Host Club รักนะครับยัยตัวแสบ

~Tomo’say~
ตอนนี้ผมนั่งอยู่บนเรือ โดยมีลูกน้องของคนที่จับผมมา 2 คน ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่แฮ็กทำ ทั้งๆที่ผมรักเค้ามาก...แต่เค้ากลับไปรักหมอนั่น ทำไมกัน!! ผมไม่ดีตรงไหนเหรอ? ทั้งๆที่นายก็มีใจให้ชั้น....แฮ็ก นายทำแบบนี้เพื่ออะไรกัน!!            
~END’Tomo~
และตอนนี้ก็ถึงฝั่งแล้วและคนที่มารับโทโมะก็คือ.....
.....: ไอ้โมะ ไอ้โมะทางนี้
โทโมะ: ไอ้ป๊อป...(พูดด้วยสีหน้าที่ดูเหนื่อยๆ)
ป๊อปไม่รอช้ารีบวิ่งมาหาเพื่อนของตนเอง
ป๊อป: เฮ้ยไอ้โมะแกเป็นอะไรมากป่าววะ
ฟาง: พี่โทโมะคะ ...ฟางเสียใจด้วยน๊ะ...
โทโมะไม่พูดอะไร แต่หลังจากที่ได้ยินน้องสาวของคนที่ตนรักพูดเช่นนั้นถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงไปนั่งลงกับพื้นแล้วร้องให้ออกมา
โทโมะ: ฮึก ...นี่มันเรื่องอะไรกัน....ฟาง...มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นชั้นงงไปหมดแล้ว ฮือๆ......ทำไม...ทำไม...ทำมายยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ฟางเห็นท่าทางเช่นนี้จึงเข้ามากอดปลอบโทโมะอย่างสงสาร
ฟาง: มันแค่เรื่องในอดีตค่ะ ไม่มีอะไรหรอก พี่ใจเย็นๆน๊ะ พี่ป๊อปช่วยพาพี่โทโมะไปห้องพักซิ ยืนบื้ออยู่ได้เร็วๆ
ป๊อป: อะ อือๆๆ ไอ้โมะ ไปพักก่อนเหอะ
แล้วฟางกับป๊อปก็พาโทโมะไปพักในโรงแรมที่ทั้งคู่พัก และตอนนี้โทโมะก็หลับไปเพราะความเหนื่อยล้าโดยมีฟางคอยเช็ดตัวให้
ป๊อป: ไอ้โมะเป็นไงมั่งอะฟาง
ฟาง: อะ เช็ดตัวเสร็จแล้ว คงต้องดูพรุ่งนี้เช้าแหละฟางว่าพี่ป๊อปไปนอนเถอะ เดี๋ยวคืนนี้ฟางจะเฝ้าพี่โทโมะเอง
ป๊อปไม่ว่าอะไรแต่เดินเข้ามาประชิดตัวฟางอย่างรวดเร็วจนฟางไม่ได้ตั้งตัวและล้มบนเตียงข้างๆโทโมะ
ป๊อป: แต่พี่หิว...ขอกินก่อนได้มั๊ย...
ฟาง: พะ พี่หิวอะไรละ เดี๋ยวฟะ ฟางทำให้กิน
ป๊อป: (ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฟางอีก) ก็เทอไงละ ....
ฟาง: ...อื้อ.......
ป๊อปประกบปากฟางโดยไม่ยอมให้อีกฝ่ายปริปากพูดออกมา ก่อนที่จะสอดลิ้นเข้าไปชิมความหวาน จนรู้สึกว่าอีกฝ่ายหายใจไม่ออกจึงถอนจูบ
ฟาง: (หน้าแดง ) พะ พี่!!! ทำบ้าอะไรเนี่ย
ป๊อป: ฮ่าๆๆ ก็ทำแบบที่คนรักเค้าทำกันอะ หน้าแดงเชียว คิกๆน่ารักชะมัด
ฟาง: อย่าล้อฟางน๊ะ ไปเลยพี่ไปอาบน้ำเลยไป!!!
ป๊อป: ฮ่าๆๆ ไปแล้วๆๆคร้าบ ฝันดีน๊ะจุ๊บๆ
ก่อนจะออกจากห้องป๊อปก็ส่งจูบให้ฟางก่อนออกไปทำเอาร่างเล็กถึงกับบิดไปมาด้วยความเขิน
ฟาง: คนบ้า (ว่าแล้วก็ลูบปากเบาๆแล้วยิ้มออกมา)
~Kaew’say~
ฝันร้าย!!!!มันเป็นฝันร้ายที่ไม่รู้จะจบเมื่อไหร่ ทำไมกัน ทำไมชีวิตชั้นถึงต้องเจอแต่เรื่องร้ายๆไม่รู้จักจบซักที!!! เพราะเรื่องนั้นชั้นถึงมาจมปลักกับเรื่องนี้ไม่รู้จบ เพราะเรื่องนั้น!!! ชั้นจึงต้องทำร้ายคนที่ชั้นรัก ด้วยการโกหก
~END’ Kaew~
ฟิล์ม: อา อยู่นี่เองที่รัก ตากลมแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก เข้าบ้านเถอะ (ว่าแล้วก็ประคองแก้วเข้าบ้าน)
แก้ว: ไม่ต้อง!!! ชั้นเดินเองได้(พูดด้วยเสียงที่เย็นชา ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านแล้วนั่งลงบนโซฟาเหมือนร่างที่ไร้วิญญาณ)
ฟิล์ม: (เดินมานั่งข้างๆแก้วก่อนจะล้มตัวลงนอนหนุนตักแก้ว) แก้วรู้มั๊ยว่าพี่มีความสุขแค่ไหนที่ได้เจอแก้วอีก
แก้ว:..........
ฟิล์ม: พี่รักแก้วเหมือนเดิมเลยน๊ะ รู้มั๊ยว่าพี่เสียใจแค่ไหนที่แก้วจากพี่ไป
แก้ว:..........
ฟิล์ม: แต่พี่ก็ตามหาแก้วจนเจอ....แก้วดีใจมั๊ย (ว่าแล้วก็มองหน้าแก้วที่ไม่มีอาการตอบสนองใดๆ ก่อนจะเรียกชื่อคนที่ตนรักีกครั้งเพื่อเรียกสติกลับมา) แก้ว!!!
แก้ว: อะ มีอะไรคะ
ฟิล์ม: แก้วเป็นอะไร (ลุกขึ้นแล้วถามอย่างเป็นห่วงก่อนจะเอามือแตะหน้าผากของแก้วเบาๆ)
แก้ว: เฮือก!! (สดุ้งนิดๆที่ฟิล์มเอามือมาแตะที่หน้าผากก่อนจะปัดออกอย่างหวาดกลัว ก่อนจะรีบลุกขึ้นยืน) อะ เอ่อ แก้ว...ปวดหัวค่ะ ขอตัวไปพักนะคะ
ฟิล์ม: งั้นพี่ไปส่ง  มะ
แก้ว: ไม่ต้อง!!!! (แก้วตวาดออกไปอย่างลืมตัว) เอ่อ...แก้วเดินเองได้ค่ะ
ว่าแล้วแก้วก็รีบเดินเข้าห้องหลังจากปิดประตู น้ำตาที่อัดอั้นมานานก็ไหลมาเป็นสาย มันเกิดจากความเสียใจ ,ความกลัวและความโกรธ ก่อเป็นความกดดันที่ทำให้สาวร่างบางแทบบ้าคลั่งทุกครั้งที่อยู่คนเดียว
แก้ว: ฮึก ฮือๆ ทำยังไง ฮือๆ ทำยังไงถึงจะหยุดเรื่องบ้าๆพวกนี้ได้  ฮือๆ เมื่อไหร่มันจะหมดซักที!!!
แก้วร้องให้จนหลับไป ....
.....1 อาทิตย์ผ่านไป.....
แก้วอยู่แต่ในห้องนอนไม่ยอมออกไปไหนและไม่ยอมกินข้าวจนร่างกายซูบผมและโทรมมาก
ฟิล์ม: แก้ว...(พูดด้วยเสียงที่เหนื่องล้า) ขอร้องละกินข้าวหน่อยน๊ะ
แก้ว: ปล่อยชั้นไป แคกๆ โอ้ย... ปวดท้องอ๊า~....
แก้วร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ซึ่งเกิดจากการไม่กินข้าวมาหลายวัน แก้วร้องอยู่อย่างนั้นจนสลบไป
ฟิล์ม: แก้ว!!! แก้วๆๆๆ เฮ้ยใครอยู้ข้างนอกบ้างตามหมอมาที
.....หลายชั่วโมงผ่านไป......
ฟิล์ม: แก้วเป็นไงบ้างครับหมอ
หมอ: เป็นโรคกระเพาะ ครับ แล้วดูเหมือนเค้าจะเครียดมาด้วยจึงทำให้เกิดกรดในกระเพาะมีมาก
ฟิล์ม: มีทางแก้ไขมั๊ยครับหมอ
หมอ: คงต้องให้เค้าทานอาหารให้ตรงเวลาครับ แล้วก็พยายามตามใจเค้าหน่อยเพราะหมอเกรงว่าอาจจะทำให้เกิดอาการทางจิตได้นะครับ
ฟิล์ม: ครับขอบคุณครับหมอ
หมอ: งั้นหมอกลับแล้วนะครับ
ฟิล์ม: ครับ เฮ้ย ไปส่งหมอด้วย
ลูกน้อง: ครับ
หลังจากที่หมอออกไปแล้ว ฟิล์มก็ลูบหัวแก้วเบาๆก่อนจะพูดออกมา
ฟิล์ม: เฮ้อ...นี่ชั้นได้ครอบครองแค่ร่างกาย แต่ไม่ใช่หัวใจของเทอซินะ ....แก้ว.....
 เอ้าๆๆๆๆ!!!! อ่านแล้วอย่าลืมเม้นน๊ะจร๊ะ