A moment of Romance ชาตินี้ทั้งชาติจะไม่พรากจากเธอ

 
 
โทโมะขับรถเข้ามาจอดในโรงรถหลังหอพักของเค้าเค้าหยิบเบียร์ที่แวะซื้อมาออกจากใต้เบาะรถ ก่อนจะเดินขึ้นห้องไปโทโมะเปิดประตูห้องเข้ามา แล้วเดินไปที่ระเบียงสายตาเขาชำเลืองมองไปเห็นปฏิทินที่แปะไว้18 มีนาคม 2554 " 18 มีนา.." โทโมะมองปฏิทินแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะรำพึงรำพันกับตัวเองโทโมะเดินไปที่ระเบียงก่อนจะหยิบบุหรี่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมามือที่แห้งผาดคีบบุหรี่ขึ้นมาก่อนจะยกไปที่ริมฝีปาก โทโมะใช้ริมฝีปากนุ่มๆของเค้าคาบบุหรี่ไว้ก่อนจะล้วงมืออีกข้างไปคว้าใฟแช็คตามมามือซ้ายป้องลม มือขวาจุดไฟเขาสูดควันลงคอก่อนจะพ่นมันออกมา ก่อนจะแหงนหน้ามองขึ้นฟ้าเมืองหลวงในยามค่ำคืน มองไม่เห็นดาวสักดวง จะมีก็เพียงแต่พระจันทร์ ใบกลมโตสีนวลผ่องลอยเด่นเป็นสง่าบนฟากฟ้าเลาค่ำคืนก็เท่านั้นมือขวาของเขายกบุหรี่เข้าไปที่ปากอีกครั้ง ครั้งนี้เขาสูดมันยาวกว่าเดิม"18 มีนาคม...." โทโมะยังรำพึงอยู่เหมือนเดิมในห้วงเวลาแห่งความอ้างว้าง ฉับพลัน!!!!!!!!เสียงริงโทนโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นทำลายความเงียบโทโมะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนจะพบว่าหมายเลขโทรเข้า คือพี่สาวของเขาเองพี่โฟร์ --- โทรเข้ารับสาย   วางสายโทโมะกดรับสายแล้วเอาขึ้นมาแนบหู"โทโมะเหรอ?""ครับพี่โฟร์ มีไรครับ""พรุ่งนี้ วันที่ 19 มีนา เป็นวันครบรอบวันตายของแม่ พรุ่งนี้อย่าลืมไปทำบุญให้แม่ด้วยนะ""ครับพี่ ผมรู้แล้วครับ""อือ..ดีแล้ว งั้นแค่นี้นะ ช่วงนี้ตัวเล็กมันงอแง ว่างๆก็มาเยี่ยมหลานด้วยนะ""ครับๆ แล้วผมจะหาเวลาไป"โทโมะตอบรับคำพี่สาวของเขาก่อนจะกดปุ่มตัดสายทิ้งไปเค้าเอื้อมมือมาหยิบเบียร์กระป๋องที่ยังเย็นเฉียบ ก่อนจะเปิดฝามันออกก่อนที่จะยกมันขึ้นกระดกลงคอ รสชาติฝานๆ เฝือดๆลำคอของน้ำยาเร่งราก ผ่านลำคอของเขาไปสองสามอึกติดๆกันก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น"ใครน่ะ? " โทโมะถาม"ชั้นเอง ป๊อบปี้เพื่อนแกไง" เจ้าของเสียงที่อยู่เบื้องหลังประตูขานรับคำถาม"เออ เข้ามาดิ " โทโมะผู้เป็นเจ้าของห้องเชื้อเชิญเพื่อนรักให้เข้ามาในห้องป๊อบปี้เปิดประตูเข้ามา ก่อนจะพูดว่า"เมื่อตอนเที่ยง ชั้นเข้ามาหาแก แต่ไม่เจอ" ป๊อบปี้พูดขึ้น"เมื่อตอนเที่ยงชั้นไปทำงานกับเฮียหนุ่มมาน่ะ " โทโมะตอบ พลางหยิบกระป๋องเบียร์ที่ยังไม่ได้เปิดยื่นให้ป๊อบปี้ป๊อบปี้รับมันมา ก่อนจะเปิดออก แล้วยกขึ้นซดน้ำเมาลงคอทันที"พี่นกบอกชั้นแล้วล่ะ ว่าแกไปปล้นธนาคารกับพวกเฮียหนุ่ม " ป๊อบปี้พูดขึ้น"อืม...แล้วไง.." โทโมะพูดเมินๆๆ"อิอิอิ ชั้นก็จะมายืมเงินนายไปจ่ายค่าห้องไง แหะๆๆๆ " ป๊อบปี้ บอกจุดปประสงค์ของตัวเอง แล้วยิ้มเจื่อนๆ"ฮ่ะๆๆๆ ได้ๆๆๆ ได้สิ...แล้วของเก่าแกคืนชั้นรึยังเนี่ย? " โทโมะถามถึงหนี้เก่าที่ป๊อบปี้ยังค้างอยู่ "อ่ะ...เอ่อ ยังเลยหว่ะ " ป๊อบปี้ตอบหน้าตาย"ฮะๆๆๆๆ ช่างมันเถอะ เราเพื่อนกันนี่หว่า มีไรก็ต้องช่วยกัน " โทโมะพูดพลางยกกระป๋องเบียร์ขึ้นป๊อบปี้เห็นดังนั้น จึงยกกระป๋องเบียร์ขึ้นชนกับโทโมะ ก่อนจะยกมันขึ้นดื่มอีกครั้ง"เฮ้ย พวกแกทำไมไม่รอชั้นด้วยว้ะ " เสียงนั้นดังมาจากหน้าประตูห้องของโทโมะโทโมะและป๊อบปี้หันไปมองตามเสียง ซึ่งเจ้าของเสียงนั้นมิใช่ใครเลยแต่เป็นเคนตะ เพื่อนอีกคนนึงของโทโมะนั่นเองที่มือของเคนตะ ถือเบียร์กระป๋องมาอีกแพ็คหนึ่ง "ชั้นบอกให้มันซื้อมาเองแหละ เลี้ยงฉลองที่นายทำงานสำเร็จไง " ป๊อบปี้หันมาพูดกับโทโมะคืนนั้น ทั้งสามคนดื่มดำกับเบียร์อย่างหฤหรรษ์หลังเวลาเลยล่วงมาดึกมากแล้วเคนตะกับป๊อบปี้ก็กลับไป โทโมะที่เมามาย ก็ผล็อยหลับอยู่บนเตียง.........รุ่งเช้า ณ วัดแห่งหนึ่งโทโมะ ที่มาทำบุญที่วัด เพื่ออุทิศส่วนกุศลให้แม่ของเค้าที่เสียไปโทโมะ เดินมาที่ท่าน้ำ เพื่อจะปล่อยปลา เค้าค่อยๆ หย่อนปลาออกจากถุงอย่างใจเย็นเมื่อปลาลงไปจนหมดแล้ว โทรศัพท์ของเค้าก็ดังขึ้น โทโมะจึงหยิบขึ้นมาเพื่อเช็คว่าใครโทรเข้ามาหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นชื่อของ เคนตะโทโมะกดรับสายก่อนจะยกขึ้นมาแนบหู"สวัสดีครับ วิศวะ ไทยานนท์พูดครับ ต้องการเรียนสายกับใครครับ" โทโมะรับสายอย่าทะเล้น"ลึ่งล้ะ ไอ้โมะ เอ็งไม่รู้รึไง เฮียหนุ่มโดนตำรวจซิวไปแล้ว" เคนตะบอกข่าวร้ายให้เพื่อนรักรู้"ห้ะ...อย่ามาล้อกันเล่น""เรื่องแบบนี้ชั้นจะล้อแกเล่นทำไม แล้วลูกน้องเฮียหนุ่มเค้าบอกว่า เพราะแกปกป้องพยาน เลยโดนจับ ตอนนี้ไอ้เขื่อนลูกชายเฮียเค้ากำลังพาลูกน้องหาตัวแกอยู่นะ" เคนตะรีบเตือนเพื่อนด้วยความเป็นห่วง"เออๆ งั้นแค่นี้ก่อน ชั้นจะไปหาพี่นก " โทโมะตอบเพื่อนก่อนกดวางสายโทรศัพท์ในหัวของเขาตอนนี้มีแต่ความว้าวุ่นเฮียหนุ่มโดนตำรวจจับ อีกไม่นานตำรวจก็ต้องมาจับเค้าเช่นกันไหนจะเขื่อนลูกชายเฮียหนุ่ม ที่พาลูกน้องตามล่าเค้า ที่แค้นเพราะพ่อถูกจับโทโมะเดินไปที่รถ เค้าสตาร์ทรถ ก่อนจะบิดมันออกไปจากวัดทันทีโทโมะขับรถมาจอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง เบื้องหน้าของเขาคือบ้านเดี่ยวชั้นเดียว ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไปนักเหมาะที่จะอาศัยเพียงคนเดียวได้ ใช่แล้ว นี่คือบ้านของพี่นก ลูกพี่เค้านั่นเอง"พี่นก พี่กอยู่รึเปล่าพี่ พี่นกครับ พี่นก!!!!! " โทโมะเรียกหาเจ้าของบ้านทันทีที่เค้าดับเครื่องยนต์"อ้าว ไอ้โมะ ทำไมเอ้อระเหยลอยชายยังงี้ว้ะ ไม่รู้รึไงว่าแกกำลังโดนหมายหัวอยู่นะเว้ย" เสียงนั้นดังมาจากข้างใน เป็นเสียงที่โทโมะคุ้นเคยดี ป๊อบปี้นั่นเอง"ป๊อบปี้ แกมาทำไรบ้านพี่นกว้ะ? " โทโมะถาม เมื่อเห็นว่าคนที่เดินมาต้อนรับเค้า คือป๊อบปี้ ไม่ใช่พี่นก ฉัตรชัย"พี่นกกำลังแต่งตัวอยู่ พี่เค้าโทรเรียกชั้นมา ก็ว่าจะไปหาแกที่บ้านเนี่ยแหละ" ป๊อบปี้ตอบ" เฮ้ยๆๆ นั่น ไอ้โทโมะมันอยู่ตรงนั้น " มีเสียงตะโกนดังมาจากปากทางเข้าหมู่บ้านโทโมะกับป๊อบปี้หันมองตามที่มาของเสียง ก็พบกลุ่มนักเลงจำนวนนับสิบคน วิ่งมาหาพวกเค้า"พวกไอ้เขื่อน มันมาแล้ว " ป๊อบปี้บอกโทโมะ ก่อนจะเปิดประตูรั้ว ออกมาดึงโทโมะเข้าไปในบ้านโทโมะโดนป๊อบปี้ดึงเข้าไปก็เซถลาล้มกลิ้งเข้ามาในบ้านพี่นก กลุ่มนักเลงเห็นดังนั้นก็พยายามปีนเข้ามา"หยุดเว้ยหยุด หยุดเดี๋ยวนี้ " มีเสียงห้ามมาจากข้างหลังกลุ่มนักเลงชายคนนั้นคือเขื่อน ลูกชายเฮียหนุ่ม และเป็นหัวโจกคนใหม่ที่คอยคุมลูกน้องของพ่อ"ไอ้เขื่อน...!!!! " ป๊อบปี้เอ่ยชื่อหัวหน้ากลุ่มนักเลงที่เดินตามหลังลูกน้องมา"เออ ชั้นเองแหละ ""แกมาทำอะไรว้ะ? " ป๊อบปี้ถามเขื่อน"อย่ามาทำไม่รู้เรื่อง ชั้นจะมาจัดการไอ้โทโมะ เพราะมันปกป้องพยาน พ่อชั้นเลยโดนจับ วันนี้ชั้นจะเตะมันให้หายแค้น " เขื่อนเผยจุดประสงค์ที่เค้ามาถึงที่นี่"ถึงพวกแกจะเป็นลูกน้องของเฮียหนุ่ม แต่ก็ไม่มีสิทธิ์มาก่อความวุ่นวายหน้าบ้านชั้น"  เสียงนี้ดังออกมาจากข้างในบ้าน พร้อมๆกับเจ้าของเสียงที่ก้าวเท้าออกมาอย่างสุขุมและเยือกเย็นเผยให้เห็นถึงบารมีที่ออกมาจากตัวของเค้า พี่นก ลูกพี่ของโทโมะนั่นเอง"เขื่อน ถึงยังไงชั้นก็ขอโทาแทนโทโมะมันด้วยละกัน ที่พอ่แกโดนจับโทโมะมันไม่เกี่ยว" พี่นกพูดกับเขื่อน"พี่นก ไมพี่พูดงี้อ่ะ ถ้าไอ้โทโมะมันเก็บพยานซะ พ่อผมก็ไม่ต้องไปนอนคุกหรอก" เขื่อนพยายามเถียง"ยังไงเราก็แก๊งค์เดียวกัน เดี๋ยวเสี่ยนพพลก็คงช่วยพ่อแกเองแหละ" พี่นกพยายามพูดเกลี้ยกล่อมเขื่อนเขื่อนเองก็เกรงบารมีพี่นกไม่น้อย จึงมองหน้าโทโมะด้วยสายตาชิงชัง ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า"โอเค...เห็นแก่พี่นก ชั้นจะปล่อยมันไป แต่ขอบอกไว้เลย ชั้นจะไม่เลิกราง่ายๆแบบนี้แน่ ถ้าเจอแกข้างนอก แกโดนหนักแน่ โทโมะ" เขื่อนเอ่ยคำอาฆาตทิ้งท้าย ก่อนจะสั่งลูกน้องให้แยกย้ายกันกลับเมื่อพวกของเขื่อนเดินจากไปกันหมดแล้วโทโมะจึงหันมายกมือไหว้ขอบใจพี่นก"ผมขอบคุณพี่นกมากครับ ที่ช่วยผมเอาไว้ ""เล็กน้อยน่า..ยังไงเสีย เขื่อนมันก็ยังจ้องทำร้ายแกอยู่ ระวังตัวหน่อยแล้วกัน" พี่นกพูด"ครับพี่..." โทโมะตอบ"เอ้อ!! ตอนนี้ตำรวจมันก็หาแกอยู่นะ สงสัยต้องหนีไปกบดานไกลๆหน่อยแล้ว " ป๊อบปี้โพล่งขึ้นมากลางปล้อง"อืม..ขอบใจที่เป็นห่วง งั้ชั้นไปก่อนนะ " โทโมะเอ่ยคำลาหลังจากร่ำลากันเสร็จ โทโมะก็มาสตาร์ทรถ เพื่อจะกลับบ้านของเขา ทว่า ก็มีเสียงไซเรน ดังขึ้นที่หน้าหมู่บ้านตำรวจ!!!!!!เสียงหวอที่ดังลั่น ทำให้ชาวบ้านที่อยู่แถวนั้น ออกมาดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น"บรรลัยล่ะ ไอ้โมะ เข้ามาหลบในบ้านก่อน" ป๊อบปี้ตะโกนเรียกเพื่อนของเขา"ตำรวจมันรู้ได้ไงว้ะ? " พี่นกพูดด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่ทันกาล รถตำรวจสองคน วิ่งมาเบรกอยู่หน้าบ้านพี่นก นายตำรวจสี่นาย ลงมาจากรถ ก่อนจะตะโกนว่า "หยุด!!!! นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ ยอมมอบตัวซะโดยดี จะได้ไม่เกิดการนองเลือด " ตำรวจนายหนึ่งพูดขึ้นโทโมะยกมือทั้งสองข้างขึ้น ระดับเอว เขากำมือทั้งสองข้าง เป็นท่าทางที่บอกว่า ให้เอากุญแจมือมาสวมเขาได้เลยตำรวจนายหนึ่งเปิดประตูรถลงมา รูปร่างแข็งแรงกำยำ ตัวสูง ผิวขาวใส่กางยืนและเสือเชิ๊ตตามแบบมาดดาราในละครทีวี ที่มักรับบทเป็นตำรวจ ใบหน้าของเขากลมยาวรูปไข่  จมูกโด่งเป็นสันเรียวงาม คิ้วหนาดกดำ สวมแว่นตากันแดด เลย์แบนด์"หึๆๆๆ เอากุญแจมือไปคล้องมันไว้ซะ " ชายผู้นั้นพูด"ครับ จ่าเคลลี่ " นายตำรวจชั้นนายดาบรับคำ ก่อนจะหยิบกุญแจมือที่เหน็บไว้ข้างเอว ไปคล้องมือโทโมะ "เอาตัวมันขึ้นรถไป " จ่าเคลลี่ สั่งนายดาบผู้นั้น ก่อนจะหันไปมองป๊อบปี้ และ พี่นก ที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ โดยไม่สามารถช่วยอะไรโทโมะได้เลยจ่าเคลลี่ค่อยเอื้อมมือมาหยิบแว่นตาลง แล้วเงยหย้ามองทั้งสองคนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม"ลูกน้องก่อคดีปล้นธนาคาร โทษคงจะหนักเอาการนะ พี่นก หึๆๆๆๆ" จ่าเคลลี่หันมาพูดกับพี่นก แล้วก็เดินขึ้นรถไปรถตำรวจทั้งสองคันค่อยๆออกจากหมู่บ้านไป เขื่อนและลูกน้องที่ยืนอยู่หน้าปากซอย มองเห็นรถตำรวจวิ่งออกไป ก็หัวเราะออกมาในลำคอเบาๆ"โทโมะ ถึงชั้นจะกระทืบแกไม่ได้ แต่ชั้นก็แจ้งเบาะแสแกให้กับตำรวจได้เหมือนกัน หึๆๆๆๆ"
โปรดติดตามตอนต่อไป