Don't love me ฉันไม่มีหัวใจ

               สนามหญ้า ทางด้านหน้าประศาสที่มีทะเลสาบขนาดใหญาไหลผ่าน

แต่ในระหว่างเดียวกัน ก็มีขนาดแรงพัดผ่านตัวฉัน จนรุ้สึกเหมือนมีใครมาวิ่งชน

แก้ว : โอ๊ย!!!                                         

โทโมะ : ขอโทษน่ะ เป็นไรป่าว???

แก้ว : ไม่เป็นไรมากหรอก

โทโมะ: อ่อนี่มาเดินเล่นคนเดียวหรอครับ

แก้ว : อืม ที่นี่บรรยากาศดีน่ะ

โทโมะ : ใช่เงียบดี ผมชอบมาเดินเล่นตอนกลางคืน J

แก้ว : ไม่เหมือนที่ที่ฉันจากมาเลยมีแต่ความเยือกเย็น ไม่มีความสุขและต้องใส่หน้ากากเข้าหากันตลอด

โทโมะ : คุณชอบที่นี่ไหมล่ะมาอยู่กับผมสิ

แก้ว :ว่าไงน่ะ –แก้วที่กำลังเม่อลอยอยู่ถามเพื่อความแน่ใจว่าสิ่งที่ตนนั้งได้ยินถุกหหรือป่าว

โทโมะ : ป๊าว!!! ผมแค่บอกว่าก็มาอยู่นานๆสิ

แก้ว : แน่น่ะ เออ....ธาตุเป็นธาตุลมหรอ – ฉันถามเพื่อความแน่ใจ

โทโมะ : อืม :)

แก้ว : นายชื่อไรหรอ???

โทโมะ : ผมชื่อ........

อาจารย์กาก้า : นั่นใครมาทำอะไรตรงนั้นน่ะ

โทโมะ : หึ่ย!!! อาจารย์มาหนีเร็ว ไปก่อนน่ะบาย—แล้วโทโมะก้ห่ยไปกับสายลม

แก้ว : โอเชไว้เจอกัน—แก้วก็หายไปเหลือแต่คำถามที่ค้างคาใจ

อาจารย์ : กลางค่ำกลางคืนไม่รู้จักหลับจักนอนเดี่ยวสั่งทำโทษให้หมดเลย เห่อ..เด็กสมัยนี้

วึ๊บ!!!!!!!!!!

ฟาง : กรี๊ด

แก้ว : เบาๆดิ

ฟาง : อ๊าว..แก้วเองหรอ ไปไหนมาล่ะ

แก้ว : ไปเดินเล่นข้างล่างมา... แล้วฟางยังไม่นอนหรอ

ฟาง : ยังว่าจะอ่านหนังสือซะหน่อย.....แพ้นายป็อปปี้ขึ้นมาล่ะแย่เลย

แก้ว : ป็อปปี้ที่เธอพูดถึงใครกันหรอ???

ฟาง : ประธานบ้านลมน่ะ ชอบมากวนประสาทชั้น

แก้ว : กวนเพราะรัก รึป่าว

ฟาง : ไม่มีทางอย่างนายป็อปนี่น่ะ

           แล้วทั้งสองก้เข้านอนโดยปรับเตาผิงให้น้อยลงเพื่อความืดแก้วนอนริมหน้าต่างส่วนฟางสาวน้อยร่างเล็กนอนริมฝังขวาที่ติดกับห้องน้ำ โดยต่างฝ่ายต่างหันหลังให้กันโดยที่ยังไม่รู้ว่าอีกคนยังไม่หลับ แก้ว “นายนั่นชื่ออะไรน่ะ....และทำไมเราถึงรู้สึกดีกกับเขาด้วย” ฟาง “นายป็อปชอบเราจริงๆหรอ...เป็นไปไม่ได้”     แล้วไม่นานต่างฝ่ายก็หลับลงไป

                ระหว่างที่โทโมะเข้ามาในห้องก้พบว่าคยองเทนั้นหลับไปแล้ว ห้องของโทดมะนั้นตกแต่ด้วยสีเทาสไตลืห้องนอนสีเทามีเตาผิงที่ไม่ได้จุดไฟไหว และค่อนข้างรกพอสมควร โทโมะ “เธอน่ารักดีน่ะ แก้ว...ว่าแต่เธอจะคิดเหมือนฉันไหมน่ะ”

                      ณ ห้องโถง kamikaze international of magic school

ปะปนไปด้วยเสียงของเด็กปี 1-7 นั้นลงมาทานอาหารเช้า โดยระหว่างทางที่แก้วเดินลงมาก็บังเอิญไปชนกับใครคนนึงเข้า

โทโมะ : ขอโทษครับ

แก้ว : ไม่เป็นไร........อ่าวนาย

โทโมะ : เจอกันอีกแล้วน่ะ

แก้ว : อืมไปก่อนน่ะ

ซึ่งบทสนทนาของทั้งคู่ทำเอาป็อปปี้ กับ ฟางที่เดินมาเจอถึงกับงงว่าไปรุ้จักกันตอนไหน

และระหว่างการเดินมาที่ตะก็มีคำถามมากมายเข้ามาในหัวของฟาง เกี่ยวกับทั้งคู่ .... แต่ระหว่างที่ทั้งสองจะเดินไปที่โต๊ะก็เดินผ่านทางโต๊ะของธาตุดินวึ่งตั้งอยู่ทางด้านซ้ายมือตัวที่สองจากประตูทางเข้าห้องโถง....อยุ่ดีๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งพร้อมกับเพื่อนอีกสองคนลุกออกมาขวาง.......

............. : แกใช่ไหมที่ชื่อแก้ว !!!!

แก้ว :………….. เห่อ..........