สืบสวนป่วนรัก

โทโมะ : กะะะแก้วหรอ
แก้ว : ไงค่ะจำกันได้ป่าวเอ่ย
ฟาง : ฮิฮิ พี่รู้สึกกลัวขึ้นมาเลยหรอ
ป็อบปี้ : ไอโมะเป็นไรป่าวว่ะ
โทโมะ : แก้ว ฟาง กลับไปได้แล้ว คือพี่จะทำงาน
ฟาง : 555+ กลัวจนตัวสั่นเลย 555+
แก้ว : กลัว 55+ ในที่สุดความคิดที่คิดไว้อืมไม่ผิดจริงๆ
โทโมะ : จะกลับกันได้ยังฮ่ะพี่จะทำงาน
ฟาง : อุ้ย ไม่หนุกแล้วอ่ะโกรธใหญ่เลย
แก้ว : อุ้ยยยยยยยยย เฮ้ยไรโผล่ขึ้นมาอ่ะ
โทโมะ : ไหนอะไร
แก้ว : คิคิ 
ฟาง : หัวเราะไรแก้ว
แก้ว : ป่าวอำเล่นเฉยๆ ดูดิตกใจใหญ่เลย 555+ สะใจโว้ย
ฟาง : ไปแล้วน่ะค่ะ
ป๊อบปี้ : เฮ้ย แกจะกลัวไมอ่ะแค่เด็กเอง
โทโมะ : แกไม่รู้อะไรส่ะแล้ว ยัยเนี้ยแสบสุดๆ จนทำให้ฉันจำวันนั้นได้ดีทีเดียว
คนเขียน : เมื่อ 15 ปีก่อนวีระกรรมของแก้วมีมาก ที่โทโมะร้องไห้เพราะตอนเด็กๆแก้วได้ทำจารึกสุดแค้นไว้ให้
งง หล่ะสิคืออะไร วันหนึ่งแก้ว ฟาง โทโมะไปเล่นต่อสู้ที่บ้านสวน 
แก้ว : เดี๋ยวเราจะเล่นสองฝ่าย
ฟาง : เดี๋ยวฉันจะเป็นผู้ร้าย  (พี่จะเป็นตำรวจ)
โทโมะ : เล่นแล้วอย่าทำให้เกิดอันตรายก็แล้วกันหล่ะ
      แก้วและฟางวางแผนไว้ว่า จะเอาไส้เดือนแกล้งโทโมะโดยฟางล่อโทโมะไปที่บ่อโคลน แล้วแก้วก็เอา
ไส้เดือนมา
โทโมะ : เฮ้ย ไส้เดือนไม่เอาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อย่า แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงT^T
แก้ว : 555+ สะใจจังเยย
แม่ : นี้เล่นไรกันทำไมพี่เขาถึงร้องไห้
แก้ว : พี่เขาหกล้มคร้า 555+ สะใจ (เบาๆ)
ป๊อบปี้ : ฮ่ะไอโมะแกกลัวไส้เดือน ป๊อดว่ะ 555+
โทโมะ : ไอป๊อบนี้แกอย่าซ้ำเติมได้ปะ คอยดูน่ะจะเอาคืนให้ดู
ฟาง : คิดแล้วก็ขำเนอะที่แก้วแกล้งพี่จนร้องไห้แค่ไส้เดือนตัวเดียว
แก้ว : ใช่ เป็นผู้ชายสะป่าวกลัวอะไรไม่เข้าเรื่อง แล้วตอนนี้เขายังกลัวอีกป่ะ
ฟาง : ไม่รู้น่ะ เเก้วขอเบอร์
แก้ว : 08X-XXXXXXX
ฟาง : ขอบใจเดี๋ยวโทรไปหาน่ะ บายกลับและ
แก้ว : ระวังตัวด้วยหล่ะ
ฟาง : จร้า
                              มหาลัย
เฟย์ : ว้ายยยยย อุ้ยอะไรเนี้ย ขับรถประสาอะไรของนายเนี้ย
เขื่อน : เฮ้ย ดูทางหน่อยสิคุณอยากตายหรือไง
เฟย์ : นี้นายชนแล้วรู้จักขอโทษสิย่ะ
เขื่อน : ทำไมต้องขอโทษด้วยครับ ผมไม่ได้ทำไรผิด
เฟย์ : หนอยไม่ได้ทำไรผิดหรอ ไม่ได้ทำผิดหรอ กล้าพูดเนอะ
เขื่อน : อ่ะ ขอโทษครับ หลบ (บีบแตรดังลั่น)
เฟย์ : กรี๊ดดดดดดดดดดด นี้นายขอโทษใหม่เลย
เขื่อน : เอาไรอีกเนี้ยขอโทษแล้วขอโทษอีก นี้คุณผมรีบน่ะ เอ้ยไม่ทันแล้วขอตัวล่ะกันผมรีบ
เฟย์ : หนอยเดี๋ยวคอยดูน่ะ ไม่ได้ตายดีแน่คอยดูเหอะ
เพชร : เฟย์ ใจเย็นเออไปกันเหอะทุกคนรอนานแล้ว
เฟย์ : อืม 
เขื่อน : มาแล้วครับของที่ต้องการ
ฟาง : แหม มาสายน่าจะให้ฟรีน่ะ  แต่ว่าฉันไม่ใช่เจ้าของ
เขื่อน : แล้วใครครับ
เฟย์ : ฉันเอง
เขื่อน : ตามหลอกหลอนถึงนี้เลยหรอว่ะ
เฟย์ : เออ เฮ้ยฉันไม่ใช่ผีย่ะ ฉันออกจะสวยตาถั่ว
เขื่อน : สวยตาย 
เฟย์ : ได้ยินย่ะ
เขื่อน : อ่ะของเอามาส่ง
เฟย์ : ไม่เอา
เขื่อน : เฮ้ยได้ไงอ่ะ
เฟย์ : ถือว่า ไอเรื่องเชี่ยวฉันเมื่อกี้ต้องลงโทษด้วยการ รับของแต่ขอไม่จ่ายย่ะ
เขื่อน : เอ้ย ได้ไงว่ะ จ่ายมาส่ะดีๆไม่งั้นมีปัญหา
เฟย์ : กลัวตายแหละ น่าอย่างนายหมายังไม่กลัวเลยแล้วเรื่องอะไรคนสวยจะกลัวหล่ะ
เขื่อน : หลงตัวเอง ยัยเพ้อ
เฟย์ : เอ้ย ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้ไม่
เขื่อน : ไม่โว้ยไม่ผิด
เฟย์ : ผิด งั้นเอาของของนายกลับไป แล้วจ่ายค่าเสียหายมาด้วย
เขื่อน : เรื่องไร
เฟย์ : เรื่องนั้นแหละ
เขื่อน : อย่าหวังเลย
เฟย์ : อย่าหวังไร
เขื่อน : อย่าหวังว่าจะจ่าย โว้ย แบ่ไปและไปโรงบาลดีกว่า เชื้อพิษสุนัขบ้ามันเข้า
เฟย์ : เฮ้ย นี้นายกล้าหรอคิดดีแล้วหรอที่พูดแบบนี้  
เขื่อน : แล้วจะไมว่ะบายน่ะจะน้องหมา
เฟย์ : อีตาบ้าไม่ได้ตายดีแน่ นายหน้าหมูอืดเว้ย เฮ้ยคอยดูเหอะฮืมตายแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ