สุดที่รัก รักที่สุด

“แก้ว ๆๆ”ฟางร้องเรียกแล้วเขย่าตัวแก้วเบาๆ แก้วตาปรือแล้วค่อยๆหลับลง

ณ โรงพยาบาล

“ดูแลคนไข้ให้ดีๆหน่อยนะคะ อย่าให้เกิดเหตุการณ์ทิ่มแทงใจ ทำงานหนักเกินไปหรือเกิดอุบัติเหตุนะคะ คนไข้ท้องได้1เดือนครึ่งแล้วนะคะ ควรดูแลตั้งแต่ตอนนี้ไม่อย่างงั้นอาจส่งผลต่อเด็กในท้องได้นะคะ”พยาบาลหญิงพูดกับคณะเพื่อนๆโดยที่รอแก้วอยู่นอกห้องฉุกเฉิน

“ทะ....ท้อง!!”ทุกคนแหกปากร้องเป็นเสียงเดียวกัน

“ใช่ค่ะ คนไข้ท้องได้1เดือนครึ่ง ดูแลคนไข้ดีๆหน่อยนะคะ”พยาบาลหญิงพูดจบก็เดินหายไปในห้องฉุกเฉิน ฟางมองหน้าป๊อปปี้แล้วตาค้าง

“ใครคือพ่อเด็กกัน”ทุกคนตั้งวงเล็กๆในโรงพยาบาลแล้วปรึกษากัน

“จะมีใครได้...นอกจากโทโมะ”มีโซพูดขึ้น

“แล้วไอเด็กแค้มป์นั่นหละ”ป๊อปปี้พูดขึ้น

“บ้าจังป๊อป ไม่รู้หรือไงว่าแก้วกับแค้มป์ไม่เคยเป็นอะไรกันเลย แค่พี่น้อง ชั้นอยู่กับแก้วตลอดเวลาแก้วไม่มีทีท่าว่าจะชอบแค้มป์จริงๆจังๆเลย”ฟางพูดขึ้นแล้วตีไหล่ป๊อปไปหนึ่งที

“ก็มีแต่ไอ้โมะนี่แหละที่ทำเรื่องแบบนี้กับแก้ว เพราะตั้งแต่เกิดมาแก้วยังไม่เคยมีแฟนเลยไม่ใช่หรอ มีไอโมะคนแรก”อั้มพูด

“ใช่ๆ แก้วไม่เคยมีแฟนและก็ไม่เคยไปไหนต่อไหนกับผู้ชาย2ต่อ2 มีอะไรก้เล่าให้ชั้นฟังหมด แก้วเคยเล่าว่าแก้วเคยมีอะไรกับโทโมะแล้ว แต่ก็แค่ครั้งเดียว และไม่เคยมีอะไรกับใครอีกเลยจนปัจจุบันเนี้ย”ฟางพูดขึ้นแล้วกอดอก

“จะทำไงหละในเมื่อไอโมะกับยัยนัดเป็นแฟนกัน”บราวน์พูด

“แต่นายนั่นทำ นายนั่นก็ต้องรับผิดชอบ”มีโซแหกปาก

“พุ่งเป้าไปที่ไอ้โมะแล้วจัดการมันซะ”ฟาร์วพูดแล้วชี้นิ้ว โป้ก อั้มเคาะหัวฟาร์วแล้วมองหน้า

“จะทำได้ไงในเมื่อไอโมะมันยังรักกับยัยนัดอยู่ ถึงมันจะเป็นพ่อเด็กในท้องแก้วก็เถอะ ถ้ามันมาเป็นพ่อของลูกแก้วแต่ใจมันยังอยู่ที่ยัยนัดมันก็คงเป็นพ่อได้ไม่ดีหรอก แล้วอยากให้แก้วเจ็บอีกหรอ ชั้นไม่เอาด้วยหรอกนะ และไอประเภทพ่อส่งเสียเนี้ยชั้นก็ไม่เอาหรอกนะ ไอพ่อที่จ่ายเงินอย่างเดียวไม่รับผิดชอบอะไรทั้งสิ้นเนี้ย ชั้นไม่เอาด้วยหรอก”อั้มพูดขึ้น

“แต่มันก้ยังดีกว่าลูกในท้องแก้วไม่มีพ่อนะ”บราวน์พูด

“พี่บราวน์ไม่รู้จักแก้วดีพอ เชื่อได้เลยว่าไม่มีทางที่แก้วจะยอมรับโทโมะในรูปแบบนี้แน่ๆ”ฟางพูดขึ้น สักพักแก้วก็เดินออกมาหลังจากที่อยู่ในห้องฉุกเฉินนานถึง4ชม.

“แก้ว!!”ทุกคนพูดพร้อมกันและฟางก็เข้าไปประคอง

“ชั้นท้อง....”แก้วพูดแผ่วๆแล้วทำหน้าอึ้ง

“แก้ว ไปหาอะไรกินกันเถอะนะ อยู่ในนั้นนานละ หิวๆๆเนอะ”บราวน์ทำชวนนอกเรื่อง

“ทำไมชั้นต้องท้องกับนายนั่นด้วย ฮึกๆ”แก้วร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ

“แกใจเย็นนะแก้ว”ฟางพูดขึ้น

“ฮือๆๆ”แก้วร้องไห้ไม่หยุด มือข้างนึงกุมท้องตัวเองไว้ มืออีกข้างก็ปาดน้ำตา

“แก้ว...พี่ว่าแก้วอย่าร้องไห้เลยนะ รักลูกหน่อยสิ ยิ่งเครียดก็ยิ่งทำให้ลูกมีสุขภาพไม่ดีนะ”มีโซพูดแล้วจับไหล่แก้ว

“ฮึกๆ อย่าบอกเรื่องนี้กับโทโมะได้ไหม ขอร้อง ถือว่าเห็นแก่ชั้นและลูก จะให้ชั้นไหว้ก็เอา....โดยเฉพาะพี่บราวน์ ชั้นขอหละนะ”แก้วสะอื้นแล้วปาดน้ำตาตัวเองก่อนจะพนมมือทำท่าจะไหว้แต่บราวน์ห้ามปรามไว้

“ได้สิ เรื่องนี้พี่สัญญาว่าจะไม่บอกมัน”บราวน์ยิ้มแล้วพูดขึ้น ทุกคนพยักหน้าตกลงกันใหญ่

ณ หอพักหญิง

“นี่นะแก้ว กินยานี่ นี่ นี่แล้วก็นี่นะ ชั้นจัดไว้ให้แล้ว สีสันสวยงาม ยาบำรุงครรถ์ทั้งนั้นเลย ไอ้ตัวเล็กจะได้แข็งแรง ที่สำคัญแกต้องแจ่มใส อย่าเครียด ร่าเริง รักลูกและรักชั้นต้องทำตามที่ชั้นบอก okไหม”ฟางพูดแล้วยิ้ม แก้วยิ้มตอบแต่สายตายังดูเครียดๆ

“โถแก้ว”ฟางเอาแก้วมากอดแล้วปลอบ แก้วปล่อยน้ำตาออกมาแล้วสะอื้น

“ทำไม...ทำไมชีวิตชั้นต้องเป็นแบบนี้ ทำไมเค้าต้องทำแบบนี้กับชั้น ชั้นโง่ใช่ไหม ใช่สิชั้นโง่เอง ชั้นโง่ที่สุดเลย ฮึกๆ”แก้วสะอื้นแล้วกอดฟาง

“แก้ว...อย่าคิดอย่างงี้สิ แกไม่โง่นะ แกรักเค้ามันไม่ใช่เรื่องโง่ ชั้นว่าเราเลิกพูดเรื่องนี้กันดีกว่า กินยาแล้วนอนดีกว่าเนอะ”ฟางยื่นยาให้แก้วแล้วยิ้ม แก้วรับยาแล้วยิ้มตอบอย่างฝืนๆก่อนจะกินและกินนมที่ฟางเตรียมไว้ให้ก่อนจะนอนข่มตาหลับไป

เช้าตรู่ ณ มหาวิทยาลัย

“ตั้งใจเรียนหละ เย็นนี้สัญญาไว้แล้วนะว่าจะพาไปกินซูชิ”นัดยิ้ม เขาเดินมาส่งโทโมะในมหาวิทลัยที่โต๊ะกลุ่มเพื่อนๆ

“จ่ะ สัญญา”โทโมะยิ้มแล้วเกี่ยวก้อยกับนัด ป๊อปปี้มองอย่างไม่ค่อยพอใจด้วยสายตาและท่าทาง ไอควายเอ้ย ป๊อปปี้ด่าในใจก่อนจะหันหน้าหนี ก่อนที่เขาจะระงับอารมณ์ตัวเองไม่อยู่

“ไปหวานไกลๆได้ม๊ะ...เซงสายตา”อั้มพูดขึ้นแล้วส่งสายตาเย็นชาไปให้ ฟาร์วเห็นก็รีบโอบอั้มเอาไว้เพราะรู้ว่าสายตานี้คือสายตาที่แสนจะน่ากลัวยิ่งกว่าผี

“ฮ่าๆๆ อั้มก็”นัดยังคงไม่รู้ตัว

“เค้ากลับก่อนนะโทโมะ เย็นนี้เดี๋ยวมารอ รักนะ จุ๊บ”นัดยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มโทโมะต่อหน้าทุกคนรวมถึง...แก้วที่มองด้วยสายตาแน่นิ่งถึงแม้ในใจเจ็บปวดแค่ไหนแต่แก้วก็เชื่อมั่นในตัวเองว่าเขาต้องทำใจได้

“บอกให้ไปหวานไกลๆไง ไม่ได้ยินหรือไง!!”มีโซส่งสายตาไฟใส่ ยัยนี่โมโหทีไรใครๆรู้หมดว่าโมโห นัดทำหน้างงก่อนโบกมือบ๊ายบายโทโมะแล้วเดินออกไป บราวน์โอบกอดมีโซแล้วเขย่าให้เย็นลง

“พี่แก้วครับ เรียกผมมามีอะไรหรือปล่าวเอ่ย”แค้มป์นั่งลงข้างๆแก้วแล้วมองหน้า

“คบกับพี่ได้ไหม”ทุกคนพากันอึ้งกับคำพูดของแก้ว

“อะไรนะครับ”แค้มป์ทำหน้างงแล้วมองโทโมะ โทโมะหันหน้าหนีอย่างไม่พอใจแล้วกอดอก

“คบกับพี่นะ”แก้วพูดย้ำอีกครั้ง

“เอ่อ....แล้ว....”แค้มป์ชี้ไปที่โทโมะ

“พี่โสด”แก้วพูดดัก

“เอ่อ...ครับ คบครับ”แค้มป์พูดแล้วยิ้มให้อย่างกล้าๆกลัวๆ

“ขอบใจนะ”พูดจบแก้วก็ยื่นหน้าเข้าไปจูบแค้มป์อย่างเบาๆ โทโมะถึงกับแทบคลั่งแต่ก็ยังคงกลั้นมือตัวเองไว้ ทุกคนพากันตาค้าง อึ่งๆๆกันไปทีเดียว

“จะไปไหนก็ไปนะ พี่ไม่บังคับให้อยู่ด้วยกันตลอดเวลาหรอก แต่เย็นเนี้ย ไปกินไอติมกันนะ”แก้วยิ้มแล้วพูดขึ้น

“ดีเลยครับ ผมเลิกก่อนพี่ งั้นเดี๋ยวผมรอตรงนี้นะครับ”แค้มป์ยิ้ม

“okจ่ะ”แก้วพยักหน้าแล้วยิ้ม

“งั้นผมขอตัวไปอ่านหนังสือก่อนนะครับ ใกล้สอบแล้ว”แค้มป์พูดขึ้น แก้วยิ้มตอบแล้วพยักหน้า แค้มป์เดินขึ้นไปบนอาคารกับเพื่อนๆที่ยืนรออย่างร่าเริง

“เฮ้ พวกแก ทำไรอยู่ว่ะ ไม่อ่านหนังสือหรอ ม๊วฟๆ”โบวี่ประธานสายเดินมาพร้อมกับถือโจ๊กคัพกินอย่างมูมมาม

“ฮึ....แหวะ”แก้วเอามือปิดปากตัวเองก่อนจะวิ่งไปที่ริมรั้วมหาลัยแล้วอ้วกออกมา ฟางวิ่งตาไปลูบหลังไปมา โทโมะมองด้วยสายตาเป็นห่วง

“อ่าว แก้วเป็นไรไปนิ อย่างกับคนท้องทีเดียวเชียว เอิ๊กๆ ม๊วฟๆ”โบวี่กินต่อ โทโมะมองหน้าโบวี่แล้วมองหน้าเพื่อนๆเหมือนสงสัยว่าแก้วท้อง มีโซทำท่าออกอาการ

“แหวะๆ ท้องบ้าอะไรเล่า แกกินไปได้ไงเหม็นจะตาย ออกไปเลยนะ ชั้นจะอ้วกด้วยคนและ ใช่ไหมอั้ม”มีโซทำเล่นละคร

“เอ่อ...ใช่ๆ แหวะ ไปไกลๆตีนเลยไปยัยโบ”อั้มทำท่าเอามือปิดปาก

“เอ้า สรุปกูผิด พวกไอ้ผู้ชายไม่เห็นเหม็นเลย มึงท้องกันหรอ”โบวี่พูดแล้วซดโจ๊กต่อ

“เหม็นหวะโบ กูก็เหม็น มึงอ่ะเหม็นป่ะ”ฟาร์วรับมุขแล้วหันไปถามบราวน์กับป๊อป

“โคตรเหม็นเลย มึงไปไกลๆดิ”บราวน์พูดแล้วเอามืออุดจมูก

“เออ กูก็เหม็น”ป๊อปพูดแล้วไล่โบวี่ โบวี่เกาหัวแล้วเดินหายไป แก้วเดินกลับมาแล้วเช็ดปากตัวเองไปมา

“เป็นไงมั่งแก้ว”มีโซถามขึ้น

“ไม่เป็นอะไรหรอก แก้วว่าแก้วไปอ่านหนังสือก่อนนะ จะสอบละ ไปเหอะฟาง พักกลางวันเจอกันนะพี่”แก้วโบกมือบ๊ายบายแล้วหันไปเจอหน้าโทโมะก่อนจะหลบหน้าแล้วเดินไปกับฟาง

พักกลางวัน

แก้วและกลุ่มรวมถึงโทโมะพากันเดินไปโรงอาหาร

“ฮึ ๆ แหวะ”ก้าวแรกที่แก้วก้าวเข้ามาก็ถึงกับจะอ้วกให้ได้ แก้ววิ่งหาห้องน้ำแล้วเข้าห้องน้ำโรงอาหารไป มีโซออกวิ่งไปแล้วลูบหลังแก้ว

“ไหวไหมแก้ว พยายามกลั้นหน่อยนะ”มีโซพูดเพราะความหวังดี

“แก้วก็พยายามเต็มที่แล้วนะ แต่มันเหม็นมากเลยนะพี่”แก้วพูดขึ้นแล้วล้างปากก่อนจะเดินออกไปอีกครั้งแต่แล้วก็ต้องวิ่งออกไปนอกโรงอาหารเพราะรู้สึกเหม็นมากๆ

“แก้วไปไหนแล้วหละ”ฟางถามมีโซที่เดินมาในกลุ่ม

“เอ่อ...แก้วไม่หิวหนะ”มีโซพูดขึ้นแล้วเดินไปหาร้านซื้อของ

“เดี่ยวฟางไปซื้อนมให้แก้วกินดีกว่า หมอบอกให้กิ.....เอ่อ แฮ่ๆ แปปนะ”ฟางทำท่าจะชิ่งหลังจากหลุดปากอะไรบางอย่าง

“แก้วเป็นอะไร”โทโมะรั้งมือฟางไว้อย่างแรงแล้วถาม

“เอ่อ....แค่เป็นโรคกระเพาะนิดหน่อยเท่านั้นแหละ ปล่อยฟางไปซื้อนมให้แก้วได้แล้ว”อั้มพูดขึ้น

“โรคกระเพาะแล้วอ้วกด้วยหรอ”โทโมะถามขึ้นแล้วมองหน้าอั้ม

“ไว้รัสลงกระเพาะไงหละ มันก็เลยอ้วกอยู่บ่อยๆ”มีโซแก้ตัวแทนเพราะตัวเองเคยเป็น

“ปล่อยฟางได้ยัง”ป๊อปปี้เริ่มขึ้น โทโมะปล่อยมือฟางแล้วก้มหน้ากินข้าว

ตกเย็น

“พี่แก้วครับ”แค้มป์เรียกแก้วที่หน้าซีดเซียวจากการที่อ้วกไปบ่อย

“ว่าไง ไปกันเถอะ”แก้วยิ้ม

“ทำไมหน้าพี่ซีดแบบนี้หละฮะ ไปทำอะไรมาครับ”แค้มป์เอามือลูบหน้าแก้วซึ่งโทโมะเห็นแล้วแทบจะระเบิดแต่ก็เลือกที่จะทน

“อ๋อ พี่ไม่สบายนิดหน่อย”แก้วพูดแล้วยิ้ม

“ไปหาหมอไหม เดี๋ยวผมพาไป”แค้มป์พูดขึ้น

“ไม่เป็นไร พี่ไปมาแล้ว”แก้วพูดแล้วยิ้มก่อนจะจับมือแค้มป์

“ไปก่อนนะ ไว้เจอกันนะ พี่ป๊อปฝากไปส่งฟางด้วยนะ”แก้วพูดขึ้น

“โอ๊ย”โบวี่วิ่งหน้าตั้งชนแก้วเต็มๆ แค้มป์ประคองไว้ทัน

“โทดๆแก้วโทดๆ พี่รีบ ว๊ากๆๆๆ ไอ้เคมีเอ้ย”โบวี่ไล่ตีหัวเคมีแฟนของเค้าอย่างไม่รู้จักหยัดวนรอบมหาลัย กระเป๋าแก้วร่วงลงพื้นถุงยากระจายไปทั่ว โทโมะเห็นก็รีบหยิบขึ้นมา1ซองทันทีเมื่อเห็นว่าทุกคนกำลังให้ความสนใจแก้วอยู่ โทโมะอ่านก็ถึงกับอึ้ง ยาบำรุงครรถ์....นางสาวจริญญา ศิริมงคลสกุล นี่มัน....อะไรกัน โทโมะนึกแล้วถือซองยาชูขึ้น

“แก้วท้องงั้นหรอ!!”โทโมะพูดเสียงดัง

“เฮ้ย!!”บราวน์คว้าซองยาทันทีแล้วผลักอกโทโมะ

“มึงตะโกนหาส้นตีนไรวะ”ป๊อปปี้พูดขึ้น

“ทำไมท้องไม่บอกชั้นสักคำ แก้ว เธอเป็นอะไรของเธอ ชั้นสุภาพบุรุษพอนะ ชั้นเป็นพ่อเด็ก ชั้นต้องรับผิดชอบสิ ทำไมเธอต้องเงียบอยู่อย่างงี้เล่า”โทโมะพูดเบาลงแล้วทำหน้าเหวอ

“ใครว่านายเป็นพ่อกัน แค้มป์ตางหากพ่อของเด็ก นายไม่มีสิทธิ์ที่จะรับผิดชอบอะไรชั้นทั้งนั้น นู่น แฟนนายมานู่นแล้ว ไปรับผิดชอบซะ”แก้วพูดขึ้น

“อะไรกัน ผมยังไม่ได้มีอะไรกับพี่เลยนะ หาว่าผมเป็นพ่อได้ไง หมดอนาคตสิว่ะ โห่ๆๆ ไม่เอาเว้ย”แค้มป์เผยธาตุแท้ออกมาแล้วผลักแก้วออกจากอ้อมอกก่อนจะเดินหนีไป แก้วได้แต่อึ้งทะมึนทึนแล้วทำท่าจะเดินหนีแต่โทโมะรั้งข้อมือไว้

“ชั้นไม่ใช่ว่าไม่รักเธอนะแก้ว ชั้นรักเธอ แต่ชั้นก็ไม่อยากทำให้นัดต้องเสียใจ นัดเค้าก็ท้องเหมือนเธอนั่นแหละ แต่เค้าไม่ได้ท้องกับชั้น เค้าท้องกับแฟนเก่าเค้าที่ตายไปเมื่อ3เดือนก่อน เค้าขอให้ชั้นช่วยเป็นพ่อให้เด็ก เค้าเป็นแฟนเก่าชั้น ชั้นจำเป็นที่จะต้องช่วยจริงๆ ไม่ใช่ว่าชั้นยังตัดเค้าไม่ขาด เยื่อใยของเค้าและชั้นมันตัดกันขาดหมดแล้วตั้งแต่เธอเข้ามา ชั้นรักเธอคนเดียว จำไว้นะแก้วชั้นจะไม่มีทางนอกใจเธออีก รัก รัก รัก ชั้นรักเธอคนเดียวและรักเธอเท่านั้น ชั้นรักเธอแก้ว!!!!!”โทโมะตะโกนประโยคสุดท้ายดังลั่นแล้วกอดแก้วไว้แนบกาย นัดที่เดินมาเห็นก็สะดุดไปสักพักแล้วเดินต่อ

“โทโมะ”นัดเรียกเบาๆ

“นัด...ชั้นขอโทดจริงๆนะ ชั้นเป็นพ่อของลูกเธอไม่ได้แล้ว ชั้นมีลูกที่ต้องดูแลเหมือนกัน”โทโมะลูบท้องแก้วไปมา

“ชั้นก็จะมาบอกเหมือนกันว่าไม่ต้องแล้ว พ่อชั้นจะให้ชั้นบินไปอเมริกาไปแต่งงานกับราวิล ชั้นขอบใจนายมากนะ ขอกอดหน่อยสิ”นัดพูดขึ้นแล้วอ้าแขน โทโมะหันหน้ามองแก้ว แก้วพยักหน้าหงึกๆ โทโมะเข้าไปกอดนัดอย่างไม่คิดอะไร นัดหลั่งน้ำตาออกมาแล้วเช็ดออก

“นายคือคนดีจริงๆ ขอบใจมากนะ ชั้นจะไม่มีวันลืมนายเลย”นัดพูดก่อนจะไปขึ้นรถหรูซึ่งเป็นรถของพ่อเธอ

ราวิล*เพื่อนของโทโมะที่โตมาพร้อมๆกันเหมือนกับป๊อปปี้ ฟาร์วและบราวน์แต่เขาแย่งกันจีบนัดกับโทโมะ ผลสุดท้ายโทโมะก็ชนะและผิดใจกับราวิล ราวิลเลยมีเรื่องกับโทโมะ ไปเรียนม.ต้นก็แยกกันเป็นคนละกลุ่มซึ่งเป็นอริกันแต่ผลสุดท้ายราวิลก็สู้หน้าต่อโทโมะไม่ไหว ทนไม่ไหวที่ต้องเห็นทั้งสองคนรักกันราวิลเลยบินไปอยู่อเมริกาตั้งแต่นั่น โทโมะก็ไม่เคยลืมราวิลอยู่ดี

“เฮ้อ....”บราวน์ถอนหายใจอย่างโล่งอก

“เรากลับหอกันเถอะ แก้วหิวไหม”โทโมะเอ่ยขึ้น

“หิว แต่คงกินอะไรไม่ได้”แก้วพูดขึ้น

“ได้ไงกัน เดี๋ยวลูกไม่สบายเอา หาอะไรกินก่อน อยากกินอาหารเกาหลีไม่ใช่หรอ งั้นไปกัน”โทโมะพยายามลากแก้วเดินแต่แก้วยื้อไว้

“เป็นอะไรไปแก้ว”โทโมะถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าแก้วไม่ค่อยดี

“นายจะไม่ทิ้งชั้นไปใช่ไหม”แก้วถามขึ้น กลุ่มเพื่อนๆพากันกระจายไปแต่ละทิศละทางเพื่อให้ทั้งสองคนคุยกัน

“ชั้นสาบาน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ชั้นจะรักเพียงเธอ เธอคนเดียวเท่านั้น....ชั้นสัญญา”โทโมะพูดแล้วยิ้ม

“ชั้นกลัวว่าชั้นจะไม่มีสิทธิ์เข้าห้องสอบ”แก้วพาโทโมะมานั่งคุยที่หลังอาคาร

“ไม่หรอกแก้ว ยังไงแก้วก็ได้เข้าแน่ๆ สอบอาทิตย์หน้า ไอ้ตัวเล็กยังไม่โตหรอกนะ”โทโมะลูบท้องแก้วเบาๆแล้วยิ้ม

“งั้นก็ดีไป”แก้วนั่งกอดเข่าเอาหัวซุกกับเข่า

“อยากแต่งงานกับชั้นไหม”โทโมะโอบแก้วแล้วถาม

“….ถามอะไรของนาย”แก้วดูจะเขินๆ

“เธอท้องแล้วนะ แต่งงานกันไหม”โทโมะพูดขึ้นแล้วยิ้ม

“เอ่อ....เอาสิ”แก้วยิ้มแล้วเงยหน้าขึ้น โทโมะค่อยๆโค้งหน้าลงมาประกบปากกับแก้ว

“ฮึ ๆ แหวะๆๆ”แก้วอ้วกพุ่งใส่ปากโทโมะเปื้อนไปทั้งเสื้อ โทโมะมองแก้วแล้วหัวเราะ แก้วก็เปื้อน โทโมะก็เปื้อน ทั้งคู่ดูจะมีความสุขกับอ้วกของแก้วมากเลยทีเดียว (พิศดารน๊อ 555)

ณ หอพักหญิง

“แก้วๆ”ฟางเดินถือถุงพะรุงพะรังเต็มมือเต็มไม้ไปหมดเข้ามาในห้อง….

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

วันนี้ อัพ2ตอนเลยนะ ไม่อยากให้เข้าใจโทโมะผิด 555

แต่ตอนต่อไปรับรองว่าดราม่าอีกแหละ 

ทำไมชั้นแต่งได้ดราม่างี้อ่ะ --

คำถามท้ายบท* ไรท์เตอร์ชื่ออะไร ใครตอบถูกรักตาย 555 muah!!