สุดที่รัก รักที่สุด

“อ๋อ...แก้ว ไปป่ะ”ฟางหันไปถามแก้ว แก้วยิ้มแล้วพยักหน้า

“ไปสิ”แก้วพูดอย่างร่าเริงขึ้นมาก

“พี่ๆหละไปไหม”ฟางถามมีโซและอั้ม

“เดี๋ยวไปดึงไอ้ที่รักไปด้วยดีกว่า”มีโซกับอั้มพูดขึ้นแล้วไปดึงฟาร์วกับบราวน์มา

“เฮ้ย ไปไหนกันว่ะ ไปด้วย”โทโมะเดินเข้ามาพร้อมกับผู้หญิงรุ่นน้องผมบ็อบที่เคยรับน้อง ควงกันมาอย่างหน้าระรื่น

“เอ่อ...”ป๊อปมองหน้าฟาง ฟางมองหน้าแก้ว แก้วมองหน้าโทโมะ

“ไปสิ”แก้วพูดแล้วกอดอกก่อนจะเดินไปดึงแขนเสื้อของแค้มป์ที่กำลังจะเดินกลับบ้าน

“น้องแค้มป์ ว่างหรือปล่าว ไปเที่ยวกับพี่ไหม”แก้วถามขึ้นแล้วยิ้ม แค้มป์รีบยิ้มทันที

“ว่างครับพี่ ว่างมากเลย”แค้มป์รีบพูดอย่างกุรีกุจอ

“งั้นก็ไป”แก้วดึงแขนแค้มป์ไปควงแล้วเดินไปในกลุ่ม

“นี่แค้มป์นะ น้องปีหนึ่ง วันนี้น้องเค้าไปด้วยนะ”แก้วพูดขึ้น

“ไม่ให้ไป”โทโมะพูดเน้นเสียงแล้วจ้องหน้าแก้ว

“มีสิทธิ์พูดด้วยหรอ”แก้วทำท่าทางประชด

“มีสิ เพราะชั้นเป็นคนเริ่มเองว่าจะชวนพวกเธอที่ไม่ได้หมายความว่าจะรวมเธอไปเที่ยว”โทโมะพูดประชดตอบ

“งั้นก็ดี ฟาง พี่มีโซ พี่อั้ม เที่ยวกันให้สนุกนะ แก้วจะไปเที่ยวกับแค้มป์แค่สองคน!!.... ยังไงเค้าก็ไม่ได้ตั้งใจจะชวนแก้ว งั้นเจอกันที่หอนะ”แก้วยิ้มมุมปากให้พี่อั้มที่เป็นคนคิดแผนอย่างสะใจก่อนจะเดินควงแค้มป์ออกนอกรั้วมหาลัย

“ไอโมะ อะไรของมึงว่ะ”บราวน์ขึ้นเสียง

“ก็แล้วไง กูไม่ชอบเด็กปีหนึ่งเว้ย”โทโมะพูด

“แล้วที่มึงควงอยู่นี่เด็กปีกระต่ายหรอว่ะไอปีจอ”ฟาร์วพูดขึ้น

“ไปกันเหอะ ทะเลาะกันหาอะไรว่ะ”ป๊อปขึ้นเสียงแล้วจูงฟางไป

ตกเย็น

“พี่จะนั่งอยู่ตรงนี้อย่างเดียวหรอครับ”แค้มป์ถามขึ้นเมื่อแก้วไม่ไปไหนเลยนอกจากนั่งกินไอศกรีมตั้งแต่กลางวันจนหมดไปเป็นสิบถ้วย

“แค้มป์กลับบ้านไปก็ได้ พี่ไม่อยากไปไหน ปวดท้อง”แก้วปัดไปเรื่อยเปื่อย

“ไม่เอาอ่ะครับ รอกลับพร้อมพี่”แค้มป์พูดขึ้น

“งั้นพี่จะกลับละ ไปเถอะ”แก้วลุกขึ้นยืน

“ค่าไอติมหละพี่ เดี๋ยวแค้มป์จ่ายให้นะ”แค้มป์ออกปากบอกแล้วควักเงินกระเป๋าสตางค์ออกมา

“ไม่เป็นไร พี่จ่ายเองก็ได้”แก้วพูดแล้วทำท่าล้วงกระเป๋า

“ไม่ต้องหรอกครับ”แค้มป์พูดขึ้น

หอพักหญิง

แค้มป์อาสามาส่งแก้วถึงหอพัก

“ฝันดีนะครับพี่ พรุ่งนี้ไปเรียนเช้าๆนะครับ”แค้มป์พูดแล้วยิ้ม

“จ่ะ ฝันดีเช่นกันนะ”แก้วพูดแล้วยิ้มตาหยี รถแค้มป์แล่นออกสวนทางกับรถของโทโมะที่เพิ่งจะแล่นเข้ามาส่งสาวผมบ็อบ

“ฝันดีนะจ๊ะที่รัก”โทโมะพูดเสียงดังแล้วลงมายืนจับมือกับสาวน้อย

“ฝันดีค่ะ อย่าลืมฝันถึงแอนมั่งนะ”แอนโผเข้าหอมแก้มโทโมะ

“ชื่นใจจัง”โทโมะพูดเสียงดังเรียกร้องความสนใจให้แก้วหันไป แต่แก้วรู้เลยไม่สนใจแกล้งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู

“ฮัลโหล แค้มป์”แก้วเอาโทรศัพท์ที่แกล้งกดๆๆแต่ไม่ได้โทรไปไหนมาแนบหู

“ขับรถดีๆนะ ถึงบ้านแล้วโทรมาบอกด้วยนะจ๊ะ คิดถึงจัง เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไปบ้านแค้มป์ใหม่นะ สนุกดี เตียงนุ๋มนุ่ม แค้มป์หุนดีเนอะ อิอิ คิดถึงนะจ๊ะที่รักของพี่ จุ๊บๆ”แก้วแหกปากเสียงดัง โทโมะหันมาจ้องตรงคำว่า เตียงนุ๋มนุ่ม ของแก้วตาเขม็ง

“แอนไปก่อนนะคะ”สาวผมบ็อบพูดแล้วโบกมือ โทโมะโบกมือตอบ

“ฝันดีครับ จุ๊บ”โทโมะจูบปากแอนไปเบาๆแล้วแอนก็ขึ้นหอไป แก้วที่แกล้งกดวางสายไปแล้วม้วนตัวกำลังจะเดินขึ้นหอโทโมะก็รั้งข้อมือไว้

“นี่ ไปไหนมา”โทโมะถามขึ้น

“ฮึ...ชั้นจะไปไหนก็เรื่องของชั้น มายุ่งอะไรด้วย ปล่อยนะ มือสกปรกแบบเนี้ย อย่ามาจับชั้น ปล่อยสิว่ะ”แก้วสะบัดมืออย่างแรงแต่โทโมะก็รั้งไว้

“นี่เธอโกรธงั้นหรอ เธอโกรธจนต้องทำอะไรโง่ๆแบบนี้เลยหรอ เธอไปนอนกับไอ้เด็กหน้าละอ่อนนั่นเพื่อประชดชั้นงั้นหรอ ทำไปเพื่ออะไรกันแก้ว ตอบชั้นมาสิ”โทโมะเขย่าหัวไหล่แก้วอย่างแรง

“ปล่อย !! ที่ชั้นทำ ชั้นไม่ได้ประชดใครทั้งนั้น ชั้นทำของชั้นเอง นายคิดว่าเรื่องแบบนี้มันสนุก ชั้นก็คิดได้ ในเมื่อชั้นอยากจะทำซะอย่าง ใครจะทำไม อย่าสำคัญตัวเองผิดไปสิ นายยังไม่ให้ความสำคัญชั้นเลย แล้วชั้นจะให้ความสำคัญนายทำไม!!”แก้วกระแทกเสียงแล้วเบี่ยงไหล่เดินเชิดขึ้นหอไป

เช้าตรู่

“อ่าว แก้ว เมื่อคืนกลับมากี่โมงหละ”ฟางที่เพิ่งตื่นเกาหัวแกร่กๆเดินไปหยิบเสื้อคลุม

“ไม่รู้สิ”แก้วพูดไม่รู้ท่าเดียว

“หาว...ไปไหนมา”ฟางถามอีกรอบ

“ไม่รู้สิ”แก้วยังยืนยันคำเดิม

“อะไรของแกว่ะ”ฟางพูดแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

“เฮ้อ....”แก้วถอนหายใจแล้วแต่งหน้า

ณ มหาวิทยาลัย

“พี่แก้วครับ มีคนฝากดอกไม้มาให้”เด็กหนุ่มผิวขาวยื่นดอกกุหลาบสีขาวเป็นช่อห่อกระดาษสาสีชมพูให้กับแก้ว แก้วรับไว้แล้วมองดู

“ใครหรอจ๊ะ”แก้วหยอดเสียงถาม

“อ่านการ์ดเอาสิครับ ผมไปละ”ผู้ชายตัวขาวเดินหายไปจากบริเวณนั้น แก้วหยิบการ์ดมากางอ่าน ดอกไม้ช่อนี้ไม่มีความหมายอะไรมากมายนอกจากคำว่า ผมรักคุณ จาก แค้มป์

“โห แก้ว น้องแค้มป์เนี้ยน่ารักดีจัง”ฟางพูดเมื่ออ่านการ์ด

“อืม น่ารัก”แก้วพูดเสียงแผ่วแล้วหุบการ์ด

“แล้วแกรักน้องเค้าไหม”ฟางถามแบบยิ้มๆ

“ชั้นไม่อยากมอบใจให้ใคร เพราะชั้นกลัวว่าจะเป็นแบบ....ฮึกๆ”แก้วสะอื้นเบาๆแล้วน้ำตาก็ไหลลงมา

“เฮ้ยแก้ว อย่าร้องสิ ไม่เอาหน่า ผู้ชายมันไม่ใช่แบบเดียวกับโทโมะทั้งหมดหรอก แกก็อย่าเพิ่งวางใจ ดูใจกันไปก่อน อย่าร้องสิๆ”ยิ่งฟางพูดแก้วยิ่งร้องหนักขึ้นเรื่อยๆ

“ฟางๆ อาจารย์ใหญ่เรียกพบ”เพื่อนร่วมห้องเรียกขึ้น

“ok ๆ แก้วอย่าร้องนะ เดี๋ยวฟางมา”ฟางพูดแล้วเดินไป แก้วเดินกลั้นน้ำตาไปหลังอาคารที่เป็นต้นไม้ใหญ่ ช่วงเช้าๆไม่ค่อยจะมีคน แก้วนั่งลงเอาหลังพิงต้นไม้ใหญ่แล้วร้องไห้ออกมาเต็มที่

“พี่แก้ว เป็นอะไรไป”แค้มป์เดินมาเห็นเข้าก็เดินไปนั่งข้างๆ

“ฮึกๆ พี่เสียใจ”แก้วพูดแล้วเอาหน้าไปซบกับเสื้อสีขาวของแค้มป์ แค้มป์ค่อยๆเลื่อนมืออย่างไม่สู้ดีไปลูบหลังแก้วเบาๆ

“ไม่เป็นไรนะพี่ พี่ไม่จำเป็นต้องบอกผม แต่ผมเชื่อว่าพี่ความอดทนสูง พี่ต้องอดทนนะ”แค้มป์พูดปลอบใจ

“ขอบใจมากนะ”แก้วพูดแล้วเอาหน้าขึ้นจากอกของแค้มป์แล้วเช็ดน้ำตา

“ผ้าเช็ดหน้าครับพี่”แค้มป์ยื่นผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดให้แก้ว แก้วเช็ดๆแล้วยื่นคืน

“พี่เก็บไว้เถอะครับ ผมให้พี่”แค้มป์พูดแล้วหยิบปากกาเมจิกสีน้ำเงินแท่งเล็กที่พงติดตัวมาเขียนว่า แค้มป์รักแก้ว ไว้บนผ้าเช็ดหน้า

“ซักได้ครับ มันไม่ออกหรอก”แค้มป์พูดแล้วยิ้ม แก้วยิ้มตอบแล้วเก็บใส่กระเป๋าเสื้อ

“ไปเรียนกันเถอะ”แก้วพูดแล้วลุกขึ้นยืน ในมือยังคงถือดอกไม้

“พี่ชอบดอกไม้นี้ไหม”แค้มป์ถามขึ้น แก้วที่กำลังจะเดินก็หยุดแล้วหันมายิ้ม

“ชอบสิ ชอบมากเลยหละ”แก้วพูดแล้วหยิบกุหลาบขาวขึ้นมาดม แค้มป์เดินเข้าไปใกล้แก้วแล้วมองหน้า แก้วจ้องตาที่สื่อความหมายของแค้มป์อยู่นานและลดดอกไปลง แค้มป์ค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ แก้วหลังพิงกับต้นไม้ใหญ่ แค้มป์เลื่อนเข้าไปใกล้ แล้วก็ใกล้ แก้วหลับตาปี๋ ไม่ๆๆ อย่าจูบชั้นนะ แก้วนึกในใจ จูบสิ จูบเลย ยังไงจูบชั้นก็ไม่มีค่าแล้วหละ อีกใจก็นึกจะประชด

“เฮ้ย มึงทำไรว่ะ”จู่ๆเสียงปริศนาที่ดูห้าวๆก็ดังขึ้นพร้อมกับหมัด เปรี้ยง!!

“โอ๊ย”ตึง แค้มป์กระเด็นลงไปนั่งกับพื้น บริเวณมุมปากด้านซ้ายมีเลือดไหลออกมาเป็นทาง แก้วลืมตามาก็วางดอกไม้แล้วรีบเข้าไปประคอง

“นายมีสิทธิ์อะไรมาต่อยแค้มป์”แก้วพูดเสียงดังเพราะชายคนนั้นคือโทโมะ

“มีสิ สิทธิ์ชั้นมีเยอะกว่ามันด้วยซ้ำ”โทโมะพูดแล้วทำหน้าเย้ย

“สิทธิ์อะไร เค้าเทียบเท่านายทุกสิทธิ์นั่นแหละ นายเคยทำอะไรชั้น เค้าก็เคยทำ แต่สิ่งเดียวที่เค้าไม่เคยทำกับชั้นคือหลอกชั้น จำไว้แล้วอย่ามายุ่งกับแฟนชั้นอีก!!”แก้วตะคอกเสียงดังใส่ แค้มป์ที่ได้ยินก็ยิ้มแต่ก็ยิ้มได้ไม่มาก

“มันแค่แฟน แต่ชั้นเป็นผัวเธอ จบไหมแบบนี้”โทโมะเดินไปใกล้แล้วดึงแก้วออกจากแค้มป์

“นายจะมายุ่งวุ่นวายกับชั้นอีกทำไม ในเมื่อนายเป็นคนบอกชั้นเองว่าชั้นไม่เคยได้เป็นรักของนาย นายก็ออกไป ชั้นมันแค่แฟนกำมะลอ อย่ามายุ่ง จำใส่หัวไว้นะ ชั้นไม่ใช่เพื่อนเล่นของนาย เป็นไงหละ นายเคยพูดคำนี้กับชั้น คิดว่าจะทำได้ฝ่ายเดียวงั้นหรอ”แก้วพูดทั้งน้ำตายแล้วสะบัดข้อมือออก โทโมะที่กำลังอึ้งก็ปล่อยมือออกอย่างง่ายดาย แก้วเดินเข้าไปหาแค้มป์แล้วประคองยืนก่อนจะเดินไปเอาดอกไม้

“เจ็บไหม”แก้วถามขึ้นแล้วจับหน้าแค้มป์

“ไม่เป็นไรครับพี่ ผมทนได้”แค้มป์พูดในสีหน้าไม่สู้ดี

“ไปกันเถอะ แถวเนี้ยเหม็นสาปคนเลว!!”แก้วกระแทกเสียงแล้วพาแค้มป์ออกจากตรงนั้นไปห้องพยาบาล โทโมะที่ยืนอึ้งอยู่นานก็เดินช้าๆและเจอกับผ้าเช็ดหน้าสีขาวเขียนว่า แค้มป์รักแก้ว หล่นอยู่ที่พื้น โทโมะหยิบขึ้นมาแล้วพยายามฉีกจนขาดตรงคำว่ารัก

“รักกันมากใช่ไหม โธ่เว้ย!!!!!”โทโมะตะโกนแล้วเควี้ยงผ้าเช็ดหน้าลงพื้น

พักกลางวัน

“แค้มป์ มากินด้วยกันสิ”แก้วชวนแค้มป์ให้นั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกัน

“ขอบคุณมากครับ สวัสดีครับพี่ๆ”แค้มป์เอ่ยปากทักทายฟาง มีโซ อั้ม ทั้งสามคนยิ้มรับแล้วพยักหน้า

“แก้ว”โทโมะที่เดินมากับเพื่อนในกลุ่มเรียกชื่อแก้วแล้วจับข้อมือไว้

“ปล่อย”แก้วพูดแล้วดึงมือกลับ

“เธอเป็นอะไร!!”ด้วยความที่โทโมะเป็นคนความอดทนต่ำเลยฉุนไวขึ้นเสียงใส่แก้ว

“นายจะมาขึ้นเสียงใส่ชั้นทำไม ชั้นไม่ใช่เพื่อนเล่นนายนะ!!”แก้วพูดตอบแล้วสะบัดหน้าหนี

“เลิกประชดแล้วหัดฟังกันบ้างสิ”โทโมะพูดแล้วดึงแขนแก้วให้แก้วหันมา คนในโรงอาหารต่างพากันมอง บางคนที่เดินอยู่ก็มามุง

“มีอะไรให้ชั้นฟังอีกหรอ แค่นั้นยังให้ชั้นเจ็บไม่พออีกใช่ไหม สนุกใช่ไหม สนุกก็ทำไป แต่ชั้นจะโง่แค่ครั้งเดียว รู้ไว้ซะ”(แอมนอทยัวร์ทอยด์ 55+)

“เธอไปคบกับมันแล้วไม่คิดหรอว่ามันจะเป็นแบบชั้น มันหลอกเธอ สักวันมันก็ต้องทิ้งเธอ”โทโมะพูดเสียงดัง แค้มป์ที่นั่งอยู่ก็ก้มหน้าลงอย่างสลด

“แล้วไง ถึงทิ้งชั้นก็ยอม มันก็คุ้มที่อย่างน้อยเค้าก็ไม่ได้รักชั้นแค่วันเดียว อย่างน้อยเค้าก็ไม่ได้แล้วเลิก เค้าไม่ได้ทำทุกอย่างเพื่อเอาชนะ นายอย่าเหมาว่าคนอื่นจะเป็นเหมือนนายสิ อย่ามาเห็นแก่ตัวหน่อยเลย นายเลวอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละบนโลกนี้”แก้วพูดแล้วส่ายหัวอย่างเอือม

“มันจะมากไปแล้วนะแก้ว”โทโมะดึงหน้าแก้วอย่างโมโหแล้วจูบอย่างเต็มแรง ปากทั้งคู่ประกบกันแน่นจนรู้สึกเจ็บ โทโมะก็เจ็บแต่ดันไม่ปล่อยอยากจะแกล้ง ลิ้นซนๆควานไปทั่วโพรงปากอย่างกระหาย ปากแก้วมีเลือดไหลออกมาจนโทโมะต้องหยุดการกระทำ เพี้ย!!

“ชั้นเกลียดนายแค่นี้ยังไม่พอใช่ไหม อยากให้ชั้นเกลียดนายอีกแค่ไหนกันโทโมะ พอสักที เลิกทำตัวเลวแบบนี้เถอะ นายทำให้ชั้นเจ็บได้ทุกวัน เจ็บตัวไม่เท่าไหร่ แต่เจ็บใจมันยากจะรักษานะ คนอย่างนายมันไม่มีหัวใจ พูดคำว่ารักง่ายเป็นว่าเล่น เจอใครก็รัก เจอใครก็รัก ชั้นก็เป็นควายตัวนึงที่หลงคารมชาวนาอย่างนายให้หลอกไปเชือด ชั้นมันโง่ โง่ที่สุด แล้วชาวนาอย่างนายก็เลว เลวที่สุดในโลก เสียแรงที่ชั้นมอบหัวใจให้นายเป็นคนแรกและนายก็ทำร้ายใจชั้นจนป่นปี้เป็นคนแรก ทุกวันนี้ชั้นได้ยินชื่อนายก็เหมือนได้ยินว่าแม่ชั้นกำลังจะตาย ชั้นกลัวคำนี้ที่สุด และชั้นก็กลัวนายที่สุดเหมือนกัน ชั้นกลัว อย่ามายุ่งกับชั้นอีก เข้าใจไหม ฮึกๆ”แก้วน้ำตาไหลแล้วลุกขึ้นยืนผลักโทโมะ โทโมะจับไหล่แก้วไว้มั่นแล้วใช้มือข้างขวาเช็ดเลือดที่ปากให้แก้วก่อนจะประกบปากลงไปเบาๆอีกครั้งอย่างรวดเร็วเพื่อเป็นการซับเลือดในแบบของเค้า แก้วลืมตาขึ้นมาก็รีบผลักโทโมะออกแล้วลูบปากตัวเองเมื่อเห็นว่าเป็นเลือดก็ตกใจ

“พี่ครับ ขอเถอะ เลิกยุ่งกับพี่แก้วได้ไหม”แค้มป์ยกมือไหว้โทโมะประงกๆ

“แกคิดอะไรกับแก้ว ชั้นรู้ดี งั้นชั้นขอโทด ok ไปละ”โทโมะยกมือแล้วชูเป็นเชิงบายแล้วเดินออกมาจากตรงนั้น ป๊อปปี้ ฟาร์ว บราวน์ พากันมองตามโทโมะแล้วหันมองแก้วก่อนจะถอนหายใจ

“ขอโทดแทนมันด้วยแล้วกันนะ”บราวน์พูดกับแก้วและแค้มป์

“ไม่เป็นไรครับพี่”แค้มป์พูดขึ้นอย่างเกรงใจ

“มันทำแบบนี้ทำไมว่ะ”ฟาร์วหันไปถามป๊อปปี้

“ถามแม่มึงดูดิ”ป๊อปปี้พูดเชิงประชด เค้าก็ดูเหมือนกำลังเครียดก่อนจะมองหน้าฟางเหมือนคนโกรธแล้วเดินหนีไปตามโทโมะ

“เอ้า สรุปกูผิด บราวน์ มึงบอกกูดิมันเป็นไรกัน”ฟาร์วหันไปถามบราวน์

“กูก็ไม่รู้อารมณ์มัน รู้แต่ตอนนี้กูอายคนมาก กูไปละ มีโซเค้าไปก่อนนะ”บราวน์ยิ้มให้มีโซแล้วเดิน

“สรุปคือไม่มีใครให้คำตอบ โอเค ไปดีกว่า อั้มจ๋า จุ๊บๆ”ฟาร์วหันไปหาอั้มแล้วออกเดิน อั้มยิ้มแล้วส่ายหัวนิดๆ คนเริ่มกระจายหันไปซุบซิบนินทากันตามประสา

เย็น

“พี่แก้วครับ วันนี้ว่างไหมครับ ผมว่าจะพาไปทานข้าว”แค้มป์เดินมาจากอาคารโสตแล้วพูดกับแก้ว

“อ๋อ ว่างสิ แต่..เพื่อนๆพี่ไปด้วยนะ”แก้วพูดแล้วยิ้ม

“ได้ครับ เชิญเลย”แค้มป์ยิ้มแล้วเดินไปกับแก้ว ฟาง มีโซ และอั้ม

“มีโซๆๆ”บราวน์วิ่งหน้าตื่นเข้าไปหามีโซแล้วหอบแห่กๆ

“ว่าไง มาก็ดี ไปด้วยกันป่ะ”มีโซพูดขึ้น

“คือว่า ชั้นมีอะไรเล่าให้ฟัง มานั่งนี่ก่อน”บราวน์จูงมือมีโซไปนั่งและพวกที่เหลือก็เดินตามมา

“คือว่า...ไอ้ป๊อปมันบอกกับชั้นว่า แฮ่กๆ”บราวน์หอบหายใจ

“บอกว่าแฮ่กๆหรอ”ฟางถามแล้วทำหน้างง

“ไม่ใช่ ชั้นหอบ ไอป๊อปบอกว่าฟางนอกใจไปคบกับไอ้เด็กปีหนึ่งคณะนิเทศที่ชื่ออาร์มี่อะไรนั่นอ่ะ”บราวน์พูดติดๆขัดๆแล้วมองหน้าฟาง

“หะ!!”แก้วกับฟางพูดพร้อมกัน

“ไม่ใช่นะ อาร์มี่เป็นน้องชั้น น้องชั้นเอง”ฟางพูดขึ้น

“อาร์มีเป็นน้องฟางจริงๆนะ”แก้วเสริมขึ้น

“ไม่รู้สิ แต่ตอนนี้ไอป๊อปมันประชดชีวิตโดยการไปเที่ยวคาราโอเกะ”บราวน์พูดขึ้น

“ผมว่าเราไปตามพี่เค้ามาคุยกันให้รู้เรื่องกันดีกว่าครับ รีบไปก่อนพี่เค้าจะเมา”แค้มป์พูดแล้วดึงมือแก้วขึ้นรถตัวเองไป

ณ ร้านคาราโอเกะข้างมหาลัย

“ขอเข้าไปเถอะนะคะ แฟนชั้นอยู่ข้างในจริงๆ ฉันทะเลาะกับเขา”ฟางแหกปากอยู่หน้าร้านจนอั้มต้องเดินมาประจันหน้ากับสาวหุ่นบางที่ยืนกระต่ายขาเดียวว่าไม่ให้เข้า

“เจ๊ จะให้เข้าไหม ถ้าไม่ให้เข้า ก็ขออนุญาติทำร้ายร่างกายแล้วกันนะคะ”อั้มพูดแล้วกอดอกมองหน้าเจ๊ข้างหน้าอย่างนิ่งเฉย (สาวมั่นจัง)

“เอ่อ....ก็ได้ค่ะ เชิญๆ”แค่สายตานิ่งๆของอั้มก็บ่งบอกความน่าหวาดกลัวได้ถึงขีดสุดจนเจ๊ข้างหน้าต้องเปิดทาง

“ป๊อป”ฟางเปิดห้องคาราโอเกะของป๊อปปี้เข้าไปก็ก็เจอทั้ง3คน ป๊อป โทโมะ ฟาร์ว และสาวๆอีกสี่-ห้าคนที่ยืนและนั่งอยู่บริเวณนั้น ทั้งสามคนยังไม่เมาดีเลยหันมามอง

“มากันทำไม”ป๊อปปี้ถามขึ้นแล้วลุกขึ้นยืน

“ป๊อปกำลังเข้าใจฟางผิดนะ อาร์มี่ไม่ใช่...”ฟางพูดยังไม่ทันจบ

“เงียบไปเถอะ อยากไปรักใครก็ไปรัก ชั้นไม่ได้รักเธอซะหน่อย”คำที่ป๊อปปี้พูดมันบาดหัวใจฟางจนแทบสลาย

“ป๊อปพูดอะไรหนะ”ฟางทำหน้างงน้ำตาเอ่อ

“ไอ้ป๊อปมันเมาหนะฟาง อย่าไปถือ”บราวน์พูดขึ้น

“เอาเป็นว่ามากับฟางเถอะ”ฟางดึงมือป๊อปออกจากร้านคาราโอเกะไป

“ปล่อยนะ อย่ามายุ่ง”ป๊อปปี้ดูจะงัวเงีย

“มองเจี้ยไรว่ะ ไม่เคยเห็นคนไง๊”ป๊อปพูดจาหาเรื่องคนอื่นไปตลอดทาง

“ขอโทดนะคะ แฟนชั้นเมา อย่าถือสานะคะ”ฟางดึงป๊อปปี้ขึ้นรถตัวเองแล้วขับออก

“กลับกันเถอะ”มีโซพูดขึ้นแล้วส่ายหัวใส่โทโมะกับฟาร์วที่ตาปรือ

“อืม”บราวน์จับมือมีโซเดิน

“ทำไมว่ะ!!”จู่ๆโทโมะก็ตะคอกเสียงดังออกมาจนบราวน์กับมีโซหันไปมอง

“กลับกันเถอะ”แก้วหันหลังกำลังจะเดินก็ถูกโทโมะดึงมือไว้อย่างแน่นและแรงจนเจ็บ

“จะไปไหน”โทโมะพูดเสียงอ้อแอ้เหมือนคนเมา (ก็เมาไง)

“ปล่อยนะ อย่ามาเมาใส่ชั้น”แก้วพูดแล้วสะบัดแขน

“ไอ้ฟาร์ว มึงมานี่เลย”อั้มเข้าดึงหูฟาร์วที่ได้สติดีที่สุด

“เค้าขอโทดๆๆ”ฟาร์วพึมพำ

“พี่ไปฆ่ามันก่อนนะ”อั้มปลีกตัวออกจากร้านไปกับฟาร์ว

“พี่ครับ ปล่อยพี่แก้วเถอะ”แค้มป์พูดขึ้นแล้วพยายามแกะมือโทโมะออก

“อย่ายุ่งสิว่ะ ผัวเมียเค้าจะคุยกัน อย่าเสือก”โทโมะพูดจาก้าวร้าว เพี้ย แก้วฟาดมือหนักลงไปบนแก้มใสๆของโทโมะอย่างแรง

“อย่าพูดจาไร้สามัญสำนึกแบบนี้สิ”แก้วโต้ใส่อย่างดัง…

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ตอนนี้ดูแรงๆยังไงไม่รู้เนอะ 555+

เศร้ายาวเลยเนอะ จะลงเอยไงเนี้ย รอ รอ รอ ติดตามด้วยนะ

รักเหมือนเดิม muah!!