A moment of Romance ชาตินี้ทั้งชาติจะไม่พรากจากเธอ

 
 
ห้องสอบปากคำภายในถูกปิดประตูหน้าต่างเอาไว้จากโลกภายนอกจนมืดมิดโทโมะ ที่นั่งเอามือไพล่หลังไว้ เพราะถูกกุญแจมือพันธนาการไว้ เบื้องหน้า บนโต๊ะ มือโคมไฟเปิดไฟส่องหน้าเค้าไว้อย่างสลัวๆ หมวดป๋อ และ นายตำรวจอีกสองคน กำลังเค้นเอาความจริงจากปากของเค้าอยู่"ความ ผิดข้อแรก ลักพาตัวลูกสาวเขาไป ข้อที่สอง ปล้นธนาคาร ชีวิตมหาโจรของแก จบสิ้นแล้ว เตรียมตัวไปกินข้าวแดงในคุกเสียเถอะ หึๆๆๆ " เสียงหมวดป๋อ พูดขึ้นเย้ยหยันโทโมะ ที่จ้องหน้าเขา ราวกับว่าจะกระโจนกัดกินยังไงยังงั้นกริ๊ง!!! กริ๊ง!!! กริ๊ง!!! กริ๊ง!!! เสียงโทรศัพท์ข้างฝาผนังห้องดังขึ้น นายตำรวจผู้หนึ่ง หยิบขึ้นมารับสายก่อนจะหันมาบอกหมวดป๋อ" หมวดครับ ผู้กำกับขอเรียนสายด้วยครับ " หมวดป๋อลุกขึ้นไป แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา" ครับ ว่าไงครับ ผู้กำกับ หา....อะไรนะ บอกให้ปล่อยผู้ต้องหาเหรอ ทำแบบนี้ได้ยังไงกัน ....... " สิ้นเสียงจากปลายทาง หมวดป๋อ กระแทกหูโทรศัพท์ลงไป ก่อนจะออกจากห้องสอบปากำไปอย่างเร่งด่วนที่ห้องของผู้กำกับแม่ของแก้ว กำลังคุยอยู่กับผู้กำกับโดยมีแก้วที่กำลังเศร้าสร้อย นั่งก้มหน้าอยู่ข้างๆผู้เป็นแม่" หนูแก้วยังเป็นเด็กเล็กนัก เลยทำอะไรไม่ค่อยคิด ฉันจะพาเค้าไปเรียนต่อที่สวิตเซอร์แลนด์ เลยไม่อยากขึ้นโรงขึ้นศาล " แม่ของแก้วพูด" อืม... ไม่เป็นไร วิชุดา คุณไม่ต้องกังวลหรอกนะ ผมจะจัดการให้เอง เราเป็นเพื่อนกันนี่นา ลูกของคุณก็เหมือนลูกของผมเองแหละนะ หึๆๆๆ  " ผู้กำกับตอบปึงๆๆๆ !!!!เสียงเคาะประตูหน้าห้องผู้กำกับดังขึ้น พร้อมๆกับการปรากฎตัวของหมวดป๋อ" ผ...ผู้กำกับครับ เรื่องที่บอกว่าให้ปล่อยผู้ต้องหาไป มันหมายความว่าไงครับ " หมวดป๋อถามผู้กำกับ" ก็เจ้าทุกข์เขาถอนแจ้งความแล้ว คุณก็แค่ทำตามที่ผมบอกก็แล้วกันน่า... " ผู้กำกับพูดตัดบท" ผู้กำกับทำแบบนี้ได้ยังไง ผมลำบากแค่ไหนกว่าจะตามจับมันได้  " หมวดป๋อขึ้นเสียงด้วยอารมณ์โมโห " คุณไม่มีสิทธิ์ขึ้นเสียงเถียงผมแบบนี้นะ อยากเด้งไปอยู่ชายแดนรึไง ออกไปได้แล้ว " ผู้กำกับเองก็ขึ้นเสียงโต้ตอบหมวป๋อด้วยเช่นกันหมวดป๋อเดินกระแทกเท้าออกไปจากห้องก่อนจะปิดประตูดังปึงปัง " ถ้างั้นฉันก็ขอตัวก่อนนะ " แม่ของแก้วเอ่ยคำลา ก่อนจะจูงมือแก้วออกไป-------------------------------------------------------โทโมะ เดินกลับมาเพียงลำพัง เขามายืนอยู่ที่หน้าบ้านของเคนตะ  ก่อนที่จะตะโกนเรียกเพื่อนสนิทของเขา" เคน เคนโว้ย อยู่หรือเปล่า ? " โทโมะแหกปากเรียกเพื่อนไม่กี่อึดใจ เคนตะกะมาเปิดประตูเหล็กพับบานเลื่อน ก่อนจะเผยให้เห็นใบหน้าบวมช้ำ จากการถูกชก" เคนตะ...นี่แกไปโดนอะไรมาเนี่ย ? " โทโมะถามอย่างอย่างประหลาดใจปนแค้น" อ๋อ พวกลูกน้องไอ้เขื่อนนะ มันมาเก็บค่าคุ้ทครองฉันว่ะ " เคนตะตอบหน้าตาเฉยโทโมะ กัดฟันกรอด ก่อนจะเดินรี่ออกไป " เฮ้ย โทโมะ แกจะไปไหนว้ะ ? " เคนตะตะโกนถามเพื่อน พร้อมวิ่งไปรั้งแขนไว้" พวกมันชักจะเกินไปแล้ว ตั้งแต่เสี่ยตาย มันก็เหิมเกริมแบบนี้ ฉันจะไปซัดมัน ปล่อยฉันนะโว้ย !!! " โทโมะหันมาตวาดใส่เพื่อน" แกไปคนเดียวแล้วจะทำอะไรได้ แกรู้มั้ย ตอนที่แกไม่อยู่ มันขยายอำนาจไปถึงไหนแล้ว ตอนนี้พี่นกไม่ฟื้นจากอาการบาดเจ็บเลยด้วย "" ก็เพราะยังงี้ไง ฉันจึงต้องไปจัดการไอ้เขื่อนมัน แกปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะโว้ย ฉันจะไม่ยอมให้พวกแกต้องเจ็บตัวอีกแล้ว " โทโมะเริ่มแหกปากด้วยความโกรธ จนคุ้มคลั่งผัวะ .....!!!!!กำปั้นลุ่นๆ ของเคนตะกระทบกับใบหน้าของโทโมะอย่างแรงจนต้องล้มลงไป" แกไม่อยากให้พวกฉันเจ็บตัวแล้วจะไปลุยคนเดียวเลยรึไง หาที่ตายชัดๆ แกคิดว่าพวกฉันจะยอมให้แกทำแบบนี้ง่ายๆรึไง หา.....!!! " เคนตะคว้าคอเสื้อของโทโมะขึ้นมา" เคนตะ....คือ....ฉัน...... " โทโมะอ้ำอึ้งเมื่อได้ยินเพื่อนพูดเช่นนั้น" นี่ไม่ใช่เรื่องที่รุ่นเล็กอย่างเราต้องทำ เราต้องปรึกษาพี่นก " เคนตะปล่อยเสื้อของโทโมะออก ก่อนจะพูดออกมา" โอเค....ได้..... ฉันก็อยากจบเรื่องนี้กับไอ้เขื่อนแล้วก็เฮียหนุ่มพ่อมันด้วย " โทโมะพูด----------------------------------------------------------ที่บ้านของพี่นก พี่นกในอาการบาดเจ็บ ที่ยังไม่หายดีนัก ก็ได้นั่งล้อมวงพูดคุยกับ โทโมะ เคนตะ และป๊อบปี้" ช่วงหลังๆ ฉันพยายามทำตัวอยู่เฉยๆ ไอ้หนุ่มมันก็ทำเกินไปจริงๆ " พี่นกบ่นด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย" แล้วมันจะทำไปเพื่ออะไรกัน  " โทโมะถาม" อ้าว ถามแปลกๆ ที่มันเริ่มรวบรวมลูกน้อง ก็เพราะมันอยากขึ้นแทนที่เสี่ยนพพลยังไงเล่า " ป๊อบปี้ตอบ" แล้วพวกเพื่อนๆเราใครจะยอมรับมันล่ะ ? " โทโมะถามอีก" นั่นแหละคือปัญหา มันเลยนัดเจอพี่นกที่ภัตตาคารอาหารจีนนะสิ " เคนตะตอบ" ตอนนี่ไอ้หนุ่มมันกลายเป็นหมาบ้า ไล่กัดไปทั่ว แกเคยไปสร้างรอยแค้นให้มัน ฉันไม่อยากให้คนในแก๊งค์เดียวกันต้องมาแตกคอกันเอง " พี่นกหันมาพูดกับโทโมะ" พี่นก.....พี่เอายังไง ผมก็ขอเอาด้วย ถ้าพรุ่งนี้พี่จะไป ผมก็ขอไปด้วยคน " โทโมะพูด" ฉันก็เอาด้วยพี่ " ป๊อบปี้เสิรม" ฉันก็อีกคน ฉันไม่ทิ้งพี่แน่นอน " เคนตะตอบรับพี่นกมองลูกน้องทั้งสามคนอย่างหนักใจ แล้วก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด แล้วพ่นควันออกมา-------------------------------------------บนถนนแห่งหนึ่ง แก้ว ต้องนั่งฟังแม่บ่น ตั้งแต่ออกจากโรงพัก จนเกือบจะถึงบ้าน" เพราะมัน ลูกถึงต้องไปสวิสก่อนกำหนด สักวันลูกจะเข้าใจ กับสิ่งที่แม่ทำลงไปในวันนี้ " แม่ของแก้วร่ายยาวแก้วเองก็ไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่นิ่งเงียบตั้งแต่ขึ้นรถมา " ลุงเริงคะ จอดรถก่อน " แก้วพูดขึ้น" แก้ว ลูกจะทำอะไรน่ะ " แม่ของแก้วตวาดแก้วไม่ฟังเสียงแม่อีกแล้ว เธอเปิดประตูทันที ลุงเริงเห็นแก้วทำเช่นนั้น จำเป็นต้องเบรกรถจนตัวโก่ง" แก้ว กลับมาเดี๋ยวนี้ นี่ไม่เชื่อฟังแม่แล้วใช่มั้ย ? " แม่ของแก้วพูดเสียงดัง" หนูจะไปสวิสเซอร์แลนด์กับแม่ แต่ตอนนี้หนูขอไปบอกลาเค้าก่อน " พูดจบแก้วก็วิ่งขึ้นสะพานลอยไป โดยไม่ฟังเสียงของแม่ที่ตะโกนเรียกเลย-----------------------------------------------------------------------------โทโมะ และป๊อบปี้ นั่งกินหมูกระทะ อยู่ที่ร้านตรงข้ามกับบ้านของเคนตะ โทโมะ ที่ดื่มเหล้าย้อมใจจนเมามาย จนเกือบจะหลับคาโต๊ะอยู่แล้วก็ เหลือบมองไปเห็นเคนตะที่กำลังออกจากบ้าน ถูกเขื่อนและพวกลูกน้อง กำลังไถตังค์ค่าคุมครองอยู่ โทโมะที่กำลังเมาเหล้า ก็เกิดอาการเดือดดาลอย่างคุมสติไม่อยู่โทโมะลุกขึ้นจากโต๊ะ แล้วเดินปรี่ข้ามถนนไป เมื่อถึงที่หมายแล้ว เขากระชากผมของเขื่อน จนล้มลงแล้วก็หันมาจัดการเหล่าลูกน้องอีก 5 คน ทั้งเต ทั้งต่อย ออกอาวุธสารพัด จนหมอบกระแตทั้งหมด ด้วยตัวคนเดียวเขื่อนที่เห็นโทโมะบ้าดีเดือด กีพยายามจะลุกขึ้นวิ่งหนี โทโมะไม่รอช้า วิ่งไปเตะเข้าสีข้างจนเขื่อนหมอบกระแตโทโมะจิกผมเขื่อนขึ้นมามองหน้าเคนตะ ที่ยืนอึ้งอยู่ ป๊อบปี้ ที่วิ่งตามมาก็ห้ามไม่ทัน จึงได้แต่ยืนมองเฉยๆ" ไอ้เขื่อน....แก แกมองดูเพื่อนฉัน ที่นี่ คือถิ่นของเขา ต่อให้แกจะใหญ่มาจากไหน ฉันก็จะซัดแกให้หมอบแบบนี้ตลอดไป " โทโมะพูดด้วยเสียงหอบเขื่อนที่ยังจุกได้แต่ก้มหน้านิ่งเงียบ" เงยหน้าขึ้นมา ไอ้ลูกหมา มองหน้าเพื่อนฉันไว้ให้ดี แล้วอย่ามาหาเรื่องเขาอีก ได้ยินมั้ย หา ...!!!!! " โทโมะกระชากผมของเขื่อนอย่างแรง จนเขื่องร้องเสียงดังลั่น" อือ ..  อือ .... " เขื่อน รับคำ ด้วยการพยักหน้า" เฮ้ย โทโมะ พอได้แล้ว ปล่อยมันไปเหอะ " ป๊อบปี้เข้าไปเตือน โทโมะที่กำลังฉุนเหวี่ยงเขื่อนลง กับพื้น เขื่อนวิ่งไปไกล ก่อนจะตะโกนกลับมา" พวกแก จำเอาไว้ ฉันไม่ปล่อยพวกแกแน่ ฮึ่ย .... " เขื่อนกล่าววาจาอาฆาตฝากไว้โทโมะปรี่จะวิ่งเข้าไปหา แต่ป๊อบปี้ก็รั้งตัวเองไว้โทโมะเดินมาหาเคนตะ ที่ยืนนิ่งอยู่ " เคนตะ นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้าย ที่ฉันจะทำเพื่อนายได้ " โทโมะพูดเคนตะได้ยินก็น้ำตาปริ่มก่อนจะเดินเข้าไปกอดคอโทโมะ โดยมีป๊อบปี้ยืนมองอยู่ ซึ่งก็น้ำตาล้นเอ่อขอบตาเช่นกัน--------------------------------------------------------------------  โทโมะ ที่เมาหนัก ถูกป๊อบปี้พยุงร่างขึ้นมายังห้องพักของโทโมะเองเมื่อถึงหน้าประตู โทโมะก็ผละออกมา " พอแล้วๆ นายกลับไปเหอะ " โทโมะโบกมือไล่เพื่อน" เฮ้ย แกเมามากเลยนะเว้ย ไหวแน่เรอะ " ป๊อบปี้ถาม เพราะดูจากสภาพที่จะยืนแทบไม่อยู่ของโทโมะ" เออ...น่า กลับไปเหอะ " โทโมะไล่ ป๊อบปี้ค่อยๆถอยออกมาแล้วเดินลงตามบันไดไปโทโมะสังเกตเห็นว่า ห้องของเขาไม่ได้ล็อกประตูไว้ จึงเปิดเข้าไป ก็พบกับแก้ว ที่กำลังถูพื้นห้องอยู่เขาจ้องเธอด้วยสายตาเย็นชา" เธอมาทำอะไรที่นี่ ? " โทโมะถาม แล้วหยิบบุหรี่ออกมาจุด " ฉัน.......ฉันซื้อกับข่าวมาให้น่ะ อยู่ในตู้เย็น หิวหรือเปล่า " แก้วพูดเลี่ยงคำถามโทโมะสอดส่ายตาดูห้องที่เคยรกรุงรัง บัดนี้ มันถูกแก้วเก็บกวาดจนสะอาดเรียบร้อย" ฉันเอาเสื้อเธอมาซักให้หมดแล้ว พรุ่งนี้ก็อย่าลืมเอาไปตากแดดด้วยนะ " แก้วพูดต่อโทโมะที่ยังเมาอยู่ ก็เริ่มฉุน เขาดึงเสื้อผ้าบนราวลงมาจนหมด ปัดข้าวของตกแตกกระจาย " ฉันไม่ชอบความสะอาด เธออย่ามายุ่งเซ้าซี้นักจะได้มั้ย !!!! " โทโมะตะโกนลั่นห้อง จนแก้วตกใจกลัว" เธอจะไปไหนก็ไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธออีกแล้ว ที่ผ่านมาฉันก็แค่หวังเกาะกินเธอเท่านั้นแหละ " โทโมะพูดออกมาอีกครั้ง จนแก้วต้องร้องไห้โทโทะอาละวาดพังข้าวของในห้องจนฟุบสลบไปแก้วเข้าใจดี สิ่งที่โทโมะพูดออกมา ก็เพราะไม่อยากให้เธอต้องมาจมปลักอยู่กับเขาเธอเริ่มเก็บข้าวของ ทำความสะอาดห้องใหม่อีกครั้ง จนสะอาดเรียบร้อยเหมือนเก่าแก้ว ลากโทโมะมานอนบนเตียงก่อนจะห่มผ้าให้ เธอมองหน้าโทโมะเป็นครั้งสุดท้ายด้วยน้ำตา แล้วหยิบกระดาษออกมาเขียนข้อความบางอย่าง แล้วยัดไว้ในกระเป๋าเสื้อของโทโมะแล้วก็เดินออกจากห้องไปกระดาษใบนั้นมีข้อความว่า" พรุ่งนี้แก้วต้องไปเรียนต่อที่สวิตเซอร์แลนด์ เราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว      แต่แก้วจะยังรักและคิดถึงโทโมะเสมอ เพราะเธอคือรักแรกของแก้ว                                                                                   แก้ว   "
 





โปรดติดตามตอนต่อไป