ฐิตาตื่นเช้าด้วยอารมณ์ดีเป็นพิเศษ   แต่แล้วอารมณ์สุนทรีของหญิงสาวก็หมดไป เมื่อมีชายหนุ่มหล่ออย่างเทพบุตรกรีกเดินเข้ามา
“อารมณ์ดีจังเลยนะยัยป้า”
“ใช่ฉันอารมณ์ดีแต่ถ้าไม่มีนายเข้ามาทำให้บรรยากาศไม่น่าดู”
“แม้พูดเหมือนกับว่าฉันป็นตัวทำลายสิ่งแวดล้อมซะนั้น”
“หรือว่าไม่จริง”
“จะจริงไม่จริงเดี่ยวเธอก็รู้”    แต่แล้วโจ็กก็เดินมาหาสองหนุ่มสาวที่ทะเลาะกันเป็นเด็กๆ
“เออขอโทษนะคับพอดีลูกพี่สั่งให้ผมมาตามพวกคุณไปพอดีพวกอาจารย์เรียกไปรวมตัวกันคับ”
“ไปซิ”
ณ   บ้านผู้ใหญ่
“เอาละพวกนักศึกษาทุกคนอาจารย์จะให้เล่นเกมส์โดยจะจับฉลากเป็นคู่ชาย หญิง”
ส่วนเรืองเดชหวังว่าจะได้คู่กับพานัจไม่ต่างจากแนนี่กับเกรซที่คิดว่าตนเองจะได้คู่ชลกร
“เอาล่ะพวกเธอทุกคนเริ่มจับกันได้”
ในที่สุดพวกบรรดานักศึกษาก็เริ่มหาคู่ตนเองได้ครบทุกคน    แต่ก็มีพวกสี่สาวที่อยากจะเปลี่ยนคู่
“เอาละเมื่อได้คุ่ครบทุกคน  เกมส์ที่จะให้พวกเธอเล่นให้ไปหาธงแล้วก็เดินไปข้ามส้นชัยถ้าคู่ไหนชนะก็จะมีรางวัลถ้าคู่ไหนแพ้อาจารย์จะทำโทษโดย”
“ถ้าเป็นชายจะจับให้แต่งหยิงเดินรอบหมุ่บ้านว่าไง”
“หนูเห็นด้วยค่ะอาจารย์”  พานัจเป็นคนพูด
“แล้วพวกผู้หญิงล่ะคับอาจารย์”  ชลกรเป็นคนพุดแทรก
“ส่วนพวกผู้หญิงก็จะจับแต่งตัวเป็นตุ๊กตาบาร์บี้ให้จะให้พวกนักศึกษาหญิงเท่านั้น”
“เอาล่ะได้เวลาแล้วเริ่มได้”
พานัจไม่ชอบใจที่ตนคู่กับชลกร
“ทำไมฉันถึงซวยแบบนี้ทำไมฉันต้องจับฉลากได้คู่นายด้วย”
“ทำไมละคับคุ่ผมนี้มันเป็นยังไงเหรอคับ”
“ไม่เป็นยังไงหรอก  ไม่มีเหตุผลเข้าใจมั้ย”
“ไม่มีเหตุผลได้ไงคุณ ก็เห็นอยู่ว่าบรรดาสาวๆเขาก็อยากจะคู่กับผมทั้งนั้น”
“แหวะก็มีแต่ยัยแนนเน่ากับยัยแกลบนั่นไงที่อยากจะเล่นเกมส์คู่กับนาย”     “เอายังนี่ดีมั้ยถ้านายอยากจะไปคุ่กับยัยแนนเน่าก็ดีเหมือนกันฉันจะได้ไปคุ่กับไอ้โจ๊ก”
นี่นัทกับพี่กรอย่ามั่วแต่ทะเลาะกันเลยเดี่ยวก็ถูกปรับแพ้หรอก”   มีนารัตน์พูด
“นั่นนะซิไอ้กร”  กฤษณะเป็นฝ่ายพูดบ้าง
แล้วชลกรก้กระซิบเบาๆข้างหูที่กฤษณะว่า
“ถึงเวลาแล้วล่ะไอ้นะนี้เป้นโอกาสที่แก่จะได้ใช้เวลาอยู่กับน้องมีนาแก่ก็รีบฉวยโอกาสบอกรักเธอซะ น้องเขาจะได้รุ้ว่าแก่ไม่ได้เย็นชายังที่คิด”
“หยุดพูดบ้าๆได้แล้วออกเดินทางกันไปได้แล้ว”
ทางด้านโตมรกับฐิตา
“นี่ยัยป้าช่วยรีบเดินหน่อยได้มั้ย  ขืนช้ามีหวังคู่เราต้องปรับแพ้แน่เลย”
“ก้รีบอยู่นี่ไงส่วนนายจะรีบเดินไปตามควายที่ไหน”
“ไอ้ควายที่เธอว่าก็คือธงไง”
ทั้งสองหนุ่มสาวเดินมาเรื่อยๆตามแผนที่ที่อาจารย์สุกัลยาให้ไว้
“นี่เธอแน่ใจเหรอว่าเรามาถุกทางเอ๊ะแต่ทำไมยิ่งเดินยิ่งหลงฮะยัยป้า”
“ใครบอกว่าหลงฉันคือเนตรนารีเก่านะจะบอกให้”
“เหรอไหนดูซิเนตรนารีเก่า”
“นี่นายโตมรทำไมยิ่งเดินเหมือนเราวนอยุ่ทางเดิม”
“ใช่แน่ๆ”
“ใช่อะไรที่แน่ๆ”
“ก็ใช่แน่ๆฉันกับเธอหลงทางกันแน่ๆชัวร์ร้อยทั้งร้อยเลยล่ะยัยป้าเอย”
“หลงเหรอนี่นายตอนนี้เรามีเวลากี่ชั่วโมง” 
“ตั้งหลายชั่วโมง”
“เฮ้อ”  สาวสวยตาคมทำเสียงถอนหายใจ
“ถอนหายใจทำไมนี่ไงแม่คนเก่งเป็นไงล่ะสุดท้ายเราก็หลงป่าจนได้”
“นี่อย่ามาแขวะกันได้ไหมรีบหาทางแล้วซิ”
“ก็ไม่เห็นจะยาก”  หนุ่มเทพบุตรกรีกหยิบเครื่องมือสื่อสารอันหรูหราหาจีพีเอสเพื่อออกจากที่ตรงนี้
“มีมือถือทำไมไม่บอกฉันฮะนายโตมร”
“ก็เธอไม่ถามนี่ยัยป้า”  ชายหนุ่มพุดกวนประสาทหญิงสาว