A moment of Romance ชาตินี้ทั้งชาติจะไม่พรากจากเธอ

ที่บ้านของพี่นก
เคนตะกำลังปรึกษากับอดีตลูกพี่ของเขา หลังจากที่โดนแก๊งอันธพาลมาเก็บค่าคุ้มครอง

"พักหลังๆ มันมาบ่อยมากเลยพี่ ผมเองก็ไม่ใช่ว่าจะขายได้ดีอะไรนัก จะไปมีจ่ายมันได้ไง " เคนตะพูดอย่างเพลียในหัวใจ
"พี่ก็เห็นใจแกนะ เคนตะ ก็แกเคยเป็นนักเลงเก่า พวกนี้มันคงจำหน้าได้ เลยมาวุ่นวายเอา " พี่นกพยายามปลอบใจชายหนุ่มผู้เป็นลูกน้อง
"ผมเข้าใจพี่ ผมเลิกเป็นนักเลง มาทำมาหากินแบบสุจริตมันก็ยังมาระราน ผมเองก็ตัวคนเดียวก็ไม่ไหวหรอกนะพี่ " เคนตะพูด
"ถ้างั้นเวลามีเรื่องแกก็โทรเรียกพี่ละกัน เข้าใจมั้ยเคนตะ " พี่นกพูดปลอบ
"ครับพี่!!! " เคนตะรับคำอย่างว่าง่าย

ปี๊น ปี๊น!!!!
เสียงบีบแตรรถดังขึ้นที่หน้าประตูบ้านของพี่นก

"ใครกันมาบีบแตรเรียก เดี๋ยวพี่มานะ นั่งรอแป๊บนึง " พี่นกบอกเคนตะ ก่อนจะเดินไปที่หน้าบ้าน

ตุ้บ พลั่ก พั้วะ
"แกเป็นใครว้ะ " เสียงของพี่นกดังขึ้นมาจากหน้าบ้าน

เคนตะที่นั่งอยู่ในบ้านได้ยินเสียงก็รีบวิ่งออกไปดู
ก็พบว่าลูกพี่ของตนกำลังโดนรุมกินโต๊ะอยู่ ชายหนุ่มในชุดดำสามคนกำลังช่วยกันจัดการกับมือขวาของเสี่ยนพพล
สองคนล็อกแขนเอาไว้ อีกคนกำลังชกจนพี่นกหมอบกระแต

เคนตะวิ่งมาถีบชายชุดดำที่ล็อกแขนพี่นกไว้จนล้มกลิ้งไปคนหนึ่ง
แล้วพยายามจะชกหน้าอีกคน แต่กลับถูกสวนด้วยหมัดที่เร็วกว่าจนล้มกลิ้งไป

"โอ๊ย...!!!!" เคนตะรีบยันกายลุกขึ้นมา
ขณะนี้เขารู้สึกว่ามีของเหลว ไหลออกจากจมูกของเขา เคนตะใช้มือขวาปาดที่จมูก ก็พบว่ามีเลือดติดมือของเขามา

"เมื่อกี้มึงถีบกูเหรอ มึงเจอดีแน่ ไอ้เวร " ชายชุดดำที่ถูกเคนตะถีบไปเมื่อสักครู่ลุกขึ้นมากล่าวคำอาฆาต

ก่อนที่มันทั้งสามคนจะผละออกจากร่างของพี่นก ที่สิ้นสติไปแล้ว
แล้วมารุมกระทืบเคนตะเอา เคนตะที่แม้ว่าจะเหลือแค่ตัวคนเดียว แต่ก็ต้องสู้เพื่อปกป้องตัวเองและลูกพี่ด้วย
แม้เคนตะจะมีใจสู้มากเพียงไร แต่น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ

"เฮ้ยพอได้แล้ว " หนึ่งในชายชุดดำสั่งให้เพื่อนหยุด
"นี่ไม่ใช่เรื่องที่เราต้องมาทำ รีบๆเอาตัวไอ้แก่นี่ไปที่โกดังดีกว่า จะได้เสร็จๆงานซะที " มันบอกเพื่อนอีกสองคน ที่รุมกันทำร้ายเคนตะจนนอนคว่ำอยู่บนพื้น

ชายชุดดำอีกสองคนทำตามคำสั่งของเพื่อน ก่อนที่จะช่วยกันแบกร่างของพี่นกขึ้นไปบนรถ
เคนตะที่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง แต่ความบอบช้ำที่ถูกทำร้าย ทำให้แม้แต่จะขยับตัวก็ยังลำบาก
เวลานี้ เคนตะไม่สามารถลุกขึ้นไปปกป้องลูกพี่ของตนได้อีกแล้ว เขาหลั่งน้ำตาร่ำไห้อย่างไม่อายฟ้าดิน

"ทำไม ทำไมเราถึงได้อ่อนแออย่างนี้ " เคนตะรำพันในใจอย่างเจ็บปวดทั้งกายและใจ


........................................................................

บ้านของแก้ว

"แก้ว นั่นลูกจะไปไหน? " แม่ของแก้วเอ่ยปากถาม เมื่อเห็นลูกสาวของเธอกำลังจะเดินออกจากบ้านไป

"แก้วจะไปหาเพื่อนค่ะแม่ เดี๋ยวบ่ายๆก็กลับแล้ว " แก้วบอก
"พักนี้ลูกไม่ค่อยอยู่บ้านเลย หรือลูกแอบมีแฟนรึเปล่า " แม่ของแก้วถาม
"ปะ...เปล่าค่ะแม่...ก็แก้วจะไปต่างประเทศอาทิตย์หน้าแล้ว แก้วเลยอยากไปเที่ยวกับเพื่อนๆน่ะคะ " แก้วตอบ แต่ก็มีพิรุธจนแม่ของเธอแอบสงสัย
"งั้นหนูก็รีบไปเถอะลูก เดี๋ยวเพื่อนรอนานนะ " พ่อของแก้วที่ฟังอยู่ วางหนังสือพิมพ์ลงแล้วสั่งลูกสาว
"ค่ะ ค่ะ คุณพ่อ" แก้วรับคำของพ่อก่อนจะเดินออกจากบ้านไป

"คุณนี่ก็จริงๆเลย ให้ท้ายลูกประจำ " แม่ของแก้วหันมาค้อนขวับให้กับผู้เป็นสามี
"เอาน่า ลูกเราก็โตเป็นสาวแล้ว จะมีแฟนก็ไม่เห็นแปลก " ผู้เป็นสามีย้ำให้ภรรยาฟัง
"คุณนี่ล่ะก็...ฮึ่ย...!!!! " แม่ของแก้วสะบัดเสียงอย่างไม่สบอารมณ์นัก

.....................................................................

แก้วมาหาโทโมะที่ห้อง
เธอเคาะประตูเรียกผู้เป็นเจ้าของเคหะสถานแห่งนี้ให้ออกมาต้อนรับ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!!

ไม่กี่อึดใจ โทโมะก็เปิดประตูห้องออกมา
"อ้าว....แก้ว!!!! " โทโมะตกใจเมื่อเห็นสาวน้อยยืนอยู่เบื้องหน้าของเขา
"พาไปเที่ยวหน่อยสิ พอดีวันนี้มีเรื่องจะคุยด้วย " แก้วพูดด้วยแววตาและใบหน้าที่ดูสดใส

แต่ทว่าโทโมะอ่านน้ำเสียงของแก้วออก ว่าเธอกำลังมีเรื่องไม่สบายใจอยู่

"อืม ได้สิ เดี๋ยวเธอลงไปรอฉันข้างล่างนะ เดี๋ยวขอแต่งตัวแป๊บนึง " โทโมะบอกแก้ว ก่อนจะเข้าไปจัดแจงแต่งกาย

ไม่กี่นาที โทโมะในชุดหล่อก็ลงมาถึงโรงจอดรถของหอพัก
เค้าพบแก้วนั่งรออยู่ที่บนเบาะรถของเขา

"วันนี้จะให้พาไปไหนล่ะ ? " โทโมะถามแก้ว
"ช่วยพาไปที่นั่นหน่อยได้มั้ย วันที่ฉันกับเธอพบกันวันแรก " แก้วพูดด้วยแววตาที่ดูหมองๆ

โทโมะเงียบไป ไม่พูดอะไร เขาเดินมาเสียบกุญแจรถมอเตอร์ไซต์ ฮายาบุสะของเขา
โทโมะเบิ้ลเครื่องให้ร้อนสองที ก่อนจะขับมันโจนทะยานไปตามถนนเบื้องหน้า




-----------------------------------------------------------------------

ที่บ้านป๊อบปี้

เสียงริงโทนในโทรศัพท์ป๊อบปี้ดังขึ้น เขารีบวิ่งมารับสาย

"ฮัลโล้ว!!! ป๊อบปี้เอง เออ....ว่าไง เคนตะเหรอ ? ........... "



------------------------------------------------

ณ ห้องแห่งหนึ่ง

พี่นก ที่โดนทำร้ายแล้วลักพาตัวมา ถูกมัดด้วยเชือกเอาไว้จนลุกขึ้นแทบไม่ได้
น้ำเย็นๆที่ถูกสาดลงไปบนตัวของเขา ทำให้พี่นกต้องสะดุ้งตื่นด้วยเพราะความเย็นของน้ำที่แผ่ซ่านไปทั่วสรรพางค์กายของเขา

"ฮ่ะๆๆๆๆ ตื่นแล้วเรอะมึง " ชายหนุ่มเบื้องหน้าเอ่ยคำทักทาย

ข้างหลังของไอ้หนุ่มคนนั้น มีลูกน้องอีกสองคนยืนคุมเชิงอยู่ โดยมีคนนึง ที่ถือถังน้ำมาสาดตัวเขาเองด้วย

"พวกแกเป็นใคร แล้วแกทำกับฉันแบบนี้ทำไม " พี่นกพยายามจะเปล่งเสียงพูด แต่ด้วยอาการบาดเจ็บจากการถูกรุมซ้อมอย่างหนักทำให้แค่การอ้าปากเพื่อเอ่ยคำ พูดยังยากลำบากไปด้วยเลย
"หึๆๆๆ พี่ไม่ต้องสนใจหรอกนะ ไว้หัวหน้าเรามา แล้วเราจะบอกความจริงกับแกเอง " มันพูดอีก

"พี่เป้ครับ นายโทรมาครับ " ลูกน้องของมันวิ่งมาบอก
"เออๆ เดี๋ยวไปเดี๋ยวนี้แหละ " เป้ตะโกนรับคำจากลูกน้องที่วิ่งมาส่งข่าว
"เฮ้ย เดี๋ยวพวกแกหาข้าวหาน้ำให้พี่เค้าด้วย แก้ให้ด้วยเลย อย่าให้แขกบอบช้ำมาก เออ แล้วล็อกห้องดูไว้ให้ดีๆนะเว้ย " เป้หันมาสั่งการกับลูกน้องสองคนที่อยู่ด้วยกัน

เป้เดินออกจากห้องไป ท่ามกลางความมึนงงของพี่นก
เขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ว่าเพราะอะไรของจึงถูกรุมทำร้าย แล้วลักพาตัวมาที่นี่




---------------------------------------------------------------
สองชั่วโมงต่อมา
โทโมะ พาแก้วมาถึงหุบเขาแห่งหนึ่ง
ซึ่งสถานที่ตรงนี้ เป็นสถานที่ที่เขาและเธอได้พบกันครั้งแรก
รถที่โทโมะเคยใช้ปล้นธนาคารแล้วจับแก้วเป็นตัวประกันหนีขึ้นรถมา ซึ่งโทโมะได้เผาทิ้งหลังจากทำงานสำเร็จ
ก็ยังเหลือแต่โครงรถไว้ให้เห็น โทโมะกับแก้วยืนมองดู ทุ่งหญ้าที่กำลังผลัดสีตามฤดูกาลแห่งนี้ด้วยความสะท้อนใจ
ลมเย็นๆ ที่พัดมาปะทะกับใบหน้าของทั้งสองคนจนหนาวสะท้าน

"หนาวจัง...." แก้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาและสั่นเครือ
" ก็นี่เข้าหน้าฝนแล้วนี่ แถมยังอยู่เขตภูเขา ก็ต้องหนาวเป็นธรรมดา " โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

แก้วโผเข้ากอดซบลงไปกับแผ่นอกของโทโมะ โทโมะเองก็ตกใจกับการกระทำของแก้ว
แต่เขาก็โอบกอดแก้วเอาไว้ ราวกับว่าไม่อยากให้ช่วงเวลาดีๆแบบนี้ผ่านไป

"โทโมะ ฉันมีเรื่องจะบอกนายน่ะ" แก้วพูดแม้อยู่ในอ้อมอกอันอบอุ่นของโทโมะ
"อืม...พูดมาสิ " โทโมะบอก
"คือ...ฉัน...."

แก้วยังพูดไม่ทันจบ เสยงโทรศัพท์ของโทโมะก็ดังขึ้น
แก้วผละออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม
โทโมะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก็พบว่าหมายเลขที่โทรเข้ามาหาเขา คือป๊อบปี้นั่นเอง โทโมะจึงกดรับสาย
" ฮัลโหล อือ ว่าไง....หา......เล่นอะไรเนี่ย ไม่สนุกด้วยนะ............เออๆๆๆ จะรีบไปเดี๋ยวนี้"

โทโมะกดวางสาย ก่อนจะหันมาบอกแก้ว
" แก้ว เราต้องรีบกลับแล้ว ตอนนี้พี่นกโดนลักพาตัวไป เคนตะก็โดนซ้อมจนเจ็บหนัก "
" งั้นรีบไปกันเถอะ " แก้วตอบ


------------------------------

ที่โรงพยาบาล
โทโมะกับแก้วมาถึง ก็พบ เคนตะที่นอนทอดกายอย่างอ่อนล้าอยู่บนเตียง สภาพของเขาสะบักสะบอมจนแทบลุกไม่ไหว

"ทำไมพวกแกมาช้าจังว้ะ ? " ป๊อบปี้ถามทันทีที่โทโมะกับแก้วเดินมาถึงห้อง
"โทษที พอดีไปเที่ยวไกลน่ะ " โทโมะบอก
"เฮ้ย เคนตะ แกรู้มั้ย ว่าที่มันมาพาตัวพี่นกไป มันเป็นใคร? " โทโมะถามเพื่อนที่นอนแผ่อยู่บนเตียง
" ฉันไม่รู้จริงๆ ฉันพยายามจะช่วยแล้ว แต่ก็โดนรุมจนแทบตาย" เคนตะบอก
" ชิพหายล่ะสิ แบบนี้เราจะรู้เบาะแสอะไรได้มั่งว้ะเนี่ย ? " ป๊อบปี้ตัดพ้อ
" แต่ฉันจำทะเบียนรถ กับยี่ห้อรถได้นะ " เคนตะบอกเพื่อนอีกครั้ง

โทโมะกับป๊อบปี้ที่กำลังจะหมดหวังไปแล้ว หันมามองเคนตะด้วยแววตาที่เปล่งประกายไปด้วยความหวังอีกครั้ง



---------------------------------------------

ที่หน้าโรงพยาบาล
"แก้ว ฉันขอโทษนะ ฉันไปส่งเธอไม่ได้จริงๆ " โทโมะบอกแก้ว
"อืมๆ ฉันเข้าใจ นายรีบไปตามหาพี่นกดีกว่า ฉันเองก็เป็นห่วงเหมือนกัน" แก้วพูด
"ถ้างั้นฉันไปก่อนนะ" โทโมะเอ่ยคำร่ำลา
"โชคดีนะ " แก้วพูดให้กำลังใจ

โทโมะกับป๊อบปี้ ขับมอเตอร์ไซต์ออกไป
แก้วที่มองดูทั้งคู่ขับไปก็ถอนหายใจออกมา

"สุดท้ายฉันก็ไม่ได้บอกนาย ว่าเราจะต้องจากกันแล้ว " แก้วรำพันกับตัวเอง


ไม่ไกลจากที่แก้วยืนอยู่นัก
เขื่อนที่ยืนนั่งมองดูอยู่ในรถก็โทรศัพท์หาชายคนหนึ่ง

"ฮัลโหล เป้เหรอ? พอดีมีงานให้ทำอีกน่ะ รีบส่งไอ้สองคนนั้นมาให้ไวเลย ตอนนี้เหยื่อกำลังอยู่คนเดียว "

เขื่อนกดวางสายโทรศัพท์ แล้วมองแก้วที่ยืนรอรถด้วยแววตาตัวโกงพร้มฉีกยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

..............................