สุดที่รัก รักที่สุด

“ชั้นโทโมะเพื่อนแกไง และนี่แก้วแฟนชั้น”โทโมะชี้แนะนำ

“จำไม่ได้อยู่ดีอ่ะ ชั้นจำได้แต่ฟางแฟนชั้น”ป๊อปปี้ค่อยๆยันเตียงลุกขึ้นนั่ง ฟางหันมองหน้าป๊อปปี้อย่างงงๆ แฟน...อะไรกัน ฟางนึกในใจ

“พี่ความจำเสื่อมงั้นหรอ”แก้วทำหน้าเหมือนนกกาเหว่าสงสัย

“ไม่นะ ไม่เสื่อมๆ ชั้นจำแฟนชั้นได้ ฟางๆๆ เค้าหิว”ป๊อปปี้พูดขึ้นแล้วทำท่าจะโอบเอวฟาง ฟางเห็นก็เขยิบไปใกล้ๆให้ป๊อปปี้โอบถนัดๆ

“ชั้นว่าไปตามหมอมาดีกว่านะ”ไม่ทันขาดคำของแก้วพยาบาลกับหมอก็เปิดประตูเข้ามา

“หมอครับ คนไข้เป็นอะไรไม่รู้จำพวกผมไม่ได้”โทโมะพูดขึ้น

“เฮ้เพื่อนๆ”และก๊วนแก๊งก็ถือกระเช้ากันเข้ามาหลังหมอ บราวน์เดินเข้าไปที่เตียงป๊อปแล้วยิ้มให้

“ไงว่ะมึง จูบสาว สมน้ำหน้า”บราวน์ขำเยาะเย้ย

“ใครจูบอะไรหรอ แล้วนายเป็นใคร”ป๊อปปี้ถามขึ้นแล้วทำหน้างง

“เอ้า กวนตีนแล้วไงมึง”บราวน์พูดก่อนจะไปนั่งโซฟา

“เป็นไงป๊อป”อั้มถามขึ้น

“เป็นอะไรหรอ แล้วเธอเป็นใคร”ป๊อปปี้ทำหน้างงพอกับเพื่อนๆที่งงกันยกใหญ่

“ผมลืมบอกไปว่าคนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนที่ศีรษะอย่างรุนแรงจนทำให้จำเหตุการณ์บางอย่างไม่ได้ จะจำได้ก็คนที่ตนเองนึกถึงก่อนจะหมดสติไป และเค้าจำใครได้หละครับ”หมอถามขึ้น แก้วชี้ไปที่ฟาง หมอพยักหน้ารับยิ่งเห็นป๊อปปี้กอดฟางอยู่ก็ยิ่งนึกว่าฟางต้องใช่แน่ๆ ฟางต้องเป็น.....

“ดีจัง จำแม่ตัวเองได้”(แม่บ้าอะไรเล่าไอหมอเอ๋อ)ฟางถึงกับสะดุ้งแล้วส่ายหัว

“นี่ไม่ใช่แม่ผมนะ นี่แฟนผม”ป๊อปปี้โต้ทันที หมอยิ้มอย่างงงๆ

“อุ้ย ขอโทดครับ มองอย่างไงเป็นแม่ไม่รู้ สงสัยใส่แว่นตากลับด้าน แฮ่ๆ โทดทีครับคุณผู้หญิง”หมอพูดแล้วตรวจวัดอะไรต่ออะไรของป๊อปปี้ก่อนจะเดินออกไป

“พราว”โทโมะเรียกพราวที่มากับหมอแต่ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมพูดอะไร

“พราว มาหาพี่สิ”โทโมะเรียกพราว พราวมองหน้าโทโมะน้ำตาคลอแล้วค่อยๆก้าวไปหาโทโมะก่อนจะสวมกอดอย่างไว

“ฮือๆๆๆ”พราวร้องไห้จนเสื้อโทโมะแชะแล้วก็เอาหน้าออก

“ทำไมๆๆ รามิลหลอกชั้น รามิลนิสัยไม่ดี”พราวร้องไห้ไปพูดไป โทโมะลูบหลังเจ้าตัวน้อยเบาๆแล้วก็ดันออก

“รามิลเค้ามีเหตุผลที่จำเป็น”โทโมะพูดขึ้น

“เหตุผลอะไรกัน”พราวทำหน้าโมโห

“เหตุผลอะไรก็ชั่ง แต่พี่เชื่อว่าเค้าต้องมีเหตุผลที่ดีเสมอ เพื่อนพี่ ทำไมพี่จะไม่รู้”โทโมะพูดขึ้นแล้วยิ้ม

“ฮือๆๆๆ”พราวร้องให้แล้วเช็ดน้ำตาก่อนจะวิ่งหายออกไปเฉยๆ

“สงสารพราวจัง”แก้วพูดแล้วมองหน้าโทโมะ

“ชั้นรู้แผนเธอนะฟาง”โทโมะพูดขึ้น

“แผน....แผนอะไรหรอ”ฟางทำตาโต

“เอาเป็นว่าชั้นจะให้มันจบๆไป เริ่มนับหนึ่งใหม่กับไอป๊อป”โทโมะพูดขึ้น

“เอ่อ....แก้ว”ฟางหันไปหาแก้วแล้วมองด้วยหน้าตาไม่สู้ดี

“ไม่เป็นไร ชั้นเข้าใจเธอ เพราะชั้นอ่านไดอารี่เธอแล้ว”แก้วพูดแล้วยิ้ม

“ชั้น...ชั้นผิดเองที่ไม่ยอมบอกเรื่องนี้กับใคร ชั้นมันโง่”ฟางพูดขึ้น

“เธอไม่ผิด เธอมีสิทธิ์ทำตามที่หัวใจตัวเองสั่งให้ทำ เธอรักป๊อปมากชั้นรู้ เพราะฉะนั้น รักนี้กลับมาเธอแล้ว ดูแลรักษามันไว้ให้ดีดีนะ”แก้วพูดก่อนจะควงแขนโทโมะ

“งั้น พี่ไปก่อนนะ อยู่ดูแลป๊อปปี้แทนด้วย”โทโมะพูดขึ้น และพากันออกไปพร้อมเพื่อนๆ

ณ มหาวิทยาลัย

“เฮ้ แก้ว”มีโซตะโกนเรียก

“แก้วผ่านไหมๆๆ”แก้วรีบวิ่งหน้าตื่นไปที่กระดานรายชื่อนักเรียนที่ได้รับปริญญาในปีหน้า แก้วกับฟางเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนกับทางมหาลัยใหญ่ในตัวเมืองเลยมีสิทธิ์ข้ามไปหนึ่งปีโดยไม่ต้องเรียนปีสี่ แก้วมองหารายชื่อตัวเองจนเจอ

“เย้ๆๆๆ ชั้นได้รับปริญญาพร้อมพวกพี่ ดีใจๆๆ”แก้วกระโดดกอดมีโซกับอั้มแน่น

“ฮือๆๆ ชั้นดรอปอ่ะ”บราวน์กับฟาร์วเดินทำคอตก

“บอกแล้วใช่ไหมให้ตั้งใจ แต่ดูทำสิ ไม่มีความใส่ใจเลย สมแล้วหละที่ดรอป”มีโซบ่นเป็นหางว่าว

“ไม่เป็นไร ปีหน้าก็เอาใหม่”ฟาร์วดูไม่ซีเรียสอะไรเลยแต่บราวน์ดูกลุ้มใจ

“มีโซ แกอย่าบ่นแฟนแกมากสิ คนมันกลุ้มใจอยู่”อั้มกระซิบบอก มีโซมองหน้าบราวน์ที่ดูจะเศร้าๆ

“ไม่เป็นไรบราวน์ ปีหน้าเอาใหม่ได้”มีโซพูดขึ้น บราวน์เงยหน้าแล้วยิ้มอ่อนๆ

“หิวกันยัง ไปหาอะไรกินกันดีกว่า”โทโมะเสนอ

“ไปสิๆๆ”มีโซดี๊ด๊า

“แล้วฟางกับป๊อปละ”ฟาร์วถามขึ้น

“ก็อยู่โรงบาลสิว่ะ”อั้มตบหัวฟาร์วเต็มแรง(รุนแรงชะมัด)

“ไม่น่าถามเลยตู”ฟาร์วพึมพำ

“งั้นไปกัน”บราวน์กอดเอวมีโซแน่น

ทั้ง6คนเดินออกกันมาและกำลังจะไปเอารถที่ข้างมหาวิทยาลัยก็เห็นพราวใส่ชุดพยาบาลนั่งร้องไห้อยู่ข้างกระถามต้นไม้

“พราว”โทโมะเรียกชื่อเบาๆ

“ชั้นโทรไปถามรามิลแล้ว ว่าทำไมทำแบบนี้ รู้ไหมรามิลตอบชั้นว่าอะไร”พราวก้มหน้ามองพื้น

“มันตอบว่าอะไร”โทโมะถาม

“ฮึ...เค้าตอบว่า ชั้นมีคนใหม่แล้ว ต่อจากนี้อย่ามาให้ชั้นเห็น เราเลิกกัน ตอนนี้เค้าอยู่ประเทศไทยแล้ว”พราวลุกขึ้นยืน ใบหน้าที่เคยชุ่มน้ำตากลับแห้งหายไป พราวสูดลมหายไปอย่างเยือกเย็น สายตาดูน่ากลัว เย็นชาจนจะแข็ง

“รู้ไหมว่าชั้นเจ็บแค่ไหน แต่ชั้นเลือกที่จะทน ทนทุกอย่าง ถ้าชั้นไม่มีความสุข คนทั้งโลกก็จะไม่มีความสุขเหมือนกัน”โทโมะถึงกับอึ้งกับคำพูดของพราวแล้วเข้าไปจับข้อมือของพราวแน่น

“จะทำอะไร”โทโมะถามช้าๆ

“ทำให้ทุกคนไม่มีความสุขไง”พราวพูดแล้วยิ้มมุมปาก อั้มย่างเท้าเข้ามา สายตาของทั้งคู่พอกันเลยหละ แต่อั้มดูจะเย็นยิ่งกว่าน้ำแข็งขั้วโลกเหนือ

“ที่บอกว่าจะทำให้ทุกคนไม่มีความสุขหนะ คิดดีแล้วหรอ เธอคิดว่าความสุขทั้งหมดของเธออยู่ที่ผู้ชายคนเดียวงั้นสิ เฮอะ...โง่ ผู้หญิงอย่างเธอมีไว้ก็รกโลก โตแต่ตัว สมองเท่าขี้เล็บ หน้าตาก็ดีนะ แต่ทำซะเสื่อมเสียเพศแม่หมด ถ้าเธอคิดว่าจะทำให้ทุกคนบนโลกไม่มีความสุขได้ก็ทำ แต่ถ้าคิดว่าทำไมได้.....ก็อย่าเห่าให้เปลืองน้ำลายเลย”อั้มพูด....

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนมากเลยนะที่อยู่กับด้า T^T

แฟนส่วนแฟน นิยายส่วนนิยาย ต่อไปนี้จะไม่เอามารวมกัน

แฟนไม่ตายก็หาใหม่ได้ นิยายแต่งให้ตายกันไปข้างเลย

สู้เว้ยยยยย

คำถาม*ไปดูบางกอกกังฟูกันหรือยัง muah!!