Secret You & I No.1 ความลับของผมคือ....คุณ

            วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่พวกเราจะใช้ชีวิตที่หมู่บ้านแต้มยิ้ม ศาลานั่งเล่นสร้างเสร็จเรียบร้อยแล้วเหลือเพียงแค่ตกแต่งอีกนิดหน่อยเครื่องเล่นที่ทากไม้ก็เหลือแค่ลงสีสองสามเครื่องการเข้าค่ายจิตอาสาครั้งนี้พวกเราลงความเห็นตรงกันเลยว่ามันสนุกและได้ประสบการณ์ชีวิตมากๆแต่ถึงแม้วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่อยู่ที่นี่พวกเราสี่คนก็ยังตะลอนเก็บภาพบรรยากาศกันเหมือนเดิม
“ไม่อยากกลับบ้านเลยอ่ะ ฉันชอบบรรยากาศที่นี่จัง ^^” คิดดูสิว่าที่นี่วิเศษขนาดไหนถึงขั้นทำให้คุณหนูแก้มไม่อยากกลับบ้าน
“ใจหายเหมือนกันนะมาอยู่ที่นี่ตั้งห้าวันแต่พรุ่งนี้ต้องกลับแล้ว ฉันต้องคิดถึงที่นี่มากแน่ๆ” คิมเองก็ออกอาการเสียดายไม่แพ้แก้มยุ้ย
“เอานา วันนี้วันสุดท้ายแล้วพวกเราน่าจะเก็บภาพความสุขให้ได้มากที่สุดสิอย่ามัวเศร้าเลย” ฉันพูดปลอบใจเพื่อนสาว
“ถูกของอามินะ มัวเศร้าแบบนี้ไม่มีประโยชน์เลยสักนิด ^^” แช่อิ่มเสริม
            พวกเราเก็บภาพการทำงานกันจนถึงเที่ยง งานทุกอย่างที่ทำค้างเอาไว้จึงเสร็จสมบูรณ์ไม่ว่าจะเป็นศาลานั่งเล่นหรือเครื่องเล่นต่างๆมันออกมาดูดีมาก ฉันไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองจริงๆว่าลูกไฮโซอย่างนักเรียนโรงเรียนเอกกิตติคุณทำอะไรแบบนี้ได้เจ๋งเหมือนกัน
“ขอบคุณคณะอาจารย์แล้วก็น้องๆโรงเรียนเอกกิตติคุณมากๆนะคะที่มาช่วยพัฒนาหมู่บ้านของเรา” พี่อรกล่าวขอบคุณพวกเรา
“ครับ เพื่อให้น้องๆและอาจารย์ได้พักผ่อนกันขอเชิญที่ศูนย์สุขภาพของหมู่บ้านนะครับวันนี้เราบริการนวดแผนไทยและที่ท้ายหมู่บ้านก็มีน้ำตกสวยๆน้องๆสามารถไปเล่นกันได้นะครับ น้ำเย็นกำลังดีเลย” พี่ชายแนะนำกิจกรรมผ่อนคลายๆให้คณะอาจารย์และพวกเรา ซึ่งแน่นอนสำหรับนักเรียนอย่างพวกเราคงไม่ต้องถึงขนาดนวดหรอกแค่ได้เล่นน้ำตกเย็นก็เจ๋งแล้ว
“นี่ฉันกำลังจะได้เล่นน้ำที่น้ำตกจริงๆใช่มั้ยเนี่ย *o*” แก้มยุ้ยออกอาการดีใจมากเป็นพิเศษเพราะจุดประสงค์หลักๆของการมาที่นี่นอกจากจะมาทำข่าวแล้วก็คือการได้เล่นน้ำที่น้ำตกเนี่ยแหละ
“ตอนที่ฉันไปเก็บภาพบรรยากาศแถวๆน้ำตกมานะ เราต้องไปเล่นแถวโขดหินแต้มยิ้ม”แช่อิ่มแนะนำ
“โขดหินแต้มยิ้มเหรอ ทำไมต้องไปเล่นแถวนั้นอ่ะ”คิมถามด้วยความสงสัย
“มันสามารถมองเห็นวิวสวยๆได้น่ะแล้วก็ยังเป็นต้นน้ำด้วย พี่อรบอกว่าเราเอนหลังพิงกับโขดหินแล้วปล่อยให้น้ำไหลผ่านลำคอได้มันจะรู้สึกดีมากๆเลยล่ะแล้วอีกอย่างพี่อรบอกว่ายังไม่มีนักเรียนคนอื่นมาเห็นโขดหินแต้มยิ้มเลยสักคน”แช่อิ่มอธิบายบรรยากาศบริเวณโขดหินแต้มยิ้มให้ฟังด้วยใบหน้าที่ล้นไปด้วยความสุข
“*o* ว๊าวววววว พวกเรารีบไปที่น้ำตกเถอะฉันรอไม่ไหวแล้ว”
“ฉันเห็นด้วยๆ เรารีบไปกันเถอะนะแก้มยุ้ยฉันอยากเล่นน้ำแล้ว” ยัยคิมเองก็ดี๊ด๊าไม่แพ้แก้มยุ้ย
“งั้นเราไปกันเถอะอามิ ^^”แช่อิ่มหันมาชวนฉัน
“ไปสิ ^^”
            พวกเราเดินมาตามทางที่แช่อิ่มบอกซึ่งมันคือทางลัด ระหว่างทางก็มีดอกไม้สวยๆให้พวกเราถ่ายเก็บเอาไว้ดู มันสวรรค์บนดินชัดๆเลยให้ตายสิ เราเดินไปแค่ห้านาทีก็ถึงโขดหินแต้มยิ้มที่แช่อิ่มบอก มันสวยจริงๆขนาดยังไม่ลงไปเล่นน้ำฉันยังรู้สึกผ่อนคลายเลย และพวกเราสี่คนก็ไม่รอช้ารีบเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วเพราะกลัวจะมีคนมา
“ฉันเพิ่งเคยใส่ผ้าถุงเล่นน้ำเป็นครั้งแรกนะเนี่ย สบายกว่าใส่ชุดว่ายน้ำอีกอ่ะ *o*” แก้มยุ้ยยังมีอาการตื่นเต้นอยู่ถึงแม้ว่าตอนนี้จะได้มาเล่นน้ำสมใจแล้ว
“แกคงจะไม่คิดจะใส่ผ้าถุงไปว่ายน้ำที่สระว่ายน้ำที่โรงเรียนหรอกนะยัยแก้ม” ยัยคิมถามติดตลก
“เดี๋ยวๆเงียบหน่อยฉันรู้สึกว่ามีคนกำลังมาทางนี้” ทันทีที่ฉันบอกสามสาวก็เงียบเสียงลงทันที เสียงหัวเราะนั่นมันทำให้เราตกใจเพราะมันเป็นเสียงผู้ชาย ไหนแช่อิ่มบอกว่าไม่มีใครเคยมาที่นี่ไง
“ไหนแกบอกว่าไม่มีใครเคยมาที่นี่ไงแช่อิ่ม”
“พี่อรบอกฉันมาแบบนั้นนี่นาอามิ” แช่อิ่มตอบเสียงอ่อย
“นี่ๆช่างเถอะ พวกเราเล่นกันส่วนพวกเราพวกเขาก็เล่นกันส่วนพวกเขา อย่าไปสนใจเลย” แก้มยุ้ยพูดเพื่อปัดปัญหานั้นออกไป แต่ก็จริงของแก้มยุ้ยนะเราไม่ได้ไปยุ่งกับพวกเขานี่แล้วอีกอย่างโรงเรียนเดียวกันแท้ๆพวกเขาคงไม่ทำอะไรหรอก
“อืม...งั้นช่างเถอะ” ฉันพูดตอบแก้มยุ้ย
“ช่างแน่เหรออามิ”
“ทำไมถามแบบนั้นล่ะแช่อิ่ม”
“ลืมตาดูหน่อยมั้ยว่าใคร”
“หือ” คุณพระ!! ไม่ใช่ใครที่ไหนค่ะซีเครทแบล็คนั่นเอง
พวกเราไม่ได้ทักพวกเขาเพราะไม่อยากคุยเท่าไหร่และก็อยากเล่นน้ำมากกว่า แต่การเล่นน้ำอยู่ใกล้ๆกับพวกซีเครทแบล็คก็ไม่ได้มีความสุขเลย -_- มันแหกปากเสียงดังกันตั้งแต่มาถึงจนตอนนี้
“เฮ้ย! ไอเดย์ผ้าขาวม้าจะหลุดแล้ว อย่าดึงดิวะ”
“หลุดก็ปล่อยไปดิ ใครจะมองของแกวะไอซี”
“เฮ้ยยยยยย อย่ามากอดฉันสิวะไอมิสยู”
“โทษทีบัตเตอร์มันลื่นนี่นา” และอีกหลายบทสนทนาที่แสนจะล่อแหลมของพวกเขา -_-
“ยี๊~ ดูพวกเขาคุยกันสิ ฉันว่าจะไม่สนใจแล้วนะ” แก้มยุ้ยที่ตอนแรกนอนหลับตาพริ้มก็อดไม่ได้ที่จะลืมตาขึ้นมาพร้อมสีหน้าสะอิดสะเอียนกับบทสนทนาของพวกเขา
“ฉันเริ่มคลื่นไส้แล้วอ่ะ ไม่ชอบบรรยากาศชวนจิ้นแบบนี้เลยให้ตายสิ” คิมที่ตอนนี้หน้าตาอมทุกข์มากๆ แต่โชคดีที่พวกเราเล่นตรงต้นน้ำเลยไม่ต้องเห็นภาพอะไรๆของพวกเขาส่วนพวกเขาเล่นถัดจากพวกเราไปทางปลายน้ำ
“นี่! พวกนายน่ะเกรงใจคนอื่นหน่อยได้มั้ยแหกปากกันอยู่ได้ ถ้าอยากจะพูดหรือจะทำอะไรๆกันล่ะก็ช่วยไปที่อื่น อย่าทำให้พวกเราจิ้นไปมากกว่านี้” แช่อิ่มที่เงียบอยู่นานถึงกับสติแตกจนต้องหันไปแหวใส่พวกซีเครทแบล็ค
“OoO พวกเธออย่าขยับเชียวนะ” บัตเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกำลังขยะแขยงอะไรสักอย่าง
“อะไรยะ!!!” แก้มยุ้ยหันไปแหวใส่อีกเป็นคนที่สอง
“อย่าให้พูดๆ ยึ๊ยๆๆ” ฟรอสเองก็ทำท่าทางเหมือนกับรังเกียจอะไรบางอย่าง
“พวกนายอยากตายใช่มั้ย บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าอะไร” คิมตะคอกใส่พวกเขาอีกคนแล้ว ตอนนี้คนที่อารมณ์ปกติทีสุดคงจะเป็นฉัน ซะที่ไหนยะ >o<!!!
“ขี้!!!!” ว่าไงนะ O.o
“มะ...มันอยู่ไหนอ๊า >o<” < แก้มยุ้ย
“ยี๊~ เอาออกป๊ายยยย” < คิม
“ฉันไม่ชอบขี้นะ T^T” < ฉันเอง
“ขี้เหรอ ไหน!” แช่อิ่มพูดขึ้นและหันไปดูด้านหลังที่พวกซีเครทแบล็คบอกว่าเป็นขี้ เอ่อ....อุจจาระลอยมา ฉันก็เลยหันไปดูด้วยแต่สรุปก็คือ.........ท่อนไม้สีน้ำตาลยาวประมาณฝ่ามือ -_-
“พวกนาย....ตายซะเถอะ ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก” ฉันหมดความอดทนเลยจับท่อนไม้ท่อนนั้นขึ้นมาแล้วปาไปยังพวกซีเครทแบล็คที่ตอนนี้หัวเราะชอบใจที่แกล้งพวกเราให้ตกใจได้สำเร็จ
ปั่ก!
“โอ๊ย!”
“OoO !! ” ปาผิดคน........
“อามิ คนที่แกล้งเรามันนายบัตเตอร์กับนายฟรอยนะ” แช่อิ่มแย้งขึ้น
“แล้วเธอไปปาใส่หัวฟีนิกซ์ทำไม O.o” คิมถามด้วยสีหน้าตกใจ
“ซวยแล้วอามิ T^T” โอเคเธอช่างให้กำลังใจฉันจริงๆแก้มยุ้ย
ฉันไม่ได้ตั้งใจน๊า T^T พอหันไปดูอีกทีนายฟีนิกซ์ก็ยืนลูบหน้าผากป้อยๆแล้ว
“กลับกันเหอะ บรรยากาศมันไม่ค่อยดีแล้ว” แก้มยุ้ยชวนพวกเรากลับเพราะเห็นท่าไม่ดี ทั้งๆที่คนอยากเล่นน้ำที่สุดก็คือยัยนี่
“เออๆใช่ ฉันเริ่มหนาวแล้วแหละ ไปเหอะๆ” คิมรีบพูดสมทบ
“กลับเหอะอามิ ฉันกลัวพวกเขาฆ่าปาดคอ T^T” แช่อิ่มพูดด้วยสีหน้าไม่ค่อยดี ซึ่งมันก็ทำให้ฉันกลัวไปด้วยเพราะฉะนั้น...กลับเหอะ T^T
พวกเรารีบวิ่งกลับมายังเรือนพักทันทีโดยที่ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าได้แต่เอาเสื้อคลุมอาบน้ำสวมทับผ้าถุงมาก่อนเพราะกลัวพวกเขาตามมาเอาเรื่อง หลังจากที่กลับมาถึงเรือนพักพวกเราก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเพราะกลัวจะไม่สบาย วันนี้ไม่มีการทำอาหารเย็นเพราะตอนค่ำชาวบ้านจะจัดงานเลี้ยงขอบคุณให้ก็เลยยกยอดไปกินในงานเลี้ยงเลยดีกว่า พวกเราไม่กล้าออกไปเดินลั้นลากันข้างนอกเพราะกลัวว่าจะไปป๊ะกับพวกซีเครทแบล็คเข้า มันคงซวยไม่ใช่น้อย แต่นั่งอยู่ในห้องนานๆฉันชักจะเซ็งแล้วสิก็เลยตัดสินใจว่าจะออกไปนั่งรับลมที่หน้าเรือนพักสักหน่อยถ้าเจอพวกเขาก็คงไม่เป็นไรเท่าไหร่เพราะวิ่งกลับเข้าไปในเรือนพักทัน หุหุ
ฉันนั่งเล่นสักพักก็เหลือบไปเห็นฟีนิกซ์ที่กำลังเดินตรงมาทางเรือนพักผู้หญิงซึ่งมีฉันนั่งอยู่หน้าเรือนพัก เขาต้องมาแก้แค้นฉันแน่เลย T^T คิดได้ดังนั้นฉันก็รีบลุกขึ้นเตรียมจะวิ่งเข้าไปในเรือนพัก แต่....
“อามิ!!!” ซวยแล้วววววว
“จ๋า~ ^__^” ฉันขานรับฟีนิกซ์ด้วยน้ำเสียงที่หวานที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ทำเสียงได้สยองมาก -_-” T^T เสียงฉันสยองตรงหน๊าย
“มีอะไรเหรอจ๊ะ ^___^”
“ไม่ต้องพูดหวานๆแบบนั้นหรอก ฉันไม่ได้โกรธเธอ”
“*o* จริงนะ”
“อืม -_-”
“พวกนายจะไม่แอบมาหักคอฉันตอนฉันหลับใช่มั้ย”
“-_- ฉันไม่โหดร้ายขนาดนั้นหรอกนา” งั้นก็โล่งล่ะสิ
“แล้ว....นายมาทำอะไรที่นี่เหรอ”
“มาทำแผลน่ะ”
“ทำแผลเหรอ ฉันปาท่อนไม้ไปก็จริงแต่มันไม่ได้ใหญ่มากนี่ไม่น่าจะทำให้นายหัวแตกหรือบาดเจ็บมากได้”
“แล้วเธอปามันเบาๆหรือเปล่า -_-”
“ก็ไม่..... แฮะๆ”
“แต่ก็ไม่ได้เป็นแผลใหญ่อะไรหรอก สองสามวันก็หาย”
“ฉันทำแผลให้นะ ถือว่าเป็นการขอโทษ”
“เอาสิ”
“แต่ว่าถ้าทำแผลเสร็จแล้วเราหายกันนะ”
“-_- อืม”
            ฉันเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลออกมาจากห้องพักและนั่งทำแผลให้ฟีนิกซ์ที่ม้านั่งหน้าเรือนพัก แผลไม่ใหญ่จริงๆด้วยแต่ก็มีเลือดซึมอยู่ดี ฉันค่อยๆล้างแผลให้เขาอย่างเบามือที่สุดเพราะกลัวเขาจะเจ็บ ฉันไม่น่าโมโหจนถึงขั้นปาท่อนไม้ไปเลยคิดแล้วมันเจ็บใจตัวเองจริงๆ
“ฉันขอโทษนะที่ทำให้นายเจ็บตัว” ฉันล้างแผลให้เขาเสร็จเห็นเขาเงียบไปก็เลยเปิดบทสนทนาด้วยการขอโทษเขา
“ไม่เป็นไร...ไม่ได้เจ็บมาก” ฉันได้ยินเขาพูดแบบนั้นก็สบายใจและในระหว่างที่ฉันกำลังทายาให้เขาฉันก็เพิ่งสังเกตว่าเขาเอาแต่จ้องหน้าฉันและไม่พูดจาอะไรเลย ฉันก็ได้แต่มองหน้าเขานิ่งๆและก็รู้สึกว่าหน้าของเขากำลังเข้ามาใกล้หน้าของฉันเรื่อยๆ ฉันได้แต่นั่งตัวแข็งทื่ออยู่แบบนั้นสายตาของเขามันทำให้ฉันไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้ ไปไหนไม่ได้จริงๆ
“อามิ เอ่อ.........”
“OoO!! เอ่อ.......มีอะไรเหรอคิม” ฉันได้สติกลับมาเพราะเสียงเรียกของคิม นี่เมื่อกี๊ฉันกับเขากำลังจะจูบกันอย่างนั้นเหรอ อ๊ายยยยย >o< นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย
“คือ........ฉันแค่จะถามแกว่าจะออกไปช่วยพี่อรทำอาหารหรือเปล่า”
“ไปสิๆ ฉันไปด้วย”
“ทำแผลให้ฟีนิกซ์ก่อนก็ได้...พวกเราไม่รีบ ไปรอในห้องนะ” แล้วยัยคิมก็รีบวิ่งกลับเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว ฉันก็เลยได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำแผลให้ฟีนิกซ์อย่างรวดเร็วเพราะกลัวเหตุการณ์เมื่อกี๊จะกลับมา
“เสร็จแล้ว.....ยังไงก็ขอโทษอีกครั้งนะ”
“เอ่อ....ไม่เป็นไร” ฟีนิกซ์ตอบฉันแบบอึกอักไม่ต่างไปจากฉันเท่าไหร่ หลังจากนั้นเราก็แยกกันโดยฉันอ้างว่าต้องไปช่วยพี่อรทำอาหารส่วนฟีนิกซ์เองก็ต้องไปช่วยพี่ชายและชาวบ้านคนอื่นๆจัดสถานที่