A moment of Romance ชาตินี้ทั้งชาติจะไม่พรากจากเธอ

ที่บ้านของพี่นก เคนตะกำลังปรึกษากับอดีตลูกพี่ของเขา หลังจากที่โดนแก๊งอันธพาลมาเก็บค่าคุ้มครอง "พักหลังๆ มันมาบ่อยมากเลยพี่ ผมเองก็ไม่ใช่ว่าจะขายได้ดีอะไรนัก จะไปมีจ่ายมันได้ไง " เคนตะพูดอย่างเพลียในหัวใจ "พี่ก็เห็นใจแกนะ เคนตะ ก็แกเคยเป็นนักเลงเก่า พวกนี้มันคงจำหน้าได้ เลยมาวุ่นวายเอา " พี่นกพยายามปลอบใจชายหนุ่มผู้เป็นลูกน้อง "ผมเข้าใจพี่ ผมเลิกเป็นนักเลง มาทำมาหากินแบบสุจริตมันก็ยังมาระราน ผมเองก็ตัวคนเดียวก็ไม่ไหวหรอกนะพี่ " เคนตะพูด "ถ้างั้นเวลามีเรื่องแกก็โทรเรียกพี่ละกัน เข้าใจมั้ยเคนตะ " พี่นกพูดปลอบ "ครับพี่!!! " เคนตะรับคำอย่างว่าง่าย ปี๊น ปี๊น!!!! เสียงบีบแตรรถดังขึ้นที่หน้าประตูบ้านของพี่นก "ใครกันมาบีบแตรเรียก เดี๋ยวพี่มานะ นั่งรอแป๊บนึง " พี่นกบอกเคนตะ ก่อนจะเดินไปที่หน้าบ้าน ตุ้บ พลั่ก พั้วะ "แกเป็นใครว้ะ " เสียงของพี่นกดังขึ้นมาจากหน้าบ้าน เคนตะที่นั่งอยู่ในบ้านได้ยินเสียงก็รีบวิ่งออกไปดู ก็พบว่าลูกพี่ของตนกำลังโดนรุมกินโต๊ะอยู่ ชายหนุ่มในชุดดำสามคนกำลังช่วยกันจัดการกับมือขวาของเสี่ยนพพล สองคนล็อกแขนเอาไว้ อีกคนกำลังชกจนพี่นกหมอบกระแต เคนตะวิ่งมาถีบชายชุดดำที่ล็อกแขนพี่นกไว้จนล้มกลิ้งไปคนหนึ่ง แล้วพยายามจะชกหน้าอีกคน แต่กลับถูกสวนด้วยหมัดที่เร็วกว่าจนล้มกลิ้งไป "โอ๊ย...!!!!" เคนตะรีบยันกายลุกขึ้นมา ขณะนี้เขารู้สึกว่ามีของเหลว ไหลออกจากจมูกของเขา เคนตะใช้มือขวาปาดที่จมูก ก็พบว่ามีเลือดติดมือของเขามา "เมื่อกี้มึงถีบกูเหรอ มึงเจอดีแน่ ไอ้เวร " ชายชุดดำที่ถูกเคนตะถีบไปเมื่อสักครู่ลุกขึ้นมากล่าวคำอาฆาต ก่อนที่มันทั้งสามคนจะผละออกจากร่างของพี่นก ที่สิ้นสติไปแล้ว แล้วมารุมกระทืบเคนตะเอา เคนตะที่แม้ว่าจะเหลือแค่ตัวคนเดียว แต่ก็ต้องสู้เพื่อปกป้องตัวเองและลูกพี่ด้วย แม้เคนตะจะมีใจสู้มากเพียงไร แต่น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ "เฮ้ยพอได้แล้ว " หนึ่งในชายชุดดำสั่งให้เพื่อนหยุด "นี่ไม่ใช่เรื่องที่เราต้องมาทำ รีบๆเอาตัวไอ้แก่นี่ไปที่โกดังดีกว่า จะได้เสร็จๆงานซะที " มันบอกเพื่อนอีกสองคน ที่รุมกันทำร้ายเคนตะจนนอนคว่ำอยู่บนพื้น ชายชุดดำอีกสองคนทำตามคำสั่งของเพื่อน ก่อนที่จะช่วยกันแบกร่างของพี่นกขึ้นไปบนรถ เคนตะที่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง แต่ความบอบช้ำที่ถูกทำร้าย ทำให้แม้แต่จะขยับตัวก็ยังลำบาก เวลานี้ เคนตะไม่สามารถลุกขึ้นไปปกป้องลูกพี่ของตนได้อีกแล้ว เขาหลั่งน้ำตาร่ำไห้อย่างไม่อายฟ้าดิน "ทำไม ทำไมเราถึงได้อ่อนแออย่างนี้ " เคนตะรำพันในใจอย่างเจ็บปวดทั้งกายและใจ ........................................................................ บ้านของแก้ว "แก้ว นั่นลูกจะไปไหน? " แม่ของแก้วเอ่ยปากถาม เมื่อเห็นลูกสาวของเธอกำลังจะเดินออกจากบ้านไป "แก้วจะไปหาเพื่อนค่ะแม่ เดี๋ยวบ่ายๆก็กลับแล้ว " แก้วบอก "พักนี้ลูกไม่ค่อยอยู่บ้านเลย หรือลูกแอบมีแฟนรึเปล่า " แม่ของแก้วถาม "ปะ...เปล่าค่ะแม่...ก็แก้วจะไปต่างประเทศอาทิตย์หน้าแล้ว แก้วเลยอยากไปเที่ยวกับเพื่อนๆน่ะคะ " แก้วตอบ แต่ก็มีพิรุธจนแม่ของเธอแอบสงสัย "งั้นหนูก็รีบไปเถอะลูก เดี๋ยวเพื่อนรอนานนะ " พ่อของแก้วที่ฟังอยู่ วางหนังสือพิมพ์ลงแล้วสั่งลูกสาว "ค่ะ ค่ะ คุณพ่อ" แก้วรับคำของพ่อก่อนจะเดินออกจากบ้านไป "คุณนี่ก็จริงๆเลย ให้ท้ายลูกประจำ " แม่ของแก้วหันมาค้อนขวับให้กับผู้เป็นสามี "เอาน่า ลูกเราก็โตเป็นสาวแล้ว จะมีแฟนก็ไม่เห็นแปลก " ผู้เป็นสามีย้ำให้ภรรยาฟัง "คุณนี่ล่ะก็...ฮึ่ย...!!!! " แม่ของแก้วสะบัดเสียงอย่างไม่สบอารมณ์นัก ..................................................................... แก้วมาหาโทโมะที่ห้อง เธอเคาะประตูเรียกผู้เป็นเจ้าของเคหะสถานแห่งนี้ให้ออกมาต้อนรับ ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!! ไม่กี่อึดใจ โทโมะก็เปิดประตูห้องออกมา "อ้าว....แก้ว!!!! " โทโมะตกใจเมื่อเห็นสาวน้อยยืนอยู่เบื้องหน้าของเขา "พาไปเที่ยวหน่อยสิ พอดีวันนี้มีเรื่องจะคุยด้วย " แก้วพูดด้วยแววตาและใบหน้าที่ดูสดใส แต่ทว่าโทโมะอ่านน้ำเสียงของแก้วออก ว่าเธอกำลังมีเรื่องไม่สบายใจอยู่ "อืม ได้สิ เดี๋ยวเธอลงไปรอฉันข้างล่างนะ เดี๋ยวขอแต่งตัวแป๊บนึง " โทโมะบอกแก้ว ก่อนจะเข้าไปจัดแจงแต่งกาย ไม่กี่นาที โทโมะในชุดหล่อก็ลงมาถึงโรงจอดรถของหอพัก เค้าพบแก้วนั่งรออยู่ที่บนเบาะรถของเขา "วันนี้จะให้พาไปไหนล่ะ ? " โทโมะถามแก้ว "ช่วยพาไปที่นั่นหน่อยได้มั้ย วันที่ฉันกับเธอพบกันวันแรก " แก้วพูดด้วยแววตาที่ดูหมองๆ โทโมะเงียบไป ไม่พูดอะไร เขาเดินมาเสียบกุญแจรถมอเตอร์ไซต์ ฮายาบุสะของเขา โทโมะเบิ้ลเครื่องให้ร้อนสองที ก่อนจะขับมันโจนทะยานไปตามถนนเบื้องหน้า ----------------------------------------------------------------------- ที่บ้านป๊อบปี้ เสียงริงโทนในโทรศัพท์ป๊อบปี้ดังขึ้น เขารีบวิ่งมารับสาย "ฮัลโล้ว!!! ป๊อบปี้เอง เออ....ว่าไง เคนตะเหรอ ? ........... " ------------------------------------------------ ณ ห้องแห่งหนึ่ง พี่นก ที่โดนทำร้ายแล้วลักพาตัวมา ถูกมัดด้วยเชือกเอาไว้จนลุกขึ้นแทบไม่ได้ น้ำเย็นๆที่ถูกสาดลงไปบนตัวของเขา ทำให้พี่นกต้องสะดุ้งตื่นด้วยเพราะความเย็นของน้ำที่แผ่ซ่านไปทั่วสรรพางค์กายของเขา "ฮ่ะๆๆๆๆ ตื่นแล้วเรอะมึง " ชายหนุ่มเบื้องหน้าเอ่ยคำทักทาย ข้างหลังของไอ้หนุ่มคนนั้น มีลูกน้องอีกสองคนยืนคุมเชิงอยู่ โดยมีคนนึง ที่ถือถังน้ำมาสาดตัวเขาเองด้วย "พวกแกเป็นใคร แล้วแกทำกับฉันแบบนี้ทำไม " พี่นกพยายามจะเปล่งเสียงพูด แต่ด้วยอาการบาดเจ็บจากการถูกรุมซ้อมอย่างหนักทำให้แค่การอ้าปากเพื่อเอ่ยคำ พูดยังยากลำบากไปด้วยเลย "หึๆๆๆ พี่ไม่ต้องสนใจหรอกนะ ไว้หัวหน้าเรามา แล้วเราจะบอกความจริงกับแกเอง " มันพูดอีก "พี่เป้ครับ นายโทรมาครับ " ลูกน้องของมันวิ่งมาบอก "เออๆ เดี๋ยวไปเดี๋ยวนี้แหละ " เป้ตะโกนรับคำจากลูกน้องที่วิ่งมาส่งข่าว "เฮ้ย เดี๋ยวพวกแกหาข้าวหาน้ำให้พี่เค้าด้วย แก้ให้ด้วยเลย อย่าให้แขกบอบช้ำมาก เออ แล้วล็อกห้องดูไว้ให้ดีๆนะเว้ย " เป้หันมาสั่งการกับลูกน้องสองคนที่อยู่ด้วยกัน เป้เดินออกจากห้องไป ท่ามกลางความมึนงงของพี่นก เขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ว่าเพราะอะไรของจึงถูกรุมทำร้าย แล้วลักพาตัวมาที่นี่ --------------------------------------------------------------- สองชั่วโมงต่อมา โทโมะ พาแก้วมาถึงหุบเขาแห่งหนึ่ง ซึ่งสถานที่ตรงนี้ เป็นสถานที่ที่เขาและเธอได้พบกันครั้งแรก รถที่โทโมะเคยใช้ปล้นธนาคารแล้วจับแก้วเป็นตัวประกันหนีขึ้นรถมา ซึ่งโทโมะได้เผาทิ้งหลังจากทำงานสำเร็จ ก็ยังเหลือแต่โครงรถไว้ให้เห็น โทโมะกับแก้วยืนมองดู ทุ่งหญ้าที่กำลังผลัดสีตามฤดูกาลแห่งนี้ด้วยความสะท้อนใจ ลมเย็นๆ ที่พัดมาปะทะกับใบหน้าของทั้งสองคนจนหนาวสะท้าน "หนาวจัง...." แก้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาและสั่นเครือ " ก็นี่เข้าหน้าฝนแล้วนี่ แถมยังอยู่เขตภูเขา ก็ต้องหนาวเป็นธรรมดา " โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แก้วโผเข้ากอดซบลงไปกับแผ่นอกของโทโมะ โทโมะเองก็ตกใจกับการกระทำของแก้ว แต่เขาก็โอบกอดแก้วเอาไว้ ราวกับว่าไม่อยากให้ช่วงเวลาดีๆแบบนี้ผ่านไป "โทโมะ ฉันมีเรื่องจะบอกนายน่ะ" แก้วพูดแม้อยู่ในอ้อมอกอันอบอุ่นของโทโมะ "อืม...พูดมาสิ " โทโมะบอก "คือ...ฉัน...." แก้วยังพูดไม่ทันจบ เสยงโทรศัพท์ของโทโมะก็ดังขึ้น แก้วผละออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม โทโมะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก็พบว่าหมายเลขที่โทรเข้ามาหาเขา คือป๊อบปี้นั่นเอง โทโมะจึงกดรับสาย " ฮัลโหล อือ ว่าไง....หา......เล่นอะไรเนี่ย ไม่สนุกด้วยนะ............เออๆๆๆ จะรีบไปเดี๋ยวนี้" โทโมะกดวางสาย ก่อนจะหันมาบอกแก้ว " แก้ว เราต้องรีบกลับแล้ว ตอนนี้พี่นกโดนลักพาตัวไป เคนตะก็โดนซ้อมจนเจ็บหนัก " " งั้นรีบไปกันเถอะ " แก้วตอบ ------------------------------ ที่โรงพยาบาล โทโมะกับแก้วมาถึง ก็พบ เคนตะที่นอนทอดกายอย่างอ่อนล้าอยู่บนเตียง สภาพของเขาสะบักสะบอมจนแทบลุกไม่ไหว "ทำไมพวกแกมาช้าจังว้ะ ? " ป๊อบปี้ถามทันทีที่โทโมะกับแก้วเดินมาถึงห้อง "โทษที พอดีไปเที่ยวไกลน่ะ " โทโมะบอก "เฮ้ย เคนตะ แกรู้มั้ย ว่าที่มันมาพาตัวพี่นกไป มันเป็นใคร? " โทโมะถามเพื่อนที่นอนแผ่อยู่บนเตียง " ฉันไม่รู้จริงๆ ฉันพยายามจะช่วยแล้ว แต่ก็โดนรุมจนแทบตาย" เคนตะบอก " ชิพหายล่ะสิ แบบนี้เราจะรู้เบาะแสอะไรได้มั่งว้ะเนี่ย ? " ป๊อบปี้ตัดพ้อ " แต่ฉันจำทะเบียนรถ กับยี่ห้อรถได้นะ " เคนตะบอกเพื่อนอีกครั้ง โทโมะกับป๊อบปี้ที่กำลังจะหมดหวังไปแล้ว หันมามองเคนตะด้วยแววตาที่เปล่งประกายไปด้วยความหวังอีกครั้ง --------------------------------------------- ที่หน้าโรงพยาบาล "แก้ว ฉันขอโทษนะ ฉันไปส่งเธอไม่ได้จริงๆ " โทโมะบอกแก้ว "อืมๆ ฉันเข้าใจ นายรีบไปตามหาพี่นกดีกว่า ฉันเองก็เป็นห่วงเหมือนกัน" แก้วพูด "ถ้างั้นฉันไปก่อนนะ" โทโมะเอ่ยคำร่ำลา "โชคดีนะ " แก้วพูดให้กำลังใจ โทโมะกับป๊อบปี้ ขับมอเตอร์ไซต์ออกไป แก้วที่มองดูทั้งคู่ขับไปก็ถอนหายใจออกมา "สุดท้ายฉันก็ไม่ได้บอกนาย ว่าเราจะต้องจากกันแล้ว " แก้วรำพันกับตัวเอง ไม่ไกลจากที่แก้วยืนอยู่นัก เขื่อนที่ยืนนั่งมองดูอยู่ในรถก็โทรศัพท์หาชายคนหนึ่ง "ฮัลโหล เป้เหรอ? พอดีมีงานให้ทำอีกน่ะ รีบส่งไอ้สองคนนั้นมาให้ไวเลย ตอนนี้เหยื่อกำลังอยู่คนเดียว " เขื่อนกดวางสายโทรศัพท์ แล้วมองแก้วที่ยืนรอรถด้วยแววตาตัวโกงพร้มฉีกยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
 
 
 
 
 
 
 
 
..............................