สี่หัวใจลุ้นรักให้ลงล็อค

แม้สามีจะพูดให้คลายอารมณ์เย็นลงแต่ใจคนเป็นแม่กลับไม่สงบยังที่คิด
ในหมุ่บ้านอารีย์ทุกคนกระวนกระวายคอยชะเง้อพวกสี่หนุ่มสี่สาว  แต่ไม่มีวี่แววทำให้โจ๊กเป็นห่วงลูกพี่สาวและเพื่อนๆของเธอ
หลังจากที่น้ำพัดพาพวกเขาไปคนละทิศทางทำให้พวกหนุ่มสาวต่างพลัดหลงกัน  
ในเช้าวันใหม่มีนารัตน์รู้สึกตัวจึงมองหากฤษณะแต่ไม่มี
“พี่นะพี่นะอยู่ที่ไหนคะได้ยินมีนาหรือไปคะ   พี่นะคะพี่นะไปอยู่ไหนนะรู้ๆกันอยู่วันตนเองบาดเจ็บอยู่”
ทางด้านคนบาดเจ็บเองก็เริ่มรู้สึกตัวร้องหาเรียกหญิงสาวแต่ก็ไม่มีวี่แวว
ชายหนุ่มจึงตะโกนเรียกหา
“น้องมีนาน้องอยุ่ไหนได้ยินมั้ยคับ” ชายหนุ่มพยายามฝืนสังขารตนเองเพื่อตามหามีนา
แต่สุดท้ายตนเองก็มาสลบอยู่ที่ใต้โค่นไม้
ในขณะที่มีนารัตน์กำลังร้องแต่ก็ต้องตะโนหยุดร้อง
“พี่นะพี่นะจริงๆด้วยรู้มั้ยว่ามีนาเป็นห่วงพี่แค่ไหนกลัวว่าพี่จะเป็นอะไรไป   พี่นะตื่นซิ”
หญิงสาวเอามืออังหน้าผากชายหนุ่มจึงรู้ว่าไม่สบาย จึงลากพาชายหนุ่มไปนอนพักที่ใต้ต้นไหมแล้วรีบผ้าเช็ดตัวเช็ดตัวให้ชายหนุ่ม
“เอาไงดีมาถึงขนาดนี้แล้วจะกลัวอะไรอีกละ”  หญิงสาวรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ชายหนุ่มทันที
แล้วตนเองก็หยิบยาแก้ไข้มาป้อนให้ชายหนุ่มรุ่นพี่
“พี่นะคะทานยาสักหน่อยนะคะ”   หญิงสาวยกทุยศีรษะชายหนุ่มเพื่อนป้อนยาตามด้วยน้ำ
ด้วยฤทธิ์ยาทำให้ชายหนุ่มเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่น
โตมรตื่นขึ้นมาไม่พบสาวสวยตาคมจึงออกไปตามหาด้วยความเป็นห่วง แต่แล้วชายหนุ่มเทพบุตรกรีกก็เห็นหญิงสาวสลบอยู่จึงอุ้มหญิงสาวมา
“ยัยป้าตื่นซิ”สาวสวยตาคมได้ยินถึงกับสะลือ
“เอ้านี่มันที่ไหน”
“ก็แหกตาดูซิ”
“นี่แสดงว่าเมื่อคืนฉันกับนายโดนน้ำป่าพัดไปไม่ใช่เหรอ”
“ก็ใช่นะซิ”
“ทำไงดีละนายโต”
“ก็หาทางออกจากที่นี้ไปพบไอ้นะไอ้พีไอ้กรที่หมู่บ้าน”
“ป่านนี้พวกยัยนัทคงจะออกตามหาพวกเราแน่ๆในเมื่อพวกเรายังไม่กลับ”
“ผมว่าอยู่ว่าแต่เธอหิวมั้ยนี้ฉันไปหากล้วยมาหวีหนึ่งได้เอากินรองท้องไปก่อนแล้วกัน”
“อืมขอบใจฉันเองก็เพิ่งจะรุ้นะว่านายเองก็มีน้ำใจเหมือนกัน”
“ฉันมีน้ำใจมาตั้งนานแล้วแต่เธอมองไม่เห็นเอง”
“อ๋อเหรอ”
“พอเถอะรีบกินจะได้ออกเดินทางต่อต้องรีบทำเวลาจะได้ไม่ต้องติดป่าที่นี้อีก”
“อืม”
ส่วนสองหนุ่มสาวแพรพลอยกับพีระวัฒน์ก็ลืมตาขึ้นพร้อมกัน
“เอาคุณรีบล้างหน้าล้างตาเถอะโชคดีที่ผมมีเสบียงอยู่พอกินร้องท้องไปก่อน”
“อืมขอบใจ”
“อิ่มมั้ย”
“อืมเรารีบเดินทางต่อเถอะคุณ”
สองหนุ่มสาวรีบเดินทางต่อกันอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย
ทางด้นชลกรที่กำลังสลบไหลอยู่กุมารทองของพานัจเรียก
“นี่ตื่นรีบไปช่วยเพ่นัทแล้วเข้า”
“นัท”  คนตัวโตไม่รอช้ารีบตามหาร่างบาง
ในขณะที่พานัจกำลังออกเดินทางจู่ก็เกิดเป็นล้มจนกระทั่งพบกับชลกรและเป็นอันสลบในอ้อมกอดของชายหนุ่ม
“นัทคุณตื่นซิ” คนตัวโตพยายามร้องเรียกจนในที่สุดหญิงสาวร่างระหงก็ได้สติ
“เรียกฉันทำไมได้ยินแล้ว”
“เพ่นัทคับ”
“มีอะไรล่ะเรา”
“ตอนนี้พวกเพื่อนๆเพ่นัทยังติดอยู่ในป่า”
“อะไรนะแน่ใจนะเรา”
แน่ใจและตอนนี้เพ่นัทรีบเดินให้พาเพ่คนนี้ไปช่วยพี่มีนาเถอะ”
“ยัยมีนาเป็นอะไรจุก”
“ไม่ต้องถามรีบตามผมมา”
สองหนุ่มสาวรีบเดินตามกุมารไปและจนสุดครึ่งทางได้พบกับพีระวัฒน์และแพรพลอย
“เฮ้ยไอ้พลอยไอ้พี่พี”
“ดีใจจังไอ้นัทที่ได้เจอแก่อีก”
“ผมว่าอย่ามั่วแต่ดีใจอยู่ต้องรีบไปช่วยไอ้นะกับน้องมีนา”
“ยัยมีนาเป็นอะไร”
“นั้นนะซิไอ้กร”
“ไม่ต้องถามรีบตามมา”
ทั้งสองหนุ่มสองสาวรีบเดินตามหาเพื่อนของตนเองและก็ได้พบกับโตมรและฐิตา
ทั้งสองต่างทราบเรื่องก็รีบออกเดินทางตามหาทั้งสองคนทันที
ณ  หมุ่บ้านอารีย์
โจ๊กไม่สบายใจเป็นห่วงลูกพี่ตนอยากจะออกไปปตามหาดจ๊กไม่รุ้ทำไงจึงใช้สมาชิกคาถาเรียกกุมารทองจึงรู้ว่าลูกพี่สาวปลอดภัย
“อาจารย์คะแนนซี่ว่าเราออกตามหาพี่กรกันเถอะคะแนนซี่ไม่ไว้ใจนั่งนัทคะ”
“ใช่คะอาจารย์  เกรซหันมาช่วยพูดอีกแรงหนึ่ง
“นี่ยัยแนนซี่เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะมาว่าน้องนัทนะฉันว่าไอ้หมอนั่นต่างหากไม่น่าไว้ใจ”
ทั้งสองทะเลาะจนกระทั่งมีเสียงหนึ่งมาพุด
“ผมว่าอาจารย์ไม่ต้องไปตามหาพวกลูกพี่พร้อมผมว่าเดี่ยวลูกพี่ต้องกลับมาอย้างปลอดภัย”
ทั้งสามหนุ่มสามสาวได้พบกับกฤษณะและมีนารัตน์
“ยัยนัทฉันกลัวว่าพี่นะจะเป็นอะไรไป”  ชลกรไม่รอช้าจึงตรวจอาการเพื่อนหนุ่มจึงรุ้สึกว่าอาการดีขึ้นแล้ว
“เป็นไงบ้างนายชลกร”
“อาการดีขึ้นแล้ว”
“ผมว่าเรารีบออกไปจากที่นี้กันดีกว่า”
“ได้เดินตามฉันมา”
สี่หนุ่มสี่สาวรีบเดินทางออกจากป่าแม้อาการกฤษณะอย่างไม่หายดีแต่ตนก็ต้องออกจากป่านี้
พานัจรีบเดินนำออกไปจนถึงหน้าหมุ่บ้าน
หญิงสาวสั่งให้กุมารทองไปเรียกให้โจ๊กออกมาหาตน
หลังจากโจ๊กได้รู้เรื่องราวจึงรีบตามหาลูกพี่สาว
“โธ่ลูกพี่ผมใจหายอยากจะบ้าตายถ้าหากปุ่ของลุกพี่รุ้นี่หัวไอ้โจ๊กต้องขาดแน่ๆ”
“เอาเถอะนะยังไงฉันก็กลับมาแล้วไง”
“คับลุกพี่”
“นี่หล่อนนังนัทแก่กล้าหลอกพี่กรของฉันไปติดหล่อนใช่มั้ย”
“ใช่ที่ไหนล่ะ”
“ใช่น้องนัทไม่มีท่าทำแบบนั้นแน่นอกจากไอ้ชลกรที่หลอกน้องนัทของพี่เรืองเดชใช่มั้ย”
ทั้งสองทะเลาะกันอย่างรุนแรง
“หยุดทั้งคู่เลยเรืองเดช เธอไม่เห็นเหรอว่าพวกเขาเหนื่อยกันไปพักผ่อนกันเถอะพวกเธอ”
“แต่อาจารย์คับ”
“ไม่มีแต่”
ระหว่างที่พานัจกำลังเข้าไปพักกลับเป็นลมสลบ”
“ยัยนัทแก่เป็นอะไร”
“นั้นนะซิไอ้นัท”
“นัทคุณเป็นอะไรตัวร้อนจี๋เลย”
ชายหนุ่มถือโอกาสอุ้มร่างบางเข้าไปบนที่พักเป็นบ้านของผู้ใหญ่
“นัทเป็นอะไรไปคับ”
“หนาวฉันหนาวปู่จ๋านัทหนาวจังคะนัทคิดถึงปู่”
หญิงสาวนอนไม่ได้สติจับมือชายหนุ่มเอาไว้
ชายหนุ่มถือโอกาสตรวจไข้หญิงสาววัดไข้และเช็ดตัวหญิงสาวชายหนุ่มถือโอกาสเปลี่ยนชุดให้หญิงสาว   
การเปลี่ยนเสื้อผ้าทำให้ใจของคนตัวโตเต้นไม่เป็นจังหวะ   ชายหนุ่มไม่อยากจะคิดเลยว่าแค่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้นางในฝันจะทำให้เลือดกายชายหนุ่มสุบฉีด
“อีกนิดทนหน่อยซิวะไอ้กรอดทนอีกนิดไอ้กร”   ชายหนุ่มอดทนกว่าจะเปลี่ยนชุดให้หญิงสาวจนสำเร็จ
“พี่นะเป็นไงบ้างคะ”
“ไม่เป็นไรอาการดีขึ้นแล้วคะ”
“จะไม่ให้มันเป็นอะไรหรอกคับน้องมีนาเมื่อมันมียาดีขนาดนี้”
“ยาดีอะไรของแก่ไอ้พี”
“จะยาอะไรก็ช่างเถอะนะไอ้โต”
“นั้นนะซินายพียาอะไรของนาย”
คุณไม่ต้องสนใจหรอกคับที่รัก”
“คุณเหนื่อยคุณไปพักเถอะคับ”
“แต่ไอ้นัท”
“ไม่ต้องห่วงหรอกไอ้กรเฝ้าน้องนัทอยู่”
“ได้ไงล่ะ”
“ไม่ต้องเถียงถ้าคุณไม่ไปนอนผมจะอุ้ม”
“ก็ได้”
แพรพลอยรีบเดินเข้าไปนอนตามด้วยเพื่อนสาวสวยตาคม  ส่วนมีนารัตน์เฝ้าไข้กฤษณะ
ทางด้านพานัจไม่ยอมปล่อยมือชายหนุ่ม
“ปู่คะปู่อย่าทิ้งนัทไว้นะคะนัทไม่อยากอยู่คนเดียว”
“นอนซะนะผมไม่ทิ้งคุณไปในนอนซะนะเด็กดื้อ”     ชายหนุ่มก้มลงโน้มจุมพิตที่หน้าผากมนของหญิงสาวร่างระหงเบาๆพร้อมพูดเบาๆ
“หลับซะนะคนดีของผม”
แสงแดดกระทบทำให้คนป่วยผิวนวลลออค่อยลืมตาขึ้น
“โอ้ยทำไมปวดหัวเหมือนจะระเบิดนะ”
“ฝื้นแล้วเหรอคับ”   เสี้ยงทุ้มแฝงด้วยความอ่อนโยน
“นายเข้ามาอยู่ที่นี้และทำไมฉันต้องมานอนที่นี้ได้ไง”
“ลูกพี่ฟื้นแล้วเหรอคับผมดีใจจัง”
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมทุกคนมารวมตัวกันที่นี้ทำไม”
“แก่จำไม่ได้เหรอยัยนัท”  ฐิตาเป็นคนเริ่มเล่าก่อนตามด้วยแพรพลอยเล่าเสริมอีกที
“เหรอ”
“อืม”
“แล้วยัยมีนาล่ะ”
“อยู่นี้”
“เอาไอ้นะน้องมีนาหายดีแล้วเหรอ”
“หายดีแล้วละ”
“นี้ดจ๊กร้อนๆผมปรุงเองทำกับมือเองเลยนะนี้”
“นี่ฉันฝันไปหรือเปล่าวะไอ้นะไอ้พีที่คุณชายชลกรจะทำอาหารเป็นด้วย”
“นายอิจฉาเขาละซิ” ฐิตาเป็นคนพูดขัด
“ใครบอกว่าฉันอิจฉางะยัยป้า”
“หน้านายมันบ่งบอก”
“นี่”
“นี่อะไร” สาวสวยตาคมตอบด้วยสีหน้ากวนประสาทสุดๆ
“พอๆทั้งคู่และไปออกไปช่วยพวกอาจารย์ชาวบ้านและพวกผู้ใหญ่”
“มาซิ”  พีระวัฒน์ถือโอกาสกำจัดก้างเพื่อช่วยเพื่อนเต็มที่
หลังจากพวกแพรพลอยออกมาแล้ว ในห้องนี้จึงเหลือแค่สองคนเท่านั้น
“นายเองก็ออกไปได้แล้ว” ไล่คนตัวโตออกไป
“ทำไมผมต้องออกหรือว่าคุณกลัวผมเหรอคับ” คนตัวโตแกล้งเดินเข้าไปใกล้หญิงสาวร่างระหง
หญิงสาวร่างระหงถอยออกไปจนชิดกำแพง    ชายหนุ่มทำท่าหน้าเหมือนหื่นกาม
“นั่นนายจะทำอะไร”
“แล้วคุณคิดว่าผมจะทำอะไร”
“นั้นนายอย่าคิดทำอะไรบ้าๆนะไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย”
“เชิญร้องไปพวกเขาจะได้รู้ว่า”  หญิงสาวร่างระหงเอามือมาปิดปากคนตัวโต  และแล้วสองสายตาประสานกัน แต่แล้วกุมารทองแกล้งทำหมอนตกทำให้ทั้งคู่เริ่มได้สติ
“คนตัวโตรู้แล้วว่าก้างชิ้นโตชิ้นนี้ไม่ธรรมดา”
“นายออกไปเดี่ยวแนกินเองได้”
“ได้ไงคุณมา มือคุณยังไม่มีแรงมาเดี่ยวผมป้อนให้คุณเอง”  คนตัวโตถือโอกาสป้อนดจีกให้หญิงสาวร่างระหง
“เป็นไงคุณอร่อยมั้ย”
“อืม”
“ถ้างั้นมาทานยาซะ”
“ไม่เอาฉันไม่ทานยานายอย่ามาบังคับฉันนะ”
ชายหนุ่มไม่รุ้จะขำหรือร้องไห้ดีที่นางในฝันไม่ชอบทานยา
“ถ้าคุณไม่ทานยาคุณจะหายได้ไง”
“ไม่เอาไม่ทาน”
“ผมบอกว่าต้องทาน”
“ไม่เอา”
“ไม่ได้”
“ฉันบอกไม่เอาไง”
“ไหนล่ะพานัจคนเก่งไปไหนเสียแล้วล่ะกล้าท้าต่อยกับผู้ชายยิงปืนแม่นแต่กลับกลัวการกินยานี้นะมันใช่ได้ที่ไหนล่ะคับ”   ชายหนุ่มแกล้งพุดต่อมโมโหของหญิงสาว
“ใครบอกว่าฉันกลัวงะแค่กินยาแค่นี้จะไปกลัวอะไร”
“นั้นก็กินซะซิ”
“ไม่กินทำไมฉันต้องเชื่อนายด้วย”
“ไม่กินใช่มั้ยถ้างั้นกินแบบนี้ไปเลย” ชายหนุ่มจับทุยศีรษะของหญิงสาวใช้ปากป้อนยาหญิงสาวร่างระหงทำให้หญิงสาวอึ้ง  ทำให้กุมารจุกไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร
“อย่าคิดเอาออกนะกลืนยาเข้าไปทานน้ำด้วย
“นายไอ้คนบ้านายตาย”   หญิงสาวร่างระหงตั้งต่อยทั้งเต๊ะคนตัวโตทั้งห้อง  ด้วยฤทิ์ยาทำให้คนไข้หยุดพยศและเป็นอันว่ากลับกลายเป็นลูกแมวเชื่องที่นอนอยู่บนเตียง
“กว่าจะปราบได้นะกลับนอนซะนั้นดรีมเกริล์”
“เป็นไงน้องเขาเป็นไงบ้าง”
“ก็จะอะไรล่ะเล่นไล่เตะฉันจนสลบอยู่บนเตียงนี้ไง กว่าจะปราบพยศได้ทำให้ฉันเหนื่อยแทบตาย”
“เอาเถอะนะน้องนัทเขาก็เป็นแบบนี้แก่ก็เห็นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
“ก็จริงอย่างที่แก่พุดนะไอ้พี”