สุดที่รัก รักที่สุด

8.3

เขียนโดย dada

วันที่ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2554 เวลา 16.52 น.

  17 ตอน
  276 วิจารณ์
  52.03K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

16)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

คำพูดของอั้มดูจะแรงและหนักถ้าอ่านความหมายลึกๆ ฟาร์วดึงอั้มมาโอบแต่ก็ถูกสะบัดปลิวออกไป

“งั้นชั้นก็จะวิ่งไปให้รถมันชนตายตรงนี้แหละ แล้วชั้นก็จะหลอกทุกคน โดยเฉพาะเธอ”พราวชี้หน้าอั้ม

“ดี ตายๆไปได้ก็ดี ผู้หญิงโง่ๆสติฟั่นเฟือนอย่างเธอ อยู่ไปก็รกโลก แล้วอย่าคิดว่าชั้นจะกลัวเธอนะ คนกับผีมันอยู่คนละโลกกัน อยากหลอกก็หลอกมา ดูสิว่าคนกับผีอะไรมันจะน่ากลัวกว่ากัน”อั้มพูดแล้วกอดอก สายตาของทั้งคู่ประสานกันแทบเป็นไปฟ้าดูดเข้าหากัน

“ดี งั้นเธอก็ตายไปพร้อมชั้นเลย จะได้อยู่โลกเดียวกันไง”พราวดึงอั้มออกไปถนนใหญ่มีรถเร็วๆขับไม่มาก นานๆจะผ่านมาหนึ่งคันแต่ก็ล้วนแต่ขับกันเต็มที่เพราะคิดว่าถนนโล่ง รถสปอร์ตสีดำขับมาด้วยความเร็วสูงบีบแตรลั่น ทุกคนรีบวิ่งเข้าไป อั้มพยายามสะบัดมือออกจากพราวแต่ก็ไม่หลุด อั้มมองรถสปร์ตสีดำที่กำลังเลื่อนเข้ามาใกล้ทุกทีๆจนอั้มหลับตาเตรียมตัวเตรียมใจแต่ฟาร์วก็วิ่งเข้าไปกอดอั้มไว้แน่นในตอนนั้นสาวห่วงสวยอย่างอั้มที่ไม่เคยร้องไห้ให้ผู้ชายคนไหนก็กลับมีน้ำตาไหลออกมาเมื่อฟาร์วมากอดเขาไว้แนบอก เค้าคิดว่านี่คือคนที่เค้าจะรักตลอดไป ปี้นนนนนน!! เสียงแตรดังใกล้เข้ามา เวลาเพียงไม่กี่วิ (แต่เราโซโลว์ให้) ทำให้หัวใจของทุกคนหล่นไป แต่และแล้ว

“กรี๊ดดดดดดด”พราวกรี๊ดลั่นเมื่อถูกพลักกระเด็นออกมาพร้อมกับอั้มและฟาร์ว ปั้ง !! เสียงคนประทะเข้ากับรถอย่างจังจนคนกระเด็นออกไปไกลกระแทกเข้าต้นไม้อีกที รถยนตร์เบลคหักเลี้ยวพุ่งเข้าพรงหญ้า

“อั้ม ฟาร์ว”มีโซและแก้วพากันดูอั้มกับฟาร์ว

“ฮือๆๆๆๆ”พราวร้องไห้อย่างหนัง เธอนั่งอยู่กับพื้นถนนแล้วร้องไห้ โทโมะมองคนที่ถูกชนมือไม้สั่นพอกับบราวน์ที่ตาค้าง พราวลุกขึ้นช้าๆ

“รามิล ฮือๆๆ”พราววิ่งเข้าไปหาคนที่ถูกชนซึ่งคนนั้นคือรามิล ชายสุดที่รักของเค้า รามิลมีเลือดไหลออกมาเป็นทางนองพื้น ไม่มีแม้การขยับใดๆ พราวเขย่าตัวรามิล จับรามิลนอนหงาย

“รามิล ฟื้นสิ ฮือๆๆ รามิล ฟื้นๆๆ”พราวเขย่าแล้วเขย่าอีก

“นี่ คนใจร้าย มาช่วยพารามิลไปโรงบาลหน่อยได้ไหม ฮือๆๆๆ”พราวตะโกนเสียงดัง โทดมะกับบราวน์รีบวิ่งเข้าไปประคองไว้อย่างเร็ว

ณ โรงพยาบาล

“ญาติคุณรามิลครับ”หมอร่างสูงเดินออกมา

“พราวเองคะหมอ”พราวที่เป็นพยาบาลอยู่ก็รีบเดินเข้าไปหา

“พราวเองหรอ....พราว ทำใจนะ คนไข้เสียชีวิตแล้ว คาดว่าจะเสียชีวิตมาตั้งแต่เกิดอุบัตติเหตุ หมอปั้มหลายหนแล้ว ปั้มเท่าไหร่ก็ไม่ขึ้น หมอเสียใจด้วยนะ แล้ว...พราวเป็นอะไรกับผู้เสียชีวิตหละ”หมอถามขึ้น

“พราวไม่รู้ ฮือ เค้าเพิ่งจะบอกเลิกพราว คนที่คนจะถูกชนควรเป็นพราว ไม่ใช่เค้า ฮือๆๆ”พราวร้องไห้เสียใจแล้วเดินเข้าไปในห้องกอดรามิลไว้แน่น

“รามิล หวังว่าสักวันเราจะได้รักกันเหมือนเดิมนะ”พราวร้องไห้ร่ำ

7วันต่อมา

“ไอป๊อป นั่งนี่ดิ”โทโมะเรียกป๊อปปี้ที่เดินมาในงานศพกับฟาง ทั้งคู่ใส่ชุดดำ ป๊อปปี้ดูเงอะๆเงิ่นๆค่อยๆนั่งลง

“โทโมะครับ ใครตายหรอ”ป๊อปปี้ถามโทโมะ

“รามิล เพื่อนพวกเราสี่คนไง”โทโมะพูดแล้วยิ้ม

“นี่ อย่ามัวแต่คุยกัน ได้เวลาแผ่ส่วนกุศลแล้ว พนมมือสิ”แก้วสะกอดโทโมะ

“คนที่จะตายควรเป็นชั้น”พราวพึมพำกับตัวเองอยู่นานสองนาน น้ำตาก็ไหลหยาดเยิ้ม

“พราว ทำใจนะ คนเรามันพลาดกันได้ ทีนี้พราวก็รู้แล้วใช่ไหมว รามิลมันรักพราวแค่ไหน”โทโมะโอบพราวแล้วปลอบใจ

“มันหนะไปสบายแล้ว พวกเรายังลำบากอยู่บนโลกเลย”บราวน์ช่วยปลอบ

“ผู้หญิงโง่ก็เปลี่ยนมาฉลาดได้ถ้ารู้จักคิด แต่มันก็ยังโง่อยู่ดีเมื่อมันรู้จักคิดช้าไป”อั้มพูดแต่สายตามองไปทางอื่น

“อั้ม”ฟาร์วเขย่าไหล่อั้ม อั้มมองหน้าฟาร์วแล้วเอาหัวหนุนไหล่ฟาร์ว

“ฟูมฟายอยู่ได้ น่ารำคาญ”อั้มพูดขึ้น

“แล้วถ้าคนที่อยู่ในโรงนั่นเป็นฟาร์วหละ อั้มจะฟูมฟายไหม และยิ่งอั้มเป็นต้นเห็นที่ทำให้ฟาร์วต้องตาย”ฟาร์วถามขึ้น

“อั้มก็เสียใจสิ ยิ่งอั้มเป็นคนทำอีกด้วย”อั้มมองหน้าฟาร์ว

“ตอนนี้พราวก็เป็นแบบนั้นแหละ”ฟาร์วพูดขึ้น

“อั้มรู้ แต่ยัยนี่โง่เกินไป ขาดสติ”อั้มพูด

“เอาเถอะหนะ”ฟาร์วโอบอั้มไว้

“สวัสดีคะทุกคน”นัดเดินเข้ามาในงาน ท้องอ่อนๆเริ่มมีรูปทรงขึ้นมาบ้าง

“เอ้านัด นั่งก่อนสิ”จู่ๆป๊อปปี้ก็พูดขึ้นมา....หะ!! นี่ป๊อปจำนัดได้อะไรกัน

“เฮ้ย ป๊อปจำนัดได้หรอว๊ะ”โทโมะเอ่ยขึ้น

“จำได้ขอรับ”ป๊อปพูดขึ้น

“แสดงว่าตอนเด็กๆมึงต้องเคยแอบชอบนัดแน่เลยหวะ ใช่ป่ะว่ะ”ฟาร์วถามขึ้น

“กูก็ไม่รู้เหมือนกันครับ กูความจำเสื่อมครับ”ป๊อปปี้พูดและทุกคนพากันหัวเราะ

“มึงไม่น่าพูดครับนะ”ฟาร์วส่ายหัว

“นี่เงียบๆหน่อยสิ”แก้วกับมีโซที่เคร่งสวดมนต์พากันร้องทัก

“ชั้นนี่ดวงกินสามีจริงๆเลยหละ คนนี้กำลังจะแต่งงานด้วยก็ตายคนเก่าก็ตายถ้าแต่งกับโมะก็คงจะเดี้ยงแบบนี้ละมั้ง ฮ่าๆ”นัดขำน้อยๆ

“เสียวสิ”โทโมะขำตอบแล้วเหลือบตาไปมองแก้ว แก้วไม่สนใจมัวแต่พนมมือท่องๆๆ โทโมะถอนหายใจแล้วหันไปยิ้มกับนัด แก้วหันมองโทโมะน้อยๆที่จริงแล้วเค้าฟังอยู้ทุกคำพูดเพียงแต่ไม่อยากแสดงอาการ

จบงาน

“พรุ่งนี้รามิลเผาละนะ”พ่อของรามิลเดินมาบอกโทโมะและเพื่อนๆ

“อ๋อคะ เดี๋ยวจะรีบมาไวๆนะคะ”แก้วพูดขึ้น นัดยิ้มรับแล้วทำท่าจะเดินไปแต่ถูกข้อมือน้อยรั้งไว้

“เดี๋ยวสิ ชั้นมีอะไรจะคุยด้วย”พราวจับมือนัดไว้แล้วดึงไปหน้าห้องน้ำวัดซึ่งเงียบมากแสนจะวังเวง บรรยากาสยามค่ำคืนช่างหลอนถ้ามาคนเดียว ไม่มีแม้คนเดินผ่าน

“ความจริงเราคุยกันในงานก็ก็ได้นะ มันไกลไป วังเวง”นัดพูดขึ้น

“ไม่นิ เธอกลัว?”พราวเลิกคิ้วสงสัย

“ไม่ ทำไมชั้นจะต้องกลัวหละ”นัดหันมองพราว พราวยังคงจับข้อมือนัดไว้แน่น

“ว่าแต่ เธอมีอะไรหรอ ชั้นต้องรีบกลัวเดี๋ยวพ่อจะห่วง”นัดถามขึ้น

“ก็แค่อยากจะมาบอกว่าเธอคือต้นเหตุที่ทำให้แฟนชั้นตาย”พราวพูดขึ้น

“ทำไมถึงคิดว่าเป็นชั้น ทำไมไม่คิดว่าเป็นเธอหละ”นัดพยายามสะบัดมือออก

“ก็เพราะถ้าโลกใบนี้ไม่มีเธออยู่ ผัวเธอก็ไม่ต้องมีแต่งงานกับเธอและเธอก็ไม่ต้องมีลูก ชั้นก็ไม่ต้องทะเลาะกับรามิลจนคลั่งยืนให้รถชนและรามิลรับแทน”พราวมองตาเขร่ง

“คิดอย่างงั้นมันก็ไม่ถูก และถ้าโลกนี้ไม่มีเธอหละ รามิลก็จะเป็นโสดและก็แต่งงานกับชั้นได้โดยไม่ต้องตาย หรือไม่ถ้าเธอไม่คิดอะไรโง่ๆแบบนี้นรามิลก็ไม่ต้องตาย เธอขาดสติ”นัดพูดขึ้น

“ใช่ ชั้นขาดสติ ตอนนี้ชั้นก็กำลังขาดเหมือนกัน”พราวทำตาโตแล้วบีบมือนัดแน่น นัดพยายามบิดตัวหนีแต่แล้วก็โดนของมีคมแทงเข้าที่หน้าท้องนูนต่ำของเธอ นัดถึงกับสลบคาที่เมื่อรู้สึกเจ็บ พราวชักมีดออกแล้วถือมีดไปล้างในห้องน้ำหน้าตาเฉย(ฆาตกร กรี๊ดดดด เค้ากลัว)พราวเดินออกมาก็เอาเท้าเหยียบท้องของนัดแล้วกระทืบแรงๆไปสองสามทีแล้วเดินออกมาจากตรงนั้นอย่างเฉยเมย

“อ้าวพราว ไปไหนมา”โทโมะกับเพื่อนๆที่กำลังจะกลับก็ถามขึ้น

“เข้าห้องน้ำ”พราวพูดแล้วเดินไปที่ศาลาและนั่งลงบนเก้าอี้

“พูดถึงห้องน้ำ ชั้นปวดฉี่พอดี ไปเป็นเพื่อนหน่อยสิบราวน์”มีโซคร่ำครวญ

“สองคนไม่น่าจะอยู่ ไปกันหมดนี่แหละ บรรยากาศมันหวิว”บราวน์พูดแล้วยิ้ม ทุกคนพากันเดินไปคุยไปจนถึงห้องน้ำ

“กรี๊ดดดดดดดดดดดด”แก้วที่เห็นเลือดนองพื้นไหลออกมาและผู้หญิงผมยาวที่กระเซอะกระเซิงมาปิดหน้าตัวเองก็แทบจะชัก แก้วเอาหน้าไปซุกกับโทโมะและกอดไว้แน่น

“โอ้...ไอฉัตร*”โทโมะเห็นก็กอดแก้วไว้แน่น(ที่แท้ก็ป๊อด 555)

“กรี๊ดดดดดดดดดด”ต่างคู่ต่างพากันกรี๊ดมีแต่ฟาร์วที่ไม่กลัวผีนิ่งเฉยมองดีๆแล้วค่อยๆเอาเท้าไปเขี่ย

“ฟาร์วทำไรว่ะ”อั้มขึ้นเสียง

“คน ไม่ใช่ผีเว้ย”ฟาร์วพูดขึ้น

“รู้ได้ไง”มีโซเงยหน้าจากอกบราวน์ขึ้นมองฟาร์ว

“ก็แตะตัวได้”ฟาร์วตอบ แก้วจ้องมองหญิงสาวนิรนามนั้นแล้วค่อยนั่งลงรวบรวมความกล้าเอามือปัดผมที่ปรกหน้าอยู่ออก

“นัด”แก้วหันมองหน้าโทโมะ ทุกคนพากันตกใจมุงดู โทโมะหยิบโทรศัพขึ้นมาแล้วกดส่องไฟหน้าจอไปท่หน้าก็พอว่าใช่นัดจริงๆ โทโมะเก็บโทรศัพทันทีแล้วอุ่มนัดแนบอกรีบวิ่งอย่างหน้าเสียไป พราวที่นั่งอยู่ในศาลาก็หันมอง เมื่อเห็นก็ตกใจและรีบวิ่งออกไป

“ใครกัน”พราวทำเนียนมุงดู ทุกคนมุ่งเป้าไปที่พราว

“ทำไมเธอต้องทำแบบนี้ ไอ้ฆาตกร สมแล้วหละที่รามิลตาย แกมันก็ผู้หญิงควายๆคนนึงที่จิตวิปริต ไม่สมประกอบ รามิลโชคดีมากที่ตาย ไม่งั้นต้องทนอยู่กับผู้หญิงโง่ๆอย่างเธอ”อั้มแหกปาก ขณะที่โทโมะหอบนัดขึ้นเบาะหลัง แก้วรีบขึ้นไปนั่งและโทโมะขับรถออกไปก่อน พร้อมกับป๊อปปี้และฟางที่ตามไปติดๆ

“ทำไมเธอต้องคิดว่าเป็นชั้นด้วย”พราวทำหน้างง

“ก็เพราะกำไลเธอมันอยู่ที่พื้นไง ยัยน่าโง่ เธอเสร็จแน่”อั้มพูดแล้วดึงมือฟาร์วจะเดินไป

“ดวงแกเกิดมาก็มีอยู่แค่นี้แหละ ชะตาแกขาดแล้ว ชั้นนี่แหละคือคนตัดมัน”จู่ๆพราวก็พูด พราวหันไปมองก็ถึงกับตกใจเมื่อพราวเอามีดเล่มเดียวกับที่แทงนัดขึ้นมาแล้วง้างขึ้น ฟาร์วเข้ามากั้นทันที

“ดี รักกันมากก็ตายมันทั้งคู่”ฉึก! จู่ๆบราวน์ก็ผลักเพื่อนออกแล้วเข้ามารับแทน

“พะ....พี่บราวน์”พราวถึงกับทรุดตัวลงทันที เมื่อคนที่ตัวเองแทงไปคือบราวน์แฟนเก่าของเขาสมัยมัธยมต้น

“บราวน์ๆๆๆๆ!!!”มีโซน้ำตาพรากโอบกอดบราวน์ไว้แน่นแนบอก

“เธอ อีเลว”อั้มลุกขึ้นได้ก็คร่อมตัวพราวแล้วตบเอาตบเอา ทั้งตบทั้งต่อยทั้งเตะทั้งเหยียบจนพราวสลบลงไปในกองเลือดตัวเอง

“บราวน์ๆๆๆ”ฟาร์ว มีโซ และอั้มพากันร้องเรียกบราวน์ ฟาร์วหยิบโทรศัพออกมาโทรหาตำรวจทันที

“มีโซ....”บราวน์มองมีโซแล้วพูดเรียกอย่างอ่อนแรง

“บราวน์ หายใจลึกๆนะ บราวน์ต้องไม่เป็นอะไร เค้ารักบราวน์นะ รักบราวน์ที่สุด”มีโซร้องไห้แล้วกอดบราวน์ไว้ หลังจากฟาร์วโทรเสร็จก็หอบบราวน์ที่หมดสติขึ้นรถแล้วขับไปโรงพยาบาล ทิ้งรถไว้ที่นี่หนึ่งคัน

“แล้วพราวหละ จะปล่อยไว้งั้นหรอ”อั้มถามขึ้น

“บอกตำรวจแล้ว เขาบอกว่าจะมาจัดการเองให้รับพาผู้บาดเจ็บไปโรงพยาบาลด่วน”ฟาร์วพูดขึ้น

ณ โรงพยาบาล

“เฮ้ย”แก้วลุกขึ้นเมื่อเห็นพยาบาลเข็นบราวน์ที่หมดสติได้รับการช่วยหายใจเข้าไปในห้องICUเหมือนกับนัด โทโมะดูจะยิ่งซึมไปใหญ่

“เกิดอะไรขึ้น”ฟางถามขึ้นอย่างไว….

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ใกล้จบแล้วนะ บราวน์ ไม่นะ บราวน์จ๋าาาา

อีพราว แกกกก!! (อิน) แกตายยยยย 5555

คำถาม*บราวน์จะตายไหม (แรงไปไหม555) muah!!

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.1 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา