สุดที่รัก รักที่สุด

“แก้ว ชั้นขอโทด”โทโมะพูดเมื่อรู้ตัว แก้วรีบดึงโทโมะที่นั่งคร่อมป๊อปปี้ลุกขึ้นและดันไปทางอื่นให้คนที่เหลือช่วยป๊อปปี้ ฟางลมขึ้นหน้าร่วงสลบลงไปฟุบกับพื้นทันที บราวน์เห็นภาพก็เลือกช่วยไม่ถูกแต่ก็เข้าไปประคองฝ่ายหญิงก่อน

ณ โรงพยาบาล (ห้องพิเศษ เตียงคู่)

“นี่ไดอารี่ยัยฟางใช่ไหม ชั้นว่าแล้ว กะจะหยิบของแก้วมาแต่พี่หยิบมาผิดเล่ม ขอโทดนะ งั้นนั่งอ่านเล่นไปแล้วกัน”อั้มที่พึ่งกลับหอไปเอาข้าวของมาให้แก้วกับโทโมะก็เดินเข้ามาและก็ลากลับหอจนเหลือแค่แก้วกับโทโมะที่เฝ้าไข้ แก้วกางไดอารี่ของฟางอ่าน ตั้งแต่เริ่มไปเรื่อยๆจนถึงหน้าหนึ่งแก้วชะงักทันทีกับข้อความที่ว่า....

‘ชั้นควรจะทำอย่างไงดีหละ ในเมื่อป๊อปปี้สารภาพความจริงให้ชั้นรู้ว่าเค้าไม่รักชั้นเลย เค้าแค่ใช้ชั้นเป็นสะพานข้ามไปหาแก้ว เค้าหลงรักแก้วมาตลอดตั้งแต่เรกเจอ เค้าไม่เคยมีอะไรกับชั้นเลย แต่ทำไมเค้าถึงพึ่งมาเลือกบอกชั้นวันนี้หละ ทำไมเค้าไม่บอกชั้นตั้งแต่แรก เค้าบอกกับชั้นว่าเค้ารักแก้วมากๆ เค้าไม่รู้ว่าโทโมะจะรักแก้วจริงๆแบบนี้ เค้าไม่อยากแย่งแก้วไปจากโทโมะ เค้าไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยกับเพื่อนรักของเค้าที่ชื่อรามิล เค้าอยากเป็นคนรักของแก้วสักครั้ง เค้ามั่นใจว่าเค้าจะทำได้ดี เค้าอยากให้ชั้นช่วยให้แก้วกับโทโมะเลิกกัน ชั้นควรจะทำอย่างไงกับเหตุการณ์ครั้งนี้หละ...??’แก้วอ่านจบก็น้ำตาซึม คนที่ชั้นแอบรักมานานแสนนานเค้าก็แอบรักชั้นเหมือนกันหรอ แล้วทำไมไม่บอกชั้นตั้งแต่ทีแรกหละ แล้วทำไมไม่บอก ชั้นรู้เรื่องก็เมื่อชั้นตัดใจขาดแล้ว ชั้นจะทำอย่างไงดีหละ ฟาง....เธอรักป๊อปปี้เธอต้องสมหวังกับป๊อปปี้นะ ชั้นจะปรึกษาโทโมะยังไงดี ไม่ๆๆ ชั้นจะไม่บอกเค้า แล้วชั้นจะทำอย่างไง แก้วคิดสับสนกับหัวตัวเองจนแทบระเบิด โทโมะเห็นก็จับไหล่แก้วที่ตาลอย แก้วสะดุ้งเฮือกแล้วรีบปิดสมุดไดอารี่ของฟางทันที

“เป็นอะไรไปแก้ว”โทโมะถามขึ้น

“เอ่อ...แก้วขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”แก้วรีบยัดสมุดใส่กระเป๋าตัวเองแล้วเดินเข้าห้องน้ำอย่างไว บรรยากาศเย็นๆของห้องทำให้แก้วมีเหงื่อเต็มไปหมด แก้วเข้ามาในห้องน้ำก็ส่องกระจกอยู่นานแล้วคิดวนไปมากับการแก้ไขวิธี แก้วล้างหน้าแล้วเดินออกมานั่งลงข้างๆโทโมะที่กำลังนั่งเล่นไอแพตสีขาวอยู่

“โทโมะ”แก้วเรียกเบาๆ โทโมะเก็บไอแพตใส่กระเป๋าแล้วเลิกคิ้วมองแก้ว

“ว่าไงจ๊ะ”โทโมะหยอดเสียง

“ป๊อปปี้เนี้ย...เวลารักใครรักจริงหรือปล่าว”แก้วถามขึ้น โทโมะโอบไหล่แก้วแล้วมองหน้า

“ถามทำไม”โทโมะถามขึ้น

“ก็แค่ถามดูเฉยๆหนะ”แก้วพูดแล้วไม่สบตาโทโมะ

“ตอนมันเรียนม.ปลายมันเคยมีแฟนคนนึงชื่อน้ำค้าง มันรักแสนจะรัก ทุ่มเททุกอย่างเพื่อคนคนนี้แต่น้ำค้างไม่เคยรู้เลยหละ น้ำค้างมาแอบชอบชั้นแต่ชั้นคบกับนัดอยู่เลยไม่สนใจ น้ำค้างก็ไม่รู้ว่าไอป๊อปชอบ ไอป๊อปมันเลยคิดว่าจะไปบอกความจริงกับน้ำค้าง แต่น้ำค้างก็หนีหายไปต่างประเทศซะแล้ว ไอป๊อปเลยกลายมาเป็นคนเหลวไหลแบบนี้ แต่มันเคยบอกกับชั้นว่า ถ้ามันเจอคนที่ใช่มันจะเริ่มจากการแอบชอบ ไม่อยากทำร้าย และมันจะรักษาคนคนนี้ให้ดีมากๆ ไม่คิดลามกอะไรด้วย มันบอกชั้นแบบนี้หละ”โทโมะมองแก้วแล้วยิ้ม เริ่มจากการแอบชอบ พี่ป๊อปแอบชอบชั้น ไม่อยากทำร้าย เค้าไม่เคยทำร้ายชั้น ดูแลรักษา คอยปลอบโยนชั้นตอนร้องไห้ ไม่คิดลามก ไม่เคยแต๊ะอั๊งชั้นเลย แก้วคิดทบทวนแล้วรู้ว่าตัวเองต้องใช่แน่ๆ ป๊อปปี้ต้องรักเค้ามากแน่ๆ เค้าควรจะทำอย่างไงให้ป๊อปปี้ตัดใจจากเค้าดี แก้วนั่งนึกไปนึกมาจนเผลอหลับคาอกโทโมะ

เช้าตรู่

“หาววว”แก้วลืมตาขึ้นมาก็ไม่เจอโทโมะกับฟาง แก้วเห็นป๊อปปี้ยังคงนอนหลับอยู่ ที่ตัวก็มีแต่ผ้าก๊อสสีขาวที่ดูเหมือนว่าเพิ่งถูกเปลี่ยน แก้วมองนาฬิกา เวลาก็เพิ่งจะ06.30 แก้วลุกขึ้นนั่งแล้วหยิบไดอารี่ของฟางเปิดอ่านต่อ....

‘วันนี้ชั้นเริ่มแผนการที่จะช่วยป๊อปปี้ได้แล้ว ชั้นต้องยอมเสียเพื่อนไปเลยงั้นหรอ ชั้นต้องยอมเสียแก้วงั้นหรอ ชั้นไม่อยากทำเลย แต่ชั้นก็ทำไปแล้ว ชั้นทำไปป๊อปปี้จะรับรู้หรือปล่าวชั้นก็ไม่รู้ แต่ขอให้สมหวังนะ’แก้วถึงกับน้ำตาเอ่อเมื่อเค้ารู้ว่าที่ฟางบอกว่าชอบโทโมะเป็นเพียงแผนที่เค้าจะทำให้แก้วเลิกกับโทโมะแล้วหันไปหาป๊อปปี้ แก้วนั่งคิดแล้วเสียงประตูก็ดังขึ้น แกร่ก แก้วแกล้งนอนหลับยัดไดอารี่เข้ากระเป๋าอย่างเร็วไว

“ฟางว่า...พี่โทโมะควรจะทำใจนะ ยังไงแก้วก็เลือกป๊อปปี้อยู่ดี เลิกกับแก้วเถอะ ไปบอกเลิกซะ และอย่าหาว่าฟางไม่เตือนก็แล้วกัน คนเค้าแอบรักกันมาตั้งแต่เริ่มพี่ก็ไม่ควรไปขัดขวางความรักของเค้าสองคนนะ เพราะอย่างงั้นพี่ก้เหมือนกับว่าไปทำให้คนที่พี่รักเจ็บ ฟางแอบชอบพี่มานานแล้ว พี่ให้โอกาสฟางบ้างก็ดี ฟางจะไม่ขอโอกาสจากพี่แต่ฟางจะรอรับโอกาสที่พี่เป้นคนให้ฟางเองก็แล้วกัน”ฟางเดินเข้ามาในห้องกับโทโมะ เมื่อกี้ฟางไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดปกติเพราหายดีแล้ว โทโมะเดินเข้ามานั่งบนโซฟาที่แก้วนอนอยู่แล้วยกหัวแก้วขึ้นนอนบนตัก แก้วหรี่ตาแอบมองโทโมะ ใบหน้าโทโมะดูนิ่งเฉยและไม่ค่อยจะสนใจกับคำพูดของฟางสักเท่าไหร่ แก้วหลับตาลงแล้วแกล้งทำงัวเงียลืมตาขึ้นมา

“อ้าว ว่าไง ตื่นกันไวจัง”แก้วทำไขสือลุกขึ้นนั่ง

“พี่โมะๆๆ”พราววิ่งเข้ามาในห้องหน้าตาตื่น ในมือถือใบอะไรสักอย่างเธอแต่งชุดนางพยาบาลน่ารักๆแล้วกอดโทโมะ

“พี่โมะ พราวเอ็นติดแล้ว ดีใจๆๆ”พราวเดินเข้ามากระโดดกอดโทโมะ

“ติดที่ไหน”โทโมะถามขึ้น

“อเมริกา เย้ๆๆ ชั้นจะได้ไปเจอหน้ารามิลแล้ว”พราวกระโดดดึ๊งๆ

“หา...!! ไม่ไปไม่ได้หรอ”โทโมะพูดแล้วดึงแขนพราว

“ทำไมหละ ชั้นไม่ได้เจอรามิลสุดที่รักตั้งนานแล้วนะ ชั้นจะได้ไปเรียนที่นู่นแล้ว บางทีรามิลอาจขอชั้นแต่งงานก็ได้”พราวพูดแล้วยิ้ม

“อ้าว ไหนนัดบอกว่าจะไปแต่งงานกับคนที่ชื่อรามิลไง”แก้วทักขึ้นแล้วเกาหัว

“ว่าไงนะ”พราวทำหน้าตกใจ

“โอ้....แก้ว”โทโมะอุทานแล้วก้มหัว

“มันหมายความว่าไงกันโทโมะ”พราวมองหน้าโทโมะแล้วงง

“อย่างที่ได้ยินนั่นแหละ”โทโมะพูดขึ้น

“มันเกิดอะไรขึ้นกับชั้น”พราวกำมือแน่นแล้วสะบัดหน้าเดินออกจากห้องไป

“อะไรหรอ งง”แก้วทำหน้างง

“คือว่า....พราวคบกับไอรามิลหลังจากที่ไอรามิลไปอเมริกาได้3วัน พราวแอบชอบไอรามิลมานานมากแต่รามิลไม่รู้ มารู้อีกทีก็ตัดสินใจคบเลย และก็แยกกันมาเรียน พราวมาเมืองไทยเมื่อ2ปีที่แล้ว รามิลก็อยู่แต่อเมริกาไม่ได้มาไทยเลยเพราะกลัวเจอชั้น แต่ตอนนี้ พ่อของนัดซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของพ่อไอรามิลอ้อนวอนขอให้ไอรามิลแต่งงานกับนัดเพื่อไม่ให้เสียชื่อเสียงในตระกูลว่าลูกของนัดกำพร้าพ่อ พ่อไอรามิลเลยโทรมาอ้อนวอนชั้นว่าอย่าบอกเรื่องนี้กับพราว แต่มันก็ไม่ทันแล้ว”โทโมะพูดจบก็นั่งลงบนโซฟาพร้อมถอนหายใจ

“เธอคนเดียว”ฟางนั่งบนเตียงผู้ป่วยแล้วเบือนหน้าหนี

“ชั้นไม่รู้...ชั้นขอโทดนะโทโมะ”แก้วเขย่าขาโทโมะ โทโมะมองหน้าแก้วแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่ก่อนจะยิ้ม

“ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยยัยตัวเล็ก”โทโมะพูดแล้วโอบไหล่แก้ว แก้วเงยหน้ามองฟาง ฟางมองโทโมะสักพักก็หันไปมองป๊อปปี้ที่นอนหลับเป็นไม้แข็งทื่อ

“แฮ่มๆๆ”ป๊อปปี้ไออกมาหลายครั้ง แก้วรู้ก็รีบเดินเข้าไปหาแล้วก็จับไหล่ป๊อปปี้

“พี่ป๊อปๆ”แก้วเขย่าเบาๆ ฟางเห็นก็หันไปหาโทโมะแล้วเดินเข้าไปใกล้

“เค้าห่วงใยกันขนาดนี้ ยังจะไม่เชื่ออีกหรอ”ฟางพูดก่อนจะกอดอกเดินเข้าไปหาแก้ว

“ของของเธอฟื้นแล้ว ดูแลกันไปดีๆก็แล้วกัน ส่วนของของชั้น....ชั้นดูแลเอง”ฟางกระซิบเบาๆข้างหูแก้ว แก้วหันมาทำตาลุกใส่

“เสียใจ ชั้นไม่อยากเสียใครและก็ไม่อยากได้ใคร งั้นชั้นขอของชั้นคืน”แก้วนึกคึกพูดขึ้น

“มันไม่ทันแล้วแก้ว”ฟางเอามือจับเหล็กกั้นเตียงไว้แน่น

“แล้วชั้นบอกหรือยัง ว่าชั้นให้ ขอโทดนะฟาง ไอที่เรียกว่าเพื่อนหนะ เค้าไม่มีความลับกันหรอก”แก้วพูดแล้วแสยะยิ้มมุมปากก่อนจะเดินเอาไหล่กระทบกับไหล่ฟางแล้วเดินออกไปนั่งกับโทโมะแล้วหอมแก้มเพื่อยั่วยวนอารมณ์ฟาง ฟางดูนิ่งเฉยแล้วหันหน้ามองป๊อปปี้

“ชั้นช่วยนายได้แค่นี้จริงๆ”จู่ๆฟางก็พูดขึ้นเบาๆ ป๊อปปี้ลืมตาขึ้นมามองฟางแล้วทำหน้าสงสัย

“เธอ....ช่วย แฮะๆๆ อะไรชั้น”ป๊อปปี้ค่อยๆพูดปนไอ

“ชั้นพยายามจะให้แก้วออกห่างจากโทโมะแล้ว แต่ชั้นทำไม่ได้จริงๆ ชั้นไม่อยากจะทรมารเพื่อนตัวเอง”ฟางพูดแล้วเดินไปตรงหน้าแก้ว และป๊อปปี้ก็กระแอมครั้งใหญ่

“แฮ่มๆๆๆๆ แฮะๆๆๆๆ โฮกๆๆๆๆ ฮากๆๆๆๆ”(โอ๊ะ ไหวไหมว๊ะเนี้ย) ฟาง แก้ว โทโมะ พากันมองเป็นตาเดียวกันแล้วรีบวิ่งไปดู

“ป๊อปเป็นไรวะ”โทโมะตะโกนถาม ป๊อปปี้หยุดไอแล้วมองหน้าทุกคน

“ฟาง....พวกนี้เป็นใคร”ป๊อปปี้จำได้เพียงฟางคนเดียวแล้วชี้นิ้วไปที่โทโมะกับแก้วก่อนจะถามขึ้น

“แกจำชั้นไม่ได้หรอว่ะ”โทโมะถามขึ้น

“ไม่อ่ะ”ป๊อปปี้ส่ายหัวหงึกๆ…..

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ขอโทดนะคะถ้าไม่ได้อัพนาน งานเยอะ อีกอย่างพักนี้แต่งไม่สนุก

ทะเลาะกับฟอแฟน เฮ้อ...ใครมีวิธีประชดแฟนมาแนะนำไรท์เตอร์บ้าง

เผื่อจะแต่งได้ดีขึ้น T^T ยังไงก็รักทุกคนนะ

คำถาม*ป๊อปปี้บ้าหรือยัง 5555 (คิดคำถามไม่ออก)muah!!