สุดที่รัก รักที่สุด

“เธอกล้าว่าชั้นหรอ”โทโมะดึงแก้วแล้วกดจูบลงอย่างแรง มือรัดเอวไว้แน่นจนชิดกับตัวเค้าเอง แก้วพยายามหันหน้าหนีแต่อีกมือของโทโมะล็อคหน้าเค้าไว้จนดิ้นไปไหนไม่ได้ แค้มป์พยายามเข้าไปแยกแต่โดนโทโมะเตะออกมา บราวน์เข้าไปผลักโทโมะก็ยังโดนกระแทกออกมา มีโซเข้าไปดึงแก้วก็โดนโทโมะเบียดออกมา
“หยุดดิไอโมะ”บราวน์เริ่มขึ้นเมื่อโทโมะเอามือกระชากชุดนักศึกษาของแก้วจนกระดุมหลุดกระเด็นหายไปไหนต่อไหนหมด
“ฮึกๆๆ”แก้วหลั่งน้ำตาออกมาจนโทโมะชะงักจูบแล้วคลายตัวออก
“แก้ว มาหาพี่มา”มีโซเรียกแก้ว แก้วร้องไห้วิ่งเข้าไปกอดมีโซแล้วร้องไห้หนักขึ้น
“ไอ้โมะ มึงทำแบบนี้ทำไมว่ะ มึงไม่ให้เกียรติผู้หญิงเลย แค่นี้มึงยังไม่พออีกใช่ไหม มึงทำแก้วเจ็บแล้วยังหน้าด้านอยู่อีกใช่ไหม ไอเจี้ยเอ้ย”ผลั่ว!! บราวน์ซัดหมัดเข้าเต็มใบหน้าของโทโมะที่งัวเงียอยู่ โทโมะหน้าหงายสลบลงไปในที่สุด แก้วเอาเสื้อตัวเองหุบไว้แล้วเข้าไปประคองโทโมะ
“พี่บราวน์ พี่ทำแรงไปหรือปล่าว”แก้วที่คราบน้ำตายังติดอยู่บนใบหน้ายังมานะเป็นห่วงคนที่เพิ่งทำเธอเสียน้ำตาไปเมื่อกี้
“นี่พี่ทำเพราะมันทำแก้วนะ แค่นี้มันยังไม่พอด้วยซ้ำ แก้วยังจะห่วงมันอีกหรอ”บราวน์ทำหน้างง
“แต่แก้วว่ามันแรงไปนะ คนเมา อย่าไปถือสาเลย ชั้นว่าพาโทโมะไปโรงบาลก่อนดีไหม”แก้วพูดแล้วอุ้มโทโมะ
“ไม่ต้องหนะแก้ว”มีโซพูดขึ้น
“ไม่ได้ อื้อ”แก้วพยายามงัดตัวโทโมะแต่กลับไม่มีแรง
“มาช่วยกันหน่อยสิ แค้มป์ช่วยพี่หน่อย”แก้วพูดขึ้น
“เอ่อ...ครับๆพี่”แค้มป์เดินไปช่วยแก้วหิ้วปีกโทโมะไปขึ้นรถของโทโมะ
ณ โรงพยาบาล(ห้องพักผู้ป่วยพิเศษ)
“เดี๋ยวผมไปซื้อให้เองนะครับ”แค้มป์อาสาลงไปซื้อของกินเตรียมไว้ให้โทโมะ แก้วพยักหน้ารับแล้วนั่งข้างๆเตียง
“ง่วงชะมัด”แก้วนึกก่อนจะฟุบตัวลงหลับกับเตียงโทโมะที่เหลือไว้ริมๆ
“อื้อ”ไม่นานโทโมะก็ลืมตาขึ้นแล้วรู้สึกเวียนหัว ทำไมมึนๆ โทโมะนึกแล้วมองรอบๆ
“นี่มันที่ไหนเนี้ย โอ๊ย”โทโมะรู้สึกเจ็บที่มือที่เจาะสายน้ำเกลือเอาไว้
“โรงพยา....แก้ว”โทโมะกำลังจะพูดแต่เมื่อหันไปเจอแก้วก็พูดชื่อออกมา
“แก้ว....”โทโมะพูดก่อนจะพยายามนึกว่าตัวเองทำอะไรไปและก็นึกออก ชั้นจำได้ แต่...ชั้นบังคับตัวเองตอนนั้นไม่ได้จริงๆ ชั้นผิดมากใช่ไหม เธอยังมาเฝ้าชั้นอีกหรอแก้ว...โทโมะนึกในใจก่อนจะใช้มือลูบหัวแก้วเบาๆ แก้วค่อยๆขยับตัว โทโมะรู้สึกก็รีบฟอร์มหลับตาอยู่ในท่าเดิม
“ใครลูบหัวชั้นหละ”แก้วที่เงยหน้ามองโทโมะแต่เห็นว่าหลับอยู่ก็มองไปรอบๆอย่างงัวเงีย
“สงสัยจะฝัน หาววว เมื่อไหร่นายจะฟื้นสักที ชั้นรอนานแล้วนะ”แก้วพูดก่อนจะนอนต่อ โทโมะลืมตาอีกครั้งแล้วโค้งหน้าไปหอมแก้มแก้วเบาๆ แก้วลืมตามาเจอหน้าโทโมะก็ตาโตตกใจลุกขึ้นยืนทันที
“ตื่นแล้วหรอ”แก้วแกล้งเมินแล้วถาม
“อืม”โทโมะพูดเบาๆก่อนจะนั่ง
“เอ่อ...แค้มป์ไปซื้อของกินให้อยู่ รอแปปแล้วกัน”แก้วพูดแล้วทำเฉไฉ
“ทำไมต้องเป็นไอนั่น ชั้นไม่กินของที่มันซื้อหรอกนะ”โทโมะพูดแล้วทำโมโห
“ไม่กินก็ตามใจ ชั้นกินเองได้”แก้วพูดแล้วนั่งลงที่โซฟาห่างจากเตียงไม่มาก
“แก้ว...มานี่ที”โทโมะพูดเสียงอ่อย
“มีอะไรก็พูดมา”แก้วเดินไปข้างเตียงแล้วกอดอก
“เธออย่าไปคบกับไอ้เด็กนั่นได้ไหม ขอร้องหละ”โทโมะพูดขึ้นแล้วทำท่าทางอ้อนวอน
“ทำไมหละ มันเป็นสิทธิ์ของชั้น”แก้วพูดขึ้นแล้วยืนกร้าน
“มันไม่ใช่คนดีหรอก”โทโมะพูดแล้วเอื้อมมือไปจับแขนแก้ว
“ชั้นจะเอา แล้วทำไม ในเมื่อชั้นก็ไม่ได้มีหมอนั่นคนเดียวซะหน่อย”แก้วพูดแล้วยิ้มมุมปาก
“หมายความว่าไง เธออย่านะ อย่าหลายใจเชียวนะ”โทโมะพูดแล้วดึงแขนแก้ว
“เราเป็นอะไรกันย๊ะ....”แก้วเล่นเสียง
“เธอคือที่รักของชั้น ชั้นรักเธอเสมอนะแก้ว ไม่รู้ทำไม”โทโมะตัดสินใจพูดความจริงในใจของเค้าออกไป
“ฮึ...ถ้าชั้นเชื่อคงเป็นควาย อีกครั้ง”แก้วพูดแล้วทำหน้าแข็ง
“คราวนี้ชั้นพูดจริงนะแก้ว วันนั้นที่ชั้นพูดไปเพราะชั้นขาดสติ เมายังไม่ส่าง ชั้นรับรู้มันทุกอย่างแต่ชั้นควบคุมตัวเองไม่ได้เหมือนวันนี้ไงหละ เธอก็รู้นิสัยชั้นดีอยู่นะว่าชั้นได้ใครแล้วครั้งเดียวทิ้งแต่เธอชั้นอยากได้อีกเรื่อยๆไม่อยากทิ้งไปไหน”โทโมะพูดจบแก้วก็หันมาจิกตาใส่แล้วหยิกที่ต้นแขนไป1ครั้งแรงๆ
“โอ๊ยๆๆๆ พูดจริงๆนะแก้ว ชั้นชอบเธอ”โทโมะพูดจบแก้วก็คลายหยิกออก โทโทะค่อยๆจับมือแก้วนั้นมาวางทาบกับหน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง
“เวลาใกล้เธอแล้วใจชั้นเต้นแรงยังไงไม่รู้”โทโมะพูด แก้วรู้สึกตุบๆตับๆอย่างเร็วตรงบริเวณหน้าอกของโทโมะ
“พอที”แก้วชักมือออกจากอกโทโมะแล้วกอดอก
“ชั้นพูดจริงนะแก้ว ให้โอกาสชั้นพิสูทธิ์หัวใจตัวเองสักครั้งเถอะนะ ชั้นสัญญาว่าชั้นจะทำตัวดีกับเธอให้มากที่สุด”โทโมะพูดขึ้น
“....”แก้วมองหน้าโทโมะแล้วเงียบ
“เถอะนะ”โทโมะอ้อนวอนอย่างสุดใจ
“นายสัญญาได้ไหมว่านายต้องทำตัวดีๆแบบบราวน์”แก้วพูดขึ้น
“ชั้นทำได้ดีกว่าไอ้บราวน์อีก”โทโมะพูดขึ้นแล้วยิ้มบางๆ
“งั้นก็ok”แก้วพูดขึ้นแล้วทำท่าจะเดินไปนั่งแต่โทโมะรั้งมือไว้
“ขอบคุณมากๆนะสำหรับโอกาส”โทโมะพูดขึ้น แก้วหันไปยิ้มบางๆให้
“แต่ชั้นจะฆ่าไอ้หน้าละอ่อนนั่นที่มันทำอะไรแบบนั้นกับเธอ”โทโมะนึกคึกอย่างแรง
“อย่านะ”แก้วพูดขึ้นอย่างไว
“นี่เธอยังห่วงมันงั้นหรอ เธอไปบอกเลิกมันก่อนเลยนะ”โทโมะชี้นิ้วไปที่ประตู
“นี่...ฟังชั้นบ้างสิ”แก้วพูดขึ้น และโทโมะก็สงบฟังแก้ว แก้วเล่าให้ฟังเรื่องที่ไม่ได้เป็นอะไรกับแค้มป์ ไม่เคยมีอะไรกันและไม่ได้คบกันเกินเพื่อน
“ทำไมต้องโกหกด้วยหละ”โทโมะทำแก้มตุ๊บป่อง
“ก็มันหมันไส้ เข้าใจไหม”แก้วหยิกแก้มโทโมะอย่างแรงจนโทโมะต้องจับมือแก้วไว้
“คราวหลังอย่าแกล้งแบบนี้อีกนะ”โทโมะพูดก่อนจะดึงคอแก้วลงมาจูบอย่างเบาๆ แกร่ก พอดีกับจังหวะที่ประตูห้องเปิด แค้มป์เปิดเข้ามาเห็นก็เงียบสนิทและกำลังจะหันหลังกลับ
“เดี๋ยว รีบไปไหน ไหนของชั้นหละ”โทโมะถอนจูบแก้วแล้วเอ่ยปากขึ้น แก้วหันควับไปมองแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง
“เอ่อ...อยู่นี่ครับ”แค้มป์เดินเข้ามาเอาของหลายอย่างเยอะแยะมาวางไว้ที่หัวเตียง
“เท่าไหร่หรอแค้มป์”แก้วถามขึ้น
“ไม่เป็นไรครับพี่แก้ว ผมออกให้”แค้มป์พูด
“เกรงใจจัง”แก้วพูดแล้วเกาหัว
“ผมไปก่อนดีกว่านะครับ”แค้มป์ตัดบท
“แค้มป์...ขอบคุณนะที่ชอบพี่ แต่พี่คงชอบแค้มป์ไม่ได้”แก้วพูดแล้วยิ้ม
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ”แค้มป์พูดแล้วยิ้มอย่างฝืนๆก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“แล้วเมื่อไหร่เค้าจะออกจากโรงบาลได้หละ”โทโมะพูด
“เดี๋ยวชั้นไปถามหมอให้ก็แล้วกันนะ”แก้วเดินออกจากห้องไปที่ประชาสัมพันธ์ระหว่างชั้นแล้วถาม ฟางป๊อปปี้เดินถือกระเช้าขึ้นมาที่ชั้นสามแล้วยิ้มให้แก้ว
“แก้ว โทโมะอยู่ห้องไหนหละ”ฟางถามขึ้น มือกุมกับป๊อปปี้อยู่ข้างหนึ่งอีกข้างก็เสยผม ส่วนป๊อปปี้จับมือฟางข้างหนึ่งอีกข้างก็ถือกระเช้ารังนก
“322อ่ะจ่ะ”แก้วพูดแล้วยิ้ม
“ป่ะ งั้นเข้าไปด้วยกันเลยสิ”ฟางพูดแล้วไปกับแก้ว
“ไง พ่อตัวดี ฟื้นแล้วหรอ”ฟางถามแล้วเอากระเช้าที่ป๊อปปี้ไปวางบนหัวเตียงโทโมะ โทโมะยิ้มตอบ
“เอ่อ....”แก้วเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็เงียบ
“ว่าไงแก้ว”ป๊อปปี้ถามขึ้น
“ป่ะ...ปล่าวหรอก”แก้วยิ้ม
“ว่าแต่ ชั้นจะออกจากโรงพยาบาลได้วันไหนหละ”โทโมะถามขึ้น
“อ๋อ...พรุ่งนี้ก็ออกได้แล้วหละ”แก้วยิ้มให้แล้วเดินไปนั่งที่โซฟา
“นี่ รังนกแท้100% ป๊อปบอกว่าพี่ชอบกินเลยซื้อมาฝาก ไม่ใช่เงินฟางคนเดียวหรอกนะ หุ้นกันคนละครึ่ง”ฟางยิ้มแล้วนั่งเก้าอี้หัวเตียง
“ไอ้บราวน์ยังไม่มาเยี่ยมมึงอีกหรอว่ะ ต่อยแล้วแม่งชิ่งหายไปเลย”ป๊อปปี้บอก
“เฮ้ย กูไม่โกรธมันหรอกว่ะ มันทำไปก็ถูก กูผิดเอง”โทโมะพูดแล้วยิ้ม
“เฮ้ มายด์เฟรน”ฟาร์วและอั้มเปิดประตูเข้ามาในมือถือกระเช้าเช่นกันแต่เป็นซุปไก่สกัดแทน
“ไงว่ะพวก”โทโมะพูด อั้มเอากระเช้าไปวางที่โต๊ะทานข้าว
“ชั้นจะกินหมดไหมว่ะเนี้ย ทำอย่างกับอยู่เป็นเดือน”โทโมะพูดแล้วหัวเราะนิดๆ
“กินให้หมดด้วยนะ”อั้มพูดแล้วยิ้ม
“หวัดดี”มีโซเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับบราวน์ในมือถือช่อดอกไม้สีสวย
“ไงมึง ต่อยกูแล้วเยี่ยมคนสุดท้ายเนี้ยนะ”โทโมะพูดขึ้นแล้วหัวเราะ
“เออ กูน่าต่อยมึงอีกทีเนอะ จะได้ไม่ต้องตื่นแม่งเลย”บราวน์พูดแล้วหัวเราะตาม
“เค้าให้พักแค่คนเดียว มึงแห่กันมากี่คนว่ะเนี้ย กะเอาหลับเลยช๊ะ”ฟาร์วพูดแล้วหัวเราะกันใหญ่
“แล้วใครจะเฝ้า”มีโซพูดขึ้น
“....”
“พวกมึงรักกูมากเลยหวะ เงียบกริบ”โทโมะพูดแซวแล้วยิ้ม
“กูก็อยากเฝ้าแต่อาจมีคนบางคนเค้าจองตำแหน่งนี้ไว้แล้วอ่าดิ๊”ป๊อปปี้พูดแล้วมองไปที่แก้ว แก้วนั่งไขว่ห้างทำตาลอย
“แก้ว!!”โทโมะตะโกนเรียกแก้วที่กำลังเหม่อ แก้วหันมามองอย่างตกใจ
“หือ...ว่าไง”แก้วทำหน้างง
“วันนี้เฝ้าเค้านะ”โทโมะพูดแล้วยิ้ม
“อื้ม”แก้วพยักหน้าทำเสียงสูง
“งั้นชั้นไปก่อนนะ พอดีซีรีย์กำลังจะมา”มีโซพูดแล้วทำท่าจะดึงบราวน์
“เราเพิ่งมากันเองนะ”บราวน์หันไปหามีโซ
“งั้นก้นั่งแท็กซี่กลับเองละกัน”มีโซพูดขึ้น
“เฮ้ย ได้ไงอ่ะ”บราวน์พูดแล้ววิ่งตามมีโซไป
“งั้นฉันไปละ/ฉันด้วย”อั้มและฟางพูดก่อนจะพากันบอกลา
“แก้ว ง่วงไหม”โทโมะถามขึ้น
“ไม่อ่ะ”แก้วส่ายหัวไปมา
“ถ้าง่วงก็นอนนะ”โทโมะพูดแล้วยิ้ม
“อื้ม”แก้วพยักหน้าแล้วเอาหัวไปนอนบนขอบโซฟา ติ๊ด ๆๆ เสียงโทรศัพท์โทโมะดังขึ้น แก้วเดินเข้าไปหยิบแล้วยื่นให้โทโมะ
“ฮัลโหล”โทโมะพูด
“โทรผิดแล้วครับ”โทโมะพูดจบก็กดวางสายแล้วปิดเครื่องทันที
“อะไรหรอ”แก้วถามขึ้น
“ชั่งเหอะ คนโทรผิด”โทโมะพูดไกล่เกลี่ยเมื่อความจริงคนที่โทรมาคือแฟนเก่าโทโมะที่เค้ารักมากถึงมากที่สุดแต่ก็ถูกผู้หญิงคนนี้หักอกจนต้องกลายมาเป็นเพลบอยแบบนี้ แก้วยิ้มแล้วนั่งลงข้างๆ
1 เดือนผ่านไป
“แก้ว วันนี้ไปกินข้าวที่ไหนดี”โทโมะเดินลงมาจากอาคารก็ถามขึ้น
“แล้วแต่โมะสิ”แก้วพูดแล้วยิ้ม โทโมะจับมือแก้วแกว่งไปมาแล้วทำท่านึก
“ไปร้านอาหารญี่ปุ่นไหม ตั้งแต่คบกันไม่เคยได้กินอาหารหรูๆเลยนะ นะๆๆ”โทโมะทำท่าอ้อนวอน
“มันเปลืองเงินนะ”แก้วพูดแล้วมองโทโมะที่ทำหน้าอ้อน
“เถอะน่า นะจ๊ะที่รัก”โทโมะพูดแล้วยิ้มอ้อนเป็นเด็ก
“ก็ได้ ชวนเพื่อนไปด้วยสิ”แก้วพูดขึ้น ฟางเดินกอดอกทิ้งระยะปล่อยป๊อปปี้เดินคอห้อยอยู่ด้านหลัง
“อ้าวฟาง ทะเลาะอะไรกันอีก”แก้วถามขึ้น
“อย่าไปสนใจเลย จะไปแต่คาราโอเกะ รำคาญ เชอะ”ฟางสะบัดหน้าหนีป๊อปปี้ ป๊อปปี้เดินมาเกาะแขนฟาง
“อื้อ ไม่ไปแล้วก็ได้ เฮ้อ...”ป๊อปปี้ถอนหายใจแล้วบอกฟาง ฟางหันมายิ้มแล้วหยิกแก้มป๊อปปี้เบาๆ
“น่ารักที่สุด”ฟางพูดแล้วกอดอก
“ไปกินข้าวกิน โคตรหิวเลย”บราวน์เดินมาแล้วพูดโดยมีมีโซเดินถือขนมในมือ
“นั่นสิ หิวมาก”มีโซเสริม
“เธอยังหิวอีกหรอ”ฟาร์วที่ยืนอยู่ตรงนั้นถามขึ้น
“ก็หิวสิ”มีโซหันไปจิกตาใส่ฟาร์ว
“ไปได้ละ”อั้มพูดขึ้นก่อนจะออกเดินไปที่รถของตัวเองกับฟาร์ว
ณ ร้านอาหารญี่ปุ่นบุฟเฟห์
“เดี๋ยวไปเอาซูชิมาให้นะ”โทโมะพูดกับแก้วแล้วยิ้ม แก้วพยักหน้าหงึกๆ
“ขอโทดค่ะ/ครับ”โทโมะเดินชนกับผู้หญิงขาวคนหนึ่งจนผู้หญิงล้มลง
“เป็นอะไรไหมครับ”โทโมะประคองขึ้นแล้วก็ปล่อยมือทันที
“โทโมะ”สาวคนนั้นเรียกชื่อโทโมะแล้วลุกขึ้นยืน โทโมะหลบหน้าหันไปมองทางอื่นทำท่าจะเดินแต่มือสาวคนนั้นรั้งไว้
“โทโมะ ทำไมนัดโทรไปแล้วไม่รับหละ”สาวคนนั้นพูดขึ้น โทโมะดึงมือนัดไปที่ลับๆข้างร้านอาหาร
“คุณกลับมาอีกทำไม”โทโมะพูดแต่ไม่สบตา
“ชั้นคิดถึงคุณ คิดถึงมาก มากที่สุด”นัดพูดแล้วทำท่าจะกอดโทโมะ
“คุณหละ คิดถึงชั้นบ้างไหม ชั้นขอโทดจริงๆนะ เรื่องวันนั้น ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งคุณ แต่พ่อชั้นบอกว่าคุณเจ้าชู้และไปมีคนอื่น ชั้นมารู้ความจริงว่าพ่อโกหกชั้นก็เมื่อ3เดือนที่แล้ว ชั้นพยายามติดต่อคุณตลอดแต่คุณก็เปลี่ยนเบอร์ ชั้นไปถามเบอร์คุณจากป้าของคุณชั้นถึงจะรู้ แต่พอโทรไปกี่ครั้งๆคุณก็ไม่พูด บางครั้งก็ตัดสายทิ้ง คุณเป็นอะไรไป”นัดพูดแล้วมองโทโมะ โทโมะที่หลบสายตาก็มองนัดอย่างรู้ความจริง
“แล้วทำไมนัดไม่ถามเราบ้างหละ ทำไมนัดเชื่อคนอื่นมากกว่าเรา นัดก็รู้ว่าพ่อนัดไม่ชอบเราแค่ไหน”โทโมะพูดแล้วก้มหน้า
“เราขอโทดนะ โมะเราขอโทด”นัดโผเข้ากอดโทโมะไว้แน่น โทโมะค่อยๆเลื่อนมืออย่างเผลอใจที่เคยรักกัน
“อ่าวแก้ว โทโมะหายไปไหนหละ”ฟางนั่งใกล้ๆก็ถามขึ้น
“ไม่รู้สิ”แก้วชะเง้อมองหาแต่ก็ไม่เจอ
“บอกว่าจะไปเอาซูชิให้และก็หายไปเลย”แก้วพูดอีกครั้งแล้วกินซุปเห็ด
23.00น.
“ร้านจะปิดแล้วนะคะ”พนักงานเดินมาบอกแก้วและเพื่อนๆที่นั่งรอโทโมะ
“อ๋อค่ะ”อั้มพูดแล้วลุกขึ้น
“ชั้นว่าหมอนั่นกลับบ้านไปแล้วหละ”มีโซพูด
“หรือว่ามันจะไปเป็นลมที่ไหน”บราวน์พูดขึ้น แก้วนึกในใจก็ตาโตรีบวิ่งออกไปหารอบร้านแต่ก็ไม่พบ
“ชั้นว่ารถไม่อยู่แล้วนะ มันคงไปแล้วหละ”ฟาร์วพูดขึ้น
“เงินแค่นี้ชิ่งแล้วหรอว่ะ”อั้มออกปาก
“ชั้นว่าไม่น่าจะใช่เรื่องเงินนะ”ฟางพูดขึ้น
“ชั่งเหอะ กลับบ้านกัน”มีโซพูดแล้วดึงมือแก้วขึ้นรถเค้าไป
ณ หอพักหญิง
“แก้ว ไม่ง่วงหรอ”ฟางถามขึ้นหลังจากที่เห็นแก้วนั่งคิดอะไรสักอย่างหน้าเครียดอยู่บนเตียง
“ฟางนอนเถอะ”แก้วพูดขึ้น ฟางพยักหน้าหยึกๆทั้งที่ในใจก็ห่วงเพื่อนแทบแย่ ฟางนอนหลับตาพริ้มและแล้วก็เคลิ้มหลับสนิทไป
“นายเป็นอะไรหรือปล่าวนะ”แก้วนึกในใจก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออก
“ทำไมปิดเครื่องหละ”แก้วกระวนกระวาย ด้วยความที่ตัวเองเป็นคนคิดมากก็ดิ้นไปมาไม่ยอมหลับยอมนอน
เช้าตรู่
“หาวววว กรี๊ดดดดดดด”ฟางที่ลืมตามาเห็นแก้วหัวฟูอยู่ก็ตกใจร้องกรี๊ด
“แกจะกรี๊ดทำไม”แก้วพูดขึ้น
“แกไปทำทรงผมอะไรมาถึงได้เป็นแบบนี้”ฟางถามขึ้น
“ชั้นพยายามนอนแต่นอนไม่หลับผมมันเลยยุ่ง”แก้วพูดขึ้น
“ชั้นว่าแกไปอาบน้ำสระผมเถอะ”ฟางพูดแล้วลุกขึ้นนั่ง แก้วพยักหน้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
ณ มหาวิทยาลัย
“โทโมะ ไปไหนมาเมื่อคืนจู่ๆก็หายไป ชั้นห่วงแทบแย่ นอนก็ไม่หลับรู้ไหม”แก้วเห็นโทโมะเดินเข้ามากับกลุ่มเพื่อนก็ถามขึ้น
“ขอโทดที พอดีว่า.....”โทโมะมองหน้าป๊อปปี้แล้วเงียบ
“อ๋อ ไอโมะไปหาพ่อพี่เอง พ่อพี่เค้าเรียกด่วนสอบถามเรื่องฟางหนะ”ป๊อปปี้แถไปเรื่อยเปื่อย
“ถามฟาง ถามเรื่องฟางว่ายังไงหรอ”ฟางทำหน้างง
“อ๋อ...ก็ถามว่าฟางเป็นยังไง น่ารักไหม ทำนองนี่แหละจ่ะ และหิวไหม ไปกินอะไรดีกว่า”ป๊อปปี้โอบฟางแล้วพาเข้าไปในโรงอาหาร
“อั้มครับ ผมหิ๊วหิว เราไปมั่งดีกว่า”ฟาร์วชิ่งไปอีกคน
“แก้วหละ หิวไหม”โทโมะถามขึ้น
“หิวสิ แต่ต้องกินด้วยกันนะ”แก้วพูดขึ้น
“อื้ม ไปสิ”แก้วและโทโมะเดินไปโรงอาหาร หลังจากโทโมะกับแก้วลับตาไปบราวน์ก็คว้าแขนมีโซไปหลังอาคาร
“มีอะไรเนี้ยลากชั้นมา”มีโซถามขึ้น
“คือว่า เมื่อคืนไอโมะมัน....มันเจอแฟนเก่าที่มันรักแสนรักและรักมากมาขอคืนดี และมันก็ยอมคืนดีด้วย มันเลยไปต่อกันที่คอนโดแฟนมันและกลับหอมาตอนตี4 มันเลยมาเล่าให้ชั้นฟัง แต่...อย่าเพิ่งว่ามันนะ ชั้นเข้าใจนะว่ามันผิด แต่มันเคยรักแฟนมันคนนั้นมาก ยอมแลกทุกอย่าง อะไรๆก็ให้ได้แม้กระทั่งชีวิต เป็นใครก็คงลืมไม่ลงถึงมันจะตัดใจได้แล้ว มันเป็นคนรักใครแล้วรักโคตรจริง แต่ผู้หญิงอื่นๆที่ผ่านไปในชีวิตของมันส่วนใหญ่จะเป็นคนที่มันรักหลอกๆ ตอนแรกมันเป็นคนที่รักเดียวใจเดียว จริงใจสุดๆแต่มันเจอแฟนมันคนนั้นทิ้งไปมันเลยกลายมาเป็นคนเจ้าชู้แต่พอมันได้เจอแก้วก็เหมือนว่าแก้วเป็นตัวแทนของนัดแฟนเก่ามัน มันรักแก้วมากแต่มันก็ยังรักนัดอยู่ เมื่อถ่านมันได้รับแสงไฟอีกครั้งมันก็ย่อมลุกได้อยู่ดี ชั้นอยากให้มีโซช่วยระงับไฟเก่าได้ไหม อย่าเพิ่งบอกแก้วนะ ไม่อยากให้เข้าใจผิดกัน”บราวน์พูดอย่างเร็วๆ
“ว่าไงนะ”มีโซทำหน้าเอ๋อ...
ตอนเย็น
“โทโมะ วันนี้ไปกินอาหารเกาหลีกัน ไม่เคยกิน อยากลองกิน”แก้วพูดขึ้นแล้วยิ้ม
“เอ่อ....วันนี้ชั้นไม่ว่าง ติดธุระเอาไว้วันหลังได้ไหมแก้ว”โทโมะพูดขึ้น แก้วที่ยิ้มอยู่ก็หุบยิ้ม
“ธุระอะไรหรอ”มีโซถามขึ้นแล้วมองตาจิก
“เอ่อ....ธุระส่วนตัวนิดหน่อยหนะ”โทโมะพูดขึ้นแล้วหลบหน้า
“ชั้นไม่ให้ไป”มีโซพูดแล้วดึงแขนโทโมะ
“เธอเป็นใคร ทำไมต้องมาห้ามชั้น”โทโมะขึ้นเสียง
“แล้วทำไม ชั้นจะห้าม แล้วนายจะทำไม”มีโซทำตาลุกใส่
“โมะ”นัดเดินถือกระเป๋าเข้ามาหาโทโมะ ใส่เสื้อสีขาวมีกระดุมและกางเกงขาสั้นสีขาว ผมปล่อยออกเป็นลอนแต่งหน้าเพียงบางๆ
“ณัฐมล...!”บราวน์ ฟาร์วและป๊อปปี้พูดพร้อมกันเสียงดังแล้วทำหน้าอึ้งมองหน้าโทโมะเหมือนอยากจะสื่อว่ารถไฟชนกันแล้ว
“อ้าวว่าไงหนุ่มๆ ว๊า....ป๊อปเปลี่ยนไปเยอะเชียว หล่อกว่าเดิมเป็นกอง อ่าวบราวน์ แหมๆๆ ผมทรงเนี้ย หล่อชะมัดเลยหละ อู้...ฟาร์ว ไม่เจอกันนาน ขาวขึ้นนะเนี้ย และสี่สาวนี่ใครหละ ไม่คิดจะแนะนำให้ชั้นรู้จักมั่งหรอ”นัดเดินเข้ามาเกาะแขนโทโมะแล้วมองหน้า
“เอ่อ...นี่ฟาง นี่มีโซ นี่อั้ม ส่วนนี่.....แก้ว ฟางแฟนเราเอง”ป๊อปปี้แนะนำแล้วพูดขึ้น
“ส่วนนี้มีโซแฟนชั้นเอง”บราวน์พูดแล้วหันมองมีโซอย่างสายตากังวลกลัวว่ามีโซจะระเบิดอารมณ์
“นี่อั้ม แฟนชั้นเอง”ฟาร์วเกาะแขนอั้มไว้แน่นเมื่อเห็นอั้มเริ่มทำสายตาเย็นชาซึ่งมันหนาวไปจับหัวใจเชียว (สายตานี้ทีไรโหดตลอด)
“เอ่อ....นี่แก้ว”โทโมะพูดแล้วชี้ไปที่แก้ว
“อ่าว แก้วไม่มีแฟนหรอจ๊ะ”นัดยิ้มแล้วถาม
“ก็นี่!!!!”อั้มกำลังจะเข้าไปดึงโทโมะและบอกว่า ก็นี่ไงแฟนแก้ว แต่โดนฟาร์วดึงแล้วหยิกเบาๆเพราะกลัวโดนสวนแต่อั้มก็แปลกคราวนี้ยอมสงบ
“เอ่อ...”แก้วมองหน้าโทโมะอย่างงงๆ อยากจะพูดแต่รอให้โทโมะพูดเองแต่โทโมะก็เงียบ
“ไม่เป็นไรหรอกจ่ะ ไม่มีแฟนก็ดีแล้ว สบายดี ชั้นชื่อณัฐมลนะ หรือเรียกสั้นๆว่านัด เป็นแฟนโทโมะเอง”นัดพูดแล้วยิ้มให้กับแก้วและทุกคน โทโมะก้มหน้านิ่ง แก้วมองหน้าโทโมะน้ำตาคลอ....ชั้นเป็นควายอีกครั้งแล้วใช่ไหม แก้วนึกในใจแล้วพยักหน้า
“ค่ะ...ยินดีที่รู้จักนะคะ”แก้วพูดแล้วยิ้มให้นัด นัดยิ้มตอบ
“งั้นนัดขอตัวก่อนนะ เมื่อวานโมะสัญญาอะไรไว้จำได้ไหม”นัดหันมองโทโมะ โทโมะเงยหน้ามองนัดแล้วยิ้มแหยๆ
“แหนะ...นัดว่าจะพาไปกินอาหารเกาหลีไง ไปกันนะ”นัดพูดขึ้นแล้วเกาะแขนโทโมะทำท่าจะลากไป โทโมะหันมามองแก้วแล้วทำสีหน้ารู้สึกผิด แก้วค่อยๆน้ำตาไหลออกมาแล้วก็หันหลังเช็ดน้ำตาเพียงหนึ่งหยดของตัวเองแล้วเงยหน้าสูดลมหายใจก่อนจะออกเดินไปโดยไม่มีทิศทาง วูบ......!! หลังจากที่โทโมะออกไปได้สักระยะแก้วที่กำลังเดินอย่างไร้จุดหมายก็เป็นลมแต่บราวน์ที่อยู่ใกล้ๆประคองไว้ทัน…
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
เจ็บอีกครั้งแล้วสินะแก้ว เรื่องน้อยากบอกว่าอุปสรรค์เยอะสุโค่ย
เศร้าเว่อร์ๆอ่านะ เอนซีช่วงหลังๆ 555 ไงก็เป็นกำลังใจให้ด้วยนะ
รักเหมือนเดิมจ้า muah!!