ดัดนิสัยยัยจอมดื้อ

ตอน8

แก้วเดินข้ามมาโดยไม่ต้องมองรถเพราะนานๆรถจะวิ่งมา1คันแต่ที่วิ่งเข้ามาก็ต้องจอดในซอยนี้ทั้งนั้นเพราะสุดซอยเป็นทางตัน แก้วเดินข้ามาหาโทโมะที่กำลังนั่งกินกาแฟอยู่ในร้านเก่าๆร้านนึง

“ที่นี่ที่ไหนกัน”แก้วถามโทโมะขึ้นและนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆโทโมะ

“ย่านเมืองเก่าหนะ ชั้นชอบดูอะไรเก่าๆมันเพลินดี”โทโมะพูดแล้วซดกาแฟ

“กินอะไรไหมสั่งเลยเดี๋ยวเลี้ยง”แก้วมองหน้าโทโมะ วันนี้ผีอะไรเข้าสิงทำไมถึงทำตัวดี และแก้วก็สั่งคนแก่ๆคนหนึ่งที่กำลังชงกาแฟอยู่

“เอาชานมเย็นค่ะ”และสักพักพอกินเสร็จแก้วก็เดินออกจากร้านมากับโทโมะ โทโมะพาแก้วเดินไปตามร้านต่างๆ แก้วเริ่มจะชอบของเก่าๆซะแล้ว จนโทโมะพาไปที่นึงซึ่งเป็นหลังร้านพวกนั้นที่นั่นไม่มีใครอยู่ไม่มีบ้านสักหลังเป็นทุ่งโล่งๆที่หญ้าสูงเสมอหัวแต่มีหญ้าอยู่ประปราย โทโมะพาแก้วไปตรงกลางทุ่งหญ้าที่กว้างขวาง และถอดรองเท้าตัวเองออก นั่งลงช้าๆ

“นี่นายทำอะไรของนาย”แก้วถามทั้งๆที่ยืนอยู่

“นั่งลงสิแล้วจะบอก”แก้วนั่งลงตรงข้างกับโทโมะนั่งในท่าขัดสมาทมองหน้ากันโทโมะเลื่อนตัวเองเข้าไปเอาหัวเข่าตัวเองชนกับเข่าแก้ว

“เฮ้ยทำอะไรเนี้ย”แก้วขยับถอยหลังไป1คืบ

“ขยับเข้ามา”โทโมะทำหน้าเข้มสั่งแก้ว แก้วกลัวๆเลยขยับเข้าหา

“แบมือสองข้างและยื่นมาหาชั้นสิ”โทโมะสั่งแก้วที่นั่งงงๆอยู่แต่แก้วก็ยอมทำ

“หลับตา”โทโมะพูดและเอาฝ่ามือตัวเองวางทับกับฝ่ามือแก้ว

“ทำไมต้องหลับตาด้วย และจับมือชั้นทำไม แต๊ะอั๊งชั้นหรอ ปล่อยนะ”แก้วดึงมือตัวเองออก โทโมะมองแก้วอย่างเครียดๆ

“จะทำหรือไม่ทำ”แก้วตกใจกับเสียงอันหนักหน่วงเลยค่อยๆยื่นมือมาใหม่และหลับตาลงโทโมะวางฝ่ามือตัวเองทับไปเหมือนเดิมและหลับตาลงเหมือนกัน พวกเค้าไม่ได้ยินเสียงอะไรนอกจากนกร้องและเสียงหญ้าปลิวสไว ท้องฟ้าค่อยๆมืดลง

“สูดหายใจลึกๆและจะสบาย”โทโมะบอกแก้วทั้งๆที่หลับตาอยู่เหมือนกันแก้วสูดหายใจแรงจนโทโมะได้ยิน โทโมะก็เลยสูดบ้าง

“เฮ่อ....”เสียงทั้งคู่ถอนหายใจพร้อมกัน ลมพัดใส่หน้าของทั้งคู่อย่างช้าๆ โทโมะลืมตาขึ้นแก้วยังคงหลับตาสูดหายใจย้ำๆ

“สบายไหม”โทโมะถามแก้วที่หลับตาอยู่

“สบาย”แก้วตอบอย่างเชื่องช้าและสูดหายใจเข้าออก โทโมะมองหน้าใสๆของแก้วที่ถูกลมพัดเบาๆทำให้ผมปลิวช้าๆ ยัยนี่เวลาไม่ดื้อก็น่ารักนะ โทโมะนึกขึ้นในใจและยิ้มออกมา มือยังคงวางทับมือแก้วอยู่ โทโมะค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้แก้วรู้สึกเหมือนมีอะไรใกล้ๆหน้าก็ลืมตาขึ้นแต่ทันใดนั้นก็

“จะทะ....อุ๊บ”โทโมะประกบปากลงเบาๆที่ปากของแก้วซึ่งคราวนี้โทโมะไม่ใช้ลิ้นที่ร้อนแรงเข้าไปทักทายลิ้นเล็ก โทโมะจูบเป็นเชิงอ่อนโยน และถอนออกช้าๆ แก้วมองหน้าโทโมะอย่างมึนงงก่อนจะตั้งสติได้และเอามือเช็ดปากตัวเองขยี้ๆ

“ทำอะไรของนายไอบ้า โรคจิตหรือไงถ้ามีคนมาเห็นจะทำอย่างไง ไอทุเรศ”แก้วว่าหลังจากเช็ดบางเสร็จ โทโมะหัวเราะเบาๆและเอามือกอดเอวแก้วซึ่งหัวเข่ายังชนกันอยู่ และก็โน้มปากเข้าไปใกล้ๆ

“อ๊ากกกกกกกก ปล่อยนะว๊อยยย แม่จ๋าพ่อจ๋าพี่จ๋า ช่วยดะ...อุ๊บ”โทโมะประกบจูบที่ร้อนแรงต่างกลับเมื่อกี้และเอาลิ้นเปิดปากแก้วที่พยายามเม้มอยู่ให้อ้าขึ้นลิ้นหนายังเข้าไปทักทายลื้นเล็กที่ยังแข็งทื่อเหมือนเดิมจูบนี้นานเกินบรรยาย แก้วใช้มือทุบตีหน้าอกของโทโมะจนเมื้อยโทโมะผละปากออกนิดๆเพื่อให้หายใจแต่ลิ้นยังคาอยู่ในโพรงปากแก้วและเมื่อหายใจเต็มปอดก็จูบใหม่ทำแบบนี้นานจนแก้วเริ่มเมื้อยมือแก้วรู้สึกล้าแขนพยายามดันตัวเองออกแต่ก็ไม่มีผลแก้วหายใจวูบๆ และก็ ฟุบลงไป แก้วตัดสินใจแกล้งสลบโทโมะเห็นแก้วสลบก็ยิ่งได้ใจจูบอย่างเมามันส์ เฮ้ยทำไมไม่เลิกจูบว่ะไม่ห่วงคนสลบบ้างเลยหรือไง แก้วนึกในใจอย่างเคียดแค้นสักพักโทโมะก็ถอนจูบออกอย่างเบาๆแก้วเลยลืมตาและเอามือเล็กดันโทโมะที่กำลังเผลออยู่ออกและรีบวิ่งหนี โทโมะเลยวิ่งไล่อย่างสนุกแก้ววิ่งไปถึงทางออกจากทุ่งหญ้า

“โอ๊ยยย”เสียงโทโมะร้องอย่างเจ็บปวดอยู่ด้านในทุ่งหญ้าไม่ไกลนักแต่แก้วออกมาได้แล้ว สังหอนใจเลยวิ่งเข้าไปดูเห็นโทโมะทรุดตัวอยู่กับพื้น ที่เท้ามีกระเบื้องปักคาอยู่แต่ไม่ทะลุเท้า ชิ้นไม่ใหญ่มาก เลือดไหลออกมาเยอะแก้วทำตาตื่นและวิ่งเข้าไปพยุงแขนโทโมะหวังจะให้ลุกแต่ลุกขึ้นก็เดินไม่ได้อยู่ดีแก้วเลยเอาโทโมะนั่งลงเหมือนเดิมและทำหน้าเครียด[ใครที่ชอบทิ้งขวดแก้วตามที่ต่างๆสงสารคนที่โดนทิ่มบ้างนะ>>dada]

แก้วเอาผมทัดหูและทำหน้างงๆไม่รู้จะทำยังไง

“เจ็บไหม”แก้วถามคำถามตื้นๆเพื่อจะหลอกโทโมะคุยแล้วจะดึงกระเบื้องออก

“เจ็บสิ”โทโมะคิ้วขมวดด้วยความเจ็บ

“ทำไมนายไม่ใส่รองเท้า”แก้วจำได้ว่าโทโมะลืมรองเท้าไว้กลางทุ่งหญ้า

“ชั้นวิ่งตามเธอเลยลืม”แก้วได้จังหวะก็ดึงกระเบื้องออก

“โอ๊ยยยยยยยยยยย!!!”โทโมะร้องอย่างทรมานเอียงตัวลงไปแทบจะนอนกับพื้นดินแต่เอาศอกยันไว้ แก้วหยิบเศษกระเบื้องและวิ่งอออกไปข้างนอกไปโยนทิ้งขยะและเข้ามาเห็นเลือดโทโมะที่ไหลออกมาเยอะกว่าเดิมซึ่งแก้วไม่กลัวเลือดและวิ่งเข้าไปดูบาดแผลเห็นว่าแผลใหญ่มาก แก้วค่อยๆพยุงแขนโทโมะ

“ลุกไหวไหม”โทโมะไม่ตอบเพราะความเจ็บได้แต่พยักหน้างึกๆทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่ไหวแก้วพยุงตัวโทโมะขึ้นอย่างทุลักทุเลโทโมะทำอะไรกับขาของตัวเองข้างนั้นไม่ได้เลยแม้แต่จะยกขาให้พ้นพื้นดินยังทำไม่ได้เพราะความเจ็บแก้วเลยเอามือโทโมะพาดบ่าตัวเองและเอามือจับเอวโทโมะดันเข้าหาตัวเหมือนโทโมะเอียงอยู่ขาข้างที่เจ็บก็จะลอยขึ้นเพราะเอียงตัวและก็ค่อยๆกระตืบๆไป[เหมือนหนอนเลย อิอิ>>dada] โทโมะร้องโอดโอยตลอดทางเพราะการที่กระโดดทีละนิดมันกระเทือนแผล แก้วพาโทโมะมาจนถึงรถและเปิดประตูให้โทโมะขึ้นนั่งเบาะข้างๆคนขับเอาหน้าหันออกทางประตูเท้ายื่นออกมานอกรถแก้วนั่งลงจับเท้าโทโมะเบาๆแต่โทโมะกับชักสีหน้าเจ็บปวด

“เลือดจะหมดตัวไหมเนี้ย”แก้วพูดขึ้นเบาๆและก็วิ่งไปหาร้านขายยาโดยปล่อยโทโมะนั่งอยู่อย่างงั้น แก้วเดินไปตามร้านขายของแต่ก็ไม่มีสักร้านแก้วเดินกลับมาอีกทีมองหน้าโทโมะ

“ทนหน่อยนะเดี๋ยวชั้นไปซื้อที่ทำแผลก่อน”โทโมะพยักหน้ารับอย่างเจ็บปวดแก้วทำหน้าเศร้าๆและรีบวิ่งออกไปตมถนนใหญ่ร้านขายยาดันปิดหมดแล้วก็นี่มัน20.50น.แล้วนิปกติเวลานี้แก้วก็นอนอ้าปากหวอไปแล้ว แก้วขยี้หัวตัวเองแรงๆเหมือนน้ำตาจะไหลออกมาแก้วเดินหาไปจนทั่วไม่เจอแก้วเลยรีบวิ่งไปที่รถกลัวว่าโทโมะเลือดจะหมดตัว ทางด้านโทโมะก็นั่งมองเท้าที่เจ็บปวดของตัวเองเลือดไหลตกใส่พื้นเรื่อยๆจนพื้นล่างเท้ามีเลือดกองนึงไม่ใหญ่มาก โทโมะหันมองหาแก้วแต่ก็ยังไม่เจอเริ่มรู้สึกเป็นห่วง แต่เค้าก็ไม่มีแรงที่จะลุก เค้าออนเพลียเพราะเสียเลือด โทโมะนึกในใจอยู่ว่า ชั้นไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง นึกเสียว่าชั้นกำลังบริจาคเลือดให้กาชาดอยู่ และก็ทำหน้าตาเจ็บปวด.........

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

คราวนี้มาหวานกันเลือดสาดดีกว่า เลือดสาดกระเด็นเลย อิอิ

ยังไงก็ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ จะรีบอัพนะคะอีกรอบก็คง

ประมาณ2ทุ่มนะคะ ถ้าสายหรือก่อนอย่าว่ากันนะ รักคนอ่านที่สุด ><><