Wanna Be Your Girl ต้องการแค่เธอ...เพื่อนรัก! {NC}

หายไปนาน อัพให้สองตอนละกันเน้อ! ^O^

----------------------------------

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
"มาแล้วค่า ><"
ร่างบางรีบวิ่งออกมากจากห้องนอนของเธอทันที
"เขื่อนเองหรอ"
"ไปกินข้าวกัน"
"แล้ว..."
"โทโมะหรอ ไปเดินเล่นตั้งแต่เช้าแล้ว"
"แก้วไม่ได้จะถามถึงโทโมะซักหน่อย จะถามถึงคนอื่นๆต่างหาก - / / / -"
"คนอื่นๆนี่รวมถึงโทโมะด้วยหรือป่าวจ๊ะ? คนสวยยย ~"
เฟย์ออกมาจากห้องพร้อมกับกระโดดเข้ามาในห้องเพื่อนสาวคนสนิท
"มาจับผิดอะไรแก้วเนี่ย"
"ป่าว จะมาชวนไปกินข้าวจ้ะ! แม่สาวบิกินี่ลายจุด! >__<" ฟางล้อ
"เมื่อวานยังไม่ได้เห็นแก้วใส่บิกินี่เลยนะ" ป๊อปปี้ล้อบ้าง
"ไปกินข้าวกันดีกว่า"
เธอจับมือเพื่อนสาวสองคนไป ลากมายังร้านอาหารทะเลที่เขื่อนได้จองเอาไว้แล้ว
"เดี๋ยวโทรตามไอ้โมะแปปนะ"
เคนตะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาเพื่อนร่วมวงที่หายไปตั้งแต่เช้าตรู่ ป่านนี้ก็ยังไม่กลับมา
"มันหายไปไหนของมันนะเนี่ย"
จงเบมองหาก็เจอแต่แฟนสาวกับเพื่อนของหล่อนที่กำลังเลือกของที่ระลึกกันอยู่ร้านตรงข้าม
"โดนอุ้มไปแล้วมั้ง ฮ่าๆๆ"
เขื่อนหัวเราะร่า ก่อนจะเงาตะคุ่มๆจะเดินอ้อมมาด้านหลัง
"แกนั่นแหละที่จะโดนฉันอุ้มไปฆ่าน่ะ ไอ้เพื่อนเวร! ฉันไปเดินเล่นบ้างไม่ได้หรือไง!! =_=+++"
"ได้ครับได้ หายไปตั้งแต่เช้าาาา ~ ป่านนี้เพิ่งกลับมา ไปหาสาวที่ไหนมาวะเพื่อน ><"
เคนตะแกล้งถามออกไป รู้ดีว่าเพื่อนสนิทไม่ทำแบบนั้นแน่ รังสีอำมหิตเริ่มแผ่กระจายเข้ารอบโต๊ะอาหาร ทั้งแฟนสาวและเพื่อนสนิทที่สุด
"อ่า...เขื่อนว่าเรารีบกินกันดีกว่า เดี๋ยวจะไม่อร่อย ^__^"
หนุ่มหน้ายาวยิ้มร่าเริงกลบเกลื่อน ก่อนจะตักนู่นนี่ให้แฟนสาวและเพื่อนอีกคนที่เอาแต่นั่งเงียบเมื่อเห็นคู่รักอายุต่างวัย สวีตหวานกันไม่แคร์ใคร
"โทโมะกินนี่นะ อ่ะ! พี่ป้อนดีกว่า >__<"
เธอหยิบช้อนตัวเองขึ้นมาตักอาหารเข้าปากร่างสูงก่อนจะหันไปส่งสายตาเย้ยหยันแก่ร่างเล็กที่นั่งเงียบไม่ยอมพูดยอมจอเป็นเวลานาน
"แก้วขอตัวนะ"
เธอบอกเรียบๆ เดินไปทางห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาล้างความคิดฟุ้งซ่าน เขาไม่ใช่ของเธอตั้งแต่แรก ทำไมต้องหงุดหงิดด้วยนะ!
"รับไม่ได้หรือไง!"
คนตัวเล็กที่กำลังล้างหน้าอยู่ก็หันไปมองต้นเสียง ไม่ได้สนใจอะไรนึกว่าคนนั้นไม่ได้พูดกับเธอ แต่เสียงคุ้นๆนั่นทำให้เธอต้องหันไป
"อ้าว =o="
"นี่! ฉันพูดกับแกอยู่นะ นังทอม!!"
"ใคร? แก้วหรอ?"
เธอตอบอย่างไร้เดียงสา แต่ความจริงแล้วอยากกวนประสาทศัตรูตัวฉกาจของเธอเท่านั้น เมื่อเห็นท่าไม่ดีจึงรีบออกจากห้องน้ำไป ไม่อยากมีเรื่อง
"ทุกคน แก้วไปเดินเล่นทางนั้นนะ ถ้าหาไม่เจอก็โทรหาละกัน ^^"
เธอยิ้มน้อยๆก่อนจะเดินออกไปจากร้านอาหารด้วยท่าทีเหม่อลอย ทุกปัญหามีทางแก้ เธอเชื่ออย่างนั้นแต่...ปัญหาของเธอมีทางเดียวที่จะแก้ได้คือเธอต้องตัดใจ เพื่อไม่ให้มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งต้องเจ็บ
"คนสวย ~ เดินคนเดียวไม่เหงาแย่หรอครับ! ^o^"
"ไม่เหงา!"
เธอตอกกลับอย่างไม่ไว้หน้า ร่างสูงที่เดินผ่านมาถึงกับหน้าจ๋อย
"เป็นอะไรไป?"
"ป่าว"
"แก้ว..."
"หยุดเรียกชื่อแก้วซักที หยุด! หยุดทุกอย่าง ได้ยินมั้ย!?! แก้วเบื่อที่จะต้องหลบๆซ่อนๆแบบนี้แล้ว! ฮึก..."
"ร้องไห้อีกละ"
เขากอดปลอบเด็กขี้แงที่พอไม่ได้ดั่งใจอะไรก็เอาแต่ด่าว่าเขา เอาแต่ร้องไห้งอแง มุมที่สองคนยืนอยู่ตรงนี้ก็เป็นมุมเงียบ ไม่มีใครเดินผ่านไปมาเลยด้วยซ้ำ
"แก้วจะกลับแล้ว"
"รีบหรอ?"
"รีบ!"
"อยู่ด้วยกันก่อนสิ"
"แก้วบอก...อื้อ! โทโมะ!! >__<"
ยังพูดไม่ทันจบประโยคเขาก็สวมบทหมาป่าเจ้าเล่ห์ที่จ้องจะเขมือบเจ้ากระต่ายน้อยน่ากินตรงหน้า ร่างเล็กถอยกรูด รีบยกมือห้ามเขา
"อย่าเข้ามานะโว้ย!"
"ไหนๆเราก็อยู่ด้วยกันแบบนี้แล้ว... 'ทำอะไรกัน' ก็ดีนะ"
คำพูดสองแง่สามง่ามทำเอาร่างบางเริ่มงง เขาหมายความว่าอะไรกันแน่ ตัวเธอเองยังไม่แน่ใจเลย แล้วหมาป่าหน้าหล่อก็ใช้จังหวะที่เธอกำลังครุ่นคิดกับประโยคแอบลามกของเขากระโจนใส่เธอจนเกือบล้ม ต้องเซถอยหลังไป
"อ๊ากกก!! โทโมะบ้า! ปล่อยแก้วนะว้อยยย !! >O<"
คนสวยโวยวายเสียงดัง ก่อนที่หมาป่าตัวใหญ่จะยกยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เธออีกครั้ง มือเรียวประคองแก้มใสเอาไว้ เชยคางเล็กให้เงยหน้าขึ้นสบตาเขา เนื่องจากว่าเธอเอาแต่ก้มมองพื้น ไม่สบตาคนตรงหน้า
"ปล่อยแก้วเถอะ"
"อ่า ปล่อยดีมั้ยนะ? ^-^"
"ดีสิ ดีมากกกกก!! ToT"
"ไปเดินเล่นตรงนั้นกันดีกว่า"
"ม่ายอาวว ~ TT^TT"
เธอลากเสียงยาวบ่งบอกความต้องการว่าเธอไม่อยากไปไหนนอกจากกลับรีสอร์ท แต่ดูเขาจะไม่เชื่อ จึงกระตุกแขนเล็กให้เดินตาม
"แก้ว...เคยแอบชอบเพื่อนสนิทหรือป่าว?"
"มะ ไม่เคยนะ (-_- )( -_- )( - / / /-)"
"แล้วทำไมต้องหันหน้าหนีด้วย?"
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่เคยน่ะ!"
"ร้อนตัวชะมัด -3-"
"จะพูดอะไรก็พูด แก้วอยากกลับแล้ว"
"แต่โทโมะเคยนะ เราสนิทกันมาได้ 4-5 ปีแล้ว เอ๊ะ! หรือ 6 ปีนะ"
"6 ปีแล้ว"
"รู้ได้ไง รู้จักเพื่อนสนิทคนนั้นของโมะหรอ"
"ก็เดามั่วๆ -//-"
"อาจจะมากกว่านั้นมั้งจำไม่ได้ แล้วก็จำไม่ได้ด้วยว่ารู้สึกดีๆกับเพื่อนคนนั้นไปตอนไหน"
"เธอคงจะสวยมากๆ"
"ใช่ เธอสวยมากๆเลย สวยมากจริงๆ"
น้ำเสียงและสายตาที่ดูจริงจังผิดปกติทำให้เธอหันไปมองเขา แล้วก็ดันเหลือบเห็นว่าตอนที่เธอมองดูคลื่นทะเลที่ซัดเข้าฝั่ง มองดูก้อนเมฆ มองดูวิวสวยๆ เขาแอบลอบมองเธออยู่
"ทำไมไม่บอกความรู้สึกที่แท้จริงไปล่ะ"
"เพราะโมะมีแฟนแล้วไง"
"แล้วรักแฟนหรือป่าว"
"อาจจะรัก"
"อ้าว!"
"โมะลืมเธอไม่ได้หรอก แต่พอเจอกับแฟนก็เหมือนจะลืมได้..."
"..."
"แต่พอช่วงนึงที่เธอมีข่าวกับผู้ชายหลายคน โมะก็เริ่มหวงอีกครั้ง"
"..."
"คนแรกเป็นรุ่นพี่ที่ร่วมงานด้วยกัน ส่วนคนที่สองก็คือโมะ"
"..."
"คนที่สามนี่มาแรงเลย เป็นรุ่นพี่ที่อายุห่างกันมากๆ โมะเลยเป็นห่วงมากกว่าเก่าอีก"
"...(-_- )( >_<)"
"อยากรู้มั้ยว่าเป็นใคร?"
"ไม่ล่ะ มันเป็นเรื่องส่วนตัว..."
"โมะอยากให้แก้วรู้...แค่คนเดียว"
"อา บอกมาก็ได้"
"หลับตาก่อน"
"ทำไมอ่ะ"
"เอาน่า"
ดวงตากลมโตค่อยๆหลับลง รู้คำตอบอยู่แก่ใจว่าผู้หญิงที่โชคดีที่สุดคนนั้นคือเธอ!
"ลืมตาได้"
เธอลืมตาขึ้นมา หวังว่าเขาจะมีเซอร์ไพรส์ของขวัญดีๆให้ แต่ไม่ใช่เลย เขาทำหน้าตายเหมือนซากศพเน่าๆจนเธออยากจะลุกขึ้นไปต่อยหน้าหล่อๆนั่นให้ยับไปเลย
"จะให้แก้วหลับตาเพื่อ!?!"
"โมะยังไม่พร้อมที่จะบอกแก้วตอนนี้"
"วันหลังก็ได้"
"กลับกันเถอะ"
ตกลงผู้หญิงคนนั้นที่เขาแอบรักใช่เธอหรือป่าวนะ อาจจะเป็นคนอื่น ซึ่งเดาไม่ออกเลยจริงๆ

--------------------------------------------------

รอปิดเทอมได้มั้ยรีดเดอร์ที่รัก??? T3T

ไม่มีเวลาอ่านหนังสือเลย

ขอโทษทุกคนด้วยน๊าาาา ~