A moment of Romance ชาตินี้ทั้งชาติจะไม่พรากจากเธอ

8.3

เขียนโดย เคนซัง

วันที่ 30 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554 เวลา 15.13 น.

  21 ตอน
  126 วิจารณ์
  34.80K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

12)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

แก้วที่ลงจากรถเมลล์ที่จอดตรงป้ายรถ ที่ปากซอยเข้าบ้าน
ก็กำลังเดินกลับบ้าน โดยที่ไม่รู้เลยว่า มีคนสะกดรอยตามเธออยู่
รถเก๋งคันหนึ่ง ที่ติดฟิล์มดำหนาทึบ ขับเข้ามาใกล้ๆเธอจากด้านหลัง

รถคันนั้นพุ่งมาด้านหน้าของแก้ว แล้วจอดเทียบฟุตบาท

ชายสองคนลงจากรถมาหาเธอ

"ว่าไงจ๊ะ น้องสาว เดินกลับบ้านคนเดียวแฟนทิ้งเหรอจ๊ะ " ไอ้หนุ่นคนแรกพูด
แก้วเห็นท่าไม่ดีตัดสินใจวิ่งหนี แต่ดันโดนไอ้หนุ่มคนที่สองยืนขวางไว้ซะก่อน

พั้วะ!!!! มันต่อยเข้าไปที่ท้องของแก้ว

แก้วจุกจนตัวงอ เธอช็อกกับเหตุการณ์ครั้งนี้จนสลบไป

"เฮ้ย มาริโอ้ ทำไมแกเล่นรุนแรงจังเลยว้ะ นั่นผู้หญิงนะ " ไอ้หนุ่มคนแรกด่าเพื่อน
"ชักช้าเสียเวลาว่ะ เอิร์ธ รีบๆจัดการให้มันจบไปเหอะ " ไอ้หนุ่มที่ชื่อมาริโอ้ตอบเพื่อน


มาริโอ้อุ้มร่างของแก้วขึ้นรถ ไปนอนที่เบาะหลัง
เขาจัดแจงเอาเชือกมามัดมือมัดเท้าของแก้ว

เอิร์ธที่นั่งเบาะข้างคนขับหันมาสั่งมาริโอ้อีกครั้ง

"เฮ้ย!!! โอ้ รีบๆมัดดิว้า ชักช้าจริงๆเลย " เอิร์ธสั่ง
"แกมามัดเองมั้ย บนรถนะเว้ย มือมันเลยไม่นิ่ง " มาริโอ้แก้ตัว
"เออๆๆๆ ก็รีบๆมัดเร็วดิ เดี๋ยวมันตื่นก่อน " เอิร์ธยังพูดไม่หยุด
"เฮ้ย พูดมากอยากโดนชกรึไง!!! " มาริโอ้ขึ้นเสียง เอิร์ธถึงกับจ๋อยแล้วเงียบปากลงไป

"เป็นไงมึง แพล่มอยู่นั่นแหละ" เขื่อนที่ขับรถอยู่หันมาเยาะเย้ยเอิร์ธที่นิ่งไปแล้วอย่างสะใจ



------------------------------------------------------

สถานีตำรวจ

จ่าเคลลี่กับลูกน้องอีกจำนวนหนึ่ง เดินเข้ามาที่ห้องของผู้กำกับ

"ได้เบาะแสแล้วครับท่าน สถานที่เป็นโกดังเก็บสินค้ากับตู้คอนเทนเนอร์บังหน้า แต่สายสืบรายงานมาว่าเป็นแหล่งเก็บยาแหล่งใหญ่เลยครับ" จ่าเคลลี่รายงานกับนายของตน
"อืม....ดี งั้นรีบไปวางแผนด่วนเลย พรุ่งนี้เราจะทำการจู่โจมแบบสายฟ้าแลบ " ผู้กำกับสั่งการ
"ครับผม!!!!! " จ่าเคลลี่และนายตำรวจที่เข้ามาด้วย ยกมือทำความเคารพแบบตำรวจน้อมรับคำสั่งจากผู้กำกับ



+++++++++++++

โทโมะกับป๊อบปี้ ที่แยกย้ายกันหารถที่คนร้ายใช้ ก็กลับมาพบกันที่จุดนัดพบ
"เป็นไง...เจอมั้ย? " โทโมะถามป๊อบปี้

ป๊อบปี้ส่ายหัว โทโมะเครียดหนักกว่าเดิม
จู่ๆป๊อบปี้ก็คิดออก

"เฮ้ย!! โมะ แกเคยดูหนังรึละครมั้ย ? " ป๊อบปี้ถาม
"เวลาแบบนี้แกจะเล่นตลกอะไรเนี่ย ? " โทโมะถามป๊อบปี้คือ
"ไม่ใช่ๆ แกลองนึกดิ เวลาตัวโกงในละครเวลามันจับตัวนางเอกไปมันมักจะเอาไปซ่อนในที่ๆ คนไม่สนใจใช่มั้ยล่ะ " ป๊อบปี้เกริ่น
"นี่แกกำลังจะบอกว่า......." โทโมะพูดขึ้นอย่างมีความหวัง
"เออ เราก็ไปหาตามบ้านร้างๆ หรือสถานที่ ที่คนไม่ค่อยสนใจยังไงล่ะ " ป๊อบปี้เฉลย
"งั้นแยกย้ายอีกรอบ อีกหนึ่งชั่วโมงกลับมาเจอกันที่เดิม " โทโมะบอกป๊อบปี้ แล้วเลี้ยวรถขับอ้อมไปอีกทาง





----------------------------------------

โกดังที่เก็บตัวพี่นกไว้
ประตูห้องถูกเปิดออก มาริโอ้ อุ้มร่างที่หมดสติของแก้วเข้ามา แล้ววางลงไป


"นี่พวกแกไปลักพาตัวใครมาอีกแล้วเนี่ย ? " พี่นกถาม
"แกจะรู้ไปทำไมว้ะ ไอ้แก่ ฝากดูแลด้วยละกัน ห้องขังคนมีแค่ห้องเดียวหว่ะ" เอิร์ธที่เดินเข้ามาด้วยตอบ
"ตกลงแกจะบอกฉันได้รึยัง ว่าจับฉันมาทำไม ? " พี่นกถามเอิร์ธ
"ไม่รู้โว้ย ลูกพี่ฉันเป็นคนสั่ง เดี๋ยวเขามาแกก็รู้เองแหละ " เอิร์ธบอก

เอิร์ธบอก แล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมๆกับมาริโอ้ แล้วปิดประตูใส่กลอนล็อกจากข้างนอกไว้

"เฮ้ยๆๆๆ พวกแก ฉันยังถามไม่เสร็จนะโว้ย เปิดประตูก่อน เฮ้ย บอกให้เปิดไง " พี่นกใช้พละกำลังที่เหลืออยู่ลุกขึ้นไปตะโกนและเคาะประตู

เสียงของพี่นก ทำให้แก้วที่สลบไปตื่นขึ้นมา

"ที่นี่ที่ไหนเนี่ย " แก้วที่สะลึมสะลือค่อยๆมองไปรอบๆตัว ก็พบพี่นกที่ยืนอยู่หน้าประตู
"แก..ปล่อยฉันไปเถอะ อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันขอร้อง " แก้วที่เห็นพี่นกก็ยกมือไหว้ขอความสงสาร
"เดี๋ยวก่อน หนูเข้าใจผิดแล้ว อาไม่ได้เป็นคนร้ายนะ อาก็โดนพวกมันจับมาเหมือนกัน " พี่นกพยายามแก้ตัว

แก้วที่เห็นรอยฟกช้ำบนใบหน้าและสภาพร่างกายที่บอบช้ำ ก็เริ่มคลายความระแวงลงไป
พี่นกที่ร่างกายอ่อนล้า ก็ทรุดตัวล้มลงไป แก้วเห็นดังนั้น ก็รีบวิ่งไปประคองตัวพี่นกให้มานั่งลง

"โอย...ขอบใจหนูมากนะ หืมส์....? " พี่นกมองหน้าแก้วอย่างสงสัย
"เอ่อ..มีอะไรหรือเปล่าคะ? คุณอา " แก้วถาม
" หนูใช่ผู้หญิงที่อยู่กับโทโมะในวันที่มันโดนแทงรึเปล่า ? " พี่นกถามแก้ว
" เอ่อ ใช่แล้วค่ะ ทำไมเหรอค้ะ ? " แก้วถามพี่นกอีกครั้ง
" จำอาไม่ได้เหรอ อาไปช่วยมันไว้ในวันนั้นไง "
" อ๋อ .....จำได้แล้วค่ะ จำได้แล้ว "


แต่ทว่า ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง ร่างของมาริโอ้ เอิร์ธ และลูกน้องที่เฝ้าประตูหน้าห้องก็เดินเข้ามา
คราวนี้ เป้ก็เดินเข้ามาด้วย


เพี้ยะ!!!
เป้ตบหัวเอิร์ธลงฉาดใหญ่

"โอ๊ย!! พี่เป้ พี่ตบผมทำไมเนี่ย ? " เอิร์ธโวยวายถามอย่างงงๆ
"แหม ถ้ากูไม่บอกมึงจะรู้มั้ย ว่าต้องยึดโทรศัพท์มันไว้ด้วย มึงด้วยไอ้โอ้" เป้ด่าเอิร์ธเสร็จ ก็จะหันมาตบมริโอ้อีกคน
" พี่ตบ ผมต่อยสวนจริงๆนะ เอ้า!! " มาริโอ้ตั้งท่ากำหมัดจะต่อยสวน

เป้ที่เห็นท่าทางของมาริโอ้ถึงกับลดมือลง
แล้วหันมาสั่งเอิร์ธ

"เฮ้ย!!! เอิร์ธ ไปเอาโทรศัพท์มันมาดิ๊ "

เอิร์ธเดินตรงมายื้อแย่งกระเป๋ากับแก้ว แก้วพยายามรั้งไว้สุดแรง
พี่นกก็ช่วยแก้วดึงด้วยเช่นกัน แต่ทว่า มาริโอ้ก็เตะพี่นกจนหงายท้องตึง
แก้วเองก็ตกใจจนมือหลุดออกจากกระเป๋า

เอิร์ธ ที่ได้กระเป๋าแก้วมาแล้ว ก็เปิดดูของในนั้น แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา

"หยิบให้แต่แรกไอ้แก่นั่นก็ไม่ต้องเจ็บตัวแล้ว.... ฮ่าๆๆๆ " เอิร์ธเยาะเย้ย ก่อนจะโยนกระเป๋าคืนให้แก้ว

เอิร์ธยื่นโทรศัพท์มือถือให้กับเป้
เป้หยิบมากดๆ ดู เพื่อสำรวจการโทรเข้าโทรออก

"โทรบอกใครดีพี่ พ่อแม่มันเลยมั้ย " เอิร์ธถาม
" ไม่ได้ๆ เดี๋ยวพ่อแม่มันแจ้งตำรวจ โทรหาแฟนมันดีกว่า " เป้บอก
" เฮ้ย อีหนู แฟนแกชื่อไรว้ะ? " เป้ตะโกนถาม

แก้วไม่ตอบแต่หันหน้าหลบ
" หนอยอีนี่ทำหยิ่ง ตบสักทีดีมั่ยเนี่ย? " เอิร์ธเห็นท่าทางของแก้วแล้วออกอาการนักเลง
" เฮ้ย!!! ให้มันน้อยๆหน่อย นั่นผู้หญิงนะเว้ย เป็นผู้ชายทำร้ายผู้หญิงมันไม่ดี " เป้สั่งห้ามเอิร์ธ พร้อมสั่งสอนไปหนึ่งบทเรียน

เอิร์ธได้ยินที่เป้สอนเลยหันมามองหน้ามาริโอ้ที่ยืนมองดูอย่างเงียบๆ
"มองเชี่ยไรของมึงไอ้เอิร์ธ? " มาริโอ้ถามแบบเอาเรื่อง
เอิร์ธส่ายหัวยิกๆ
"แหม เมื่อกี้มึงก็ต่อยผู้หญิงแหละ ไอ้มาริโอ้เอ๊ย...."


"ถึงมันไม่บอก เราก็หาชื่อเองได้ว้อย..." เป้พูด แล้วกดหาเบอร์โทร

"โทโมะ....ใครว้ะ? " เป้บ่น
แก้วไม่ตอบ แต่ก็ยังนิ่งเหมือนเดิม
"เบอร์นี้ชัวร์ แฟนมันแน่ๆ " เป้ออกอาการดีใจ
"ผมว่าไม่ใช่มั้งพี่...." เอิร์ธตัดบท
"ผมว่าชื่อมันออกญี่ปุ่นๆนะ อาจจะเป็นเพื่อนอีนี่ก็ได้ เห็นว่าเป็นลูกคุณหนูด้วย สงสัยจะเป็นเพื่อนหญิงมัน " เอิร์ธอธิบาย
"ผู้หญิงอะไรชื่อโทโมะว้ะ ? " เป้งง
" เค้าอาจจะชื่อ โทโมะโกะจัง ก็ได้มั้งพี่ " เอิร์ธอธิบายอีกรอบ
"เอ้า งั้นมึงหาเอง โทรเองเลย " เป้ยื่นโทรศัพท์มาให้เอิร์ธ

"โห่...พี่เป้ พี่ไปหาในบันทึกการโทรมันจะได้เรื่องอะไรล่ะ เดี๋ยวผมจะลองหาในรายชื่อให้ดู " เอิร์ธอวดเก่ง พร้อมกับกดไล่ชื่อในโ?รศัพท์ของแก้ว

"นี่เลยพี่ นี่เลย เคนตะ ชื่อญี่ปุ่นแบบนี้ ผู้ชายแน่นอน โทรเลยพี่ โทรเลย " เอิร์ธยื่นโทรศัพท์คืนมาให้เป้

เป้หัวเราะร่าชอบใจ แล้วกดโทรออกไปที่เบอร์ของเคนตะทันที




เคนตะที่นอนพักอยู่ที่โรงพยาบาลได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังก็คว้ามารับสาย

"ฮัลโหล " เคนตะรับสาย
" เฮ้ย ไอ้หนุ่ม ตอนนี้แฟนเอ็งถูกจับตัวไว้แล้ว ถ้าอยากได้คืนก็รีบๆมารับตัวไป " เป้พูดตอบกลับมา
" แฟนเฟินอะไรว้ะ? โทรผิดหรือเปล่าเนี่ย? " เคนตะพูดอย่างหัวเสีย
" เฮ้ย แฟนแกไง แก้วไง แกไม่รีบมาเดี๋ยวพวกฉันรุมโทรมแน่ๆ แกจะมารึเปล่า? " เป้ถามกลับไป

เคนตะโมโหมากที่มีคนโทรมาก่อกวนจึงกดตัดสายทิ้ง
เป้เองก็ถึงกับงง ที่เคนตะไม่สนใจแก้วเลย

"อ้าว...มันวางสายไปแล้วหว่ะเฮ้ย " เป้พูด
" ไอ้บ้านี่มันจะสนใจแฟนมันมั้ยเนี่ย ? " เอิร์ธก็งงเหมือนกัน
"เฮ้อ....!!!" มาริโอ้ที่ถอนหายใจเสียงดัง ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
"โทรศัพท์นี่ขอเก็บไว้ก่อน เดี๋ยวแฟนแกโทรมาฉันจะคุยเอง" เป้หันมาคุยกับแก้ว ก่อนจะเดินออกจากห้องไป โดยมีเอิร์ธ วิ่งออกตามไปด้วย

ปึง!!!! ประตูถูกล็อกกลอนจากด้านนอกอีกครั้ง

"นี่หนู....ทำไมหนูไม่บอกเบอร์ไอ้โทโมะมันไปเลยล่ะ? " พี่นกถามแก้วอย่างข้องใจ
"คือ....หนูไม่อยากให้เขาต้องเจ็บตัวเพราะหนูอีกแล้ว ตั้งแต่วันที่หนูเห็นเขาปกป้องหนูจนถูกแทง หนูก็สงสารเขา ไม่อยากเป็นภาระให้เขาอีก" แก้วพูดโดยมีน้ำตาเอ่อ ขึ้นมาปริ่มๆขอบตา

พี่นกเห็นดังนั้น จึงไม่พูดอะไรอีก
ได้แต่นั่งมองแก้วที่สะอื้นร่ำไห้อยู่เช่นนั้น

-----------------------------

โทโมะกับป๊อบปี้ วนกลับมาหากันที่เดิม
"ไม่ได้เรื่องเลยหว่ะ " ป๊อบปี้พูด
"ฉันก็เหมือนกัน " โทโมะบอก
" แล้วเอาไงต่อดี " ป๊อบปี้ถามเพื่อน
" ฉันว่ากลับไปหาเคนตะก่อนดีกว่า " โทโมะบอก

ทั้งสองคนก็ขับรถกลับ โรงพยาบาลไป


เคนตะที่หัวเสียกัยการโทรมาก่อกวน เริ่มครุ่นคิดอะไรบางอย่างขึ้น

"แฟน.....แก้วเหรอ.....? " เคนตะนอนนึก ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาดูหมายเลขเมื่อครู่
และสิ่งที่ปรากฎบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือของเขา ก็ทำให้เคนตะ ต้องตกใจ!!!!

"ชิพหาย!!!! นี่มันเบอร์แก้วนี่หว่า........................!!!!!!!!! "

เคนตะกดโทรหาแก้ว แต่ทว่า ก็ต้องเสียอารมณ์อีกครั้ง
เมื่อ มีเสียงบอกตามสายมาว่า หมายเลขของแก้วไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้

"แบตมาหมดตอนนี้ได้ยังไงกันล่ะ แก้ว......!!!!!!!! "













.........................................

 

 

โปรดติดตามตอนต่อไป.....

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.1 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา