A moment of Romance ชาตินี้ทั้งชาติจะไม่พรากจากเธอ

8.3

เขียนโดย เคนซัง

วันที่ 30 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554 เวลา 15.13 น.

  21 ตอน
  126 วิจารณ์
  34.58K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

19)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

ห้องสอบปากคำ

ภายในถูกปิดประตูหน้าต่างเอาไว้จากโลกภายนอกจนมืดมิด
โทโมะ ที่นั่งเอามือไพล่หลังไว้ เพราะถูกกุญแจมือพันธนาการไว้

เบื้องหน้า บนโต๊ะ มือโคมไฟเปิดไฟส่องหน้าเค้าไว้อย่างสลัวๆ หมวดป๋อ และ นายตำรวจอีกสองคน กำลังเค้นเอาความจริงจากปากของเค้าอยู่

"ความ ผิดข้อแรก ลักพาตัวลูกสาวเขาไป ข้อที่สอง ปล้นธนาคาร ชีวิตมหาโจรของแก จบสิ้นแล้ว เตรียมตัวไปกินข้าวแดงในคุกเสียเถอะ หึๆๆๆ " เสียงหมวดป๋อ พูดขึ้นเย้ยหยันโทโมะ ที่จ้องหน้าเขา ราวกับว่าจะกระโจนกัดกินยังไงยังงั้น

กริ๊ง!!! กริ๊ง!!!
กริ๊ง!!! กริ๊ง!!!

เสียงโทรศัพท์ข้างฝาผนังห้องดังขึ้น นายตำรวจผู้หนึ่ง หยิบขึ้นมารับสาย
ก่อนจะหันมาบอกหมวดป๋อ

" หมวดครับ ผู้กำกับขอเรียนสายด้วยครับ "

หมวดป๋อลุกขึ้นไป แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

" ครับ ว่าไงครับ ผู้กำกับ หา....อะไรนะ บอกให้ปล่อยผู้ต้องหาเหรอ ทำแบบนี้ได้ยังไงกัน ....... "

สิ้นเสียงจากปลายทาง หมวดป๋อ กระแทกหูโทรศัพท์ลงไป ก่อนจะออกจากห้องสอบปากำไปอย่างเร่งด่วน


ที่ห้องของผู้กำกับ

แม่ของแก้ว กำลังคุยอยู่กับผู้กำกับ
โดยมีแก้วที่กำลังเศร้าสร้อย นั่งก้มหน้าอยู่ข้างๆผู้เป็นแม่

" หนูแก้วยังเป็นเด็กเล็กนัก เลยทำอะไรไม่ค่อยคิด ฉันจะพาเค้าไปเรียนต่อที่สวิตเซอร์แลนด์ เลยไม่อยากขึ้นโรงขึ้นศาล " แม่ของแก้วพูด
" อืม... ไม่เป็นไร วิชุดา คุณไม่ต้องกังวลหรอกนะ ผมจะจัดการให้เอง เราเป็นเพื่อนกันนี่นา ลูกของคุณก็เหมือนลูกของผมเองแหละนะ หึๆๆๆ  " ผู้กำกับตอบ


ปึงๆๆๆ !!!!

เสียงเคาะประตูหน้าห้องผู้กำกับดังขึ้น
พร้อมๆกับการปรากฎตัวของหมวดป๋อ

" ผ...ผู้กำกับครับ เรื่องที่บอกว่าให้ปล่อยผู้ต้องหาไป มันหมายความว่าไงครับ " หมวดป๋อถามผู้กำกับ
" ก็เจ้าทุกข์เขาถอนแจ้งความแล้ว คุณก็แค่ทำตามที่ผมบอกก็แล้วกันน่า... " ผู้กำกับพูดตัดบท
" ผู้กำกับทำแบบนี้ได้ยังไง ผมลำบากแค่ไหนกว่าจะตามจับมันได้  " หมวดป๋อขึ้นเสียงด้วยอารมณ์โมโห
" คุณไม่มีสิทธิ์ขึ้นเสียงเถียงผมแบบนี้นะ อยากเด้งไปอยู่ชายแดนรึไง ออกไปได้แล้ว " ผู้กำกับเองก็ขึ้นเสียงโต้ตอบหมวป๋อด้วยเช่นกัน

หมวดป๋อเดินกระแทกเท้าออกไปจากห้องก่อนจะปิดประตูดังปึงปัง

" ถ้างั้นฉันก็ขอตัวก่อนนะ " แม่ของแก้วเอ่ยคำลา ก่อนจะจูงมือแก้วออกไป

-------------------------------------------------------

โทโมะ เดินกลับมาเพียงลำพัง เขามายืนอยู่ที่หน้าบ้านของเคนตะ  ก่อนที่จะตะโกนเรียกเพื่อนสนิทของเขา

" เคน เคนโว้ย อยู่หรือเปล่า ? " โทโมะแหกปากเรียกเพื่อน

ไม่กี่อึดใจ เคนตะกะมาเปิดประตูเหล็กพับบานเลื่อน ก่อนจะเผยให้เห็นใบหน้าบวมช้ำ จากการถูกชก

" เคนตะ...นี่แกไปโดนอะไรมาเนี่ย ? " โทโมะถามอย่างอย่างประหลาดใจปนแค้น
" อ๋อ พวกลูกน้องไอ้เขื่อนนะ มันมาเก็บค่าคุ้ทครองฉันว่ะ " เคนตะตอบหน้าตาเฉย

โทโมะ กัดฟันกรอด ก่อนจะเดินรี่ออกไป

" เฮ้ย โทโมะ แกจะไปไหนว้ะ ? " เคนตะตะโกนถามเพื่อน พร้อมวิ่งไปรั้งแขนไว้
" พวกมันชักจะเกินไปแล้ว ตั้งแต่เสี่ยตาย มันก็เหิมเกริมแบบนี้ ฉันจะไปซัดมัน ปล่อยฉันนะโว้ย !!! " โทโมะหันมาตวาดใส่เพื่อน
" แกไปคนเดียวแล้วจะทำอะไรได้ แกรู้มั้ย ตอนที่แกไม่อยู่ มันขยายอำนาจไปถึงไหนแล้ว ตอนนี้พี่นกไม่ฟื้นจากอาการบาดเจ็บเลยด้วย "
" ก็เพราะยังงี้ไง ฉันจึงต้องไปจัดการไอ้เขื่อนมัน แกปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะโว้ย ฉันจะไม่ยอมให้พวกแกต้องเจ็บตัวอีกแล้ว " โทโมะเริ่มแหกปากด้วยความโกรธ จนคุ้มคลั่ง

ผัวะ .....!!!!!

กำปั้นลุ่นๆ ของเคนตะกระทบกับใบหน้าของโทโมะอย่างแรงจนต้องล้มลงไป

" แกไม่อยากให้พวกฉันเจ็บตัวแล้วจะไปลุยคนเดียวเลยรึไง หาที่ตายชัดๆ แกคิดว่าพวกฉันจะยอมให้แกทำแบบนี้ง่ายๆรึไง หา.....!!! " เคนตะคว้าคอเสื้อของโทโมะขึ้นมา
" เคนตะ....คือ....ฉัน...... " โทโมะอ้ำอึ้งเมื่อได้ยินเพื่อนพูดเช่นนั้น
" นี่ไม่ใช่เรื่องที่รุ่นเล็กอย่างเราต้องทำ เราต้องปรึกษาพี่นก " เคนตะปล่อยเสื้อของโทโมะออก ก่อนจะพูดออกมา
" โอเค....ได้..... ฉันก็อยากจบเรื่องนี้กับไอ้เขื่อนแล้วก็เฮียหนุ่มพ่อมันด้วย " โทโมะพูด



----------------------------------------------------------

ที่บ้านของพี่นก พี่นกในอาการบาดเจ็บ ที่ยังไม่หายดีนัก ก็ได้นั่งล้อมวงพูดคุยกับ โทโมะ เคนตะ และป๊อบปี้

" ช่วงหลังๆ ฉันพยายามทำตัวอยู่เฉยๆ ไอ้หนุ่มมันก็ทำเกินไปจริงๆ " พี่นกบ่นด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
" แล้วมันจะทำไปเพื่ออะไรกัน  " โทโมะถาม
" อ้าว ถามแปลกๆ ที่มันเริ่มรวบรวมลูกน้อง ก็เพราะมันอยากขึ้นแทนที่เสี่ยนพพลยังไงเล่า " ป๊อบปี้ตอบ
" แล้วพวกเพื่อนๆเราใครจะยอมรับมันล่ะ ? " โทโมะถามอีก
" นั่นแหละคือปัญหา มันเลยนัดเจอพี่นกที่ภัตตาคารอาหารจีนนะสิ " เคนตะตอบ
" ตอนนี่ไอ้หนุ่มมันกลายเป็นหมาบ้า ไล่กัดไปทั่ว แกเคยไปสร้างรอยแค้นให้มัน ฉันไม่อยากให้คนในแก๊งค์เดียวกันต้องมาแตกคอกันเอง " พี่นกหันมาพูดกับโทโมะ
" พี่นก.....พี่เอายังไง ผมก็ขอเอาด้วย ถ้าพรุ่งนี้พี่จะไป ผมก็ขอไปด้วยคน " โทโมะพูด
" ฉันก็เอาด้วยพี่ " ป๊อบปี้เสิรม
" ฉันก็อีกคน ฉันไม่ทิ้งพี่แน่นอน " เคนตะตอบรับ

พี่นกมองลูกน้องทั้งสามคนอย่างหนักใจ แล้วก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด แล้วพ่นควันออกมา



-------------------------------------------


บนถนนแห่งหนึ่ง
แก้ว ต้องนั่งฟังแม่บ่น ตั้งแต่ออกจากโรงพัก จนเกือบจะถึงบ้าน

" เพราะมัน ลูกถึงต้องไปสวิสก่อนกำหนด สักวันลูกจะเข้าใจ กับสิ่งที่แม่ทำลงไปในวันนี้ " แม่ของแก้วร่ายยาว

แก้วเองก็ไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่นิ่งเงียบตั้งแต่ขึ้นรถมา

" ลุงเริงคะ จอดรถก่อน " แก้วพูดขึ้น
" แก้ว ลูกจะทำอะไรน่ะ " แม่ของแก้วตวาด

แก้วไม่ฟังเสียงแม่อีกแล้ว เธอเปิดประตูทันที ลุงเริงเห็นแก้วทำเช่นนั้น จำเป็นต้องเบรกรถจนตัวโก่ง

" แก้ว กลับมาเดี๋ยวนี้ นี่ไม่เชื่อฟังแม่แล้วใช่มั้ย ? " แม่ของแก้วพูดเสียงดัง
" หนูจะไปสวิสเซอร์แลนด์กับแม่ แต่ตอนนี้หนูขอไปบอกลาเค้าก่อน " พูดจบแก้วก็วิ่งขึ้นสะพานลอยไป โดยไม่ฟังเสียงของแม่ที่ตะโกนเรียกเลย



-----------------------------------------------------------------------------

โทโมะ และป๊อบปี้ นั่งกินหมูกระทะ อยู่ที่ร้านตรงข้ามกับบ้านของเคนตะ โทโมะ ที่ดื่มเหล้าย้อมใจจนเมามาย จนเกือบจะหลับคาโต๊ะอยู่แล้ว
ก็ เหลือบมองไปเห็นเคนตะที่กำลังออกจากบ้าน ถูกเขื่อนและพวกลูกน้อง กำลังไถตังค์ค่าคุมครองอยู่ โทโมะที่กำลังเมาเหล้า ก็เกิดอาการเดือดดาลอย่างคุมสติไม่อยู่
โทโมะลุกขึ้นจากโต๊ะ แล้วเดินปรี่ข้ามถนนไป เมื่อถึงที่หมายแล้ว เขากระชากผมของเขื่อน จนล้มลง
แล้วก็หันมาจัดการเหล่าลูกน้องอีก 5 คน ทั้งเต ทั้งต่อย ออกอาวุธสารพัด จนหมอบกระแตทั้งหมด ด้วยตัวคนเดียว

เขื่อนที่เห็นโทโมะบ้าดีเดือด กีพยายามจะลุกขึ้นวิ่งหนี โทโมะไม่รอช้า วิ่งไปเตะเข้าสีข้างจนเขื่อนหมอบกระแต
โทโมะจิกผมเขื่อนขึ้นมามองหน้าเคนตะ ที่ยืนอึ้งอยู่ ป๊อบปี้ ที่วิ่งตามมาก็ห้ามไม่ทัน จึงได้แต่ยืนมองเฉยๆ

" ไอ้เขื่อน....แก แกมองดูเพื่อนฉัน ที่นี่ คือถิ่นของเขา ต่อให้แกจะใหญ่มาจากไหน ฉันก็จะซัดแกให้หมอบแบบนี้ตลอดไป " โทโมะพูดด้วยเสียงหอบ

เขื่อนที่ยังจุกได้แต่ก้มหน้านิ่งเงียบ

" เงยหน้าขึ้นมา ไอ้ลูกหมา มองหน้าเพื่อนฉันไว้ให้ดี แล้วอย่ามาหาเรื่องเขาอีก ได้ยินมั้ย หา ...!!!!! " โทโมะกระชากผมของเขื่อนอย่างแรง จนเขื่องร้องเสียงดังลั่น
" อือ ..  อือ .... " เขื่อน รับคำ ด้วยการพยักหน้า
" เฮ้ย โทโมะ พอได้แล้ว ปล่อยมันไปเหอะ " ป๊อบปี้เข้าไปเตือน

โทโมะที่กำลังฉุนเหวี่ยงเขื่อนลง กับพื้น เขื่อนวิ่งไปไกล ก่อนจะตะโกนกลับมา

" พวกแก จำเอาไว้ ฉันไม่ปล่อยพวกแกแน่ ฮึ่ย .... " เขื่อนกล่าววาจาอาฆาตฝากไว้

โทโมะปรี่จะวิ่งเข้าไปหา แต่ป๊อบปี้ก็รั้งตัวเองไว้
โทโมะเดินมาหาเคนตะ ที่ยืนนิ่งอยู่

" เคนตะ นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้าย ที่ฉันจะทำเพื่อนายได้ " โทโมะพูด

เคนตะได้ยินก็น้ำตาปริ่มก่อนจะเดินเข้าไปกอดคอโทโมะ โดยมีป๊อบปี้ยืนมองอยู่ ซึ่งก็น้ำตาล้นเอ่อขอบตาเช่นกัน


--------------------------------------------------------------------

 
โทโมะ ที่เมาหนัก ถูกป๊อบปี้พยุงร่างขึ้นมายังห้องพักของโทโมะเอง
เมื่อถึงหน้าประตู โทโมะก็ผละออกมา

" พอแล้วๆ นายกลับไปเหอะ " โทโมะโบกมือไล่เพื่อน
" เฮ้ย แกเมามากเลยนะเว้ย ไหวแน่เรอะ " ป๊อบปี้ถาม เพราะดูจากสภาพที่จะยืนแทบไม่อยู่ของโทโมะ
" เออ...น่า กลับไปเหอะ " โทโมะไล่

ป๊อบปี้ค่อยๆถอยออกมาแล้วเดินลงตามบันไดไป
โทโมะสังเกตเห็นว่า ห้องของเขาไม่ได้ล็อกประตูไว้ จึงเปิดเข้าไป ก็พบกับแก้ว ที่กำลังถูพื้นห้องอยู่
เขาจ้องเธอด้วยสายตาเย็นชา

" เธอมาทำอะไรที่นี่ ? " โทโมะถาม แล้วหยิบบุหรี่ออกมาจุด
" ฉัน.......ฉันซื้อกับข่าวมาให้น่ะ อยู่ในตู้เย็น หิวหรือเปล่า " แก้วพูดเลี่ยงคำถาม

โทโมะสอดส่ายตาดูห้องที่เคยรกรุงรัง บัดนี้ มันถูกแก้วเก็บกวาดจนสะอาดเรียบร้อย

" ฉันเอาเสื้อเธอมาซักให้หมดแล้ว พรุ่งนี้ก็อย่าลืมเอาไปตากแดดด้วยนะ " แก้วพูดต่อ

โทโมะที่ยังเมาอยู่ ก็เริ่มฉุน เขาดึงเสื้อผ้าบนราวลงมาจนหมด ปัดข้าวของตกแตกกระจาย

" ฉันไม่ชอบความสะอาด เธออย่ามายุ่งเซ้าซี้นักจะได้มั้ย !!!! " โทโมะตะโกนลั่นห้อง จนแก้วตกใจกลัว
" เธอจะไปไหนก็ไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธออีกแล้ว ที่ผ่านมาฉันก็แค่หวังเกาะกินเธอเท่านั้นแหละ " โทโมะพูดออกมาอีกครั้ง จนแก้วต้องร้องไห้

โทโทะอาละวาดพังข้าวของในห้องจนฟุบสลบไป
แก้วเข้าใจดี สิ่งที่โทโมะพูดออกมา ก็เพราะไม่อยากให้เธอต้องมาจมปลักอยู่กับเขา
เธอเริ่มเก็บข้าวของ ทำความสะอาดห้องใหม่อีกครั้ง จนสะอาดเรียบร้อยเหมือนเก่า

แก้ว ลากโทโมะมานอนบนเตียงก่อนจะห่มผ้าให้ เธอมองหน้าโทโมะเป็นครั้งสุดท้ายด้วยน้ำตา แล้วหยิบกระดาษออกมาเขียนข้อความบางอย่าง แล้วยัดไว้ในกระเป๋าเสื้อของโทโมะ
แล้วก็เดินออกจากห้องไป

กระดาษใบนั้นมีข้อความว่า


" พรุ่งนี้แก้วต้องไปเรียนต่อที่สวิตเซอร์แลนด์ เราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว
     แต่แก้วจะยังรักและคิดถึงโทโมะเสมอ เพราะเธอคือรักแรกของแก้ว
                                                                                   แก้ว   "

 








โปรดติดตามตอนต่อไป

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.1 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา