สี่หัวใจลุ้นรักให้ลงล็อค

“ก็เธอไม่ถามนี่ยัยป้า”  ชายหนุ่มพุดกวนประสาทหญิงสาวและแล้วชายหนุ่มกำลังเดินนำออกไปแต่ก็ต้องประสบความสำเร็จ“ว่าไงนายตกลงเราจะต้องติดอยู่ที่นี่ใช่มั้ยไหนว่าจีพีเอสสามารหาทางออกให้ได้ไง”  สาวสวยตาคมอาละวาดฟาดหางกับพ่อเทพบุตรสุดหล่อตรงหน้าใหญ่“นี่หยุดบ่นก่อนได้มั้ยยัยป้า”“ไม่หยุดและนายจะทำอะไรฉัน”“ฉันสั่งให้หยุดไม่หยุด”“ไม่หยุดใช่มั้ยได้ผมจะทำให้คุณหยุดด้วยวิธีผมเอง”ชายหนุ่มทำท่างเดินเข้าไปใกล้สาวสวยตาคมและโน้มลงประทับที่ริมฝีปาก จากที่ต่อต้านกับทำให้สาวสวยตาคมอ่อนระทวยในรสจูบนี้     หลังจากที่ชายหนุ่มตักตวงความหอนหวานจากริมฝีปากนี้ก็ถอนจูบออกมาอย่างเสีบดาย“เป็นยังไงล่ะที่นี้จะปากเก่งอีกมั้ย”และแล้วสาวสวยตาคมทำท่าจะตบหน้าชายหนุ่มชายหนุ่มจึงจับไว้พร้อมพูดว่า“อย่าคิดที่จะตบฉันนะยัยป้าคราวนี้ฉันจะไม่จบแค่จุบเธอนี่แต่จะทำอย่างอื่นแทน”เมื่อได้ยินคำขู่หญิงสาวก็ได้แต่เก็บความแค้นใจทำให้พ่อเทพบุตรอารมณ์ดีไม่หน่อยที่สามารถปราบพยศสาวสวยตาคมได้ทางด้านพีระวัฒน์กับแพรพลอย“จะรีบเดินไปไหนคับที่รัก”“จะรีบไปหาธงนี่ซิใครๆก็อยากได้รางวัลทั้งนั้นแหละหรือว่านายไม่อยากได้”“อยากได้ซิพลอยผมว่าเรารีบไปช่วยหากันดีกว่า”“ตามที่แผนที่บอกเรามาถุกทางแล้วล่ะนายพี”“ผมก็ว่ายังงั้น”สองหนุ่มสาวก็เดินมาทางลัดตามที่แผนที่บอกไว้แต่แล้วแพรพลอยเดินไม่ระวังก้สะดุดหกล้มโชคดี พีระวัฒน์มารับไว้ทันทำให้ใบหน้าทั้งคู่ได้ใกล้ชิดกันทำให้ชายหนุ่มได้สังเกตแก้มของหญิงสาวที่ป็นสีระเรื่อ  ชายหนุ่มเป็นห่วง“คุณร้อนเหรอพลอยมาผมเช็ดให้”  ชายหนุ่มเช็ดหน้าให้หญิงสาวด้วยเบามือ“พอได้แล้วนายพีช่วยออกจากตัวฉันได้แล้ว”“คับผมขอโทษคับ”แม้ทั้งคุ่จะออกมาจากกันแล้ว  แต่แล้วเสียงหัวใจกับเต้นแรงขึ้นทั้งคู่เต่างนั่งนึ่งและตกตะลึงกับเหตุการณ์เมื่อตะกี้จนในที่สุดแพรพลอยจึงพูดตัดกับความเงียบ“ฉันว่าเรารีบเดินทางต่อเถอะ”ณ หมู่บ้านอารีย์ในขณะที่บรรดาคณาจารย์กำลังยุ่งๆอยู่ซึ่งทางพวกชาวบ้านต่างก็เป็นห่วงพวกนักศึกษากันซึ่งอากาศบนท้องฟ้าเริ่มมืดตึงและน่าจะเกิดน่ำป่าไหลหลากได้อย่าว่าแต่พวกผู้ใหญ่แม้แต่คนอื่นๆก็อดเป้นห่วงไม่ได้ในที่สุดทั้งสองก็ได้พบธงก็รีบเก็บและออกเดินทางต่อโดยที่ไม่รู้ว่าจะมีเหตุการณ์อันน่าประหลาดเกิดขึ้นส่วนพวกนักศึกษาที่ได้ธงกันแล้วก็รีบเดินทางกับมาตรงที่หมู่บ้าน โดยมีคู่ของโจ๊กกลับมาเป็นคู่แรกและคู่อีกที่เหลือ“เอ๊ะทำไมลูกพี่ถึงยังไม่กลับมาอีก”“นั้นนะซิไอ้โจ๊กทำไมป่านนี้น้องนัทของฉันยังไม่กลับมาอีก”“หรือว่าแฟนแก่จะล่อลวงพี่กรของฉัน” แนนนี่หันมาพูดกับเรืองเดช“ไม่จริงไอ้หน้าหล่อนั้นต่างหาก”“ยัยนั้นต่างหาก”  ทั้งสองต่างทะเลาะกันทำให้โจ๊กรู้สึกรำคาญเป็นห่วงลูกพี่สาวส่วนพีระวัฒน์กับแพรพลอยก็รู้สึกเหนื่อยทั้งคู่จึงขอนั่งพักให้หายเหนื่อยซะหน่อย“นี่นายพีนายคิดว่ายัยตากับพี่โตนี่จะหาธงเจอมั้ย”“เจอซิไม่ต้องห่วยหรอกคุณ”“ไม่ใช่ฉันว่าป่านนี้พวกนี้ต้องทะเลาะกันแน่ๆ  ส่วนมีนากับพี่นะน่ะแนไม่ห่วงเท่าไรหรอก”“ผมว่าคุณคงห่วงนัทใช่มั้ย”“อืม”“คุณไม่ต้องห่วงหรอกแม้ไอ้กรจะชอบกวนน้องนัท  ถ้าคึณลองสังเกตดีๆคุณก็จะรู้ว่ามันคิดยังไง”“อะไรไม่เข้าใจ”  ชายหนุ่มทำทีเปลี่ยนเรื่อง“ผมว่าเรารีบเดินทางต่อเถอะ”กฤษณะกับมีนารัตน์“พี่นะคะรีบเดินมาเถอะคะใกล้จะถึงแล้ว”  ระหว่างนั้นกฤษณะก็ได้เห็นสัตว์เลื่อยคลานชนิดหนึ่งที่มีพิษกำลังเเลื่อยเข้ามาใกล้นางอันเป็นดวงใจที่รัก“น้องมีนาระวัง”  และแล้วชายหนุ่มก้เข้าไปบังทำให้งูชกชายหนุ่มสักเอง“อุ๊ยตาย ตาเถรพี่นะโดนงูกัดเหรอคะมาคะเดี่ยวมีนาห้ามเลือดให้นะคะ”   หญิงสาวร่างบางไม่รอช้าฉีกแขนเสื้อแล้วดูดผิดที่ต้นขาชายหนุ่มแล้วตามด้วยเอาผ้ามาพันแผลให้ซะก่อน“พี่นะแข็งใจไว้นะคะเดี่ยวมีนาจะโทรหายัยนัท   พี่นะอย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะคะเข้มแข้งไว้นะ”“คับน้องมีนา น้องมีนารีบไปเอาธงเถอะคับทิ้งพี่ไว้ที่นี้”“ไม่ได้นะคะพี่นะพี่อุตสาห์เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยมีนาเอาไว้ มีนาไม่ทางทิ้งพี่นะไว้ที่นี้คนเดียวหรอกคะ    อีกอย่างเรามาด้วยกันเราก็ต้องกลับด้วยกัน ตายเราก็ต้องตายด้วยกันวิคะพี่นะ” หญิงสาวพูดจบน้ำตาก้พานจะไหล  ระหว่างกำลังกดโทรศัพท์หาพานัจอยู่“เฮ้ยทำไมต้องมาไม่มีสัญญาณตรงนี้ด้วยระหว่างนั้นชายหนุ่มก็ทนพิษบาดแผลไม่ไหวจนต้องหมดสติไปไหนที่สุดทำให้ใจของหญิงสาวกลับตุ้มๆต้อมๆทางด้านพานัจกับชลกร“นี่นัทคุณจะรีบเดินไปทำไมละคับ”“ถามอยู่ได้ก็รีบไปหาธงซิจะได้รีบกลับไปที่หมู่บ้านซิป่านนี้เพื่อนฉันทั้งเพื่อนนายคงไปรอกันที่หมู่บ้านไปหมดแล้ว”จะรีบไปหาเพื่อนหรือจะรีบไปหานายเรืองเดชกันแน่” ชายหนุ่มพยายามระงับสติอารมณ์เอาไว้“ว่าแต่ฉันนายเองก็คงรีบกลับไปหายัยแนนเน่ากับยับแกลบละซิ”“ทำไมเหรอคับที่รักหรือว่าคุณหึงผมเหรอคับ”“แหวะจะอ้วก”“นี่คุณผมยังไม่ทันทำอะไรคุณก็ท้องเสียแล้วเหรอ”“ไอ้คนบ้า  ไอ้ผีทะเล ไอ้ผีตองเหลืองไอ้คนลามกจกเปรต”  หญิงสาวร่างระหงบริภาสชายหนุ่มจนเหนื่อยหอบ“เป็นไงละคุณเหนื่อยมั้ยละ” คนตัวโตถามหญิงสาวไม่ต้องได้แต่เดินเข้าไปจนในที่สุดพวกเขาก็ได้ธงกันมาพร้อมที่จะออกเดินทางแต่ระหว่างที่เดินทางกันนั้นเกิดมีแรงลมพายุรุนแรงฝนตกกระหน่ำทำให้ทั้งสองต้องหาที่หลบฝน“ผมว่าเราเข้ามาหลบในนี้ก่อนแล้วกัน”“คุณหนาวเหรอนัท”  ชายหนุ่มพูดจบก็ถอดเสื้อแจ็กแกตสวมให้หญิงสาวด้วยความเป็นห่วง“ขอบใจแล้วนายล่ะ”“ผมไม่เป็นไร”“ว่าแต่คุณจะรีบไปหานายเรืองเดชใช่มั้ย”“นายนี่ท่าท่างจะบ้าเสียแรงนะที่เรียนแพทย์มาแทนที่จะคิดเรื่องดีๆกับคิดเรื่องใต้สะดือ”“นายฟังฉันนะฉันไม่ชอบนายเรืองเดชอะไรนั้นเพราะฉันรำคาญที่มาตามตื้ออยู่ได้และที่สำคัญนะฉันดูแลตนเองได้ไม่เห็นจำเป็นที่จะต้องพึ่งพวกผู้ชายเลยว่ะ”“นั้นก็แล้วไป”“ว่าแต่นายเถอะเลือกเอาสักคนเถอะ”“เลือกใครเหรอคับ”   “ก็เลือกยัยแนนเน่ากับยัยแกลบสองตัวไงละ”“ว่าแต่ผมแล้วคุณละคับนัทคุณฟังผมนะคับผมไม่มีทางคิดกับพวกเธอมากกว่าเพื่อนได้หรอกคับ”“แล้วไงนายมาบอกฉันทำไม”“ที่ผมบอกคุณนี้เพราะว่าผม....”  ไม่ทันที่ชายหนุ่มพูดจบก้มีเสียงน้ำป่าไหลลากเข้ามาใกล้แล้วทั้งสองหนุ่มสาวต่างรีบหนีแล้วกันต่ไม่ทันทั้งสองต่างโดนน้ำป่าพัดไปอีกทางหนึ่งโตมรกับฐิตา“นี่นายเก็บธงไว้แล้วยัง”“เก็บแล้วและแล้วน้ำป่าก็พัดทั้งสองไปอย่างรวดเร็วส่วนสองหนุ่มสองสาวก็โดนน้ำป่าพัดพาไปเช่นกัน
ณ  หมู่บ้านนางแมวในขณะะนี้คุณนายน้ำทิพย์และกำนันและปู่ของพานัจต่างก็นั่งไม่ลงเนื่องจากได้ข่าวว่าฝนตกหนักและอาจจะมีน้ำป่าไหลลากทำให้ทั้งสามเป็นห่วงพานัจ“คุณน้ำใจเย็นๆเถอะยังไงไอ้นัทก้เอาตัวรอดได้อยู่แล้ว”“ใช่แล้วละไอ้นัทมันเป็นหญิงแกร่งเอ็งไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอก”“จะไม่ห่วงได้ไงค่ะคุณและคุณพ่อไอ้นัทถึงมันจะเก่งแค่ไหนแต่ยังไงมันก็คือลูกสาวของเราอยู่ดี”“คุณน้ำไอ้นัทมันไปกับเพื่อนและไอ้โจ๊กคุณไม่ต้องห่วงหรอกน่ะ”แม้สามีจะพูดให้คลายอารมณ์เย็นลงแต่ใจคนเป็นแม่กลับไม่สงบยังที่คิด