สี่หัวใจลุ้นรักให้ลงล็อค

แม้สามีจะพูดให้คลายอารมณ์เย็นลงแต่ใจคนเป็นแม่กลับไม่สงบยังที่คิดในหมุ่บ้านอารีย์ทุกคนกระวนกระวายคอยชะเง้อพวกสี่หนุ่มสี่สาว  แต่ไม่มีวี่แววทำให้โจ๊กเป็นห่วงลูกพี่สาวและเพื่อนๆของเธอหลังจากที่น้ำพัดพาพวกเขาไปคนละทิศทางทำให้พวกหนุ่มสาวต่างพลัดหลงกัน   ในเช้าวันใหม่มีนารัตน์รู้สึกตัวจึงมองหากฤษณะแต่ไม่มี“พี่นะพี่นะอยู่ที่ไหนคะได้ยินมีนาหรือไปคะ   พี่นะคะพี่นะไปอยู่ไหนนะรู้ๆกันอยู่วันตนเองบาดเจ็บอยู่”ทางด้านคนบาดเจ็บเองก็เริ่มรู้สึกตัวร้องหาเรียกหญิงสาวแต่ก็ไม่มีวี่แววชายหนุ่มจึงตะโกนเรียกหา“น้องมีนาน้องอยุ่ไหนได้ยินมั้ยคับ” ชายหนุ่มพยายามฝืนสังขารตนเองเพื่อตามหามีนาแต่สุดท้ายตนเองก็มาสลบอยู่ที่ใต้โค่นไม้ในขณะที่มีนารัตน์กำลังร้องแต่ก็ต้องตะโนหยุดร้อง“พี่นะพี่นะจริงๆด้วยรู้มั้ยว่ามีนาเป็นห่วงพี่แค่ไหนกลัวว่าพี่จะเป็นอะไรไป   พี่นะตื่นซิ”หญิงสาวเอามืออังหน้าผากชายหนุ่มจึงรู้ว่าไม่สบาย จึงลากพาชายหนุ่มไปนอนพักที่ใต้ต้นไหมแล้วรีบผ้าเช็ดตัวเช็ดตัวให้ชายหนุ่ม“เอาไงดีมาถึงขนาดนี้แล้วจะกลัวอะไรอีกละ”  หญิงสาวรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ชายหนุ่มทันทีแล้วตนเองก็หยิบยาแก้ไข้มาป้อนให้ชายหนุ่มรุ่นพี่“พี่นะคะทานยาสักหน่อยนะคะ”   หญิงสาวยกทุยศีรษะชายหนุ่มเพื่อนป้อนยาตามด้วยน้ำด้วยฤทธิ์ยาทำให้ชายหนุ่มเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่นโตมรตื่นขึ้นมาไม่พบสาวสวยตาคมจึงออกไปตามหาด้วยความเป็นห่วง แต่แล้วชายหนุ่มเทพบุตรกรีกก็เห็นหญิงสาวสลบอยู่จึงอุ้มหญิงสาวมา“ยัยป้าตื่นซิ”สาวสวยตาคมได้ยินถึงกับสะลือ“เอ้านี่มันที่ไหน”“ก็แหกตาดูซิ”“นี่แสดงว่าเมื่อคืนฉันกับนายโดนน้ำป่าพัดไปไม่ใช่เหรอ”“ก็ใช่นะซิ”“ทำไงดีละนายโต”“ก็หาทางออกจากที่นี้ไปพบไอ้นะไอ้พีไอ้กรที่หมู่บ้าน”“ป่านนี้พวกยัยนัทคงจะออกตามหาพวกเราแน่ๆในเมื่อพวกเรายังไม่กลับ”“ผมว่าอยู่ว่าแต่เธอหิวมั้ยนี้ฉันไปหากล้วยมาหวีหนึ่งได้เอากินรองท้องไปก่อนแล้วกัน”“อืมขอบใจฉันเองก็เพิ่งจะรุ้นะว่านายเองก็มีน้ำใจเหมือนกัน”“ฉันมีน้ำใจมาตั้งนานแล้วแต่เธอมองไม่เห็นเอง”“อ๋อเหรอ”“พอเถอะรีบกินจะได้ออกเดินทางต่อต้องรีบทำเวลาจะได้ไม่ต้องติดป่าที่นี้อีก”“อืม”ส่วนสองหนุ่มสาวแพรพลอยกับพีระวัฒน์ก็ลืมตาขึ้นพร้อมกัน“เอาคุณรีบล้างหน้าล้างตาเถอะโชคดีที่ผมมีเสบียงอยู่พอกินร้องท้องไปก่อน”“อืมขอบใจ”“อิ่มมั้ย”“อืมเรารีบเดินทางต่อเถอะคุณ”สองหนุ่มสาวรีบเดินทางต่อกันอย่างไม่เหน็ดเหนื่อยทางด้นชลกรที่กำลังสลบไหลอยู่กุมารทองของพานัจเรียก“นี่ตื่นรีบไปช่วยเพ่นัทแล้วเข้า”“นัท”  คนตัวโตไม่รอช้ารีบตามหาร่างบางในขณะที่พานัจกำลังออกเดินทางจู่ก็เกิดเป็นล้มจนกระทั่งพบกับชลกรและเป็นอันสลบในอ้อมกอดของชายหนุ่ม“นัทคุณตื่นซิ” คนตัวโตพยายามร้องเรียกจนในที่สุดหญิงสาวร่างระหงก็ได้สติ“เรียกฉันทำไมได้ยินแล้ว”“เพ่นัทคับ”“มีอะไรล่ะเรา”“ตอนนี้พวกเพื่อนๆเพ่นัทยังติดอยู่ในป่า”“อะไรนะแน่ใจนะเรา”แน่ใจและตอนนี้เพ่นัทรีบเดินให้พาเพ่คนนี้ไปช่วยพี่มีนาเถอะ”“ยัยมีนาเป็นอะไรจุก”“ไม่ต้องถามรีบตามผมมา”สองหนุ่มสาวรีบเดินตามกุมารไปและจนสุดครึ่งทางได้พบกับพีระวัฒน์และแพรพลอย“เฮ้ยไอ้พลอยไอ้พี่พี”“ดีใจจังไอ้นัทที่ได้เจอแก่อีก”“ผมว่าอย่ามั่วแต่ดีใจอยู่ต้องรีบไปช่วยไอ้นะกับน้องมีนา”“ยัยมีนาเป็นอะไร”“นั้นนะซิไอ้กร”“ไม่ต้องถามรีบตามมา”ทั้งสองหนุ่มสองสาวรีบเดินตามหาเพื่อนของตนเองและก็ได้พบกับโตมรและฐิตาทั้งสองต่างทราบเรื่องก็รีบออกเดินทางตามหาทั้งสองคนทันทีณ  หมุ่บ้านอารีย์โจ๊กไม่สบายใจเป็นห่วงลูกพี่ตนอยากจะออกไปปตามหาดจ๊กไม่รุ้ทำไงจึงใช้สมาชิกคาถาเรียกกุมารทองจึงรู้ว่าลูกพี่สาวปลอดภัย“อาจารย์คะแนนซี่ว่าเราออกตามหาพี่กรกันเถอะคะแนนซี่ไม่ไว้ใจนั่งนัทคะ”“ใช่คะอาจารย์  เกรซหันมาช่วยพูดอีกแรงหนึ่ง“นี่ยัยแนนซี่เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะมาว่าน้องนัทนะฉันว่าไอ้หมอนั่นต่างหากไม่น่าไว้ใจ”ทั้งสองทะเลาะจนกระทั่งมีเสียงหนึ่งมาพุด“ผมว่าอาจารย์ไม่ต้องไปตามหาพวกลูกพี่พร้อมผมว่าเดี่ยวลูกพี่ต้องกลับมาอย้างปลอดภัย”ทั้งสามหนุ่มสามสาวได้พบกับกฤษณะและมีนารัตน์“ยัยนัทฉันกลัวว่าพี่นะจะเป็นอะไรไป”  ชลกรไม่รอช้าจึงตรวจอาการเพื่อนหนุ่มจึงรุ้สึกว่าอาการดีขึ้นแล้ว“เป็นไงบ้างนายชลกร”“อาการดีขึ้นแล้ว”“ผมว่าเรารีบออกไปจากที่นี้กันดีกว่า”“ได้เดินตามฉันมา”สี่หนุ่มสี่สาวรีบเดินทางออกจากป่าแม้อาการกฤษณะอย่างไม่หายดีแต่ตนก็ต้องออกจากป่านี้พานัจรีบเดินนำออกไปจนถึงหน้าหมุ่บ้านหญิงสาวสั่งให้กุมารทองไปเรียกให้โจ๊กออกมาหาตนหลังจากโจ๊กได้รู้เรื่องราวจึงรีบตามหาลูกพี่สาว“โธ่ลูกพี่ผมใจหายอยากจะบ้าตายถ้าหากปุ่ของลุกพี่รุ้นี่หัวไอ้โจ๊กต้องขาดแน่ๆ”“เอาเถอะนะยังไงฉันก็กลับมาแล้วไง”“คับลุกพี่”“นี่หล่อนนังนัทแก่กล้าหลอกพี่กรของฉันไปติดหล่อนใช่มั้ย”“ใช่ที่ไหนล่ะ”“ใช่น้องนัทไม่มีท่าทำแบบนั้นแน่นอกจากไอ้ชลกรที่หลอกน้องนัทของพี่เรืองเดชใช่มั้ย”ทั้งสองทะเลาะกันอย่างรุนแรง“หยุดทั้งคู่เลยเรืองเดช เธอไม่เห็นเหรอว่าพวกเขาเหนื่อยกันไปพักผ่อนกันเถอะพวกเธอ”“แต่อาจารย์คับ”“ไม่มีแต่”ระหว่างที่พานัจกำลังเข้าไปพักกลับเป็นลมสลบ”“ยัยนัทแก่เป็นอะไร”“นั้นนะซิไอ้นัท”“นัทคุณเป็นอะไรตัวร้อนจี๋เลย”ชายหนุ่มถือโอกาสอุ้มร่างบางเข้าไปบนที่พักเป็นบ้านของผู้ใหญ่“นัทเป็นอะไรไปคับ”“หนาวฉันหนาวปู่จ๋านัทหนาวจังคะนัทคิดถึงปู่”หญิงสาวนอนไม่ได้สติจับมือชายหนุ่มเอาไว้ชายหนุ่มถือโอกาสตรวจไข้หญิงสาววัดไข้และเช็ดตัวหญิงสาวชายหนุ่มถือโอกาสเปลี่ยนชุดให้หญิงสาว    การเปลี่ยนเสื้อผ้าทำให้ใจของคนตัวโตเต้นไม่เป็นจังหวะ   ชายหนุ่มไม่อยากจะคิดเลยว่าแค่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้นางในฝันจะทำให้เลือดกายชายหนุ่มสุบฉีด“อีกนิดทนหน่อยซิวะไอ้กรอดทนอีกนิดไอ้กร”   ชายหนุ่มอดทนกว่าจะเปลี่ยนชุดให้หญิงสาวจนสำเร็จ“พี่นะเป็นไงบ้างคะ”“ไม่เป็นไรอาการดีขึ้นแล้วคะ”“จะไม่ให้มันเป็นอะไรหรอกคับน้องมีนาเมื่อมันมียาดีขนาดนี้”“ยาดีอะไรของแก่ไอ้พี”“จะยาอะไรก็ช่างเถอะนะไอ้โต”“นั้นนะซินายพียาอะไรของนาย”คุณไม่ต้องสนใจหรอกคับที่รัก”“คุณเหนื่อยคุณไปพักเถอะคับ”“แต่ไอ้นัท”“ไม่ต้องห่วงหรอกไอ้กรเฝ้าน้องนัทอยู่”“ได้ไงล่ะ”“ไม่ต้องเถียงถ้าคุณไม่ไปนอนผมจะอุ้ม”“ก็ได้”แพรพลอยรีบเดินเข้าไปนอนตามด้วยเพื่อนสาวสวยตาคม  ส่วนมีนารัตน์เฝ้าไข้กฤษณะทางด้านพานัจไม่ยอมปล่อยมือชายหนุ่ม“ปู่คะปู่อย่าทิ้งนัทไว้นะคะนัทไม่อยากอยู่คนเดียว”“นอนซะนะผมไม่ทิ้งคุณไปในนอนซะนะเด็กดื้อ”     ชายหนุ่มก้มลงโน้มจุมพิตที่หน้าผากมนของหญิงสาวร่างระหงเบาๆพร้อมพูดเบาๆ“หลับซะนะคนดีของผม”แสงแดดกระทบทำให้คนป่วยผิวนวลลออค่อยลืมตาขึ้น“โอ้ยทำไมปวดหัวเหมือนจะระเบิดนะ”“ฝื้นแล้วเหรอคับ”   เสี้ยงทุ้มแฝงด้วยความอ่อนโยน“นายเข้ามาอยู่ที่นี้และทำไมฉันต้องมานอนที่นี้ได้ไง”“ลูกพี่ฟื้นแล้วเหรอคับผมดีใจจัง”“นี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมทุกคนมารวมตัวกันที่นี้ทำไม”“แก่จำไม่ได้เหรอยัยนัท”  ฐิตาเป็นคนเริ่มเล่าก่อนตามด้วยแพรพลอยเล่าเสริมอีกที“เหรอ”“อืม”“แล้วยัยมีนาล่ะ”“อยู่นี้”“เอาไอ้นะน้องมีนาหายดีแล้วเหรอ”“หายดีแล้วละ”“นี้ดจ๊กร้อนๆผมปรุงเองทำกับมือเองเลยนะนี้”“นี่ฉันฝันไปหรือเปล่าวะไอ้นะไอ้พีที่คุณชายชลกรจะทำอาหารเป็นด้วย”“นายอิจฉาเขาละซิ” ฐิตาเป็นคนพูดขัด“ใครบอกว่าฉันอิจฉางะยัยป้า”“หน้านายมันบ่งบอก”“นี่”“นี่อะไร” สาวสวยตาคมตอบด้วยสีหน้ากวนประสาทสุดๆ“พอๆทั้งคู่และไปออกไปช่วยพวกอาจารย์ชาวบ้านและพวกผู้ใหญ่”“มาซิ”  พีระวัฒน์ถือโอกาสกำจัดก้างเพื่อช่วยเพื่อนเต็มที่หลังจากพวกแพรพลอยออกมาแล้ว ในห้องนี้จึงเหลือแค่สองคนเท่านั้น“นายเองก็ออกไปได้แล้ว” ไล่คนตัวโตออกไป“ทำไมผมต้องออกหรือว่าคุณกลัวผมเหรอคับ” คนตัวโตแกล้งเดินเข้าไปใกล้หญิงสาวร่างระหงหญิงสาวร่างระหงถอยออกไปจนชิดกำแพง    ชายหนุ่มทำท่าหน้าเหมือนหื่นกาม“นั่นนายจะทำอะไร”“แล้วคุณคิดว่าผมจะทำอะไร”“นั้นนายอย่าคิดทำอะไรบ้าๆนะไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย”“เชิญร้องไปพวกเขาจะได้รู้ว่า”  หญิงสาวร่างระหงเอามือมาปิดปากคนตัวโต  และแล้วสองสายตาประสานกัน แต่แล้วกุมารทองแกล้งทำหมอนตกทำให้ทั้งคู่เริ่มได้สติ“คนตัวโตรู้แล้วว่าก้างชิ้นโตชิ้นนี้ไม่ธรรมดา”“นายออกไปเดี่ยวแนกินเองได้”“ได้ไงคุณมา มือคุณยังไม่มีแรงมาเดี่ยวผมป้อนให้คุณเอง”  คนตัวโตถือโอกาสป้อนดจีกให้หญิงสาวร่างระหง“เป็นไงคุณอร่อยมั้ย”“อืม”“ถ้างั้นมาทานยาซะ”“ไม่เอาฉันไม่ทานยานายอย่ามาบังคับฉันนะ”ชายหนุ่มไม่รุ้จะขำหรือร้องไห้ดีที่นางในฝันไม่ชอบทานยา“ถ้าคุณไม่ทานยาคุณจะหายได้ไง”“ไม่เอาไม่ทาน”“ผมบอกว่าต้องทาน”“ไม่เอา”“ไม่ได้”“ฉันบอกไม่เอาไง”“ไหนล่ะพานัจคนเก่งไปไหนเสียแล้วล่ะกล้าท้าต่อยกับผู้ชายยิงปืนแม่นแต่กลับกลัวการกินยานี้นะมันใช่ได้ที่ไหนล่ะคับ”   ชายหนุ่มแกล้งพุดต่อมโมโหของหญิงสาว“ใครบอกว่าฉันกลัวงะแค่กินยาแค่นี้จะไปกลัวอะไร”“นั้นก็กินซะซิ”“ไม่กินทำไมฉันต้องเชื่อนายด้วย”“ไม่กินใช่มั้ยถ้างั้นกินแบบนี้ไปเลย” ชายหนุ่มจับทุยศีรษะของหญิงสาวใช้ปากป้อนยาหญิงสาวร่างระหงทำให้หญิงสาวอึ้ง  ทำให้กุมารจุกไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร“อย่าคิดเอาออกนะกลืนยาเข้าไปทานน้ำด้วย“นายไอ้คนบ้านายตาย”   หญิงสาวร่างระหงตั้งต่อยทั้งเต๊ะคนตัวโตทั้งห้อง  ด้วยฤทิ์ยาทำให้คนไข้หยุดพยศและเป็นอันว่ากลับกลายเป็นลูกแมวเชื่องที่นอนอยู่บนเตียง“กว่าจะปราบได้นะกลับนอนซะนั้นดรีมเกริล์”“เป็นไงน้องเขาเป็นไงบ้าง”“ก็จะอะไรล่ะเล่นไล่เตะฉันจนสลบอยู่บนเตียงนี้ไง กว่าจะปราบพยศได้ทำให้ฉันเหนื่อยแทบตาย”“เอาเถอะนะน้องนัทเขาก็เป็นแบบนี้แก่ก็เห็นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”“ก็จริงอย่างที่แก่พุดนะไอ้พี”