สุดที่รัก รักที่สุด

1ปีผ่านไป แก้วกับฟางอายุ22ส่วนที่เหลือก็23กันแล้วเลยตกลงปรงใจจะแต่งงานกัน

“ชั้นรักนายนะ จุ๊บ”ทุกคู่พากันหอมแก้มเพราะพากันมาฮันนี่มูลยันเกาะสมุย

“กลับบ้านกัน”วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการฮันนีมูล แก้วชวนกลับบ้าน ทุกคนพากันกลับบ้านที่อยู่หลังเดียวกัน หนุ่มๆพากันหุ้นเงินซื้อและจัดงานเล็กๆขึ้นที่บ้านอีก ฟาร์วเอาดอกไม้ยื่นให้อั้ม แล้วจูบไปเบาๆ อั้มกอดตอบอย่างชื่นใจ ป๊อปปี้ที่สนิทกับเพื่อนๆแล้วแม้เค้าจะความจำเสื่อมไม่สามารถกลับมา(หรอ)แต่เค้าก็ร่วมกันสร้างความสัมพันธ์ใหม่จนสำเร็จ(ไม่ใช่มั้ง 555) ป๊อปปี้ยื่นดอกไม้ให้ฟางแล้วหอมแก้ม ฟางยิ้มแล้วหอมแก้มตอบก่อนจะกอดกันกลม โทโมะย่างเท้าเข้ามาหาแก้วแล้วยื่นดอกไม้ให้บ้างก่อนจะจูบอย่างร้อนแรงกว่าคู่อื่นๆ ทั้งดูดทั้งดื่มทั้งเดือกทั้งดึ้ย (เฮ้อ...) แก้วจูบตอบอย่างเต็มใจ มีโซถือดอกไม้ช่อใหญ่ไปที่รูปภาพของบราวน์แล้วน้ำตาไหลออกมา

“บราวน์ มีโซรักบราวน์นะ”ใช่แล้วหละ บราวน์เสียชีวิตไปวันนั้น คำสุดท้ายที่เค้าพูดคือคำว่า มีโซ.... มีโซยิ้มปนร้องไห้ก่อนจะจูบรูปบราวน์เบาๆแล้วกอดมันไว้แน่น ทุกๆคู่พากันมาปลอบมีโซแล้วเขย่าไล่เบาๆ

“ชั้นเชื่อว่าบราวน์ต้องรับรู้นะ”อั้มพูดขึ้น

“ใช่ ฟางก็ชะ....ชะ....แหวะ”จู่ๆฟางก็อ้วกออกมา ใช่ ฟางกำลังตั้งท้องอยู่ ไม่ใช่แค่ฟาง แก้วและอั้มก็ด้วย แต่ฟางตั้งท้องได้3เดือน ส่วนแก้ว2เดือน อั้มก็2เดือน

“คนความจำเสื่อมนี่มันเชื้อแรงกว่าคนความจำดีอีกเว้ย”โทโมะแซว

“มันก็เรื่องธรรมดา ไอน้อง ฮ่าๆๆ”ป๊อปปี้หัวเราะ ทุกคนพากันหัวเราะตามรวมทั้งมีโซ

**นัดมีชีวิตอยู่รอดถึงแม้ลูกในท้องจะเสียชีวิตไปก็เถอะ เขายังอยู่กับพ่อของเค้า ส่วนพราวก็ถูกตำรวจจับจนตอนนี้เป็นบ้าไปแล้ว พร่ำแต่เห็นผี

18ปีผ่านไป ลูกๆของทุกคนต่างโตกันหมดแล้ว แก้วได้ลูกสาวทั้งหมด2คน ชื่อเฟย์และมิ้ม ส่วนอั้มได้ลูกผู้ชายคนเดียวชื่ออาม ที่สำคัญมากคือลูกของฟางและป๊อปปี้ได้ลูกชาย2คนเป็นแฝดแต่คนละไข่ หน้าตาไม่เหมือนกัน คนพี่ชื่อมัฟฟี่ คนน้องชื่อบราวน์นี่ คนนี้หน้าตาเหมือนบราวน์มากจนถึงกับใช่เลย จนป๊อปปี้ทักว่าหน้าคล้ายอาที่เสียไป ยิ่งโตยิ่งเหมือน

“พี่มีโซ พี่ว่าลูกชั้นไอคนน้องมันเหมือนพี่บราวน์ไหม”ฟางถามมีโซที่เย็บผ้าอยู่

“เหมือนสิ เหมือนมาก”มีโซไม่มองหน้าฟางแต่เย็บผ้าต่อ

“ปีนี้พี่อายุเท่าไหร่แล้ว”ฟางถามขึ้น

“38”มีโซพูดขึ้น

“มันก็ห่างกันแค่20ปีเอง จีบเลยดิ ยกให้”ฟางพูด

“ไอบ้า แกไปไกลๆไป”มีโซเคร่งทำงาน

“แม่หวัดดีครับ น้ามีโซหวัดดีครับ ป้าอั้มหวัดดีครับ”แฝดคนละไข่ยกมือสวัสดีแม่ป้าและน้า

“ป้าอั้มน้ามีโซน้าฟางหวัดดีคะ”ลูกๆของแก้วพากันมาไหว้

“แม่ๆหวัดดีขอรับ”ลูกของอั้มยกมือไหว้

“อ้าว แม่เฟย์หายไปไหนอ่ะคะ”เฟย์ถามขึ้น

“อ๋อ อยู่หลังบ้าน ป่ะๆ เดี๋ยวน้าพาไป พี่อั้มมานี่เร้ว”ฟางหาโอกาสให้บราวน์นี่อยู่กับมีโซสองต่อสองโดยการผลักลูกให้นั่งและเอาคนที่เหลือตามมา

“น้าเย็บแต่ผ้านะครับ ผมกลับจากวิทยาลัยทีไรน้าก็เย็บแต่ผ้า ไม่เมื้อยบ้างหรอครับ พักบ้างนะ ผมเป็นห่วง”บราวน์นี่พูดขึ้น

“อ๋อ ไม่เหนื่อยหรอก ชั้นก็แค่เย็บๆเมื่อว่าง”มีโซดันนึกว่าพูดอยู่กับบราวน์เลยเผลอเรียกตัวเองว่าชั้น พาเอาบราวน์นี่อึ้ง

“เอ่อ...หมายถึงน้าอ่าจะ”มีโซหันไปแก้ตัวแล้วยิ้ม มีโซเย็บผ้าต่อ

“แล้วน้าทำอะไรอยู่อ่าครับ สอนผมมั่งสิ”บราวน์นี่ยิ้มให้มีโซยิ่งทำให้มีโซนึกถึงรอยยิ้มของบราวน์

“อ๋อ น้าเย็บผ้าพันคออยู่จ๊ะ มันขาดหนะไม่ได้เย็บใหม่หรอกนะ อันนี้เป็นของโปรดตอนเขาเชียร์บอลของ...เอ่อแฟนน้าที่เสียไปหนะ”มีโซพูดขึ้นแล้วยิ้ม

“จริงหรอฮะ โห....สวยชะมัด ผมอยากได้ผ้าพันคอมั่งจัง จะถึงหน้าหนาวแล้ว น้าถักให้ผมมั่งสิ”บราวน์นี่รบเร้า

“ได้สิ เดี๋ยวชั้นเย็บเสร็จแล้วจะถักให้นาย....เอ่อ น้าเย็บเสร็จแล้วจะถักให้นะ”มีโซหลุดพูดแล้วรีบหันหน้ามาเย็บผ้าต่อ

“เอางี้ดีกว่า น้าอ่ะชอบเรียกผมนายตลอดเลย งั้นน้าก็เรียกผมแบบนี้ตลอดเลยก็ได้ ผมชอบ แล้วน้าก็เรียกตัวเองว่าชั้น ผมจะเรียกตัวเองว่าผมและเรียกน้าว่าเธอ โอเคนะครับ”บราวน์นี่พูดเองเออเอง มีโซหันมามองหน้าแล้วยิ้มตอบ

“เอางั้นก็ได้”มีโซตอบตกลง

“แล้วเมื่อไหร่น้า....เอ้ย เมื่อไหร่เธอจะเย็บเสร็จหละ จะได้ถักให้ผมบ้าง”บราวน์นี่ถาม

“จะเสร็จแล้ว อีกนิดเดียวเองนะ”มีโซยิ้มแบบเขินๆแล้วเย็บต่อจนเสร็จ

“จะเอาสีอะไรหละผ้าพันคอนาย”มีโซถามขึ้น

“เธอชอบสีอะไรผมก็เอาสีนั้น”บราวน์นี่พูดแล้วยิ้มหวานๆ

“ให้ทายว่าชั้นชอบสีอะไร”มีโซพูดขึ้น

“สี....สวาทขาดใจ ฮ่าๆๆๆ”บราวน์นี่หัวเราะ คำตอบนี้มันเหมือนกับคำตอบที่บราวน์เคยตอบตอนที่คบกับมีโซวันแรก

“ว่ะ....ว่าไงนะ”มีโซถึงกับค้าง

“ผมล้อเล่นหน่า ว่าแต่เธอชอบสีอะไรหละ”บราวน์นี่ถามแล้วยิ้ม

“เอ่อ...ชั้นชอบสีขาว”มีโซพูดแล้วเอามือล้วงไหมพรมในถุง

“โอ๊ย”เข็มแหลมๆจิ้มเข้าที่นิ้วชี้ของมีโซจนเลือดออก บราวน์นี่เห็นก็ดึงมือมาดูดเลือดออกทันทีแล้วถุยลงถังเศษผ้าของมีโซ

“เจ็บไหมเนี้ย ไม่ระวังเลยเธอนี่”บราวน์นี่ทำหน้าคิ้วขมวดช่างเหมือนบราวน์มากๆ มีโซถึงกับน้ำตาไหลออกมา เมื่อบราวน์นี่กลับมานั่งพร้อมกล้องยาเห็นมีโซร้องไห้ก็เช็ดน้ำตาให้ด้วยมือตัวเอง

“ร้องทำไม เจ็บขนาดนั้นเลยหรอ”บราวน์นี่ถามขึ้น

“เอ่อ....อืม”มีโซยิ้มแล้วแกล้งพยักหน้า บราวน์นี่ใส่ยาแดงให้แล้วเอาพลาสเตอร์มาแปะเป็นลายเสือ

“เสร็จแล้วจ้า น่ารักเชียว ถักไหวอยู่ไหม ไม่ไหวไม่เป็นไรนะเอาไวเพรุ่งนี้ มันคงเจ็บมากเลยสิร้องไห้เลย”บราวน์นี่มองดวงตาของมีโซเชิงจะหาน้ำตาแต่มีโซกับสั่นไปทั้งใจ

“เอ่อ...ไม่เป็นไรชั้นถักไหว ไม่เจ็บแล้ว หายละ”มีโซรีบสะบัดความคิดของตัวเองตอนนี้ทิ้งไปทันทีแล้วรีบหยิบไหมพรมสีขาวขึ้นมา

“งั้นเดี๋ยวผมไปหยิบน้ำมาให้นะ กินนมไหม”บราวน์นี่ถามขึ้น

“อะไรก็ได้”มีโซตอบ

เย็น

“กินข้าวกันเร็ว”แก้วร้องเรียกลูกๆ

“โหแม่คะ ทำอะไรกิน”มิ้มถามขึ้น

“ต้มจืดและก็ซูชิ วันนี้แม่ลงมือทำกับพ่อเลยนะเนี้ย”แก้วยิ้มแล้วมองโทโมะ

“กินให้อร่อยหละ ต้มจืดแบบญี่ปุ่นเลยนะ”โทโมะยิ้มแล้วนั่งลงข้างๆแก้ว

“อ่าว บราวน์นี่กับมีโซหายไปไหนหละ”ฟาร์วทักขึ้น

“จุ๊ๆๆ ถักไหมพรมอยู่ในห้องปักผ้า”ฟางส่งซิก

“แล้วจะจุ๊ๆๆทำไม”ฟาร์วถามขึ้น

“ก็พี่บราวน์นี่กับน้ามีโซแอบรักกันอ่าสิพ่อ”ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของอั้มกับฟาร์วพูดขึ้น

“ห๊ะ จริงหรออาม”ฟางทำหน้างง

“ปล่าว อามโม้เอา”อามหัวเราะคิกคัก

“นิสัยมันชั่งเหมือนพ่อ”แก้วขำแล้วส่ายหัว

“ไปตามสองคนนั้นมากินข้าวได้แล้ว”โทโมะพูดขึ้น

“ตามทำไมเล่า กินกันไปเถอะ”แก้วตีโทโมะแล้วพูดขึ้น

“อ่าๆๆงั้น ทานได้”ป๊อปปี้พูดขึ้นทุกคนลงมือทาน

ในห้องปักผ้า

“วันนี้มันจะเสร็จไหมอ่ะ”บราวน์นี่ที่นอนหนุนตักมีโซอยู่ก็ถามเมื่อผ้าพันคอที่มีโซถักตอนนี้ยาวมาคลุมหน้าของเขาแล้ว

“เสร็จสิ รีบหรือไงห๊ะ”มีโซถามแล้วถักต่อ

“เค้าหิวแล้วนะ”บราวน์นี่พูดขึ้น

“หิวก็ไปกินก่อนไป ป่านนี้ตั้งโต๊ะกันแล้วหละมั้ง”มีโซพูดแล้วมองไปที่ประตู

“เธอไปกินด้วยกันสิ”บราวน์นี่พูด

“นี่หิวใช่ไหมเนี้ย”มีโซหยุดถักแล้ววางไหมพรมลงบนท้องของบราวน์นี่

“หิวนานแล้ว”บราวน์นี่ยิ้ม

“อ่ะๆๆกินก็กิน”มีโซทำท่าผลักบราวน์นี่ให้ลุกขึ้นแต่บราวน์นี่ไม่ยอมลุก

“มีโซ”จู่ๆบราวน์นี่ก็เรียกชื่อมีโซเสียงแผ่ว

“ว่าไง”มีโซถามขึ้น

“คือ...จะผิดไหมถ้าผมจะชอบคุณ”บราวน์นี่พูดอะไรบางอย่างที่ทำให้มีโซใจหล่นทันที

“แล้วตอนนี้เกลียดชั้นอยู่หรือไง ลุกได้แล้ว”มีโซพยายามคิดไปทางอื่น

“หมายถึงรักแบบคนรักไม่ใช่ญาติพี่น้อง”บราวน์นี่พูดขึ้น

“ทะ....ทำไมหละ”มีโซถามเสียงสั่น

“ผมก็ไม่รู้แต่ผมคิดว่าผมรักมีโซมานานมากแล้ว นานมาก ตั้งแต่ผมเด็กๆแล้วหละ”บราวน์พูดขึ้นแล้วยิ้มบางๆ

“…”มีโซเงียบอ้ำอึ้ง

“มันจะผิดไหมถ้าผมจะรักน้า”บราวน์นี่ถามขึ้น

“เอ่อ...เราไม่ใช่ญาติกันแท้ๆนิ คนละสายเลือด ไม่มีสายเลือดกันซะหน่อย มันก็ไม่ผิดหรอกนะ”มีโซยิ้มสู้ทั้งที่ใจสั่นระริกแทบทะลุ

“แล้วมีโซหละรักผมไหม”คำพูดนี้ทำให้มีโซย้อนอดีตกลับไปอีกครั้งตอนคบกับบราวน์ใหม่ๆ บราวน์นอนหนุนตักเขาใต้ต้นไม้แล้วถามเค้าแบบนี้เปะๆ

“....”มีโซเงียบค้าง

“ไม่เป็นไรครับ ผมคงคิดไปเองว่ามีโซรักผม”บราวน์นี่ลุกขึ้นจากตักมีโซแล้วเอาไหมพรมลงจากท้องและนั่งลงบนโซฟาก่อนจะทำท่าลุกแต่มีโซจับแขนไว้

“ชั้นก็รักนาย”มีโซพูดความในใจออกไปชัดเจน ขอโทดนะบราวน์ที่ชั้นต้องมีใครมาแทนที่นายแต่ชั้นเชื่อว่าเค้าคนนี้คือนายและไม่มีอะไรต่างจากนายเลยทั้งนิสัยทั้งหน้าตาและกริยาคำพูด เค้าคือนาย ชั้นเชื่อว่าเค้าคือนาย ชั้นจะรักคนคนนี้เท่านายและจะรักเค้าตลอดไปเหมือนที่ชั้นรักนาย ชั้นเชื่อว่าฟ้าได้ส่งนายมาเกิดแล้วนะบราวน์

“จริงๆหรอ”บราวน์นี่ถามหน้าตาตื่น

“จริง รักมานานและจะรักตลอดไป เป็นเพราะอะไรก็ไม่รู้”มีโซพูดแล้วก้มหน้า บราวน์นี่ยิ้มแล้วกอดมีโซแน่นก่อนจะหอมแก้มมีโซฟอดใหญ่

“เราไปกินข้าวกันนะ”บราวน์นี่จบมือมีโซให้ลุกขึ้นยืน มีโซยังคงนั่ง

“ถ้าออกไปแล้วทุกคนเห็นเราจับมือกันแบบนี้นายคงไม่ดีแน่ๆ”มีโซพูดขึ้น

“แล้วไง มีโซเป็นแฟนกับผมนะ”บราวน์ยิ้มแล้วถาม

“เอ่อ นายไม่อายรึไงที่มีแฟนห่างกัน20ปีแบบนี้”มีโซถามขึ้น

“ต่อให้เธอห่างกับชั้น50ปีหรือ100ปีชั้นก็ไม่อาย ชั้นรักเธอเข้าใจนะ”บราวน์นี่ยิ้มแล้วเข้าไปจูบมีโซอย่างเบาบาง ปากของเขานุ่มนวลมากจนมีโซเผลอเคลิ้ม

“เธอพร้อม ชั้นพร้อม งั้นเราไปกันนะ”บราวน์นี่จับมือมีโซแล้วพากันเดินออกจากห้องปักผ้าไปห้องอาหาร

“อ้าว มากันแล้ว”แก้วพูด ทุกสายตาพากันมองแต่จุดรวมสายตาอยู่ที่มือ...!!

“แหม กินไม่ไปเรียกเลยนะ แต่ก็ดีละ เนอะ”บราวน์นี่หันไปหามีโซแล้วยิ้มก่อนจะจูงมือมีโซไปนั่ง

“เอ่อ...กินสิ”โทโมะพูดขึ้นเมื่อสองคนนี้นั่งใกล้กัน

“ทุกคนผมมีอะไรจะบอก แม่ด้วยนะ แม่จะได้ลูกสะใภ้แล้วนะ”บราวน์นี่ยิ้มแล้วมองฟางขณะที่มีโซทำหน้าตื่นมือสั่น

“ใคร....คนไหนฟ๊ะ”ฟางทำหน้างงแล้วคาดคั้นเพราะคนที่เค้าคิดว่าจะจับคู่ให้กับบราวน์นี่คือมีโซแต่เค้าไม่รู้ว่าบราวน์นี่พูดถึงใคร

“นี่ไง แฟนผม”บราวน์นี่ยิ้มแล้วโอบไหล่มีโซ

“หะ....จริงดิ เออ แต่งเลย หนับหนุนสุดตีนเลยลูก”ป๊อปปี้พูด

“เย้ๆๆ สมหวังซะที ลุ้นตั้งนาน”อั้มยิ้ม

“ทุกคนแอบลุ้นคู่ผมกันหรอเนี้ย”บราวน์นี่ยิ้มอย่างงง            ๆ

“ก็เอออ่ะดิ”ฟาร์วเสริม

“แต่งยังหละ”โทโมะถามขึ้น

“ชั้นว่าอย่าเพิ่งคุยเรื่องนี้เลย บราวน์นี่ยังเรียนไม่จบเลยนะ”มีโซพูดขึ้น

“ไม่เห็นจะเป็นไรเลย พี่บราวน์ก็เหลือไม่กี่ปีเองนะน้า”เฟย์เสริมทัพ

“ช่ายๆๆ ไอ้บราวน์ก็เหลือ2ปีเอง มันเรียนทางลัด แต่งก่อนมหาลัยเค้าก็ไม่ได้ว่ากล่าวหนิ แต่งเลยๆๆ”มัฟฟี่แฝดคนละฝาพูดขึ้น

“หรือว่า...มีโซไม่อยากแต่งงานกับเค้า”บราวน์นี่ทำหน้าเศร้า

“ไม่ใช่นะ ชั้นกลัวอนาคตนายพังตางหากหละ”มีโซเบือนหน้าหนี

“โอ๋....เค้าขอโทด แต่เค้าจะแต่ง มันไม่พังหรอกอนาคต เพราะเค้ามีตัวเองอยู่ข้างๆไง”บราวน์นี่ยิ้มแล้วกอดมีโซไว้

2เดือนต่อมา

มีโซและบราวน์นี่ตัดสินใจแต่งงานกันในบ้านไม่เชิญแขก เอาเฉพาะคนในครอบครัวเท่านั้น ทั้งคู่รักกันมาก เอาอะไรมาแยกก็ไม่ออก แม้ว่าชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยอย่างบราวน์นี่และยิ่งหน้าตาหล่อเหลาอย่างบราวน์บวกกันก็ยิ่งเป็นที่หมายตาของสาวๆแต่เขาได้นิสัยบราวน์มาไม่มีผิด ไม่นอกกรอบรักเลยแม้แต่น้อยถึงแม้ใครต่อใครจะพากันล้อเค้าว่ามีเมียแก่แต่เค้าก็สวนกลับไปเสมอว่า

“คนเราถ้าจะรักกันมันอยู่ที่ใจไม่ใช่อายุ”คำนี้เป็นคำที่ทำให้ใครต่อใครไม่กล้าล้อบราวน์นี่เลยแม้แต่น้อย มัฟฟี่ก็คอยปกป้องน้องชายฝาแฝดของตัวเองอย่างดี

เย็นวันหนึ่ง

“โทโมะ เราก็แก่ตัวลงทุกวัน ถ้าวันไหนเราต้องจากกันไม่มีวันกลับคืนนานจะทำยังไง”แก้วถามขึ้น ตัวก็อยู่ในอ้อมแขนของโทโมะ

“ชั้นก็ไม่ทำอะไร เพราะอีกไม่นานเราก็ได้ไปอยู่ด้วยกันอยู่ดี”โทโมะยิ้มแล้วหอมแก้มแก้ว

“แหมๆๆ แม่กับพ่อเนี้ยแก่แต่ตัวจริงๆ คำพูดกับกริยาเนี้ย....วัยรุ่นสุดๆ”เฟย์และมิ้มเดินเข้ามาหลังจากกลับจากมหาวิทยาลัย

“มานี่มา”โทโมะอ้าแขนรับลูกมากอดไว้พร้อมกับแก้ว

“ฟาง จะโกรธไหมถ้าป๊อปจะบอกอะไร”ป๊อปปี้กอดฟางอยู่บนห้องก็ถามขึ้น

“โกรธทำไมหละ อายุก็ปูนนี้แล้วยังจะทะเลาะกันอีกหรอ”ฟางยิ้ม

“ป๊อบจำความทั้งหมดได้ตั้งแต่เราอยู่งานศพรามิล”ป๊อปปี้พูดขึ้น

“ว่าไงนะ นั่นมันเมื่อ20กว่าปีแล้วนะ”ฟางพูดขึ้น

“ก็ใช่ไง แต่ป๊อปไม่อยากบอกไป เพราะกลัวว่าฟางจะทิ้งป๊อปไปเพราะคิดว่าป๊อปคงยังรักแก้ว ป๊อปเลิกรักแก้วตอนไหนไม่รู้แต่เมื่อได้จูบกับแก้วครั้งนั้นป๊อปสัมผัสได้ว่ามันไม่ใช่ เธอไม่ใช่คนที่ป๊อปค้นหา แต่เวลาที่ได้จูบฟาง ป๊อปรู้สึกดีและคิดว่าคนนี้แหละใช่”ป๊อปปี้พูดแล้วกอดฟางแน่นก่อนจะจูบฟางเบาๆ

“ยังไงมันก็ผ่านไปแล้ว ฟางก็รักป๊อปเสมอ”ฟางยิ้ม ก๊อกๆๆ

“เข้ามา”ป๊อปปี้พูดขึ้น

“แหมๆๆ แอบฟังอยู่นาน พ่อนี่หัวหมอไม่ใช่เล่นนะ”มัฟฟี่แฝดผู้พี่แซว

“ฮ่าๆๆ แม่นี่ก็หวานไม่น้อย”บราวน์นี่แซวตอบ

“แกก็เป็นฝั่งเป็นฝาแล้วส่วนแกไอ้แฝดพี่จอมเกของแม่อย่าดื้อรู้ไหม”ฟางโอบลูกทั้งคู่ไว้

“ไม่ใช่นะแม่ ผมไม่ใช่เกย์ ผมแมนทั้งแท่งนะ”มัฟฟี่ออกลูกกวน

“ไอ้ลูกบ้า ชั้นหมายถึงเกเร”ฟางกอดอก บราวน์นี่ผลักหัวแฝดพี่ของตัวเองออกเบาๆแล้วหัวเราะ

“บราวน์นี่ มีโซรออยู่ที่ห้องปักผ้า”ป๊อปปี้พูดขึ้น

“พูดถึงห้องปักผ้าทีไร ขนลุกตลอด...สงสัยให้ไปทำศึกอีกแล้วละมั้ง 5555”มัฟฟี่แซว

“ทำศึกบ้าบออะไรในนั้นกันเล่า”ป๊อปปี้ออกฮา

“หรือไม่เคย”มัฟฟี่แซวแฝดน้องตัวเอง

“เออ เคยแล้วไงฟ๊ะ”บราวน์นี่ยิ้มเขินๆแล้วกำลังจะเดินออกแต่มัฟฟี่ดึงมือไว้

“เบาๆหน่อยนะ เสียงจักรมันดัง ฮ่าๆๆๆๆ”มัฟฟี่ฮาแทบคลั่งพอกับป๊อปปี้และฟางที่ขำตัวเป็นเกลียว

“โห่ เดี๋ยวโบก”บราวน์นี่หันมาขำก่อนจะเดินออกไปอย่างเขินๆ

“อั้ม รู้ไหมว่าวันไหนชั้นรักเธอที่สุด”ฟาร์วถามอั้มขึ้น

“วันที่ฉันจะถูกรถชนแล้วนายเข้ามากอด”อั้มเดา

“ไม่ถูก วันนี้ตางหาก ชั้นรักเธอมากขึ้นทุกวันๆ รักไม่มีจุดจบแต่ที่ชั้นรักเธออยู่ตอนนี้พรุ่งนี้มันก็จะเพิ่มขึ้นอีก ทั้งๆที่ความจริงมันสุดแล้ว”ฟาร์วยิ้มแล้วกอดอั้มไว้แน่น

“ขอบใจมากนะ”อั้มยิ้มแล้วกำลังจะจูบกันที่หน้าบ้าน

“พ่อแม่ แหนะๆๆ ลูกเห็นนะ”อามลูกหัวแก้วหัวแหวนเดินมาทันแล้วโอบกอดทั้งคู่ไว้

“ขัดจังหวะชั้นจริงๆ”ฟาร์วบอก

“ผมนิสัยเหมือนพ่อไง ชอบสอด 5555”อามขำฮา

“แกหลอกด่าชั้นป่าวว่ะ”ฟาร์วทำหน้างง

“ฮ่าๆๆ ทำนองนั้นครับ อ่ะๆๆล้อเล่งน่า”อามยิ้มก่อนจะกอดพ่อกับแม่ไว้แน่น

“มีโซจ๋า โอ๊ยเหนื่อย ขอหนุนตักหน่อยสิ”บราวน์นี่ปิดประตูห้องปักผ้าได้ก็อ้าแขนกว้าง

“หยุดก่อน”มีโซยื่นแขนข้างซ้ายมายันอกบราวน์นี่ไว้

“ทำไมหละ”บราวน์นี่ถามหน้างง

“นี่ก็หน้าหนาวแล้วหนิ”มีโซพูดขึ้น

“ใช่ๆ หนาวแล้ว อ๋อ จะชวนไปซื้อเสื้อกันหนาวใช่ม๊า”บราวน์นี่ยิ้ม

“เฮ้อ...ลืมใช่ม๊ะ งอนละนะ”มีโซยืนหย่อนเข่าแต่มือไขว้หลัง

“อ๋อ...ผ้าพันคอเค้าหละ ทำตั้งหลายเดือนแล้วนะ ความจริงอาทิตย์เดียวมันก็หน้าจะเสร็จนะ”บราวน์นี่ยิ้มอ่อนๆ

“ก็...พอดีว่าชั้นเอาไปเติมแต่งนิดหน่อย”มีโซยิ้มที่บราวน์นี่จำได้

“ไหนๆๆ ขอดูหน่อยสิ นะนะ”บราวน์นี่เข้าไปใกล้มีโซจนจมูกชนกัน มีโซถอยออกมาหนึ่งก้าวแล้วยิ้ม

“หลับตาสิ”มีโซพูด

“หลับตาแล้วเค้าจะเห็นไหม”บราวน์นี่ยิ้มยั่ว

“ลืมตาก็เห็นเอง”มีโซยิ้ม บราวน์นี่ค่อยๆหลับตา มีโซหยิบผ้าพันคอไหมพรมที่ยาวพอประมาณ1.50เมตร ยาวไม่เบาแต่เน้นตกแต่งลายมีเพชรติดสวยรูปภาพต่างๆและก็มีชื่อเป็นอักษรสีฟ้าถักด้วยไหมพรมเหมือนกันคำว่า MB ย่อมาจากมีโซและบราวน์นี่มาพันคอให้บราวน์นี่ บราวน์นี่รีบลืมตาและเมื่อเห็นก็ยิ้มแล้วกระโดดกอดมีโซอย่างแน่น

“รักมีโซจัง จุ๊บ รับรองมีรางวัลตอบแทนแน่ ห้องนี้หละ”มีโซทำท่าจะก้าวหนีแต่บราวน์นี่รั้งไว้ มีโซยิ้มอย่างเขินๆก่อนจะถูกบราวน์นี่เอาผ้าพันคอคล้องคอมีโซแล้วดึงเข้ามาใกล้ก่อนจะประกบปากลงอย่างดึงดูดและร้อนแรงก่อนจะเอาผ้าพันคอมาพันคอตัวเองไว้อีกทีพร้อมรัดทำให้หน้าของทั้งคู่ออกห่างกันได้แค่เส้นผมกั้น ทั้งคู่ถอนจูบแล้วยิ้มให้กับกันและกัน เอาหน้าผากชนกัน น่ารักเสียจริง

THE END

โทโมะ : ผลสุดท้ายคุณชายจอมเก๊กอย่างชั้นก็ตกบ่วงกรรมเอ้ย!! บ่วงรักยัยทอมหัวฟูจนได้

แก้ว : ยัยทอมที่ใครๆต่างพากันกล่าวหาอย่างชั้นก็ต้องมาจมปลักรักไอผู้ชายขี้เก๊กหน้าม่อแบบโทโมะ…!!

ป๊อปปี้ : หนุ่มรักคาราโอเกะอย่างชั้นต้องหยุดคาราโอเกะไว้เพราะหญิงสาวที่ตัวเองคิดว่าไม่เคยใช่แต่ผลสุดท้ายใช่เปะๆ

ฟาง : สาวนักสวิมอย่างชั้นจากที่เคยคับแค้นว่าเค้าใช้เป็นแค่สะพานแต่ก็แค้นไม่ลง ต้องจำยอมตกสะพานเข้าไปสู่ห้วงแห่งคาราโอเกะ

บราวน์นี่ : จากที่ซวยซ้ำซ้อนโดนแทงตายก็อนาตใจมาเกิดใหม่หน้าตาเหมือนเดิม ถึงแม้จะจำความเก่าไม่ได้แต่ก็เกิดรักคนรุ่นใหญ่ซะได้ นักเย็บปักถักร้อยอย่างเธอเนี้ย ฝีมืออย่างอื่นก็ไม่ใช่จะย่อยนะ

มีโซ : ชั้นเคยคิดที่จะรอคนคนเดียวที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ แต่ผลสุดท้ายเค้าก็กลับมาตามการรอคอย ถึงแม้จะไม่ใช่เค้าจริงๆ แต่ชั้นเชื่อว่าคนที่มาแทนคือเค้า100%

ฟาร์ว : หนุ่มกระล่อนปริ้นปร่อนอย่างชั้นดันตกหลุมยัยเพื่อนบ๋องจนได้ จากที่ไม่เคยเหลียวมองแต่แล้วก็ดันมาเหลียวพากันตกหลุม (ลับ)

อั้ม : สาวเจ้าสำอางอย่างชั้น ต้องมาอนาถวาสนาพิศวาสขาดดิ้นกับนายเบอะเพื่อนบ้าที่ไม่เคยคิดว่าจะรักได้ แต่ผลสุดท้ายก็ดันได้รักจนหัวทิ่มหัวตำแบบนี้

เธอคือสุดที่รักของชั้น ชั้นรักเธอคนนี้ที่สุด

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

และแล้วก็จบสักที เรื่องนี้ตอนจบชอบคู่บราวน์นี่สุดๆ น่ารักดี

คิดเหมือนกันไหม 555+ ยังไงก็ฝากติดตามผลงานเรื่องใหม่ด้วยนะ

อัพเมื่อไหร่ไม่แน่นะจ๊ะ เพราะเรื่องนี้เพิ่งแต่งเสร็จหมาดๆกับมือ

ง่อยกิน ก่อยๆ จากที่ทะเลาะกับแฟนมานาน จะสรุปให้ฟังว่า

เหตุผลที่เค้าเปลี่ยนไปเป็นเพราะเค้ามีคนอื่น จบ เคลีย อยากไปเลือกใครก็เชิญ

แต่สำหรับด้าแล้ว ด้าเลือกรีดเดอร์ ^^ ขอบคุณที่เคียงข้างกับเรา

คุณคือสุดที่รักและคือคนที่ชั้นรักที่สุด(รีดเดอร์) muah!!