สุดที่รัก รักที่สุด

“ชั้นโทโมะเพื่อนแกไง และนี่แก้วแฟนชั้น”โทโมะชี้แนะนำ
“จำไม่ได้อยู่ดีอ่ะ ชั้นจำได้แต่ฟางแฟนชั้น”ป๊อปปี้ค่อยๆยันเตียงลุกขึ้นนั่ง ฟางหันมองหน้าป๊อปปี้อย่างงงๆ แฟน...อะไรกัน ฟางนึกในใจ
“พี่ความจำเสื่อมงั้นหรอ”แก้วทำหน้าเหมือนนกกาเหว่าสงสัย
“ไม่นะ ไม่เสื่อมๆ ชั้นจำแฟนชั้นได้ ฟางๆๆ เค้าหิว”ป๊อปปี้พูดขึ้นแล้วทำท่าจะโอบเอวฟาง ฟางเห็นก็เขยิบไปใกล้ๆให้ป๊อปปี้โอบถนัดๆ
“ชั้นว่าไปตามหมอมาดีกว่านะ”ไม่ทันขาดคำของแก้วพยาบาลกับหมอก็เปิดประตูเข้ามา
“หมอครับ คนไข้เป็นอะไรไม่รู้จำพวกผมไม่ได้”โทโมะพูดขึ้น
“เฮ้เพื่อนๆ”และก๊วนแก๊งก็ถือกระเช้ากันเข้ามาหลังหมอ บราวน์เดินเข้าไปที่เตียงป๊อปแล้วยิ้มให้
“ไงว่ะมึง จูบสาว สมน้ำหน้า”บราวน์ขำเยาะเย้ย
“ใครจูบอะไรหรอ แล้วนายเป็นใคร”ป๊อปปี้ถามขึ้นแล้วทำหน้างง
“เอ้า กวนตีนแล้วไงมึง”บราวน์พูดก่อนจะไปนั่งโซฟา
“เป็นไงป๊อป”อั้มถามขึ้น
“เป็นอะไรหรอ แล้วเธอเป็นใคร”ป๊อปปี้ทำหน้างงพอกับเพื่อนๆที่งงกันยกใหญ่
“ผมลืมบอกไปว่าคนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนที่ศีรษะอย่างรุนแรงจนทำให้จำเหตุการณ์บางอย่างไม่ได้ จะจำได้ก็คนที่ตนเองนึกถึงก่อนจะหมดสติไป และเค้าจำใครได้หละครับ”หมอถามขึ้น แก้วชี้ไปที่ฟาง หมอพยักหน้ารับยิ่งเห็นป๊อปปี้กอดฟางอยู่ก็ยิ่งนึกว่าฟางต้องใช่แน่ๆ ฟางต้องเป็น.....
“ดีจัง จำแม่ตัวเองได้”(แม่บ้าอะไรเล่าไอหมอเอ๋อ)ฟางถึงกับสะดุ้งแล้วส่ายหัว
“นี่ไม่ใช่แม่ผมนะ นี่แฟนผม”ป๊อปปี้โต้ทันที หมอยิ้มอย่างงงๆ
“อุ้ย ขอโทดครับ มองอย่างไงเป็นแม่ไม่รู้ สงสัยใส่แว่นตากลับด้าน แฮ่ๆ โทดทีครับคุณผู้หญิง”หมอพูดแล้วตรวจวัดอะไรต่ออะไรของป๊อปปี้ก่อนจะเดินออกไป
“พราว”โทโมะเรียกพราวที่มากับหมอแต่ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมพูดอะไร
“พราว มาหาพี่สิ”โทโมะเรียกพราว พราวมองหน้าโทโมะน้ำตาคลอแล้วค่อยๆก้าวไปหาโทโมะก่อนจะสวมกอดอย่างไว
“ฮือๆๆๆ”พราวร้องไห้จนเสื้อโทโมะแชะแล้วก็เอาหน้าออก
“ทำไมๆๆ รามิลหลอกชั้น รามิลนิสัยไม่ดี”พราวร้องไห้ไปพูดไป โทโมะลูบหลังเจ้าตัวน้อยเบาๆแล้วก็ดันออก
“รามิลเค้ามีเหตุผลที่จำเป็น”โทโมะพูดขึ้น
“เหตุผลอะไรกัน”พราวทำหน้าโมโห
“เหตุผลอะไรก็ชั่ง แต่พี่เชื่อว่าเค้าต้องมีเหตุผลที่ดีเสมอ เพื่อนพี่ ทำไมพี่จะไม่รู้”โทโมะพูดขึ้นแล้วยิ้ม
“ฮือๆๆๆ”พราวร้องให้แล้วเช็ดน้ำตาก่อนจะวิ่งหายออกไปเฉยๆ
“สงสารพราวจัง”แก้วพูดแล้วมองหน้าโทโมะ
“ชั้นรู้แผนเธอนะฟาง”โทโมะพูดขึ้น
“แผน....แผนอะไรหรอ”ฟางทำตาโต
“เอาเป็นว่าชั้นจะให้มันจบๆไป เริ่มนับหนึ่งใหม่กับไอป๊อป”โทโมะพูดขึ้น
“เอ่อ....แก้ว”ฟางหันไปหาแก้วแล้วมองด้วยหน้าตาไม่สู้ดี
“ไม่เป็นไร ชั้นเข้าใจเธอ เพราะชั้นอ่านไดอารี่เธอแล้ว”แก้วพูดแล้วยิ้ม
“ชั้น...ชั้นผิดเองที่ไม่ยอมบอกเรื่องนี้กับใคร ชั้นมันโง่”ฟางพูดขึ้น
“เธอไม่ผิด เธอมีสิทธิ์ทำตามที่หัวใจตัวเองสั่งให้ทำ เธอรักป๊อปมากชั้นรู้ เพราะฉะนั้น รักนี้กลับมาเธอแล้ว ดูแลรักษามันไว้ให้ดีดีนะ”แก้วพูดก่อนจะควงแขนโทโมะ
“งั้น พี่ไปก่อนนะ อยู่ดูแลป๊อปปี้แทนด้วย”โทโมะพูดขึ้น และพากันออกไปพร้อมเพื่อนๆ
ณ มหาวิทยาลัย
“เฮ้ แก้ว”มีโซตะโกนเรียก
“แก้วผ่านไหมๆๆ”แก้วรีบวิ่งหน้าตื่นไปที่กระดานรายชื่อนักเรียนที่ได้รับปริญญาในปีหน้า แก้วกับฟางเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนกับทางมหาลัยใหญ่ในตัวเมืองเลยมีสิทธิ์ข้ามไปหนึ่งปีโดยไม่ต้องเรียนปีสี่ แก้วมองหารายชื่อตัวเองจนเจอ
“เย้ๆๆๆ ชั้นได้รับปริญญาพร้อมพวกพี่ ดีใจๆๆ”แก้วกระโดดกอดมีโซกับอั้มแน่น
“ฮือๆๆ ชั้นดรอปอ่ะ”บราวน์กับฟาร์วเดินทำคอตก
“บอกแล้วใช่ไหมให้ตั้งใจ แต่ดูทำสิ ไม่มีความใส่ใจเลย สมแล้วหละที่ดรอป”มีโซบ่นเป็นหางว่าว
“ไม่เป็นไร ปีหน้าก็เอาใหม่”ฟาร์วดูไม่ซีเรียสอะไรเลยแต่บราวน์ดูกลุ้มใจ
“มีโซ แกอย่าบ่นแฟนแกมากสิ คนมันกลุ้มใจอยู่”อั้มกระซิบบอก มีโซมองหน้าบราวน์ที่ดูจะเศร้าๆ
“ไม่เป็นไรบราวน์ ปีหน้าเอาใหม่ได้”มีโซพูดขึ้น บราวน์เงยหน้าแล้วยิ้มอ่อนๆ
“หิวกันยัง ไปหาอะไรกินกันดีกว่า”โทโมะเสนอ
“ไปสิๆๆ”มีโซดี๊ด๊า
“แล้วฟางกับป๊อปละ”ฟาร์วถามขึ้น
“ก็อยู่โรงบาลสิว่ะ”อั้มตบหัวฟาร์วเต็มแรง(รุนแรงชะมัด)
“ไม่น่าถามเลยตู”ฟาร์วพึมพำ
“งั้นไปกัน”บราวน์กอดเอวมีโซแน่น
ทั้ง6คนเดินออกกันมาและกำลังจะไปเอารถที่ข้างมหาวิทยาลัยก็เห็นพราวใส่ชุดพยาบาลนั่งร้องไห้อยู่ข้างกระถามต้นไม้
“พราว”โทโมะเรียกชื่อเบาๆ
“ชั้นโทรไปถามรามิลแล้ว ว่าทำไมทำแบบนี้ รู้ไหมรามิลตอบชั้นว่าอะไร”พราวก้มหน้ามองพื้น
“มันตอบว่าอะไร”โทโมะถาม
“ฮึ...เค้าตอบว่า ชั้นมีคนใหม่แล้ว ต่อจากนี้อย่ามาให้ชั้นเห็น เราเลิกกัน ตอนนี้เค้าอยู่ประเทศไทยแล้ว”พราวลุกขึ้นยืน ใบหน้าที่เคยชุ่มน้ำตากลับแห้งหายไป พราวสูดลมหายไปอย่างเยือกเย็น สายตาดูน่ากลัว เย็นชาจนจะแข็ง
“รู้ไหมว่าชั้นเจ็บแค่ไหน แต่ชั้นเลือกที่จะทน ทนทุกอย่าง ถ้าชั้นไม่มีความสุข คนทั้งโลกก็จะไม่มีความสุขเหมือนกัน”โทโมะถึงกับอึ้งกับคำพูดของพราวแล้วเข้าไปจับข้อมือของพราวแน่น
“จะทำอะไร”โทโมะถามช้าๆ
“ทำให้ทุกคนไม่มีความสุขไง”พราวพูดแล้วยิ้มมุมปาก อั้มย่างเท้าเข้ามา สายตาของทั้งคู่พอกันเลยหละ แต่อั้มดูจะเย็นยิ่งกว่าน้ำแข็งขั้วโลกเหนือ
“ที่บอกว่าจะทำให้ทุกคนไม่มีความสุขหนะ คิดดีแล้วหรอ เธอคิดว่าความสุขทั้งหมดของเธออยู่ที่ผู้ชายคนเดียวงั้นสิ เฮอะ...โง่ ผู้หญิงอย่างเธอมีไว้ก็รกโลก โตแต่ตัว สมองเท่าขี้เล็บ หน้าตาก็ดีนะ แต่ทำซะเสื่อมเสียเพศแม่หมด ถ้าเธอคิดว่าจะทำให้ทุกคนบนโลกไม่มีความสุขได้ก็ทำ แต่ถ้าคิดว่าทำไมได้.....ก็อย่าเห่าให้เปลืองน้ำลายเลย”อั้มพูด....
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนมากเลยนะที่อยู่กับด้า T^T
แฟนส่วนแฟน นิยายส่วนนิยาย ต่อไปนี้จะไม่เอามารวมกัน
แฟนไม่ตายก็หาใหม่ได้ นิยายแต่งให้ตายกันไปข้างเลย
สู้เว้ยยยยย
คำถาม*ไปดูบางกอกกังฟูกันหรือยัง muah!!