รักของฉันกับนายTK

       " ข้าจะใช้หนี้ให้แก้ว และแกก็ปล่อยน้องเขาไป" ป๊อบปี้เอ่ยบอกเพื่อนหนุ่ม โทโมะมองตอบอย่างอึ้งๆ ก่อนจะหันมามองหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างเพื่อนหนุ่ม  แถมยังปล่อยให้มันจับมืออีก      " ว่าไงแก้ว"  ชายหนุ่มสูดอากาศเข้าไปในปอดอย่างระงับอารมณ์      " เอ่อ..แก้วว่ารอถามคุณท่านก็ดีกว่านะค่ะ เพราะแก้วติดหนี้ของคุณท่าน ไม่ใช่คุณโทโมะ" แก้วเอ่ยบอกแล้วก้มหน้า      " เดี๋ยวพี่คุยให้เอง แก้วไม่ต้องห่วงนะครับ ที่พี่เคยพูดไว้ยังไง พี่ยังยืนยันที่จะช่วยแก้วเหมือนเดิม"       " แต่.."      " ไปทำงานได้แล้วแก้ว" โทโมะเอ่ยไล่หญิงสาวอย่างไม่ชอบใจ      " ค่ะ" แก้วก้มหน้าก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน      " งานเยอะป่ะว่ะ เห็นแกเครียดจัง" ป๊อบปี้เอ่ยถามเพื่อนหนุ่มอย่างไม่รู้เรื่อง      " เออ งั้นแกกลับไปก่อนเถอะ ไว้วันหลังค่อยมาคุยกับพ่อฉัน" โทโมะเอ่ยบอกเพื่อนหนุ่ม  เมื่อเห็นว่าเพื่อนหนุ่มนั้นขับรถออกไปแล้วเขาไม่รอช้าที่จะเดินตามหาหญิงสาว      " แก้วไปไหน" โทโมะที่เดินเข้ามาในบ้านเห็นเด็กรับใช้ยืนอยู่ก็เดินถามเสียงดัง      " ยะ..อยู่ข้างบนค่ะคุณทะ..โทโมะ" เด็กสาวบอกอย่างสั่น      " ห้ามให้ใครขึ้นมาบนบ้านเป็นอันขาด เข้าใจไหม" ชายหนุ่มบอกอย่างโมโหก่อนจะก้าวยาวๆ ขึ้นไปยังบนบ้านทันที  เข้าเปิดประตูห้องต่างๆ เพื่อที่จะหาหญิงสาว     
 
        " มานี่เลยแก้ว" ชายหนุ่มกระชากหญิงสาวเข้ามาในห้องก่อนจะกดล็อคประประตู แล้วเหวี่ยงหญิงสาวลงไปที่นอนขนาดใหญ่ของตัวเอง        " คุณโทโมะ จะทำอะไรนะ อย่า" หญิงสาวเอ่ยร้องห้ามชายหนุ่มที่โถมตัวลงมาใส่เธอ ก่อนจะชากเสื้อเชิ๊ตสีฟ้าออกอย่างไม่ใยดี        " มีฉันเป็นผัวคนเดียวไม่พอใช่ไหม ถึงได้ไปให้ท่าไอ้ป๊อบมันอีกนะ" ชายหนุ่มตะคอกใส่หน้าหญิงสาวก่อนจะก้มลงสัมผัสริมฝีบางบางอย่างบ้าคลั่ง เพราะโมโหในตัวของหญิงสาวที่ยอมให้ผู้ชายคนอื่นมาจับเนื้อต้องตัว  แล้วเพื่อนเขามันยังอุตส่าห์เสนอใช้หนี้ให้เธอเพื่อที่เขาจะปล่อยเธอไป       " นี้คุณ หยุดนะ" หญิงสาวพยายามต่อต้านการกระทำของชายหนุ่มที่จะดูรุนแรงกับเธอมากไป       " ไม่หยุด"       " คุณใจร้าย ไม่ฟังอะไรเลย" หญิวสาวเรียกดังใส่เพื่อที่จะให้ชายหนุ่มหยุด  แต่ว่ามันไม่เป็นผลเพระาดูท่าทางอารมณ์ของชายหนุ่มนั้นรุนแรงมากขึ้น  มือหนาปลดพันธนาการของตัวเองและหญิงสาวออกอย่างรวดเร็ว  มือหนาเลื่อนมาบีบหน้าอกของคนใต้ล่างอย่างแรงมันทำเธอเธอรู้สึกเจ็บ และปวดไปทั่วตัว  ความเป็นชายเข้ามาในตัวของหญฺงสาวอย่างแรงและเร็วจนเธอตั้งรับไม่ทัน       " พะ.พอเถอะนะ ฉันไม่ไหวแล้ว" แก้วเอ่ยบอกอย่างอ่อนล้าพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความเจ็บที่โดนชายหนุ่มกระทำ และเธอเองก็ระบมช่วงล่างไปทั่วแล้วด้วย        " ทีหลังอย่าไปยุ่งกับผูชายคนไหนอีก ถ้าจะยุ่งก็แค่ฉันคนเดียว เข้าใจไหม" ชายหนุ่มเอ่ยบอกแต่ยังไม่ยอมหยุดขยับสะโพก  มีแต่ขยับเข้าไปอย่างแรงและเร็วอีกสามสี่ครั้งก่อนจะยิ้มออกมาแล้วถอนกายออกจากตัวหญิงสาวลงนอนข้างๆ  แก้วที่เผลอหลับไปด้วยความเพลียก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา       " นายมันใจร้าย ไม่เคยที่จะฟังฉันเลย นี้เหรอที่บอกว่ารักฉัน" หญิงสาวพูดทั้งน้ำก่อนก่อนจะค่อยๆ ลุกอย่างยากลำบาก       " จะไปไหน" โทโมะที่ฟังหญิงสาวพูดโดยไม่ลืมตาก็คว้าร่างบางลงมานอนแล้วกอดเอวบางไว       " ไปไหนก็ได้ ไปให้ไกลจากที่นี้ได้ยิ่งดี ไอ้คนใจร้าย" หญิงสาวร้องไห้ออกมาก่อนจะพลิกตัวหันหามาชายหนุ่มพร้อมพาดมือลงไปกับอกแกร่งอย่างโมโห         " ฉัน.."       " นายมีอะไรอีก" แก้วเอ่ยถามพร้อมกับมือค่อยๆ หยุดลงไม่ทุบอกของคนตรงหน้าต่อ       " ฉันขอโทษ"         " ฉันไม่ให้อภัย" แก้วเอ่ยตอบทันควัน จนชายหนุ่มหน้าเสีย       " แก้ว ฉันผิดไปแล้ว ฉันแค่โมโหเธอกับไอ้ป๊อบ" ชายหนุ่มเอ่ยบอกเบาๆ       " ฉันไม่ใช่ที่รองรับอารมณ์นายนะโทโมะ"       " ฉันขอโทษ ยกโทษให้ฉันเถอะนะ"        " ไม่มีวัน ครั้งนี้นายทำกับฉันไว้มากเกินไป" แก้วบอกแล้วลุกขึ้นจากเตียงเดินไปยังห้องน้ำทันที  โดยไม่ลืมที่จะหยิบเสื้อคลุมตัวยาวเข้าไปด้วย    เมื่อหญิงสาวเดินออกมาจากห้องน้ำก็รีบคว้าเสื้อผ้าตัวเองที่ขาดกระจายอยู่ที่พื้นขึ้นมาถือไว้เตรียมจะเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง       " แก้ว ฉันขอโทษ"       " คุณไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ มีงานต้องทำไมใช่เหรอ" แก้วเอ่ยบอกก่อนจะดิ้นออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่มก่อนจะเดินออกจากห้องไป  โทโมะมองตามหญิงสาวอย่างเศร้าๆ    เมื่อเขาเดินลงมาก็พบว่าหญิงสาวนั้นเดินเข้าครัวไปอย่างลำบากอาจจะเป็นเพราะเหตุการณ์เมื่อกี้ที่เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้  เขาได้ทำร้ายหญิงสาวอันเป็นที่รัก       " จัดโต๊ะอาหารกลางวันให้ด้วย" โทโมะเอ่ยบอกเด็กรับใช้ที่เดินผ่านก่อนจะมานั่งรอที่โต๊ะอาหาร       " มาแล้วค่ะ" เด็กรับใช้เอ่ยบอกแล้วยกอาหารมาวางตรงหนาชายหนุ่ม        " ใครทำ" โทโมะเอ่ยถาม       " พี่แก้วค่ะ" เด็กรับใช้เอ่ยบอก       " ไปตามแก้วมานั่งกินข้าวกับฉันด้วย" โทโมะเอ่ยบอกแล้วมองอาหารตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม วันนี้เธอทำข้าวผัดกระเพราะไก่ ไข่ดาว  โดยเอาข้าวลงไปผัดกับผัดกระเพราด้วย         " มาแล้วค่ะ" เด็กรับใช้เอ่ยบอกแล้ววางจานอาหารลงข้างๆ ชายหนุ่ม โดยมีหญิงสาวเดินตามมาอย่างยากลำบากก่อนจะนั่งลงข้างๆ ชายหนุ่ม       " ไหวไหม" โทโมะเอ่ยถามหญิงสาวอย่างเป็นห่วง       " ค่ะ ทานข้าวเถอะค่ะ" แก้วเอ่ยบอกก่อนจะลงมือทานข้าวโดยไม่สนใจชายหนุ่ม       " แก้ว"       " ถ้าคุณไม่ทานฉันขอตัวนะค่ะ มีงานที่จะต้องทำ"  แก้วเอ่ยบอกชายหนุ่มพร้อมลุกขึ้นยืน       " เดี๋ยว ทานสิ ทำไมฉันจะไม่อยากทานข้าวที่เธอเป็นคนทำ" โทโมะรั้งข้อมือหญิงสาวให้นั่งลงที่เดิม  แก้วเองก็นั่งทานข้าวโดยไม่สนใจชายหนุ่ม   เมื่อแก้วทานข้าวเสร็จก็ลุกขึ้นเดินเอาจานไปเก็บไว้ในครัวโดยไม่ยอมออกมาอีก  โทโมะเองก็พอรู้ว่าหญิงสาวโกรธก็เลยปล่อยไปก่อน  เดี๋ยวรอให้หญิงสาวอารมณ์ดีกว่านี้ก่อนแล้วค่อยมาขอโทษใหม่
 
 
          เวลาผ่านไปสามวันแก้วก็ยังไม่ยอมคุยกับชายหนุ่ม หญิงสาวพยายามหลบหน้าโทโมะตลอด ขึ้นห้องไปนอนแล้วก็ล็อคห้องไว้ ทำให้ชายหนุ่มไม่สามารถเข้ามาหาหญิงสาวในห้องได้       " โทโมะ"        " ครับพ่อ" โทโมะเอ่ยก่อนจะเดินมาหาบิดาที่นั่งอยู่ที่       " ไปทะเลาะอะไรกับแก้วหรือเปล่า พ่อเห็นเราตึงๆ กันทั้งคู่เลย" พ่อเอ่ยถามลูกชาย       " ก็นิดหน่อยครับ เดี๋ยวผมเคลียร์เองครับพ่อ" โทโมะเอ่ยบอกแล้วยิ้มให้บิดา       " ทำให้ได้แล้วกัน อย่าให้พ่อต้องคงไปคุยกับแก้วเองหรือว่าบีบคั้นจากปากแกนะเจ้าโมะ" พ่อเอ่ยบอกลูกชาย       " ครับ ผมขอตัวก่อน" โทโมะบอกแล้วเดินขึ้นบ้านไป    ก๊อก ก๊อก ก๊อก       " แก้ว เปิดประตูหน่อย" โทโมะมาเคาะประตูเรียกหญิงสาว