A moment of Romance ชาตินี้ทั้งชาติจะไม่พรากจากเธอ

สถานีตำรวจ

โทะโมะ เฮียหนุ่ม และลูกน้องอีกสามคน ยืนเรียงกันในห้องชี้ตัว

จ่าเคลลี่เปิดประตูเข้ามา พร้อมกับหญิงสาวนางหนึ่ง แก้วนั่นเอง

"เอาล่ะ ไหนชี้ตัวซิ !!!" จ่าเคลลี่ชี้บอก

แก้วพยักหน้า ก่อนเดินมามองดูตัวคนร้ายทีละคน เฮียหนุ่ม ลูกน้องทั้งสาม ก่อนจะมาถึงโทโมะ

"ถ้าเห็นหน้าไม่ชัดก็เข้าไปดูใกล้ๆ" จ่าเคลลี่บอกแก้ว

แก้วเงยหน้าขึ้นมามองโทโมะ ก่อนจะหันไปหาจ่าเคลลี่

"เป็นยังไง ใช่รึเปล่า ? " จ่าเคลลี่ถาม

แก้วส่ายหน้า ก่อนจะพูดว่า
"ไม่ใช่ค่ะ "

จ่าเคลลี่มองหน้าแก้วอย่างฉงนสนเท่ห์
แก้วหลบสายตาถมึงทึงของจ่าเคลลี่ ก่อนจะค่อยๆเดินออกจากห้องไป

เนื่องจากพยานไม่สามารถระบุตัวคนร้ายได้ ตำรวจจึงต้องปล่อยพวกโทโมะ และเฮียหนุ่มไป

ที่รถของเฮียหนุ่ม

"กูบอกให้มึงเก็บมันทิ้ง ทำไมมึงไม่เชื่อกู มึงอยากกินข้าวแดงในตะรางรึไง " เฮียหนุ่มพูดกับโทโมะด้วยอารมณ์โกรธ
"ถ้าเธอต้องการแบบนั้น เธอก็ชี้ตัวเราไปแล้ว" โทโมะบอก ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด
"ฮึ่ย!!! ถ้ามึงไม่ทำ เดี๋ยวกูจัดการเอง ลงไป!!! " เฮียหนุ่มบอกก่อนจะไล่โทโมะลงจากรถ

โทโมะเปิดประตูรถเดินลงมาจากรถ ก่อนที่เฮียหนุ่มจะขับออกไป
โทโมะกำลังคิดแผนการณ์ช่วยเหลือแก้ว และเค้าต้องปกป้องแก้วให้ได้

ในสถานีตำรวจเองก็ยังคงสอบปากคำจากพยานอย่างแก้วอยู่

นายตำรวจนายหนึ่ง นำรูปภาพสเก็ตมาให้แก้วดู

"หน้าแบบนี้หรือเปล่า?.." นายตำรวจคนนั้นถามแก้ว
"ไม่ใช่ค่ะ คิ้วหนาไป " แก้วบอก

นายตำรวจเอารูปอีกใบมาให้ดู
"แล้วแบบนี้ใช่รึเปล่าล่ะ ? " นายตำรวจคนเดิมถามย้ำอีกรอบ
"คิ้วบางไปค่ะ " แก้วตอบ
"โธ่เอ๊ย เดี๋ยวหนาไปเดี๋ยวบาง เสียเวลาทั้งวันแล้วนะเนี่ย" นายตำรวจคนนั้นพูดด้วยความฉุนเฉียว

จ่าเคลลี่ที่นั่งดื่มกาแฟมองดูอยู่ห่างๆ เค้ารู้ว่าแก้วต้องปกป้องผู้ต้องหาแน่นอน
แต่ขาดหลักฐานที่จะมัดตัวพวกโทโมะ เลยยังทำอะไรไม่ได้มากนัก

เวลาทุ่มเศษๆ แก้วเดินออกจากสถานีตำรวจ รถเก๋งคันหนึ่ง ปิดฟิล์มหนาทึบ ที่จอดซุ่มรอเธออยู่
เมื่อเห็นเป้าหมายเดินออกมา จึงขับตามไป

แก้วเดินไปโดยไม่รู้ว่ามีคนกำลังปองร้ายเธอ รถคันนั้นขับไปจอดอยู่ข้างๆฟุตบ้าทเบื้องหน้าแก้ว
ก่อนจะพากันเปิดประตูรถลงมา
แก้วรับรู้โดยสัญชาตญาณทันที ว่าเธอกำลังตกอยู่ในอันตราย เธอจึงวิ่งหนีให้พ้นจากกลุ่มคนร้ายกลุ่มนั้น
ทว่า!!! คนร้ายคนนึง ก็จับแขนเธอไว้ได้ทัน แก้วสะบัดมือให้หลุดจากไอ้หมอนั่น
ก่อนจะวิ่งไปอีกครั้ง กลุ่มคนร้ายจึงวิ่งตามเธอ

เบื้องหน้าของแก้ว มองเห็นแสงไปจากรถจักรยานยนต์ที่ขับสวนมา
ชายหนุ่มในเสื้อแจ็คเก็ตสีดำสนิท สวมหมวกกันน็อกอำพรางใบหน้า
ซึ่งเป็นผู้ขับรถคันนั้น ถือพลองเหล็กมาท่อนหนึ่ง ก่อนจะฟาดไปที่หน้าไอ้วายร้ายที่วิ่งตามแก้วล้มตึงไปหนึ่งคน

คนร้ายอีกสองคนที่เห็นเพื่อนถูกฟาดล้มไป จึงคว้ามีดขึ้นมา ก่อนจะวิ่งมาหาชายผู้นั้น
ชายผู้ขับรถมอร์เตอร์ไซต์ ฟาดพลองสู้กับมีด ก่อนจะตีไปที่ใบหน้าของไอ้ตัวร้ายที่วิ่งมาหาเค้า
เหลือจิ๊กโก๋อีกคนหนึ่ง มัดถือมีดพุ่งตรงมาหาชายคนั้นอย่างรวดเร็ว
ไอ้หนุ่มบนรถมอร์เตอร์ไซต์คว้ามือของไอ้จิ๊กโก๋ไว้ได้ทัน ก่อนจะชักมีดที่อยู่ข้างเอวของเค้ามาแทงไปที่ท้องของมัน

ฉึก!!!
โอ๊ย!!!!!!

ไอ้จิกโก๋ลงไปนอนดิ้นบนพื้นอย่างทุรนทุราย

ไอ้หนุ่มคนนั้นเปิดหน้ากากหมวกกันน็อคขึ้นมา
ใบหน้าภายใต้หน้ากากนั่นก็คือโทโมะนั่นเอง

"มัวทำอะไรอยู่ รีบๆขึ้นมาซี่ เร็วเข้า!!! " โทโมะหันไปตะโกนบอกแก้ว ที่กำลังยืนตกใจอยู่ ให้รีบขึ้นรถ

แก้วที่ได้เสียงของโทโมะเรียกสติ ก็รีบวิ่งมาซ้อนท้ายรถของโทโมะทันที
ก่อนที่โทโมะจะพาเธอหนีออกไปจากสถานที่แห่งนี้







โทโมะพาแก้วหนีไปที่บ้านของป๊อบ
ซึ่งป๊อบกำลังซ่อมรถมอเตอร์ไซต์ของเค้าอยู่ที่โรงรถ
"ป๊อบ ป๊อบโว้ย!!!! " โทโมะตะโกนเรียกป๊อบปี้ที่หน้าบ้าน

เจ้าของบ้านได้ยินเสียงดังที่หน้าบ้าน จึงพักงานที่ทำอยู่เดินออก
"เออ ว่าไง รอดคุกมาได้แล้วเหรอ " ป๊อบเดินออกมาหน้าบ้าน เมื่อได้ยินเสียงเพื่อนรักเรียก
"อืม...เห็นพี่นกบ้างรึเปล่า? ชั้นโทรหาไม่ติดเลย "
"เอ่อ...ไม่เห็นหว่ะ " ป๊อบบอก ก่อนที่สายตาจะกวาดไปมองแก้วที่นั่งซ้อนท้ายมากับโทโมะด้วย
"โอ๊ะๆ โอ๋...นั่นใคร อีตัวใหม่ของแกเรอะ หน้าตาจิ้มลิ้มดีนี่ " ป๊อบปี้พูดจนแก้วต้องหลบสายตา
"เออ ถ้าเจอพี่นก บอกให้เค้าโทรหาชั้นด้วยนะ " โทโมะบอก
"อ่อ ได้ๆๆ  " ป๊อบรับคำ
"งั้นชั้นไปก่อนนะ "
"แกจะไปไหนอ่ะ " ป๊อบปี้ถาม
"เลิฟลี่ย์ เฮาส์ท " โทโมะตอบ ก่อนจะสตาร์ทเครื่องแล้วขับออกไป

"เลิฟลี่ย์ เฮาส์ท มันม่านรูดนี่หว่า รึว่าไอ้โมะจะ.....อ้ะจึ๊ย!!! " ป๊อบปี้พึมพำกับตัวเอง
"แต่เอ๊ะ ที่มันเรียกหาพี่นก...ผู้หญิงคนนั้น..... " ป๊อบปี้ครุ่นคิด ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน ไปหยิบโทรศัพท์โทรหาพี่นก แต่ไม่ติด
ป๊อบปี้จึงโทรหาเพื่อนๆคนอื่นเพื่อติดต่อหาพี่นก


เลิฟลี่ย์ เฮาส์ท โรงแรมม่านรูด

โทโมะ กำลังโทรหาเพื่อนๆเค้าทีละคนเพื่อจะติดต่อหาพี่นก
"โหล!!! พี่เป้เหรอ เห็นพี่นกบ้างมั้ย.....หืมส์ไม่เจอเหรอ ถ้าเจอบอกเค้าโทรหาผมด้วยนะ ครับๆ โอเคครับ "

หลังจากสิ้นสุดการสนทนา โทโมะจึงทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้
เค้าหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด ก่อนจะหันไปมองแก้ว ที่นั่งก้มหน้าอยู่บนเตียง

"เมื่อไหร่จะปล่อยชั้นไป... " แก้วถาม
"ชั้นไม่ได้บอกตำรวจเลยนะ เค้าเห็นกระเป๋าตังค์ที่ชั้นทำหล่นไว้ เค้าเลยมาตามหาที่บ้าน " แก้วบอกโทโมะ
โทโมะอัดควันเข้าปอดก่อนจะมองใบหน้าของแก้วอย่างชั่งใจ
"ขอชั้นโทรกลับบ้านหน่อยได้มั้ย? ที่บ้านคงไม่รู้ว่าฉันอยู่ไหน ตอนนี้คงกำลังจะเป็นห่วงอยู่ " แก้วบอกโทโมะ ก่อนจะเงยหน้ามามองชายหนุ่มด้วยสายตาอ้อนวอน
โทโมะพยักหน้าแทนคำอนุญาติ แก้วจึงล้วงมือไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมากดหาเบอร์ที่บ้าน ก่อนจะโทรออก

"ฮัลโหล ป้าพิศเหรอคะ วันนี้หนูไม่กลับบ้านนะคะ คือ...หนู...หนูจะค้างบ้านเพื่อนน่ะ คือว่าเค้า....เค้าจะไปอเมริกาพรุ่งนี้น่ะ ค่ะๆ แล้วจะรีบกลับบ้านนะคะ แค่นี้นะ ค่ะป้า ค่ะ ฝันดีนะคะ"

แก้วกดวางสายหลังจากจบการสนทนากับคุณป้าผู้ดูแลที่บ้าน ก่อนที่จะนำโทรศัพท์เครื่องนั้นเก็บลงไปในกระเป๋าสะพายของเธอ
"เพิ่งเคยโกหกครั้งแรกเหรอ? " โทโมะหันมาถามแก้วด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
"ครั้งที่สองน่ะ ครั้งแรกก็ที่โรงพัก" แก้วบอก

ทั้งสองคนก็ต่างไม่ได้พูดอะไรต่อ แก้วก็นั่งก้มหน้าอยู่บนเตียง โทโมะก็นั่งดื่มเบียร์อยู่ที่เก้าอี้

ความเงียบกลืนกินเวลามายาวนาน แก้วจึงเป็นคนเปิดปากขึ้นมาทำลายความเงียบนั้น

"เอ่อ..นายชื่ออะไรเหรอ?"
"โทโมะ..."
"เหรอ..."
"อืม..."

หลังจบจากนี้ ความเงียบก็เริ่มเข้ามาปกคลุมอีกครั้ง
เสียงครวญครางจากห้องข้างๆ ที่บทรักกันอย่างถึงพริกถึงขิงดังมาถึงห้องที่แก้วกับโทโมะอยู่

อืมม์.....โอ้ว.......

แก้วนั่งกระสับกระสายตามกิริยาของคุณหนูที่ถูกเลี้ยงมาอย่างเพียบพร้อม เธอแทบไม่เคยได้ยินเสียงแบบนี้มาก่อน
โทโมะที่นั่งมองเห็นอากัปกิริยาการแสดงออกของแก้ว ถึงกับหันหน้าหลบมากลั้นหัวเราะ

แต่เสียงนั้นก็ยังดังขึ้นเรื่อยๆ แก้วที่นั่งแทบไม่ติด เพราะเสียงกระเส่านั้นก็เอ่ยขึ้นมา
"ฉัน....ขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะ"

แก้วเดินเข้าห้องน้ำไป โทโมะที่เห็นเธอมาตั้งแต่ต้น ถึงกับนั่งขำ
สักพัก โทโมะได้ยินเสียงรถจอด เค้าสะดุ้งลุกขึ้นไปดู ก็พบเฮียหนุ่มกับลูกน้องเดินออกมาจากรถ แล้ววิ่งเข้ามาในโรงแรม
โทโมะวิ่งไปเคาะประตูห้องน้ำ เพื่อเรียกแก้ว แก้วได้ยินเสียงเคาะประตูจึงเปิดออกมา

"เราต้องรีบไป ที่นี่ไม่ปลอดภัยแล้ว " โทโมะบอก
แก้วจึงคว้ากระเป๋า กระจะรีบจ้ำพรวดๆ ตามโทโมะออกมาจากห้อง

พลัน สายตาของโทโมะก็เห็นลูกน้องของเฮียหนุ่มที่เดินออกมาจากลิฟท์
เค้าจึงรีบดึงมือแก้วแล้วรีบวิ่งลงบันไดหนีไฟไป
ลูกน้องเฮียหนุ่มเห็นโทโมะกับแก้วพอดี จึงพากันวิ่งตามมา

เพียงไม่ถึงนาที โทโมะกับแก้ว ก็วิ่งลงมาถึงชั้นล่างสุด
ลูกน้องเฮียหนุ่มสองคน ที่ยืนคุมเชิงอยู่ด้านล่างเห็นโทโมะกำลังพาแก้วหนี จึงรีบวิ่งมาหยุดพวกเค้าทั้งสอง
โทโมะถีบมันล้มกลิ้งไปหนึ่งคน ก่อนที่อีกคนจะต่อยเข้าที่ใบหน้าของเค้าเต็มๆ

ว้าย!!!
แก้วตกใจกรีดร้องเมื่อเห็นโทโมะถูกชก

พั้วะ !!! โทโมะชกมันคืน แต่มันก็ไม่ยอมแพ้ ทั้งโทโมะและลูกน้องของเฮียหนุ่มสวนหมัดกันอยู่ตรงนั้น
โดยหารู้ไม่ว่า เฮียหนุ่มกับลูกน้องที่วิ่งตามลงมาบัดนี้ได้ตามมาถึงด้านล่างแล้ว

ทั้งไม้และมีด อยู่ในมือของพวกเฮียหนุ่มกันครบมือ  โทโมะพยายามปกป้องแก้วสุดกำลัง
แต่มือเปล่าหรือจะสู้อาวุธได้ โทโมะถึงถูกมีดแทงเข้าที่ท้องทันที

กรี๊ด!!!!
แก้วกรีดร้องเมื่อเห็นโทโมะถูกมีดแทงเข้าที่ท้อง

"มึงขัดใจกู มึงต้องตาย เฮ้ยจับมันไว้ก่อน " เฮียหนุ่มสั่งลูกน้อง

"พอได้แล้วน่า เฮียหนุ่ม"
แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีหลงเหลืออยู่ เจ้าของเสียงนั่นคือพี่นก ลูกพี่ของโทโมะนั่นเอง

"พอได้ไง มันปกป้องพยาน จะเก็บมันไว้ทำไม" เฮียหนุ่มหันมาพูดกับพี่นก
"แต่ฉันรับผิดชอบเองได้" โทโมะพูดสวนขึ้นมา

เพี้ยะ!!!!!! ฝ่ามือหยาบๆของเฮียหนุ่ม ตบเข้าที่ใบหน้าของโทโมะ

"รับผิดชอบเหรอ มึงรับไหวรึไง" เฮียหนุ่มพูดด้วยความโกรธ
"เอาน่า ฉันเป็นลูกพี่เค้า ชั้นให้เค้ารับผิดชอบเอง โทโมะไปซะ!!!  " พี่นกพูดขึ้นมาบ้าง
"ไปเหรอ แกพูดอะไรของแกเนี่ย? แล้วที่มันแทงลูกน้องลูกน้องชั้นเจ็บล่ะ จะว่ายังไง " เฮียหนุ่มทวงความแค้น

พี่นกเห็นเฮียหนุ่มยืนกรานว่าจะต้องแก้แค้นให้ลูกน้องให้ได้ จึงหยิบมีดของลูกน้องเฮียหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้ๆขึ้นมา
แล้วปักลงไปที่น่องขาของตัวเอง

ฉึก!!!!!
โทโมะถึงกับเบือนหน้าหนี
เฮียหนุ่มถึงกับตกใจในความเด็ดเดี่ยวของพี่นก

"เอาล่ะ ชั้นชดใช้ให้แล้วนะ" พี่นกพูดแล้วจะเขวี้ยงมีดลงพื้น
"โทโมะ ไป!!!! "

โทโมะรับคำที่ลูกพี่บอก ก่อนจะหอบร่างที่บาดเจ็บเดินมา
แก้ววิ่งตามมาด้วยความเป็นห่วง

"โทโมะ โทโมะ อย่าเป็นอะไรไปนะ ดูสิ เลือดไหลไม่หยุดเลย" แก้วพูดไปน้ำตาเธอก็ไหลออกมา
เธอพยายามหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาห้ามเลือดที่ปากแผลของโทโมะ
แต่โทโมะพยายามผลักเธอให้ออกห่างจากเค้า
"อย่ามายุ่งนะ!!!!"

"เธอกลับบ้านไปซะ" โทโมะหันมาบอกแก้ว
"แต่ว่าโทโมะ เธอยัง...."
"ก็บอกให้กลับบ้านไปไงเล่า!!!!!! " โทโมะตะคอกใส่แก้วที่น้ำตาไหลพรากจนหยุดนิ่ง

โทโมะเดินมาถึงหน้าโรงแรมก่อนจะโบกมือเรียกแท็กซี่
เค้าใช้กำลังที่ยังหลงเหลืออยู่ เปิดประตูรถออกมา แก้วจึงเดินมาหาโทโมะเพื่อจะไปกับเค้า แต่กลับถูกผลักออกมา

"อย่าตามชั้นมานะ!!!! " โทโมะตะคอกบอกแก้วอีกครั้ง ก่อนที่เค้าจะเข้าไปในรถ
รถแท็กซี่ขับออกไปตามถนน แก้วที่ยืนสะอื้นมองดูรถที่โทโมะนั่งไปอย่างเป็นห่วง จนรถคันนั้นสายตาไป

.............

...........

..........

.......

.....

....

..

.