Host Club รักนะครับยัยตัวแสบ

.....เช้า.....

แก้ว: อืม....ที่นี่ที่ไหนกัน...

ร่างบางตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่บนเตียงแสนคุ้น ก่อนจะมองไปรอบๆห้องที่ตนอยู่ กลิ่นอายที่ที่คุ้นเคยทำให้ร่างบางน้ำตาคลอออกมาด้วยความดีใจ ก่อนจะได้ยินเสียงใครคนนึงเรียกชื่อ....

......: แก้ว ฟื้นแล้วเหรอ

เสียงนั้น....มันช่างเป็นเสียงที่สำคัญสำหรับแก้วมาก ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยได้ยินบ่อย แต่มันก็ทำให้ร่างบางมีความสุขและดีใจจนอุทานออกมาเบาๆ กอ่นจะโผเข้าก่อดร่างนั้นด้วยความดีใจ....ร่างที่แก้วโผเข้ากอดก็อ้าแขนตอบรับ........ในฐานะ......

แก้ว: แม่!!! ฮึก ฮือๆ แก้วคิดถึงแม่ ฮือๆ

แม่: กลายเป็นเด็กขี้แยตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยเรา

แก้ว: แล้วแก้วมาอยู่ที่นี่ได้ไง อะ

แม่: เมื่อคืน มีคนมาส่งแก้ว เค้าบอกว่า เค้าเป็น..พี่ชายที่แก้วนับถือมาก แต่เพราะแก้วทำงานใช้หนี้พนันแม่จนไม่มีเวลาพักก็เลยป่วย จึงมาส่งที่บ้านให้แม่ช่วยดูแล ....แม่ขอโทด...แก้ว..แม่จะไมเล่นการพนันแล้ว แม่จะเลิกแล้ว แก้วไม่ต้องทำงานแล้วน๊ะ มาอยู่ที่บ้าน มาอยู่กับแม่..กับน้อง..แล้วแม่จะหาเงินใช้หนี้เอง ลูกไม่ต้องทำแล้วน๊ะ

แก้ว: ฮึก ไม่เป็นไรหรอกแม่ อีกแค่ครึ่งเดือนก็ใช้หมดแล้ว แม่อยู่บ้านนี่แหละแม่ไม่ต้องเหนื่อยแล้วน๊ะ อีกครึ่งเดือนหลังจากที่แก้วใช้หนี้หมดแก้วจะเปิดร้าน เบเกอร์รี่ ที่บ้านเรา

แม่: ฮึกฮือๆ ขอบใจ ฮือๆ ขอบใจมากจ๊ะ แก้วลูกรัก โฮๆๆ

ว่าแล้วคู่แม่ลูกก็กอดกันด้วยความรัก....มันเป็นกอดที่อบอุ่นทุกครั้งที่แก้วได้สัมผัสมัน...มันเป็นกอดที่เต็มเปี่ยมด้วยความรัก...และความเข้าใจ...

แม่: อือ คนที่มาส่งแก้วเค้าฝากจดหมายให้แก้วด้วยน๊ะ อ๊ะนี่ (ว่าแล้วก็ยื่นให้แก้ว) แม่ไปทำอาหารเช้าก่อนน๊ะ

แก้วมองจดหมายอย่างงงๆ ก่อนจะเปิดอ่าน แล้วในจดหมายเขียนไว้ว่า....

.....ถึงแก้วใจ.....

.....พี่ขอโทษ ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ที่ทำให้สถานการณ์มันเลวร้ายขึ้น และพี่จะชดใช้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้แก้วเสียใจ...ด้วยการไม่เข้าไปยุ่งกับชีวิตของแก้วอีก...ขอบคุณสำหรับความรักที่เคยมีให้กับพี่...พี่ผิดเองที่ไม่รักษารักนั้นให้อยู่นานๆ....ลาก่อน..แก้วใจของพี่........

                                                                                                                                                                ฟิล์ม...

หลังจากที่แก้วอ่านจดหมายจบน้ำตาก็ค่อยๆไหลลงมาอย่างช้าๆ

แก้ว: ฮึก แก้วให้อภัยพี่เสมอ ฮือๆ ขอบคุณ....ที่ทำให้ฝันร้ายนี้จบลง .....

.....2 วันต่อมา.....

แก้วกลับมาทำงานที่ คลับซิการ์ แต่ไม่เจอโทโมะ

แก้ว: ทำไมพี่โทโมะไม่มาน๊ะ เป็นห่วงจัง อ๊ะ ....

แจม: ฮิๆ แจมคิดถึงแฮ็กจังค่ะ มาม๊ะจุ๊บทีซิ

แก้ว: มะ......อือ.....

แก้วกำลังจะปฎิเสธแต่ก็ไม่ทัน....

แจม: อืม...จูบของแฮ็กยังหวานเหมือนเดิมเลยน๊ะ

แก้ว: อะ เอ่อ ฮะ แล้วแจมจะสั่งเครื่องดื่มมั๊ยฮะ

แจม: อืม...วันนี้ขอ...สก๊อตวิสกี้ ละกันไม่ได้ชิมนานละ แล้วแฮ็กละคะ

แก้ว: เอ่อ...คือ  ผมยังไม่ค่อยสบายนะฮะ คงไม่ดื่ม งั้นรอเดี๋ยวนะฮะ

ว่าแล้วแก้วก็ปลีกตัวออกมาและเจอกับป๊อปจึงถามเรื่องโทโมะ

แก้ว: พี่ป๊อปฮะ

ป๊อป: เฮ้ย แกหายไปไหนมาวะ ชั้นนึกว่าแกจะไม่กลับมาทำงานแล้วซะอีก

ป๊อปเป็นคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องที่แก้วกับโทโมะถูกจับตัวไป

แก้ว: เอ่อ คือผมไปเยี่ยมพี่ชายที่ต่างจังหวัดมาฮะ เอ่อ....แล้ว..พี่โทโมะไม่มาเหรอฮะ

ป๊อป: เฮ้อ...รายนั้นนะ ตั้งแต่กลับจากเกาะก็ไม่ยอมทำงานเลย ดื่มแต่เหล้าไม่ยอมออกไปไหนอยู่แต่ในห้อง ชั้นไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้เลยวะ ว่างๆแกก็ไปเยี่ยมมันหน่อยก็ดีน๊ะ ชั้นเป็นห่วงมันวะ ชั้นไปทำงานละ

หลังจากป๊อปขอตัวไปทำงานแก้วก็รีบไปสั่งเครื่องดื่มมาให้แจมเพราะเกรงว่าจะรอนานแล้ว

แก้ว: มาแล้วฮะ รอนานมั๊ยเอ่ย

แจม: สำหรับแฮ็ก แจมรอได้เสมอค่ะ

แก้ว: ฮ่าๆ ขอบคุณฮะ

แล้วทั้งคู่ก็คุยไปหัวเราะไปจนกระทั่งถึงเที่ยงคืน...

แจม: ดึกละ แจมกลับบ้านละน๊ะ บายค่ะแฮ็ก ..จุ๊บ..(ก่อนไปก็จุ๊บแก้มแก้วก่อนเดินออกไป)

หลังจากที่ร้านปิดแล้วแก้วก็รีบไปหาโทโมะที่คอนโด....หลังจากที่เปิดประตูเข้าไปก็พบขวดเหล้าวางเกะกะไปทั่วห้อง กลิ่นของเหล้าส่งกลิ่นคลุ้งไปทั่วห้อง แก้วค่อยๆเดินเข้าไปในห้องนั้นก่อนจะหยุดชะงัก เมื่อเห็นร่างคนๆนึงนอนอยู่ข้างโซฟาในสภาพที่ไม่น่าดูเท่าไหร่ ผมที่เคยถูกจัดเป็นทรงสวยงามตอนนี้มันกลับยุ่งเหยิงจนปกใบหน้าของร่างสูงไว้ ใบหน้าที่เกลี้ยงเกลากลับถูกปล่อยให้มีหนวดขึ้นมา ....ร่างบางค่อยๆนั่งลงข้างๆร่างสูงก่อนจะเอ่ยชื่อเขาเบาๆ

แก้ว: พะ...พี่โทโมะ

โทโมะ: อือ...อ๊ะ!! แฮ็ก นายกลับมาแล้ว ฮึก นายกลับมาหาชั้นแล้ว ฮือๆ

โทโมะติ่นขึ้นมาเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือคนที่เค้าเฝ้ารอ ก็โผเข้ากอดแน่นเหมือนไม่อยากให้คนๆนั้นจากเค้าไปไหนอีกแล้ว...

แก้ว: ทะ ทำไม...พี่ถึงเป็นแบบนี้...

โทโมะ: ชั้นคิดถึงนาย นายจากชั้นไป ฮือๆ แล้วชั้นจะอยู่ไปเพื่ออะไรละ แต่ตอนนี้นายกลับมาแล้ว ฮือๆ ชั้นดีใจ แฮ็ก นายจะไม่จากชั้นไปไหนอีกแล้วใช่มะ.......อือ....

ร่างบางไม่ว่าอะไร แต่ประกบปากร่างสูงแทนคำตอบทั้งหมดที่เค้าจะถามก่อนที่ร่างสูงจะสนองจูบนั้นอย่างชำนาญ ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปในปากของร่างบางเพื่อชิมความหวานของรสจูบนี้ ก่อนจะถอนจูบเพราะร่างบางเริ่มหายใจไม่ทัน หลังจากที่ถอนจูบแล้วร่างสูงก็เริ่มหยอกล้อร่างบางด้วยการขบเบาๆที่บริเวณซอกคอและใบหู ทำเอาร่างบางถึงกับร้องออกมาเพราะความเสียว...

แก้ว: อือ~~.....อ๊ะ!!! ยะอย่าฮะ ผมยังไม่พร้อม...

แก้วรีบร้องห้ามเพราะมือขางร่างสูงเริ่มจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อตนแล้ว  การกระทำของแก้วทำให้ร่างสูงถึงกับชะงัก...และเงิยหน้าออกมาจากซอกคอขาวๆและถามอย่างไม่พอใจ

โทโมะ: ทำไมละ?

แก้ว: เอ่อ....ผะ ผมยังไม่พร้อมฮะ ให้เวลาผมหน่อยน๊ะ

โทโมะ: ชั้นหมดอารมณ์ ละ ขออาบน้ำก่อนน๊ะ เออ นายมาขัดหลังให้ชั้นด้วย...

แก้ว: อะ....ฮะๆ

แก้วใจจะโดนอะไรอีกรึเปล่าน๊า........ติดตามต่อละกันน๊ะจร๊ะ เม้นกันด้วยน๊า รักน๊ะคนเม้น จุ๊บๆ ^3^