ปากร้ายแต่ใจรัก

ตอน17
“ปลอกเปลืองให้ด้วยสิ”โทโมะทำท่าเอาแต่ใจ แก้วเลยใช้มือหยิบขึ้นมาแต่ลืมไปว่าร้อน
“อู้ยยยย”แก้วหยิบและปล่อยลงบนจานโทโมะทันที โทโมะเห็นอย่างงั้นก็รีบจับมือแก้วขึ้นมาเป่า แก้วยิ้ม
“เฮ้ยยย TK ซะด้วย”เสียงหนุ่มจองเบเพื่อนร่วมห้องพูดขึ้นเมื่อเห็นกำไลของแก้ว พวกเพื่อนๆพากันมองและยิ้มกันเป็นการใหญ่ทำเอาแก้วเขินแทบตัวบิด
“ดูนู่นสิ PF อันนี้มาเป็นคู่เว้ย”มินพูดขึ้นและพากันอมยิ้มกับเพื่อนๆ
“PFคืออะไรหรอป๊อป”ฟางกระซิบถามป๊อปปี้เพราะกลัวหน้าแตก
“เอ่อ....ป๊อปกับฟางไง”ป๊อปปี้พูดขึ้นและหน้าแดงซ่าน ฟางอมยิ้มใบหน้าที่น่ารักดูแดงกว่าปกติแต่ก็ยังกลบเกลื่อนด้วยการกินน้ำส้ม
“เดี๋ยวชั้นกินปลอกเองก็ได้”โทโมะพูดและวางมือแก้วลง แก้วพยักหน้าและย่างของต่อ โทโมะปลอกเปลือกกุ้งเสร็จก็ใช้ส้อมจิ้มกุ้งชิ้นมาเอาไปจิ้มน้ำจิ้มซีฟู๊ดที่มีรสชาติเผ็ด คลุกไปคลุกมาหลายรอบ
“อ่ะแก้ว”โทโมะยื่นให้แก้ว แก้วหันมามองและทำหน้างงๆ
“กินสิ”โทโมะอยากจะแกล้งแก้วเล่นๆ โทโมะยื่นเอากุ้งไปชนปากแก้วที่ปิดสนิทอยู่ก่อนที่แก้วจะอ้าปากและงับกุ้งไปทั้งตัวแต่แล้วก็........
“อ๊า.............”แก้วถึงกับร้องออกมาด้วยความเผ็ดพร้อมอ้าปาก ทำให้เพื่อนๆในโต๊ะมองแก้วกันเป็นตาเดียวกัน แก้วเอามือขึ้นพัดปากตัวเองที่แดงแจ๊จากการที่โทโมะเอาน้ำจิ้มไปจิ้มที่ปากของแก้วก่อนจะกิน และแก้วก็เลียริมฝีปากตัวเองอีกยิ่งทำให้เผ็ด เพื่อนๆพากันขำ แก้วมองหาน้ำและก็ดูดๆๆ ยิ่งดูดยิ่งเผ็ด แก้วเอาปากไปจูบกับแก้วเย็นๆทำให้ปากรู้สึกเย็นขึ้นโทโมะเห็นก็ขำและเอาปากตัวเองไปประกบกับแก้วน้ำอีกด้านหนึ่ง ถ้าเอาแก้วน้ำออกก็เท่ากับว่าเค้าสองคนจูบกัน เพื่อนๆพากันตาค้าง ฟางยิ้มจนหน้าแดงเผลอเอามือตัวเองไปเกาะแขนของป๊อปปี้ ป๊อปปี้หันมายิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปมองแก้วกับโทโมะ แก้วที่หลับตาพริ้มเพราะความเผ็ด ปากเริ่มชาจากความเย็นก็เอาแก้วน้ำออกไปวางที่โต๊ะลืมตามาก็เจอกับหน้าอันกวนประสาทของโทโมะที่อยู่ใกล้แค่คืบเดียวโทโมะค่อยๆเอามือรวบเอวแก้วและจูบลงไปอย่างหนักหน่วงและสอดลิ้นเข้าไปอย่างบ้าคลั่งทำให้เพื่อนๆพากันหน้าแดงและกระซิบกันเป็นการใหญ่ แก้วพยายามดันโทโมะออกทั้งทุบหน้าอกทั้งพยายามตบตีแผ่นอกอันกว้างของโทโมะ
“อื้อ......อื้ม......”แก้วครางน้อยๆในลำคอก่อนที่โทโมะจะถอนริมฝีปากออก
“ฮ้าย~~~~”เสียงหายใจครั้งใหญ่ของทั้งคู่ดังขึ้น
“ปล่อยนะ ไอบ้าๆๆๆๆ”แก้วพูดเสียงดังแล้วทุบอกโทโมะ โทโมะยิ้มแบบสะใจก่อนปล่อยมือออกจากแก้ว
“อร้ายยยยย อิจฉา”หวายพูดขึ้นทำให้เพื่อนสาวๆพากัน อร้ายยยย!! ครั้งใหญ่ แก้วหันกลับไปมองกระทะ ทั้งเนื้อทั้งกุ้งสุกจนดำไปหมด แก้วรีบเอาตะเกียบคีบออก ฟางที่ยิ้มค้างเมื่อรู้สึกตัวว่าเอามือกอดแขนป๊อปไว้ก็เอาออกและหันไปมองหน้าป๊อปปี้แล้วยิ้มหวานๆให้ ป๊อปปี้หน้าแดงและยิ้มตอบก่อนจะหันไปย่างของกิน
เมื่อทุกคนกินเสร็จก็พากันนั่งแท็กซี่หลายคันมากกลับบ้านของตัวเองและพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนตั้งแต่06.00น.แก้วหาวง่วงนอน ในรถคันนี้มีแก้วโทโมะป๊อปปี้และฟางเหมือนเดิม แก้วหาวและก็นอนเอาหัวหนุนไหล่ฟาง โทโมะที่นั่งข้างหน้าก็หันมามองและอมยิ้ม ป็อปปี้ที่นั่งอยู่อีกข้างของฟางก็เกิดง่วงและฟุบหลับไปเอาหัวหนุนไหล่อีกข้างของฟาง ฟางเบ้ปากให้กับโทโมะ ทั้งที่ตัวเองง่วงแสนง่วงแต่ไม่รู้จะนอนยังไง ฟางค่อยๆเคลิ้มและหลับตาลงหัวเอียงไปทับกับป๊อปปี้ โทโมะบอกโชเฟ่อให้ขับไปบ้านของเค้าเมื่อถึงบ้านของโทโมะ โทโมะก็ไล่ปลุกทีละคน
“เอ้าตื่นๆๆๆๆ”[เนี้ยนะทีละคน>>dada]ทุกคนพากันตื่นโทโมะจ่ายค่าแท็กซี่ทุกคนลงมายืนเอ๋ออยู่หน้ารั้วบ้านโทโมะ
“เอ้า ยืนกันทำไมเข้าบ้านสิ”แก้วหันไปมองบ้านของโทโมะ
“ทำไมบ้านชั้นใหญ่จัง”แก้วพูดขึ้นด้วยความที่งัวเงียเลยนึกว่าบ้านนี้เป็นบ้านเค้า
“นี่มันบ้านโทโมะ”ป๊อปปี้บอกแก้ว แก้วเริ่มรู้ตัวก็ลืมตา
“และนายจอดที่นี่ทำไม”แก้วถามหน้าตาตื่น
“นอนด้วยกันเนี้ยแหละอบอุ่นดี”โทโมะพูดขึ้น
“ฟางก็ว่าดีนะ ฟางขี้เกรียจนั่งรถแล้วอ่ะแก้ว ปกติเราก็นอนด้วยกันทุกวันอาทิตย์อยู่แล้ววันนี้มานอนบ้านหรูๆหน่อยก็ดีนะ”ฟางพูดและทำหน้าตาง่วงสุดขีด
“และป๊อปปี้หละ”แก้วถามและหันไปหาป๊อปปี้
“ไอป๊อปมันก็มานอนบ้านชั้นทุกอาทิตย์แหละ ตอนปิดเทอมมันก็นอนนี่”โทโมะพูดขึ้น ด้วยความที่หลายๆคนจะนอนด้วยกันเพราะพ่อแม่อยู่ต่างประเทศส่วนแก้วพ่อแม่ก็อยู่ต่างจังหวัด2เดือนจะกลับที
“นอนก็นอน”แก้วพูดอย่างงัวเงียก่อนที่จะเดินตามโทโมะผ่านประตูรั้วอันใหญ่หรูหราไปด้วยรีโมทเล็กๆที่พวกกุญแจรถของโทโมะ
“ปีนี้ชั้นจะได้นอนไหมเนี้ย ทำไมบ้านมันอยู่ไกลจัง”ด้วยความที่บ้านโทโมะใหญ่มากเลยมีสวนหย่อมหลายที่ก็เลยนานหน่อยกว่าจะเดินไปถึงตัวบ้าน แก้วบ่นตลอดทางจนถึงหน้าประตูโทโมะเปิดประตูเข้าไปและหยิบรีโมทสีขาวข้างๆประตูในบ้านมาเปิดไฟทั้งบ้าน ฟรึ่บ ไฟสว่างขึ้นเผยบ้านสวยงามหลังหนึ่งที่กว้างใหญ่มากเลยทีเดียว
“ว้าวววววววว”ฟางถึงกลับตื่นในทันทีที่เห็นบ้านหรูหรา
“และปีไหนจะถึงห้องนอนเนี้ย จะทำบ้านกว้างไปถึงไหน”แก้วพูดด้วยอาการงัวเงียตาจะปิด โทโมะรำคาญเลยช้อนตัวแก้วขึ้นอุ้ม
“ป๊อปพาฟางไปหาห้องนอนเอานะ”โทโมะอุ้มแก้วขึ้นไปบนห้องตัวเองโดยที่แก้วไม่รู้เรื่องด้วยความง่วง แก้วได้ทีเลยหลับคาอ้อมอกของโทโมะอย่างสบายหน้ายังคงอมยิ้มน้อยๆ เมื่อโทโมะเดินมาถึงห้องก็เปิดประตูเข้าไปและวางแก้วที่หลับไหลลงบนเตียง น่ารักหว่ะ โทโมะนึกในใจพร้อมมองแก้วที่นอนหลับปุ๋ยเป็นปุยนุ่นอยู่บนเตียง โทโมะเอื้อมมือไปจับหน้าของแก้วแล้วลูบผิวเนียนบนใบหน้าไปมา แก้วดิ้นและหันหน้าหนีโทโมะ โทโมะหัวเราเบาๆในลำคอก่อนจะเดินไปอาบน้ำ ออกมาก็นอนข้างๆแก้ว
“อยากฉวยโอกาสชะมัด”โทโมะพูดเสียงเบาและยิ้มย่องอย่างเจ้าเล่ห์ แก้วยิ้มออกมา
“มันน่าไหมหละทำเป็นยิ้ม”โทโมะพูด แก้วที่ยิ้มก็หัวเราะ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”แก้วหัวเราะเสียงดัง ทำให้โทโมะหัวเราะตามและส่ายหัวเบาๆ
“เธอนี่ชักรั่วนะ ละเมอยิ้มและหัวเราะ ฮึๆ”โทโมะขำในลำคอเบาๆก่อนจะนอนกอดแก้วทั้งคืน
เช้ามืดวันจันทร์
โทโมะลืมตาในเวลา05.00น.พอดีเป๊ะ โทโมะลุกขึ้นนั่งและมองหน้าแก้วนอนหน้ายิ้มอยู่บนที่นอน โทโมะอมยิ้มก่อนที่จะลุกไปเข้าห้องน้ำ โทโมะออกมาก็เดินออกจากห้องไปเคาะเรียกป๊อปปี้ ก็อกๆๆ เสียงโทโมะเคาะประตูห้องที่ป๊อปปี้นอนประจำ ป๊อปปี้ลุกมาเปิดประตู หัวดูฟูๆ
“ตื่นได้แล้วเว้ย”โทโมะพูดและเหลือบตาไปเห็นฟางที่นอนอยู่ห้องเดียวกับป๊อปปี้
“เออ ตื่นแล้ว”ป๊อปปี้พูดและกำลังจะปิดประตู
“เดี๋ยว”โทโมะพูดและเอามือดันประตูไว้......
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
เอ.....ฟางกับป๊อปนี่ยังไงๆซะแล้ว แต่ก็ดี ป๊อปจะได้เลิกยุ่งกับแก้ว
อิอิ เดี๋ยวอัพให้อีกตอนแล้วกันนะจ๊ะ รักคนอ่านนะ จุ๊บๆ mauh!!