สุดที่รัก รักที่สุด

คำพูดของอั้มดูจะแรงและหนักถ้าอ่านความหมายลึกๆ ฟาร์วดึงอั้มมาโอบแต่ก็ถูกสะบัดปลิวออกไป
“งั้นชั้นก็จะวิ่งไปให้รถมันชนตายตรงนี้แหละ แล้วชั้นก็จะหลอกทุกคน โดยเฉพาะเธอ”พราวชี้หน้าอั้ม
“ดี ตายๆไปได้ก็ดี ผู้หญิงโง่ๆสติฟั่นเฟือนอย่างเธอ อยู่ไปก็รกโลก แล้วอย่าคิดว่าชั้นจะกลัวเธอนะ คนกับผีมันอยู่คนละโลกกัน อยากหลอกก็หลอกมา ดูสิว่าคนกับผีอะไรมันจะน่ากลัวกว่ากัน”อั้มพูดแล้วกอดอก สายตาของทั้งคู่ประสานกันแทบเป็นไปฟ้าดูดเข้าหากัน
“ดี งั้นเธอก็ตายไปพร้อมชั้นเลย จะได้อยู่โลกเดียวกันไง”พราวดึงอั้มออกไปถนนใหญ่มีรถเร็วๆขับไม่มาก นานๆจะผ่านมาหนึ่งคันแต่ก็ล้วนแต่ขับกันเต็มที่เพราะคิดว่าถนนโล่ง รถสปอร์ตสีดำขับมาด้วยความเร็วสูงบีบแตรลั่น ทุกคนรีบวิ่งเข้าไป อั้มพยายามสะบัดมือออกจากพราวแต่ก็ไม่หลุด อั้มมองรถสปร์ตสีดำที่กำลังเลื่อนเข้ามาใกล้ทุกทีๆจนอั้มหลับตาเตรียมตัวเตรียมใจแต่ฟาร์วก็วิ่งเข้าไปกอดอั้มไว้แน่นในตอนนั้นสาวห่วงสวยอย่างอั้มที่ไม่เคยร้องไห้ให้ผู้ชายคนไหนก็กลับมีน้ำตาไหลออกมาเมื่อฟาร์วมากอดเขาไว้แนบอก เค้าคิดว่านี่คือคนที่เค้าจะรักตลอดไป ปี้นนนนนน!! เสียงแตรดังใกล้เข้ามา เวลาเพียงไม่กี่วิ (แต่เราโซโลว์ให้) ทำให้หัวใจของทุกคนหล่นไป แต่และแล้ว
“กรี๊ดดดดดดด”พราวกรี๊ดลั่นเมื่อถูกพลักกระเด็นออกมาพร้อมกับอั้มและฟาร์ว ปั้ง !! เสียงคนประทะเข้ากับรถอย่างจังจนคนกระเด็นออกไปไกลกระแทกเข้าต้นไม้อีกที รถยนตร์เบลคหักเลี้ยวพุ่งเข้าพรงหญ้า
“อั้ม ฟาร์ว”มีโซและแก้วพากันดูอั้มกับฟาร์ว
“ฮือๆๆๆๆ”พราวร้องไห้อย่างหนัง เธอนั่งอยู่กับพื้นถนนแล้วร้องไห้ โทโมะมองคนที่ถูกชนมือไม้สั่นพอกับบราวน์ที่ตาค้าง พราวลุกขึ้นช้าๆ
“รามิล ฮือๆๆ”พราววิ่งเข้าไปหาคนที่ถูกชนซึ่งคนนั้นคือรามิล ชายสุดที่รักของเค้า รามิลมีเลือดไหลออกมาเป็นทางนองพื้น ไม่มีแม้การขยับใดๆ พราวเขย่าตัวรามิล จับรามิลนอนหงาย
“รามิล ฟื้นสิ ฮือๆๆ รามิล ฟื้นๆๆ”พราวเขย่าแล้วเขย่าอีก
“นี่ คนใจร้าย มาช่วยพารามิลไปโรงบาลหน่อยได้ไหม ฮือๆๆๆ”พราวตะโกนเสียงดัง โทดมะกับบราวน์รีบวิ่งเข้าไปประคองไว้อย่างเร็ว
ณ โรงพยาบาล
“ญาติคุณรามิลครับ”หมอร่างสูงเดินออกมา
“พราวเองคะหมอ”พราวที่เป็นพยาบาลอยู่ก็รีบเดินเข้าไปหา
“พราวเองหรอ....พราว ทำใจนะ คนไข้เสียชีวิตแล้ว คาดว่าจะเสียชีวิตมาตั้งแต่เกิดอุบัตติเหตุ หมอปั้มหลายหนแล้ว ปั้มเท่าไหร่ก็ไม่ขึ้น หมอเสียใจด้วยนะ แล้ว...พราวเป็นอะไรกับผู้เสียชีวิตหละ”หมอถามขึ้น
“พราวไม่รู้ ฮือ เค้าเพิ่งจะบอกเลิกพราว คนที่คนจะถูกชนควรเป็นพราว ไม่ใช่เค้า ฮือๆๆ”พราวร้องไห้เสียใจแล้วเดินเข้าไปในห้องกอดรามิลไว้แน่น
“รามิล หวังว่าสักวันเราจะได้รักกันเหมือนเดิมนะ”พราวร้องไห้ร่ำ
7วันต่อมา
“ไอป๊อป นั่งนี่ดิ”โทโมะเรียกป๊อปปี้ที่เดินมาในงานศพกับฟาง ทั้งคู่ใส่ชุดดำ ป๊อปปี้ดูเงอะๆเงิ่นๆค่อยๆนั่งลง
“โทโมะครับ ใครตายหรอ”ป๊อปปี้ถามโทโมะ
“รามิล เพื่อนพวกเราสี่คนไง”โทโมะพูดแล้วยิ้ม
“นี่ อย่ามัวแต่คุยกัน ได้เวลาแผ่ส่วนกุศลแล้ว พนมมือสิ”แก้วสะกอดโทโมะ
“คนที่จะตายควรเป็นชั้น”พราวพึมพำกับตัวเองอยู่นานสองนาน น้ำตาก็ไหลหยาดเยิ้ม
“พราว ทำใจนะ คนเรามันพลาดกันได้ ทีนี้พราวก็รู้แล้วใช่ไหมว รามิลมันรักพราวแค่ไหน”โทโมะโอบพราวแล้วปลอบใจ
“มันหนะไปสบายแล้ว พวกเรายังลำบากอยู่บนโลกเลย”บราวน์ช่วยปลอบ
“ผู้หญิงโง่ก็เปลี่ยนมาฉลาดได้ถ้ารู้จักคิด แต่มันก็ยังโง่อยู่ดีเมื่อมันรู้จักคิดช้าไป”อั้มพูดแต่สายตามองไปทางอื่น
“อั้ม”ฟาร์วเขย่าไหล่อั้ม อั้มมองหน้าฟาร์วแล้วเอาหัวหนุนไหล่ฟาร์ว
“ฟูมฟายอยู่ได้ น่ารำคาญ”อั้มพูดขึ้น
“แล้วถ้าคนที่อยู่ในโรงนั่นเป็นฟาร์วหละ อั้มจะฟูมฟายไหม และยิ่งอั้มเป็นต้นเห็นที่ทำให้ฟาร์วต้องตาย”ฟาร์วถามขึ้น
“อั้มก็เสียใจสิ ยิ่งอั้มเป็นคนทำอีกด้วย”อั้มมองหน้าฟาร์ว
“ตอนนี้พราวก็เป็นแบบนั้นแหละ”ฟาร์วพูดขึ้น
“อั้มรู้ แต่ยัยนี่โง่เกินไป ขาดสติ”อั้มพูด
“เอาเถอะหนะ”ฟาร์วโอบอั้มไว้
“สวัสดีคะทุกคน”นัดเดินเข้ามาในงาน ท้องอ่อนๆเริ่มมีรูปทรงขึ้นมาบ้าง
“เอ้านัด นั่งก่อนสิ”จู่ๆป๊อปปี้ก็พูดขึ้นมา....หะ!! นี่ป๊อปจำนัดได้อะไรกัน
“เฮ้ย ป๊อปจำนัดได้หรอว๊ะ”โทโมะเอ่ยขึ้น
“จำได้ขอรับ”ป๊อปพูดขึ้น
“แสดงว่าตอนเด็กๆมึงต้องเคยแอบชอบนัดแน่เลยหวะ ใช่ป่ะว่ะ”ฟาร์วถามขึ้น
“กูก็ไม่รู้เหมือนกันครับ กูความจำเสื่อมครับ”ป๊อปปี้พูดและทุกคนพากันหัวเราะ
“มึงไม่น่าพูดครับนะ”ฟาร์วส่ายหัว
“นี่เงียบๆหน่อยสิ”แก้วกับมีโซที่เคร่งสวดมนต์พากันร้องทัก
“ชั้นนี่ดวงกินสามีจริงๆเลยหละ คนนี้กำลังจะแต่งงานด้วยก็ตายคนเก่าก็ตายถ้าแต่งกับโมะก็คงจะเดี้ยงแบบนี้ละมั้ง ฮ่าๆ”นัดขำน้อยๆ
“เสียวสิ”โทโมะขำตอบแล้วเหลือบตาไปมองแก้ว แก้วไม่สนใจมัวแต่พนมมือท่องๆๆ โทโมะถอนหายใจแล้วหันไปยิ้มกับนัด แก้วหันมองโทโมะน้อยๆที่จริงแล้วเค้าฟังอยู้ทุกคำพูดเพียงแต่ไม่อยากแสดงอาการ
จบงาน
“พรุ่งนี้รามิลเผาละนะ”พ่อของรามิลเดินมาบอกโทโมะและเพื่อนๆ
“อ๋อคะ เดี๋ยวจะรีบมาไวๆนะคะ”แก้วพูดขึ้น นัดยิ้มรับแล้วทำท่าจะเดินไปแต่ถูกข้อมือน้อยรั้งไว้
“เดี๋ยวสิ ชั้นมีอะไรจะคุยด้วย”พราวจับมือนัดไว้แล้วดึงไปหน้าห้องน้ำวัดซึ่งเงียบมากแสนจะวังเวง บรรยากาสยามค่ำคืนช่างหลอนถ้ามาคนเดียว ไม่มีแม้คนเดินผ่าน
“ความจริงเราคุยกันในงานก็ก็ได้นะ มันไกลไป วังเวง”นัดพูดขึ้น
“ไม่นิ เธอกลัว?”พราวเลิกคิ้วสงสัย
“ไม่ ทำไมชั้นจะต้องกลัวหละ”นัดหันมองพราว พราวยังคงจับข้อมือนัดไว้แน่น
“ว่าแต่ เธอมีอะไรหรอ ชั้นต้องรีบกลัวเดี๋ยวพ่อจะห่วง”นัดถามขึ้น
“ก็แค่อยากจะมาบอกว่าเธอคือต้นเหตุที่ทำให้แฟนชั้นตาย”พราวพูดขึ้น
“ทำไมถึงคิดว่าเป็นชั้น ทำไมไม่คิดว่าเป็นเธอหละ”นัดพยายามสะบัดมือออก
“ก็เพราะถ้าโลกใบนี้ไม่มีเธออยู่ ผัวเธอก็ไม่ต้องมีแต่งงานกับเธอและเธอก็ไม่ต้องมีลูก ชั้นก็ไม่ต้องทะเลาะกับรามิลจนคลั่งยืนให้รถชนและรามิลรับแทน”พราวมองตาเขร่ง
“คิดอย่างงั้นมันก็ไม่ถูก และถ้าโลกนี้ไม่มีเธอหละ รามิลก็จะเป็นโสดและก็แต่งงานกับชั้นได้โดยไม่ต้องตาย หรือไม่ถ้าเธอไม่คิดอะไรโง่ๆแบบนี้นรามิลก็ไม่ต้องตาย เธอขาดสติ”นัดพูดขึ้น
“ใช่ ชั้นขาดสติ ตอนนี้ชั้นก็กำลังขาดเหมือนกัน”พราวทำตาโตแล้วบีบมือนัดแน่น นัดพยายามบิดตัวหนีแต่แล้วก็โดนของมีคมแทงเข้าที่หน้าท้องนูนต่ำของเธอ นัดถึงกับสลบคาที่เมื่อรู้สึกเจ็บ พราวชักมีดออกแล้วถือมีดไปล้างในห้องน้ำหน้าตาเฉย(ฆาตกร กรี๊ดดดด เค้ากลัว)พราวเดินออกมาก็เอาเท้าเหยียบท้องของนัดแล้วกระทืบแรงๆไปสองสามทีแล้วเดินออกมาจากตรงนั้นอย่างเฉยเมย
“อ้าวพราว ไปไหนมา”โทโมะกับเพื่อนๆที่กำลังจะกลับก็ถามขึ้น
“เข้าห้องน้ำ”พราวพูดแล้วเดินไปที่ศาลาและนั่งลงบนเก้าอี้
“พูดถึงห้องน้ำ ชั้นปวดฉี่พอดี ไปเป็นเพื่อนหน่อยสิบราวน์”มีโซคร่ำครวญ
“สองคนไม่น่าจะอยู่ ไปกันหมดนี่แหละ บรรยากาศมันหวิว”บราวน์พูดแล้วยิ้ม ทุกคนพากันเดินไปคุยไปจนถึงห้องน้ำ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด”แก้วที่เห็นเลือดนองพื้นไหลออกมาและผู้หญิงผมยาวที่กระเซอะกระเซิงมาปิดหน้าตัวเองก็แทบจะชัก แก้วเอาหน้าไปซุกกับโทโมะและกอดไว้แน่น
“โอ้...ไอฉัตร*”โทโมะเห็นก็กอดแก้วไว้แน่น(ที่แท้ก็ป๊อด 555)
“กรี๊ดดดดดดดดดด”ต่างคู่ต่างพากันกรี๊ดมีแต่ฟาร์วที่ไม่กลัวผีนิ่งเฉยมองดีๆแล้วค่อยๆเอาเท้าไปเขี่ย
“ฟาร์วทำไรว่ะ”อั้มขึ้นเสียง
“คน ไม่ใช่ผีเว้ย”ฟาร์วพูดขึ้น
“รู้ได้ไง”มีโซเงยหน้าจากอกบราวน์ขึ้นมองฟาร์ว
“ก็แตะตัวได้”ฟาร์วตอบ แก้วจ้องมองหญิงสาวนิรนามนั้นแล้วค่อยนั่งลงรวบรวมความกล้าเอามือปัดผมที่ปรกหน้าอยู่ออก
“นัด”แก้วหันมองหน้าโทโมะ ทุกคนพากันตกใจมุงดู โทโมะหยิบโทรศัพขึ้นมาแล้วกดส่องไฟหน้าจอไปท่หน้าก็พอว่าใช่นัดจริงๆ โทโมะเก็บโทรศัพทันทีแล้วอุ่มนัดแนบอกรีบวิ่งอย่างหน้าเสียไป พราวที่นั่งอยู่ในศาลาก็หันมอง เมื่อเห็นก็ตกใจและรีบวิ่งออกไป
“ใครกัน”พราวทำเนียนมุงดู ทุกคนมุ่งเป้าไปที่พราว
“ทำไมเธอต้องทำแบบนี้ ไอ้ฆาตกร สมแล้วหละที่รามิลตาย แกมันก็ผู้หญิงควายๆคนนึงที่จิตวิปริต ไม่สมประกอบ รามิลโชคดีมากที่ตาย ไม่งั้นต้องทนอยู่กับผู้หญิงโง่ๆอย่างเธอ”อั้มแหกปาก ขณะที่โทโมะหอบนัดขึ้นเบาะหลัง แก้วรีบขึ้นไปนั่งและโทโมะขับรถออกไปก่อน พร้อมกับป๊อปปี้และฟางที่ตามไปติดๆ
“ทำไมเธอต้องคิดว่าเป็นชั้นด้วย”พราวทำหน้างง
“ก็เพราะกำไลเธอมันอยู่ที่พื้นไง ยัยน่าโง่ เธอเสร็จแน่”อั้มพูดแล้วดึงมือฟาร์วจะเดินไป
“ดวงแกเกิดมาก็มีอยู่แค่นี้แหละ ชะตาแกขาดแล้ว ชั้นนี่แหละคือคนตัดมัน”จู่ๆพราวก็พูด พราวหันไปมองก็ถึงกับตกใจเมื่อพราวเอามีดเล่มเดียวกับที่แทงนัดขึ้นมาแล้วง้างขึ้น ฟาร์วเข้ามากั้นทันที
“ดี รักกันมากก็ตายมันทั้งคู่”ฉึก! จู่ๆบราวน์ก็ผลักเพื่อนออกแล้วเข้ามารับแทน
“พะ....พี่บราวน์”พราวถึงกับทรุดตัวลงทันที เมื่อคนที่ตัวเองแทงไปคือบราวน์แฟนเก่าของเขาสมัยมัธยมต้น
“บราวน์ๆๆๆๆ!!!”มีโซน้ำตาพรากโอบกอดบราวน์ไว้แน่นแนบอก
“เธอ อีเลว”อั้มลุกขึ้นได้ก็คร่อมตัวพราวแล้วตบเอาตบเอา ทั้งตบทั้งต่อยทั้งเตะทั้งเหยียบจนพราวสลบลงไปในกองเลือดตัวเอง
“บราวน์ๆๆๆ”ฟาร์ว มีโซ และอั้มพากันร้องเรียกบราวน์ ฟาร์วหยิบโทรศัพออกมาโทรหาตำรวจทันที
“มีโซ....”บราวน์มองมีโซแล้วพูดเรียกอย่างอ่อนแรง
“บราวน์ หายใจลึกๆนะ บราวน์ต้องไม่เป็นอะไร เค้ารักบราวน์นะ รักบราวน์ที่สุด”มีโซร้องไห้แล้วกอดบราวน์ไว้ หลังจากฟาร์วโทรเสร็จก็หอบบราวน์ที่หมดสติขึ้นรถแล้วขับไปโรงพยาบาล ทิ้งรถไว้ที่นี่หนึ่งคัน
“แล้วพราวหละ จะปล่อยไว้งั้นหรอ”อั้มถามขึ้น
“บอกตำรวจแล้ว เขาบอกว่าจะมาจัดการเองให้รับพาผู้บาดเจ็บไปโรงพยาบาลด่วน”ฟาร์วพูดขึ้น
ณ โรงพยาบาล
“เฮ้ย”แก้วลุกขึ้นเมื่อเห็นพยาบาลเข็นบราวน์ที่หมดสติได้รับการช่วยหายใจเข้าไปในห้องICUเหมือนกับนัด โทโมะดูจะยิ่งซึมไปใหญ่
“เกิดอะไรขึ้น”ฟางถามขึ้นอย่างไว….
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ใกล้จบแล้วนะ บราวน์ ไม่นะ บราวน์จ๋าาาา
อีพราว แกกกก!! (อิน) แกตายยยยย 5555
คำถาม*บราวน์จะตายไหม (แรงไปไหม555) muah!!