“ก็เธอไม่ถามนี่ยัยป้า”  ชายหนุ่มพุดกวนประสาทหญิงสาว
และแล้วชายหนุ่มกำลังเดินนำออกไปแต่ก็ต้องประสบความสำเร็จ
“ว่าไงนายตกลงเราจะต้องติดอยู่ที่นี่ใช่มั้ยไหนว่าจีพีเอสสามารหาทางออกให้ได้ไง”  สาวสวยตาคมอาละวาดฟาดหางกับพ่อเทพบุตรสุดหล่อตรงหน้าใหญ่
“นี่หยุดบ่นก่อนได้มั้ยยัยป้า”
“ไม่หยุดและนายจะทำอะไรฉัน”
“ฉันสั่งให้หยุดไม่หยุด”
“ไม่หยุดใช่มั้ยได้ผมจะทำให้คุณหยุดด้วยวิธีผมเอง”
ชายหนุ่มทำท่างเดินเข้าไปใกล้สาวสวยตาคมและโน้มลงประทับที่ริมฝีปาก จากที่ต่อต้านกับทำให้สาวสวยตาคมอ่อนระทวยในรสจูบนี้     
หลังจากที่ชายหนุ่มตักตวงความหอนหวานจากริมฝีปากนี้ก็ถอนจูบออกมาอย่างเสีบดาย
“เป็นยังไงล่ะที่นี้จะปากเก่งอีกมั้ย”
และแล้วสาวสวยตาคมทำท่าจะตบหน้าชายหนุ่ม
ชายหนุ่มจึงจับไว้พร้อมพูดว่า
“อย่าคิดที่จะตบฉันนะยัยป้าคราวนี้ฉันจะไม่จบแค่จุบเธอนี่แต่จะทำอย่างอื่นแทน”
เมื่อได้ยินคำขู่หญิงสาวก็ได้แต่เก็บความแค้นใจ
ทำให้พ่อเทพบุตรอารมณ์ดีไม่หน่อยที่สามารถปราบพยศสาวสวยตาคมได้
ทางด้านพีระวัฒน์กับแพรพลอย
“จะรีบเดินไปไหนคับที่รัก”
“จะรีบไปหาธงนี่ซิใครๆก็อยากได้รางวัลทั้งนั้นแหละหรือว่านายไม่อยากได้”
“อยากได้ซิพลอยผมว่าเรารีบไปช่วยหากันดีกว่า”
“ตามที่แผนที่บอกเรามาถุกทางแล้วล่ะนายพี”
“ผมก็ว่ายังงั้น”
สองหนุ่มสาวก็เดินมาทางลัดตามที่แผนที่บอกไว้แต่แล้วแพรพลอยเดินไม่ระวังก้สะดุดหกล้มโชคดี พีระวัฒน์มารับไว้ทันทำให้ใบหน้าทั้งคู่ได้ใกล้ชิดกันทำให้ชายหนุ่มได้สังเกตแก้มของหญิงสาวที่ป็นสีระเรื่อ  ชายหนุ่มเป็นห่วง
“คุณร้อนเหรอพลอยมาผมเช็ดให้”  ชายหนุ่มเช็ดหน้าให้หญิงสาวด้วยเบามือ
“พอได้แล้วนายพีช่วยออกจากตัวฉันได้แล้ว”
“คับผมขอโทษคับ”
แม้ทั้งคุ่จะออกมาจากกันแล้ว  แต่แล้วเสียงหัวใจกับเต้นแรงขึ้น
ทั้งคู่เต่างนั่งนึ่งและตกตะลึงกับเหตุการณ์เมื่อตะกี้จนในที่สุดแพรพลอยจึงพูดตัดกับความเงียบ
“ฉันว่าเรารีบเดินทางต่อเถอะ”
ณ หมู่บ้านอารีย์
ในขณะที่บรรดาคณาจารย์กำลังยุ่งๆอยู่ซึ่งทางพวกชาวบ้านต่างก็เป็นห่วงพวกนักศึกษากันซึ่งอากาศบนท้องฟ้าเริ่มมืดตึงและน่าจะเกิดน่ำป่าไหลหลากได้
อย่าว่าแต่พวกผู้ใหญ่แม้แต่คนอื่นๆก็อดเป้นห่วงไม่ได้
ในที่สุดทั้งสองก็ได้พบธงก็รีบเก็บและออกเดินทางต่อโดยที่ไม่รู้ว่าจะมีเหตุการณ์อันน่าประหลาดเกิดขึ้น
ส่วนพวกนักศึกษาที่ได้ธงกันแล้วก็รีบเดินทางกับมาตรงที่หมู่บ้าน โดยมีคู่ของโจ๊กกลับมาเป็นคู่แรกและคู่อีกที่เหลือ
“เอ๊ะทำไมลูกพี่ถึงยังไม่กลับมาอีก”
“นั้นนะซิไอ้โจ๊กทำไมป่านนี้น้องนัทของฉันยังไม่กลับมาอีก”
“หรือว่าแฟนแก่จะล่อลวงพี่กรของฉัน” แนนนี่หันมาพูดกับเรืองเดช
“ไม่จริงไอ้หน้าหล่อนั้นต่างหาก”
“ยัยนั้นต่างหาก”  ทั้งสองต่างทะเลาะกันทำให้โจ๊กรู้สึกรำคาญเป็นห่วงลูกพี่สาว
ส่วนพีระวัฒน์กับแพรพลอยก็รู้สึกเหนื่อยทั้งคู่จึงขอนั่งพักให้หายเหนื่อยซะหน่อย
“นี่นายพีนายคิดว่ายัยตากับพี่โตนี่จะหาธงเจอมั้ย”
“เจอซิไม่ต้องห่วยหรอกคุณ”
“ไม่ใช่ฉันว่าป่านนี้พวกนี้ต้องทะเลาะกันแน่ๆ  ส่วนมีนากับพี่นะน่ะแนไม่ห่วงเท่าไรหรอก”
“ผมว่าคุณคงห่วงนัทใช่มั้ย”
“อืม”
“คุณไม่ต้องห่วงหรอกแม้ไอ้กรจะชอบกวนน้องนัท  ถ้าคึณลองสังเกตดีๆคุณก็จะรู้ว่ามันคิดยังไง”
“อะไรไม่เข้าใจ”  ชายหนุ่มทำทีเปลี่ยนเรื่อง
“ผมว่าเรารีบเดินทางต่อเถอะ”
กฤษณะกับมีนารัตน์
“พี่นะคะรีบเดินมาเถอะคะใกล้จะถึงแล้ว”  ระหว่างนั้นกฤษณะก็ได้เห็นสัตว์เลื่อยคลานชนิดหนึ่งที่มีพิษกำลังเเลื่อยเข้ามาใกล้นางอันเป็นดวงใจที่รัก
“น้องมีนาระวัง”  และแล้วชายหนุ่มก้เข้าไปบังทำให้งูชกชายหนุ่มสักเอง
“อุ๊ยตาย ตาเถรพี่นะโดนงูกัดเหรอคะมาคะเดี่ยวมีนาห้ามเลือดให้นะคะ”   หญิงสาวร่างบางไม่รอช้าฉีกแขนเสื้อแล้วดูดผิดที่ต้นขาชายหนุ่มแล้วตามด้วยเอาผ้ามาพันแผลให้ซะก่อน
“พี่นะแข็งใจไว้นะคะเดี่ยวมีนาจะโทรหายัยนัท   พี่นะอย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะคะเข้มแข้งไว้นะ”
“คับน้องมีนา น้องมีนารีบไปเอาธงเถอะคับทิ้งพี่ไว้ที่นี้”
“ไม่ได้นะคะพี่นะพี่อุตสาห์เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยมีนาเอาไว้ มีนาไม่ทางทิ้งพี่นะไว้ที่นี้คนเดียวหรอกคะ    อีกอย่างเรามาด้วยกันเราก็ต้องกลับด้วยกัน ตายเราก็ต้องตายด้วยกันวิคะพี่นะ” หญิงสาวพูดจบน้ำตาก้พานจะไหล  ระหว่างกำลังกดโทรศัพท์หาพานัจอยู่
“เฮ้ยทำไมต้องมาไม่มีสัญญาณตรงนี้ด้วย
ระหว่างนั้นชายหนุ่มก็ทนพิษบาดแผลไม่ไหวจนต้องหมดสติไปไหนที่สุดทำให้ใจของหญิงสาวกลับตุ้มๆต้อมๆ
ทางด้านพานัจกับชลกร
“นี่นัทคุณจะรีบเดินไปทำไมละคับ”
“ถามอยู่ได้ก็รีบไปหาธงซิจะได้รีบกลับไปที่หมู่บ้านซิป่านนี้เพื่อนฉันทั้งเพื่อนนายคงไปรอกันที่หมู่บ้านไปหมดแล้ว”
จะรีบไปหาเพื่อนหรือจะรีบไปหานายเรืองเดชกันแน่” ชายหนุ่มพยายามระงับสติอารมณ์เอาไว้
“ว่าแต่ฉันนายเองก็คงรีบกลับไปหายัยแนนเน่ากับยับแกลบละซิ”
“ทำไมเหรอคับที่รักหรือว่าคุณหึงผมเหรอคับ”
“แหวะจะอ้วก”
“นี่คุณผมยังไม่ทันทำอะไรคุณก็ท้องเสียแล้วเหรอ”
“ไอ้คนบ้า  ไอ้ผีทะเล ไอ้ผีตองเหลืองไอ้คนลามกจกเปรต”  หญิงสาวร่างระหงบริภาสชายหนุ่มจนเหนื่อยหอบ
“เป็นไงละคุณเหนื่อยมั้ยละ” คนตัวโตถามหญิงสาวไม่ต้องได้แต่เดินเข้าไปจนในที่สุดพวกเขาก็ได้ธงกันมาพร้อมที่จะออกเดินทาง
แต่ระหว่างที่เดินทางกันนั้นเกิดมีแรงลมพายุรุนแรงฝนตกกระหน่ำทำให้ทั้งสองต้องหาที่หลบฝน
“ผมว่าเราเข้ามาหลบในนี้ก่อนแล้วกัน”
“คุณหนาวเหรอนัท”  ชายหนุ่มพูดจบก็ถอดเสื้อแจ็กแกตสวมให้หญิงสาวด้วยความเป็นห่วง
“ขอบใจแล้วนายล่ะ”
“ผมไม่เป็นไร”
“ว่าแต่คุณจะรีบไปหานายเรืองเดชใช่มั้ย”
“นายนี่ท่าท่างจะบ้าเสียแรงนะที่เรียนแพทย์มาแทนที่จะคิดเรื่องดีๆกับคิดเรื่องใต้สะดือ”
“นายฟังฉันนะฉันไม่ชอบนายเรืองเดชอะไรนั้นเพราะฉันรำคาญที่มาตามตื้ออยู่ได้และที่สำคัญนะฉันดูแลตนเองได้ไม่เห็นจำเป็นที่จะต้องพึ่งพวกผู้ชายเลยว่ะ”
“นั้นก็แล้วไป”
“ว่าแต่นายเถอะเลือกเอาสักคนเถอะ”
“เลือกใครเหรอคับ” 
  “ก็เลือกยัยแนนเน่ากับยัยแกลบสองตัวไงละ”
“ว่าแต่ผมแล้วคุณละคับนัทคุณฟังผมนะคับผมไม่มีทางคิดกับพวกเธอมากกว่าเพื่อนได้หรอกคับ”
“แล้วไงนายมาบอกฉันทำไม”
“ที่ผมบอกคุณนี้เพราะว่าผม....”  ไม่ทันที่ชายหนุ่มพูดจบก้มีเสียงน้ำป่าไหลลากเข้ามาใกล้แล้ว
ทั้งสองหนุ่มสาวต่างรีบหนีแล้วกันต่ไม่ทันทั้งสองต่างโดนน้ำป่าพัดไปอีกทางหนึ่ง
โตมรกับฐิตา
“นี่นายเก็บธงไว้แล้วยัง”
“เก็บแล้วและแล้วน้ำป่าก็พัดทั้งสองไปอย่างรวดเร็ว
ส่วนสองหนุ่มสองสาวก็โดนน้ำป่าพัดพาไปเช่นกัน

ณ  หมู่บ้านนางแมว
ในขณะะนี้คุณนายน้ำทิพย์และกำนันและปู่ของพานัจต่างก็นั่งไม่ลงเนื่องจากได้ข่าวว่าฝนตกหนักและอาจจะมีน้ำป่าไหลลากทำให้ทั้งสามเป็นห่วงพานัจ
“คุณน้ำใจเย็นๆเถอะยังไงไอ้นัทก้เอาตัวรอดได้อยู่แล้ว”
“ใช่แล้วละไอ้นัทมันเป็นหญิงแกร่งเอ็งไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอก”
“จะไม่ห่วงได้ไงค่ะคุณและคุณพ่อไอ้นัทถึงมันจะเก่งแค่ไหนแต่ยังไงมันก็คือลูกสาวของเราอยู่ดี”
“คุณน้ำไอ้นัทมันไปกับเพื่อนและไอ้โจ๊กคุณไม่ต้องห่วงหรอกน่ะ”
แม้สามีจะพูดให้คลายอารมณ์เย็นลงแต่ใจคนเป็นแม่กลับไม่สงบยังที่คิด