Love me!! นายรักฉันได้ไหม ?

Chapter 33.
 
TIMETHAI – GAIL TIME
 
ใจสลายค่ะ พี่แก้วทำไมทำกับเกลแบบนี้! โฮกกก
“ก็แค่นี้” แค่นี้ได้ไงอ่ะ ฮือๆ พี่โทโมะใจร้ายเอ้ย! แล้วฉันฟูมฟายทำไมเนี่ย - -*
“นี่แกล้งแก้วใช่มั้ย”พี่โทโมะไม่ตอบอะไร แต่ส่งยิ้มกวนๆไปให้
“โมะเม๊ะบ้า!”พี่แก้วพูดใส่หน้าพี่โทโมะ แล้วเดินกลับมานั่งที่ของตัวเอง
“อึ๋ย! อะไรเหนียวๆ เนี่ย”ธามไทบ่น เพิ่งจะรู้ตัวหรือไงยะ - -
“น้ำส้มไง”ฉัน
“เธอพ่นน้ำใส่หน้าฉันหรอ”
“เปล่านะ :P”
“แบม ทานอะไรมั้ย”พี่เควินถามแบม โอ้ย อิจฉา อยากมีคนเอาใจแบบนี้บ้างอ่ะ
“ไม่เอาแล้วค่ะ พุงจะแตกอยู่แล้ว”แบมพูดพลางลูบท้องตัวเอง
“ฮ่าๆ”
“ไอ้ป๊อปไปไหนมาว่ะ”พี่โทโมะร้องถามพี่ป๊อปปี้กับพี่ฟางที่กำลังเดินมา
“ไปเดินเล่น”พี่ป๊อปปี้
“ยัยมันแกว กินอยู่นั่นแหละ” มันยุ่งอะไรกับฉันนักหนาเนี่ย
“ยุ่ง!!!”แล้วฉันก็ตักอาหารตรงหน้าเข้าปาก -*-
“เฮ้ย! ฟางคอไปโดนอะไรมาเนี่ย”เสียงของพี่แก้วทำให้ทุกคนหันไปสนใจคอของพี่ฟาง - -
“เอ่อ..ยุงกัดน่ะ”
“หึ้ม! เหมือนรอยดูดเลย”ธามไท แก่แดดจริงๆไอ้บ้านี่
“นั่นน่ะสิ!”พี่เควิน  แล้วทุกคนก็หันหน้าไปมองพี่ป๊อปปี้ ที่นั่งทำหน้าไม่ทุกข์ร้อนอะไร ส่วนพี่ฟางน่ะหรอ อายหน้าแดงไปเรียบร้อยแล้ว
“ไอ้หมี!! นายทำอะไรเพื่อนฉัน!!!”พี่แก้ว
“คิดเองสิ”พี่ป๊อปพูดพร้อมกับยักคิ้วใส่
 
~ ชอบทำเป็นแอ๊บ แอ๊บ แอ๊บ ไม่ให้เธอรู้ตัว.... ~  
 
ใครโทร.มานะ
“ขอตัวนะค่ะ”ฉันพูดแล้วเดินออกมารับโทรศัพท์ ใครโทร.มาขัดขวางการกินของฉัน!
“สวัสดีค่ะ เกลค่ะ” ฉันกรอกเสียงลไปในโทรศัพท์
(เกล นี่แม่นะลูก) อ้าวแม่นี่เอง
“แม่หรอค่ะ เกลคิดถึงแม่จังเลย”พอรู้ว่าเป็นแม่โทร.มา ฉันก็ด้วยน้ำเสียงร่าเริ่งสุดๆ
(จร้า แม่ก็คิดถึงลูก)
“ค่ะ ว่าแต่แม่โทร.มามีอะไรหรือเปล่าค่ะ”
(คืองี้นะลูก อีกสองวันแม่จะไปรับหนูกลับอังกฤษนะจ้ะ) วะ ว่าไงนะ อีกสองวัน กลับอังกฤษ ทะ..ทำไม มันเร็วแบบนี้ล่ะ
“วะ..ว่าไงนะค่ะ”ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่ผิดกับตอนแรกสุดๆ
(อีกสองวันแม่จะไปรับหนูกลับอังกฤษ)คราวนี้แม่เล่นพูดช้าๆ ชัดๆ ถ้าคิดว่าหูฟาดคงไม่ใช่แล้ว อะไรกัน ฉันยังไม่อยากกลับเลยนะ ฉันเพิ่งมาที่นี่ได้ไม่นานเอง
(เกล เกล ได้ยินมั้ยลูก)
“ดะ...ได้ยินค่ะแม่”
(เตรียมตัวไว้นะจ้ะ)
“แต่แม่ค่ะ..หนูยังมะ.....”
(โอ๊ะ! ลูกรัก แม่ไปก่อนนะจ้ะ บ๊ายบาย อีกสองวันเจอกันนะลูก) แม่ขา อย่าเพิ่งวางเส่ะ! [วิบัติเพื่อเสียง] หนูยังไม่อยากกลับนะแม่ อีกอย่างถ้าหนูกลับไปหนูต้องคิดถึงที่นี่แน่ๆ แม่กลับมาฟังหนูพูดก่อนเส่ะ! ฮือๆ ฉันไม่อยากกลับ แต่ฉันห้ามความคิดแม่ได้ที่ไหนล่ะ โอ้ย! ฉันต้องคิดถึงพี่โทโมะมากแน่ๆ เลย พี่แก้วด้วย ไหนจะพี่ฟาง พี่ป๊อปปี้ พี่เควิน แล้วก็แบมอีก ฮือๆ แล้วไหนจะนาย เอ่อ ธามไท นั่นอีก แม่จ๋าเกลไม่อยากกลับ!!!!  ฉันเดินกลับไปที่โต๊ะด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ฮึ่ยๆ แม่นะแม่ เอ๊ะ! แล้วพี่เควินกับแบมไปไหนอ่ะ สงสัยกลับแล้วมั้ง ช่างเถอะ!
 
------------------------
 
ผ่านไปราวๆ 30 นาที เกลก็เดินกลับมาที่โต๊ะด้วยใบหน้าบูดบึ้งและเศร้าหมองอยู่ด้วย หึ้ม? เป็นอะไรไปอีกล่ะคราวนี้ มันไม่ใช่วิสัยทัศน์ของยัยมันแกวนี่เลยนะ แล้วเมื่อกี๊ใครโทร.มาล่ะ
“ใครโทร.มาหรอ หน้าบึ้งเชียว”พี่ฟางรู้ใจผมสุดยอดเลย
“แม่ค่ะ”เกล
“อ้าว แล้วทำไมหน้าบึ้งแบบนั้นแหละ”พี่แก้ว
“คือว่า...อีกสองวัน..แม่ก็จะมารับเกลกลับแล้ว”อะ...อะไรนะ อีกสองวันงั้นหรอ! กลับ กลับไปไหน!
“กลับ กลับอังกฤษนาะหรอ”พี่ชาย
“ใช่ค่ะ”เกลพูดโดนไม่สบตาใคร เอาแต่ก้มหน้ามองพื้น
“ฮ่าๆ รีบๆ กลับไปเลยสิ มาอยู่บ้านคนอื่นนานแล้วนี่”ไอ้เชี่ยธามเอ้ย! พูดอะไรแบบนั้นว่ะ
“ธาม!!”ง่ะ ไม่ต้องเรียกผมทุกคนก็ได่นะ เออ มันไม่ทุกคนนี่หว่า เพราะยัยเกลไม่ได้เรียก - -
“อือ ฉันกลับพรุ่งนี้ก็ได้นะ”เวรเอ้ย! พอพูดจบเกลก็ลุกเดินออกไป
“ไอ้ธามพูดบ้าอะไรของแกห๊ะ! ไอ้น้องเวรเอ้ย!”พี่คิดว่าผมอย่าพูดหรอว่ะ! โห่ พูดเฉยๆก็ได้หรอก มือไม่ต้องมาสัมผัสหัวผมก็ได้ ซะแรงเลย -*-
“ทำไงได้ล่ะ พูดไปแล้วหนิ”
“ทำไงหรอ ทำไมซื่อบื้อจังว่ะ”อ้าวเฮ้ย! ว่าผมจังนะ
“ตามไปง้อดิ!”
“พี่แก้ว ผมไม่ได้เป็นอะไรกับยัยนั่นสักหน่อยจะไปง้อทำไม”ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่ใจมันกลับสั่นแปลกๆ ผมเป็นอะไร!!!!
“ที่เรื่องคนอื่นรู้จังนะ เรื่องของตัวเองกลับไม่รู้”
“รู้อะไรพี่ป๊อป พูดให้เคลียร์ดิ”ผมไม่เข้าใจจริงๆ นะ
“แค่นี้ต้องให้บอก ธามรักเกลเข้าแล้วล่ะน้องพี่”
“ไม่จริงอ่ะ พี่ฟางมั่ว ผมไม่ได้รักยัยนั่น ไม่ได้รัก”
“รัก!!!!”งืออ จะไปแข่งประสานเสียงหรือไง
“ไม่รัก!”ผมยังคงเถียง
“ไม่รักบ้านป้าแกสิ คอยหวงเขาเวลามีคนมอง คอยห่วงเวลาเขาไปไหนคนเดียว คอยหึงเวลาเข้ามีผู้ชายเข้ามาจีบ ถ้าไม่รักแล้วไปตามหึง หวง ห่วง เขาทำซากอะไรว่ะ” บ้าน่า ผมเนี่ยนะรักยัยเกล มั่วโคตรๆ ผมไม่คิดอะไรแล้ว ผมรู้แล้วว่าผมรักยัยนั่นเข้าแล้ว
“ขอบคุณนะพี่”ผมพูดแค่นั้นแล้ววิ่งตามเกลไป คาดว่าน่าจะไปที่สวนนะ
 
--------------------
 
“เกล”ผมเรียกเกลด้วยเสียงแผ่วเบา เธออยู่ในสวนจริงๆ ด้วย
“นาย มาทำไม”
“ฉัน ฉันขอโทษ”
“ขอโทษทำไม” ได้โปรดอย่าทำเสียงเย็นชาแบบนั้นจะได้มั้ย
“ขอโทษที่พูดแบบนั้น ขอโทษที่จ้องหาเรื่องทะเลาะกับเธอ ขอโทษที่ปากเสีย ขอโทษที่ฉันไม่เคยเป็นสุภาพบุรุษกับเธอเลย ขอโทษ ฉัน....ขอโทษ”
“นะ..นาย”
“ได้โปรดยกโทษให้ฉันได้ไหม ได้โปรดให้ฉันรักเธอจะได้ไหม”
“......”
“ฉันรู้ว่ามันสายไป แค่ได้บอกเธอก็พอแล้ว”
“ไอ้บ้า!! ฮือๆ”เกลถลาเข้ามากอดผม ‘ บ้าน่า เกลร้องไห้หรอ
“ให้ฉันรักเธอได้ไหม”ผมพูดพร้อมกับกอดตอบเกล
“ดะ..ได้สิ”ผมไม่ได้หูฟาดใช่ไหม เกลบอกว่าได้ เย้!
“จริงๆ นะ ฉันรักเธอ ฉันรักเธอ”
“พอแล้ว แต่ฉันต้องกลับอังกฤษแล้ว”
“ฉันจะไปด้วย!!”
“นายจะบ้าหรอ”
“ไม่บ้าหรอก ฉันจะบอกแม่เธอ ให้เธอมาอยู่กับฉันที่นี่” โอ้ย ผมพูดอะไรออกไป น่าอายเป็นบ้าเลย
“นาย พูดจริงหรอ”
“จริงสิ”
“เธอมาอยู่กับฉันนะ”
“อื้ม ถ้านายคุยกับแม่ฉันได้นะ”
“แน่นอนอยู่แล้ว”
“ฉันรักนายว่ะ ไอ้บ้า!”
“ฉันก็รักเธอยัยตะกละ”

----------------------------------------------------------------------------------------------------------
โย่วๆ อัพแล้วๆ เกลธามๆ ฮ่าๆ ธามไทปากเสียจริงๆเลย
คาดว่าตอนหน้าก็คงจะจบแล้วล่ะ ^O^
เจอกันตอนหน้านะค่า
#เจ็ดสิงหาคมสองพันห้าร้อยห้าสิบห้า : สามทุ่มสามสิบเอ็ด