A moment of Romance ชาตินี้ทั้งชาติจะไม่พรากจากเธอ

โทโมะขับรถเข้ามาจอดในโรงรถหลังหอพักของเค้า
เค้าหยิบเบียร์ที่แวะซื้อมาออกจากใต้เบาะรถ ก่อนจะเดินขึ้นห้องไป

โทโมะเปิดประตูห้องเข้ามา แล้วเดินไปที่ระเบียง
สายตาเขาชำเลืองมองไปเห็นปฏิทินที่แปะไว้

18 มีนาคม 2554

" 18 มีนา.." โทโมะมองปฏิทินแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะรำพึงรำพันกับตัวเอง

โทโมะเดินไปที่ระเบียงก่อนจะหยิบบุหรี่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา
มือที่แห้งผาดคีบบุหรี่ขึ้นมาก่อนจะยกไปที่ริมฝีปาก โทโมะใช้ริมฝีปากนุ่มๆของเค้าคาบบุหรี่ไว้
ก่อนจะล้วงมืออีกข้างไปคว้าใฟแช็คตามมา
มือซ้ายป้องลม มือขวาจุดไฟ

เขาสูดควันลงคอก่อนจะพ่นมันออกมา ก่อนจะแหงนหน้ามองขึ้นฟ้า
เมืองหลวงในยามค่ำคืน มองไม่เห็นดาวสักดวง จะมีก็เพียงแต่พระจันทร์ ใบกลมโตสีนวลผ่องลอยเด่นเป็นสง่าบนฟากฟ้าเลาค่ำคืนก็เท่านั้น
มือขวาของเขายกบุหรี่เข้าไปที่ปากอีกครั้ง ครั้งนี้เขาสูดมันยาวกว่าเดิม

"18 มีนาคม...." โทโมะยังรำพึงอยู่เหมือนเดิม
ในห้วงเวลาแห่งความอ้างว้าง ฉับพลัน!!!!!!!!
เสียงริงโทนโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นทำลายความเงียบ

โทโมะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนจะพบว่าหมายเลขโทรเข้า คือพี่สาวของเขาเอง

พี่โฟร์ --- โทรเข้า
รับสาย   วางสาย

โทโมะกดรับสายแล้วเอาขึ้นมาแนบหู

"โทโมะเหรอ?"
"ครับพี่โฟร์ มีไรครับ"
"พรุ่งนี้ วันที่ 19 มีนา เป็นวันครบรอบวันตายของแม่ พรุ่งนี้อย่าลืมไปทำบุญให้แม่ด้วยนะ"
"ครับพี่ ผมรู้แล้วครับ"
"อือ..ดีแล้ว งั้นแค่นี้นะ ช่วงนี้ตัวเล็กมันงอแง ว่างๆก็มาเยี่ยมหลานด้วยนะ"
"ครับๆ แล้วผมจะหาเวลาไป"

โทโมะตอบรับคำพี่สาวของเขาก่อนจะกดปุ่มตัดสายทิ้งไป
เค้าเอื้อมมือมาหยิบเบียร์กระป๋องที่ยังเย็นเฉียบ ก่อนจะเปิดฝามันออก
ก่อนที่จะยกมันขึ้นกระดกลงคอ รสชาติฝานๆ เฝือดๆลำคอของน้ำยาเร่งราก ผ่านลำคอของเขาไปสองสามอึกติดๆกัน

ก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น

"ใครน่ะ? " โทโมะถาม

"ชั้นเอง ป๊อบปี้เพื่อนแกไง" เจ้าของเสียงที่อยู่เบื้องหลังประตูขานรับคำถาม

"เออ เข้ามาดิ " โทโมะผู้เป็นเจ้าของห้องเชื้อเชิญเพื่อนรักให้เข้ามาในห้อง

ป๊อบปี้เปิดประตูเข้ามา ก่อนจะพูดว่า
"เมื่อตอนเที่ยง ชั้นเข้ามาหาแก แต่ไม่เจอ" ป๊อบปี้พูดขึ้น
"เมื่อตอนเที่ยงชั้นไปทำงานกับเฮียหนุ่มมาน่ะ " โทโมะตอบ พลางหยิบกระป๋องเบียร์ที่ยังไม่ได้เปิดยื่นให้ป๊อบปี้
ป๊อบปี้รับมันมา ก่อนจะเปิดออก แล้วยกขึ้นซดน้ำเมาลงคอทันที

"พี่นกบอกชั้นแล้วล่ะ ว่าแกไปปล้นธนาคารกับพวกเฮียหนุ่ม " ป๊อบปี้พูดขึ้น
"อืม...แล้วไง.." โทโมะพูดเมินๆๆ
"อิอิอิ ชั้นก็จะมายืมเงินนายไปจ่ายค่าห้องไง แหะๆๆๆ " ป๊อบปี้ บอกจุดปประสงค์ของตัวเอง แล้วยิ้มเจื่อนๆ
"ฮ่ะๆๆๆ ได้ๆๆๆ ได้สิ...แล้วของเก่าแกคืนชั้นรึยังเนี่ย? " โทโมะถามถึงหนี้เก่าที่ป๊อบปี้ยังค้างอยู่
"อ่ะ...เอ่อ ยังเลยหว่ะ " ป๊อบปี้ตอบหน้าตาย
"ฮะๆๆๆๆ ช่างมันเถอะ เราเพื่อนกันนี่หว่า มีไรก็ต้องช่วยกัน " โทโมะพูดพลางยกกระป๋องเบียร์ขึ้น
ป๊อบปี้เห็นดังนั้น จึงยกกระป๋องเบียร์ขึ้นชนกับโทโมะ ก่อนจะยกมันขึ้นดื่มอีกครั้ง

"เฮ้ย พวกแกทำไมไม่รอชั้นด้วยว้ะ " เสียงนั้นดังมาจากหน้าประตูห้องของโทโมะ

โทโมะและป๊อบปี้หันไปมองตามเสียง ซึ่งเจ้าของเสียงนั้นมิใช่ใครเลย
แต่เป็นเคนตะ เพื่อนอีกคนนึงของโทโมะนั่นเอง
ที่มือของเคนตะ ถือเบียร์กระป๋องมาอีกแพ็คหนึ่ง

"ชั้นบอกให้มันซื้อมาเองแหละ เลี้ยงฉลองที่นายทำงานสำเร็จไง " ป๊อบปี้หันมาพูดกับโทโมะ

คืนนั้น ทั้งสามคนดื่มดำกับเบียร์อย่างหฤหรรษ์
หลังเวลาเลยล่วงมาดึกมากแล้ว
เคนตะกับป๊อบปี้ก็กลับไป โทโมะที่เมามาย ก็ผล็อยหลับอยู่บนเตียง.........








รุ่งเช้า ณ วัดแห่งหนึ่ง
โทโมะ ที่มาทำบุญที่วัด เพื่ออุทิศส่วนกุศลให้แม่ของเค้าที่เสียไป
โทโมะ เดินมาที่ท่าน้ำ เพื่อจะปล่อยปลา เค้าค่อยๆ หย่อนปลาออกจากถุงอย่างใจเย็น
เมื่อปลาลงไปจนหมดแล้ว โทรศัพท์ของเค้าก็ดังขึ้น โทโมะจึงหยิบขึ้นมาเพื่อเช็คว่าใครโทรเข้ามา

หน้าจอโทรศัพท์ขึ้นชื่อของ เคนตะ

โทโมะกดรับสายก่อนจะยกขึ้นมาแนบหู

"สวัสดีครับ วิศวะ ไทยานนท์พูดครับ ต้องการเรียนสายกับใครครับ" โทโมะรับสายอย่าทะเล้น
"ลึ่งล้ะ ไอ้โมะ เอ็งไม่รู้รึไง เฮียหนุ่มโดนตำรวจซิวไปแล้ว" เคนตะบอกข่าวร้ายให้เพื่อนรักรู้

"ห้ะ...อย่ามาล้อกันเล่น"
"เรื่องแบบนี้ชั้นจะล้อแกเล่นทำไม แล้วลูกน้องเฮียหนุ่มเค้าบอกว่า เพราะแกปกป้องพยาน เลยโดนจับ ตอนนี้ไอ้เขื่อนลูกชายเฮียเค้ากำลังพาลูกน้องหาตัวแกอยู่นะ" เคนตะรีบเตือนเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
"เออๆ งั้นแค่นี้ก่อน ชั้นจะไปหาพี่นก " โทโมะตอบเพื่อนก่อนกดวางสายโทรศัพท์

ในหัวของเขาตอนนี้มีแต่ความว้าวุ่น
เฮียหนุ่มโดนตำรวจจับ อีกไม่นานตำรวจก็ต้องมาจับเค้าเช่นกัน
ไหนจะเขื่อนลูกชายเฮียหนุ่ม ที่พาลูกน้องตามล่าเค้า ที่แค้นเพราะพ่อถูกจับ
โทโมะเดินไปที่รถ เค้าสตาร์ทรถ ก่อนจะบิดมันออกไปจากวัดทันที


โทโมะขับรถมาจอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง เบื้องหน้าของเขาคือบ้านเดี่ยวชั้นเดียว ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไปนัก
เหมาะที่จะอาศัยเพียงคนเดียวได้ ใช่แล้ว นี่คือบ้านของพี่นก ลูกพี่เค้านั่นเอง

"พี่นก พี่กอยู่รึเปล่าพี่ พี่นกครับ พี่นก!!!!! " โทโมะเรียกหาเจ้าของบ้านทันทีที่เค้าดับเครื่องยนต์

"อ้าว ไอ้โมะ ทำไมเอ้อระเหยลอยชายยังงี้ว้ะ ไม่รู้รึไงว่าแกกำลังโดนหมายหัวอยู่นะเว้ย" เสียงนั้นดังมาจากข้างใน เป็นเสียงที่โทโมะคุ้นเคยดี ป๊อบปี้นั่นเอง

"ป๊อบปี้ แกมาทำไรบ้านพี่นกว้ะ? " โทโมะถาม เมื่อเห็นว่าคนที่เดินมาต้อนรับเค้า คือป๊อบปี้ ไม่ใช่พี่นก ฉัตรชัย
"พี่นกกำลังแต่งตัวอยู่ พี่เค้าโทรเรียกชั้นมา ก็ว่าจะไปหาแกที่บ้านเนี่ยแหละ" ป๊อบปี้ตอบ

" เฮ้ยๆๆ นั่น ไอ้โทโมะมันอยู่ตรงนั้น " มีเสียงตะโกนดังมาจากปากทางเข้าหมู่บ้าน

โทโมะกับป๊อบปี้หันมองตามที่มาของเสียง ก็พบกลุ่มนักเลงจำนวนนับสิบคน วิ่งมาหาพวกเค้า

"พวกไอ้เขื่อน มันมาแล้ว " ป๊อบปี้บอกโทโมะ ก่อนจะเปิดประตูรั้ว ออกมาดึงโทโมะเข้าไปในบ้าน
โทโมะโดนป๊อบปี้ดึงเข้าไปก็เซถลาล้มกลิ้งเข้ามาในบ้านพี่นก กลุ่มนักเลงเห็นดังนั้นก็พยายามปีนเข้ามา

"หยุดเว้ยหยุด หยุดเดี๋ยวนี้ " มีเสียงห้ามมาจากข้างหลังกลุ่มนักเลง
ชายคนนั้นคือเขื่อน ลูกชายเฮียหนุ่ม และเป็นหัวโจกคนใหม่ที่คอยคุมลูกน้องของพ่อ

"ไอ้เขื่อน...!!!! " ป๊อบปี้เอ่ยชื่อหัวหน้ากลุ่มนักเลงที่เดินตามหลังลูกน้องมา

"เออ ชั้นเองแหละ "

"แกมาทำอะไรว้ะ? " ป๊อบปี้ถามเขื่อน
"อย่ามาทำไม่รู้เรื่อง ชั้นจะมาจัดการไอ้โทโมะ เพราะมันปกป้องพยาน พ่อชั้นเลยโดนจับ วันนี้ชั้นจะเตะมันให้หายแค้น " เขื่อนเผยจุดประสงค์ที่เค้ามาถึงที่นี่

"ถึงพวกแกจะเป็นลูกน้องของเฮียหนุ่ม แต่ก็ไม่มีสิทธิ์มาก่อความวุ่นวายหน้าบ้านชั้น"  เสียงนี้ดังออกมาจากข้างในบ้าน พร้อมๆกับเจ้าของเสียงที่ก้าวเท้าออกมาอย่างสุขุมและเยือกเย็น
เผยให้เห็นถึงบารมีที่ออกมาจากตัวของเค้า พี่นก ลูกพี่ของโทโมะนั่นเอง

"เขื่อน ถึงยังไงชั้นก็ขอโทาแทนโทโมะมันด้วยละกัน ที่พอ่แกโดนจับโทโมะมันไม่เกี่ยว" พี่นกพูดกับเขื่อน
"พี่นก ไมพี่พูดงี้อ่ะ ถ้าไอ้โทโมะมันเก็บพยานซะ พ่อผมก็ไม่ต้องไปนอนคุกหรอก" เขื่อนพยายามเถียง
"ยังไงเราก็แก๊งค์เดียวกัน เดี๋ยวเสี่ยนพพลก็คงช่วยพ่อแกเองแหละ" พี่นกพยายามพูดเกลี้ยกล่อมเขื่อน

เขื่อนเองก็เกรงบารมีพี่นกไม่น้อย จึงมองหน้าโทโมะด้วยสายตาชิงชัง ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า
"โอเค...เห็นแก่พี่นก ชั้นจะปล่อยมันไป แต่ขอบอกไว้เลย ชั้นจะไม่เลิกราง่ายๆแบบนี้แน่ ถ้าเจอแกข้างนอก แกโดนหนักแน่ โทโมะ" เขื่อนเอ่ยคำอาฆาตทิ้งท้าย ก่อนจะสั่งลูกน้องให้แยกย้ายกันกลับ

เมื่อพวกของเขื่อนเดินจากไปกันหมดแล้ว
โทโมะจึงหันมายกมือไหว้ขอบใจพี่นก

"ผมขอบคุณพี่นกมากครับ ที่ช่วยผมเอาไว้ "
"เล็กน้อยน่า..ยังไงเสีย เขื่อนมันก็ยังจ้องทำร้ายแกอยู่ ระวังตัวหน่อยแล้วกัน" พี่นกพูด
"ครับพี่..." โทโมะตอบ

"เอ้อ!! ตอนนี้ตำรวจมันก็หาแกอยู่นะ สงสัยต้องหนีไปกบดานไกลๆหน่อยแล้ว " ป๊อบปี้โพล่งขึ้นมากลางปล้อง
"อืม..ขอบใจที่เป็นห่วง งั้ชั้นไปก่อนนะ " โทโมะเอ่ยคำลา

หลังจากร่ำลากันเสร็จ โทโมะก็มาสตาร์ทรถ เพื่อจะกลับบ้านของเขา ทว่า ก็มีเสียงไซเรน ดังขึ้นที่หน้าหมู่บ้าน

ตำรวจ!!!!!!

เสียงหวอที่ดังลั่น ทำให้ชาวบ้านที่อยู่แถวนั้น ออกมาดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"บรรลัยล่ะ ไอ้โมะ เข้ามาหลบในบ้านก่อน" ป๊อบปี้ตะโกนเรียกเพื่อนของเขา
"ตำรวจมันรู้ได้ไงว้ะ? " พี่นกพูดด้วยความสงสัย

แต่ก็ไม่ทันกาล รถตำรวจสองคน วิ่งมาเบรกอยู่หน้าบ้านพี่นก
นายตำรวจสี่นาย ลงมาจากรถ ก่อนจะตะโกนว่า

"หยุด!!!! นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ ยอมมอบตัวซะโดยดี จะได้ไม่เกิดการนองเลือด " ตำรวจนายหนึ่งพูดขึ้น

โทโมะยกมือทั้งสองข้างขึ้น ระดับเอว เขากำมือทั้งสองข้าง เป็นท่าทางที่บอกว่า ให้เอากุญแจมือมาสวมเขาได้เลย




ตำรวจนายหนึ่งเปิดประตูรถลงมา รูปร่างแข็งแรงกำยำ ตัวสูง ผิวขาว
ใส่กางยืนและเสือเชิ๊ตตามแบบมาดดาราในละครทีวี ที่มักรับบทเป็นตำรวจ ใบหน้าของเขากลมยาวรูปไข่  จมูกโด่งเป็นสันเรียวงาม คิ้วหนาดกดำ สวมแว่นตากันแดด เลย์แบนด์

"หึๆๆๆ เอากุญแจมือไปคล้องมันไว้ซะ " ชายผู้นั้นพูด

"ครับ จ่าเคลลี่ " นายตำรวจชั้นนายดาบรับคำ ก่อนจะหยิบกุญแจมือที่เหน็บไว้ข้างเอว ไปคล้องมือโทโมะ
"เอาตัวมันขึ้นรถไป " จ่าเคลลี่ สั่งนายดาบผู้นั้น ก่อนจะหันไปมองป๊อบปี้ และ พี่นก ที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ โดยไม่สามารถช่วยอะไรโทโมะได้เลย
จ่าเคลลี่ค่อยเอื้อมมือมาหยิบแว่นตาลง แล้วเงยหย้ามองทั้งสองคนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"ลูกน้องก่อคดีปล้นธนาคาร โทษคงจะหนักเอาการนะ พี่นก หึๆๆๆๆ" จ่าเคลลี่หันมาพูดกับพี่นก แล้วก็เดินขึ้นรถไป

รถตำรวจทั้งสองคันค่อยๆออกจากหมู่บ้านไป

เขื่อนและลูกน้องที่ยืนอยู่หน้าปากซอย มองเห็นรถตำรวจวิ่งออกไป ก็หัวเราะออกมาในลำคอเบาๆ

"โทโมะ ถึงชั้นจะกระทืบแกไม่ได้ แต่ชั้นก็แจ้งเบาะแสแกให้กับตำรวจได้เหมือนกัน หึๆๆๆๆ"

โปรดติดตามตอนต่อไป