ดัดนิสัยยัยจอมดื้อ

ตอน7
แก้วเลยหยิบมาสองชุดให้โทโมะเลือกว่าอันไหนสวยกว่า โทโมะชี้มั่วๆไปทางชุดขวามือของเค้าคือชุดสูตรผู้หญิงสีขาวกระโปรงเท่าหัวเข่า
“นี่ชั้นว่ามันแก่ไปนะ”โทโมะทำหน้าเอือมระอากับความเอาแต่ใจของแก้ว แก้วหยิบชุดมาเพิ่มอีก3ชุดกำลังจะเดินไปที่แคชเชียร์แต่โทโมะดึงแขนไว้
“ชั้นให้เธอซื้อแค่ชุดเดียว”แก้วหันมองโทโมะอย่างสงสัย
“หะ...อะไรกัน นี่มันเงินชั้นนะ”โทโมะกำลังดัดนิสัยของแก้วให้รู้จักประหยัดบ้าง
“บอกว่าชุดเดียวก้ชุดเดียวสิอย่าพูดมาก”แก้วเดินเอาชุดอีก4ตัวไปแขวนตามเดิมและเอาชุดสีน้ำตาลเสื้อแขนสั้นกระโปรงสั้นสีน้ำตาลทั้งชุดไปจ่ายเงินและเดินออกมา
“โทโมะๆๆ ชั้นอยากกินเบเกอรี่”แก้วเดินไปที่ร้านเบเกอรี่ที่ส่งกลื่นหอมกรุ่นให้เธอได้กลิ่นอยู่ตลอดทางจนอดใจไม่ไหวที่จะต้องซื้อ โทโมะเดินเอามือล้วงกระเป๋าก็ถูกลากมาหน้าร้านเบเกอรี่ที่ส่งกลิ่นยั่วยวนจมูก แก้วเข้าในร้านซักพักก็ออกมาพร้อมกับขนม1ถุง
“กลับยัง?”โทโมะถามแก้ว
“ก็ดีกำลังง่วง”โทโมะเดินไปที่ชั้นใต้ดินและขับรถออกไปจนถึงบ้านแก้วเดินเอาของขึ้นไปเก็บและอาบน้ำ 20นาทีผ่านไปแก้วอาบเสร็จก็เปิดประตูออกมาเสื้อผ้าครบชุดพร้อมที่จะนอนให้สบายแต่มีผู้ชายร่างนึงดึงแขนเธอแล้วผลักไปบนเตียง
“โทโมะ....จะทำอะไร”โทโมะขึ้นคร่อมแก้วไว้และจูบลงบนปากอย่างดุเดือดลิ้นดิ้นพล่านหาลิ้นน้อยๆในปากแก้วไปมาแก้วไม่ตอบสนองมัวแต่ผลักโทโมะออก
“อื้อ.....”แก้วครางประท้วงอยู่ในลำคอ โทโมะถอนจูบและมองหน้าแก้วอย่างซะใจ
“คราวหลังพูดอะไรต้องเชื่อฟังเข้าใจไหม”โทโมะพูดเบาๆข้างหูแก้ว แก้วหลับตาและบ่นพึมพัมในใจ อะไรว่ะแค่ขัดใจทำไมต้องจูบด้วย โทโมะจัดการก้มลงอีกครั้งเอาปากไปใกล้หูของแก้ว
“นอนซะ”โทโมะพูดเบาๆข้างหูแก้วจบประโยค ก็เอาปากงับติ่งหูแก้วเบาๆทำให้แก้วขนลุกฟู่ซู่ซ่าไปทั้งตัวแก้วไม่กล้ามองหน้าโทโมะ โทโมะลุกออกจากแก้วไปนอนเอามือรองหัวตัวเองและมองเพดาน แก้วนอนหันหลังหนีและเอาผ่าห่มมาห่มทั้งตัวนอนนิ่งหลับไป
เช้าตรู่
“แก้ว”โทโมะเรียกแก้วเบาๆเพียงครั้งเดียวแก้วก็สะดุ้งลืมตาตื่นมองนาฬิกาพอเห็นว่า05.30ก็ลุกจากเตียงขยี้หัวเบาๆและเดินเข้าห้องน้ำไปเหมือนทุกวันโทโมะก็ลงไปทำอาหารเหมือนเดิมและไปส่งแก้วแทนเควินที่ยังตะลอนอยู่บางแสน พวกชะนีอีเห็นก็ยังอยู่กันเหมือนเดิม แก้วเริ่มจะชิน เป็นแบบนี้ทุกๆวันทุกๆวัน
วันเสาร์
“แก้ว”เสียงเรียกเสียงเดิมยังคงปลุกทั้งๆที่เป็นวันหยุด
“นี่ วันนี้วันเสาร์ชั้นจะนอนอย่ามาเรียก”แก้วเอามือปัดอากาศเหมือนกับไล่โทโมะ
“ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้”เสียงโทโมะที่นิ่มนวลก็เริ่มแข็งกร้าว
“จะให้ชั้นลุกไปไหน”โทโมะดึงแขนแก้วขึ้นแต่แก้วยังยื้อตัวจะนอนให้ได้
“ไม่ลุกเจอดีแน่”แก้วเบิกตาโตและรีบลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำอย่างงุนงงทั้งๆที่วันนี้เป็นวันเสาร์แท้ๆ จะปลุกทำไมว่ะ ขู่อยู่ได้ น่ารำคาญชะมัด แก้วนึกไปอาบน้ำไปพอเสร็จก็ลงไปรอทานข้าวข้างล่าง
“นี่ตกลงว่าจะปลุกชั้นทำไม”แก้วถามโทโมะที่กำลังกินโจ๊กร้อนๆอยู่
“ไปตัดชุด”แก้วทำหน้างงอย่างแรงและมองโทโมะอย่างสงสัย
“ชุดอะไร??”โทโมะเงยหน้าขึ้นมองตาแก้ว
“ชุดแต่งงานมั้ง”โทโมะตอบกวนประสาทแก้ว
“ชั้นจะแต่งงานกับใคร”แก้วยังเชื่อ[ซื่อจริงๆแม่คุณ>>dada]
“จะบ้าหรือไง พาไปตัดชุดไปงานแต่งงานของเพื่อนพี่เธอ”แก้วมองหน้าโทโมะอีกครั้ง
“ไปงานแต่งเพื่อนพี่ชั้น และมันเกี่ยวอะไรกับชั้นหละ”
“พี่เธอบอกให้ไปแทน เพื่อนพี่เธอที่ชื่อแคทอะไรนั่นหนะ”แก้วทำท่านึกและก็นึกออก
“อ๋อ...พี่แคทรับปริญญาก่อนพี่ชั้น1ปีแต่งงานแล้วหรอเนี้ยเจ้าบ่าวคงหล่อน่าดู เอ๊ะไม่ได้สิเดี๋ยวเค้าหาว่าเป็นมือที่3 งั้นต้อง......ดูเพื่อนเจ้าบ่าวว่าจะใช้ได้แค่ไหน”แก้วยิ้มและพึมพำอยู่คนเดียว
“หล่อมากเลยแหละ”โทโมะบอก แก้วก็ยิ่งยิ้มกว้างขึ้น
“นายเห็นแล้วหรอ หล่อมากไหม และเขาชื่ออะไร มีแฟนหรือยัง ”แก้วรู้สึกจะทำหน้าจริงจังทำตากลมโต
“เห็นแล้วหล่อมากอย่างกับเทพบุตร เขาชื่อโทโมะ”แก้วที่กำลังกินโจ๊กก็สำลักออกมาและมองหน้าโทโมะอย่างดูถูก
“หลงตัวเอง หน้าอย่างนายเนี้ยนะจะเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว ไม่มีทาง”แก้วพูดแล้วกินโจ๊กต่อ
“ทำไมหละก็ในเมื่อพี่สาวเธอให้ชั้นไปเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว และให้เธอเป็นเพื่อนเจ้าสาว และต้องบอกทุกคนในงานว่าเราเป็นแฟนกัน”แก้วที่กำลังกินก็สำลักออกมาอีกรอบ
“หะ....นี่นายพูดจริงหรือพูดเล่น”แก้วทำหน้าอย่างกับจะบ้า
“โกหกแล้วได้โล่ทองคำหรือไง”โทโมะกวนประสาทแก้วแล้วกินข้าวต่อ
“ชั้นจะโทรไปถามพี่เกล”แก้วพูดจบก็หยิบโทรสัพท์ขึ้นมากดไปหาเกลและถามทั้งหมดคำถามของเกลคือ ใช่ ทั้งหมด งานจะจัดวันจันทร์ตอน20.00น.
“นี่พี่จะบ้าหรือไง และถ้าป้าๆรู้แล้วเอาไปบอกพ่อ ชั้นก็ซวยหนะสิ”แก้วโต้เถียงกับเกลอยู่นาน
“ก็งานนี้พวกยัยแบมมันกลับไปก่อนเพื่อจะไปงานแต่งยัยแคทชั้นหลอกพวกมันไว้ว่าแกเป็นแฟนกับนายโทโมะ ช่วยชั้นหน่อยเถอะ”เกลทำเสียงอ้อนวอน
“และถ้าพ่อรู้ชั้นไม่ตายคาเท้าพ่อหรือไง”แก้วพูดท้วง
“ถ้าแกไม่ทำให้ชั้น ชั้นจะบอกพ่อเรื่องที่แกหนีเรียนไปช็อปปิ้ง”เกลพูดจบก็วางสายไปทันที
“อร้ายยยยย ไอพี่บ้า ทำอะไรเคยปรึกษาชั้นบ้างไหม”แก้วตะโกนด่าโทรสัพท์ที่ไม่ได้ติดต่อกับใคร โทโมะหัวเราะในคอและหยิบถ้วยข้าวไปเก็บและขับรถออกไปร้านตัดชุดแก้วลงจากรถหน้าตาไม่สบอารมณ์กับใคร เปิดประตูร้านเข้าไปสั่งๆๆแบบและนัดมาเอาวันพรุ่งนี้เดินออกจากร้านมาโทโมะก็ขับรถออกไป ระหว่างทางแก้วฟุบหลับไป แต่คิ้วยังคงขมวดอยู่เหมือนกับยังเครียด
“เหอะ เป็นแฟนกับชั้นมันน่าเครียดขนาดนั้นเลยหรอ”โทโมะพูดคนเดียวและหัวเราะเบาๆ แก้วดิ้นไปมาจนถึงที่ที่นึงที่โทโมะกะว่าจะรอแก้วตื่นและจะพาไปเดินเล่น
“เห้อ....”แก้วลืมตาขึ้นและสูดหายใจแรงๆมองรอบๆตัวไม่เจอโทโมะ ฟ้าเป็นสีส้ม แก้วมองนาฬิกาก็ 18.12น. รถจอดอยู่ในซอยๆนึงที่ดูจะเก่าแก่ไม่เบา รถผ่านเข้าออกไม่มากนักแก้วนั่งอยู่นานก็มองหาโทโมะแต่ไม่เจอแก้วเอื้อมไปบิดกุญแจให้รถดับและหยิบกุญแจเปิดประตูรถลงไปเดินตามหาโทโมะตามร้านขายของเก่าๆหลายร้าน มีคนเก่าคนแก่อยู่เยอะของเก่าแก่ร้านค้าเก่าๆ แก้วมองหาโทโมะแต่ก็ไม่เจอ
“แก้ว!”เสียงโทโมะตะโกนเรียกแก้วจากอีกฝากหนึ่งของถนน.........
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ชอบไม่ชอบติกันมาได้นะ ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากนะจ๊ะ
เดี๋ยวมาอัพอีกที5-6โมงเย็นประมาณนั้นนะคะ 
ถ้าอัพก่อนหรืออัพช้ากว่าก็ขอโทษจริงๆนะคะ ><