้านหลัง
Kaew : แม่ค่ะ แก้วหิวแล้ว
Knomjean : จร๊างั้นเดี๋ยวแม่ไปเอาอาหารที่แม่ทำมาให้น่ะ
Kaew : ขอบคุณน่ะค่ะแม่
Knomjean : จร๊า
Tomo : งั้นเดี๋ยวผมไปช่วยน่ะครับ


Kaew Part's

ได้ทีละรีบเก็บคะแนนจากแม่ฉันทันทีเลยน่ะพี่โทโมะ
Mod : งั้นเดี๋ยวพวกแม่กับพ่อไปกันด้วยดีกว่า แม่ขอเดาว่าเฟย์กับฟางหิวแล้วใช่ม้า
FayeFang : มากๆเลยล่ะค่ะ
Four : งั้นเดี๋ยวแม่มาน่ะจ๊ะ ไปกันเถอะค่ะพิท ไปมด
Koen Poppy : เดี๋ยวพวกผมไปช่วยน่ะครับ
Pit : งั้นก็ตามมาซิ
ไม่คอยเลยน่ะพี่ป็อปปี้พี่เขื่อน
Kaew : เฟย์ฟางดูดิแต่ละคนนี้ไม่ค่อยเลยอ่ะ
Faye : นั้นดิ แต่ล่ะคนนี้ไม่ค่อยเล้ย
Fang : ได้ทีละรีบเก็บคะแนนกันทันทีเลยแต่ละคน


Tomo Part's

ผมเข้ามาช่วยแม่ขนมจีน(แม่ฉันเป็นแม่ของพี่ตั้งแต่เมื่ไหร่เนี่ย//แก้ว)(เดี๋ยวไม่นานก็ได้เป็นล่ะ งั้นขอเรียกล่วงหน้าก่อนดีกว่า//โทโมะ)(เชอะ//แก้ว)จัดอาหารไปให้แก้วอยู่ในครัวไม่นานนักน้าโฟร์ น้ามด น้าพิท ไอป็อป และไอเขื่อนก็เดินเข้ามา 
Knomjean : เอ้า เข้ามาช่วยกันใหญ่เลย
Four : แหงซิจ๊ะ ลูกๆจะได้กิกันเร็วๆยังไงล่ะ
Mod : อย่ามัวแต่พูดเลย เดี๋ยวพวกลูกๆจะหิวตายคาเตียงกันซะก่อน
แล้วพวกเราก็ช่วยกันจัดอาหารจดเสร็จ แล้วพวกผมก็กำลังจะเดินออกไปจากครัว แต่มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
Pit : เดี๋ยวก่อน!!!
Poppy : ครับ???
พวกผมหันกลับไปอย่างงงๆ
Pit : พวกนายรู้เรื่องโรคของพวกฟางรึยัง
สีหน้าของน้าพิทที่ก่อนหน้านี้ดูใจดีกล้าเป็นสีหน้าเข้มๆทันที
Tomo : โรค??? โรคอะไรหรอครับ
Four : อย่าไปสนเลยจ๊ะ เลิกพูดเรื่งนั้นเถอะนะคุณ
ประโยคแรกน้าโฟร์หันมาพูดกับพวกผม ส่วนประโยคหลังน้าเขาหันไปพูดกับน้าพิทเบาๆ
Mod : นั้นซิพิท อย่าพูดถึงเรื่องนั้นอีกเลยน่ะ
Knomjean : พินจีนขอร้องละอย่าพูดออกไปจะดีกว่าน่ะ
Pit : ถึงพิทจะไม่พูด ไม่นานพวกเด็กก็ต้องรู้ว่าลูกของพวกเราเป็นอะไร
Knomjean : แต่ตอนนี้มันไม่เหมาะที่จะพูดเลยน่ะพิท
Pit : ยังไงพิทก็ต้องพูดเพื่อที่พวกเด็กๆจะได้ไม่ต้องเสียใจไปมากกว่านี้ อย่าห้ามพิทเลยน่ะ
น้าโฟร์ น้ามด และน้าขนมจีนหันหน้าเป็นห่วงมาหาพวกผม ยิ่งพวกน้าๆเขาพูดกัน พวกผมก็ยิ่งอยากรู้น่ะ
Pit : พวกนายจะรับได้ไหมถ้ารู้ความจริง
Koen : ความจริง??? ความจริงอะไรหรอครับ??? 
Pit : พวกลูกๆของพวกเราเป็นโรค......
Four : พิท!!!
อึ่ง!!! อึ่งซิครับอย่างนี้น่ะ อย่างพวกเธอเนี่ยน่ะจะเป็นโรคนั้น เป็นไปไม่ได้อ่ะ แต่มันก็น่าเป็นไปได้น่ะกับการรักษาของหมอมันส่อให้เป็นแบบนั้นได้จริงๆ มันคงที่จะเป็นเรื่องจริงจริงๆซิน่ะเนี่ย
Kaew : ได้ยังค่ะ พวกเราหิวจะแย่แล้วน้า
เสียงตะโกนของแก้วทำให้พวกผมหลุดออกจากพะวง 
Knomjean : จ้า เสร็จแล้วจร๊า รอแป๊ปนึงน่ะ
Four : น้าขอให้พวกเธอเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับน่ะห้ามบอกใคร หรือว่าไปพูดให้พวกฟางรู้เด็ดขาดว่าพวกเธอรู้ สัญญากับน้าได้ไหม
Tomo : ครับ พวกผมสัญญาว่าจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับสุดยอด
Poppy : งั้นพวกเรารีบออกกันไปดีกว่าน่ะ เดี๋ยวพวกเธอจะสงสัย
แล้วพวกเราทุกคนก็ออกไปโดยที่พวกผมถือถาดอาหารกันออกไปคนละถาด พอเจอหน้าพวกเธอพวกผมก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ และสุดท้ายพวกเธอก็ไม่สงสัยว่าพวกเรารู้เรื่องนั้น เรื่องโรคของพวกเธอ ที่พวกเธอพยายามจะปิดบังเรา เพื่อไม่ให้พวกเราเป็นห่วงพวกเธอไปมากกว่านี้

ปิดบังว่าพวกเธอเป็นโรค....