ปากร้ายแต่ใจรัก

ตอน15
“แก้วววว วิ๊ดวิ้วววว”เสียงหนุ่มๆพากันผิวปากแซว เวลาเพียงไม่ถึงนาทีข่าวก็แพร่กระจายจนทั่วห้อง ทำให้แก้วหน้าแดงและไม่พอใจ
“อะไรของพวกแก”แก้ววีนใส่พวกหนุ่มๆ
“อะไรหละ แฟนอาจารย์.....”พวกหนุ่มๆล้อเลียนเสียงเล็กเสียงน้อย
“ว้าวววว แฟนอาจารย์.....”พวกสาวๆก็ช่วยกันแซว
“ชั้นไม่ใช่แฟนไอ.....เอ่อ อาจารย์โทโมะสักหน่อย”แก้วพูดและไม่สบตาพวกเพื่อนๆ
“ไม่ใช่แฟนและทำกันขนาดนั้นเลยเนี้ยนะ อะเฮ้ยยย”เคนตะทำท่าล้อเลียน
“ไอบ้า ไอทะลึ่ง ไอโรคจิต บอกไม่ใช่ก็ไม่ใช่ไงว่ะ!!”แก้วตะโกนใส่เคนตะและเพื่อนๆทำให้ทุกคนเงียบกริบ
“ไม่ใช่ก็ไม่เห็นต้องฉุนเลย”เคนตะพูดเบาๆกับเพื่อน
“ไม่จบหรือไงหะ!!”แก้วพูดเสียงดังอีกครั้งเมื่อได้ยิน
“อะไรกันๆๆๆเข้ามาก็เสียงดังเลย”อาจารย์สาวคนหนึ่งเดินเข้ามาภายในห้อง
“ชม.แรกวันนี้ปล่อยนักเรียนประชุมกันนะเรื่องงานวันสงกรานต์”อาจารย์พูดจบก็เดินออกไป แก้วดูจะตั้งหลักได้ก็ลุกขึ้นยืนหน้าห้องและ บลาๆๆๆๆๆ จนตกลงกันเรียบร้อยว่าใครจะแยกกันไปไหนบ้าง วันอาทิตย์นี้มีนัดซื้ออุปกรณ์ทำเทียนไขและก็ซื้อหลายๆอย่าง
เช้าวันอาทิตย์
กระทงได้ถูกขึ้นรูปร่างเรียบร้อยแล้วแต่ยังไม่ได้ตกแต่งอะไรมากมาย แก้วตื่นแต่เช้าเพื่อจะรีบไปซื้อของ แก้วเดินออกจากห้องโดยที่โทโมะเดินตามออกมาด้วย เค้าตกลงแล้วว่าจะไปซื้อด้วยกันเพราะว่าแก้วก็ไม่มีเงิน แก้วจะไปซื้ออุปกรณ์การตัดเสื้อผ้า โทโมะแบ่งเงินให้กับพวกสาวๆอีกกลุ่มนึงให้ไปซื้ออุปกรณ์ทำเทียนไขและอื่นๆ โทโมะแก้วฟางและป๊อปปี้จะไปด้วยกัน
ณ ตลาดขายผ้า
“สวยจัง เมตรละเท่าไหร่หรอค่ะ”แก้วถามเมื่อเห็นผ้าทอสีชมพูอ่อนเป็นลายออกไทย
“อ๋อ เมตรละ620จ่ะ อันนี้ผ้าทอแท้เลยนะลูก เป็นผ้าที่เสริมราศรีเลยทีเดียวแหละ จะทำให้คนที่ใส่เด่นขึ้นมาเลย”ป้าคนหนึ่งพูดขึ้น แก้วทำหน้าตกใจกับราคาที่แสนจะแพง และก็ต้องใช้กี่เมตรก็ยังไม่รู้
“อ่อ..ขอบคุณค่ะ”แก้วทำท่าจะเดินออกแต่โทโมะดึงมือเอาไว้
“ชั้นว่ามันสวยดีนะไม่เอาหรอ”แก้วหันมามองหน้าโทโมะและส่งซิกโดยกระกระพริบตา แต่โทโมะดูจะไม่ใส่ใจ
“ตาเป็นอะไรอ่ะแก้ว”ฟางพูดตามสิ่งที่ตัวเองเห็น ยัยฟางเอ้ยยย
“ปล่าว คือว่า มันแพงไปอ่ะ ไปเหอะ”แก้วพูดและดึงมือฟางแต่โทโมะยื้อไว้
“ต้องใช้กี่เมตร”โทโมะถามขึ้น
“มันแพงได้ยินไหม”แก้วเดินเข้าไปกระซิบข้างหูโทโมะ โทโมะได้ทีเลยรวบเอวแก้วมาติดกับตัว
“กี่เมตร”โทโมะทำหน้าซักถามป๊อปปี้ดูจะอึ้งไปชั่วขณะแต่ฟางกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“เอ่อ....ไม่รู้สิต้องโทรถามจินนี่”แก้วสบตาโทโมะอย่างกล้าๆกลัวๆ โทโมะเอามืออีกข้างล้วงกระเป๋าตัวเองและยื่นโทรศัพท์ให้แก้วที่สบตาโทโมะอย่างกลัวๆ
“โทรสิ”โทโมะพูดสั้นๆด้วยน้ำเสียงเรียบ แก้วตั้งสติได้และค่อยๆยื่นมือมาหยิบโทรศัพท์จากโทโมะและโทโมะก็ถอนกอดออก แก้วเดินหนีโทโมะไปสองก้าวและกดหาจินนี่
“ฮัลโหลจินนี่”แก้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“ว่าไงแก้วหรอ”จินนี่ถาม
“ใช่ๆ เราจะถามว่าต้องใช้ผ้าอะไรบ้างและอย่างละกี่เมตรหนะ”แก้วพูด
“อ๋อ บลาๆๆๆๆๆ”จินนี่พูดทั้งหมดให้แก้วฟังและวางสายไปแก้วจดไว้ที่สมุดบันทึกตัวเองแล้วยื่นให้คนขาย
“เอาตามแบบนี้อ่ะคะ”ป้าคนขายรับมาดูและเดินหายไปลากม้วนผ้าออกมาหลายแบบและหลายสี
“นี่จะผ้าสะไบ และนี่ก็ผ้านุ่ง และนี่ก็ผ้าเกาะอก และก็ผ้านุ่งผู้ชายจ่ะ หนูเลือกเอาว่าจะเอาสีไหน”แก้วชี้นิ้วไปที่สะไบสีชมพูอ่อนเป็นผ้าลูกไม้บางๆและชี้ไปที่ผ้านุ่งสีชมพูอ่อนที่อยากได้ตั้งแต่ทีแรก และชี้ไปที่ผ้าเกาะอกสีชมพูออกจะเข้มกว่าผ้านุ่ง และชี้ไปที่สีเลือดหมูอมน้ำตาลเข้มผ้านุ่งผู้ชาย ป้ายิ้มละลากม้วนผ้าไปในร้านก่อนจะจัดการตัดผ้าแบ่งตามที่เขียนไว้ว่าเอากี่เมตรบ้าง เมื่อซื้อเสร็จโทโมะก็จ่ายเงินให้ แก้วเดินไปซื้อของตกแต่งเสื้อผ้าที่ดูจะเป็นไทยเล็กๆน้อยๆและก็ซื้อทุกอย่างครบ
“เรียบร้อย”แก้วพูดและหันมามองทั้งสามคนที่เดินตามหลัง
“ไปกินอะไรกันดีไหม”ฟางพูดแล้วยิ้มอย่างน่าเอ็นดู
“ก็ดีนะ”ป๊อปปี้พูดขึ้นและพยักหน้า
“เธอว่าไง”โทโมะถามแก้วที่ยืนหน้าเอ๋ออยู่
“มันจะเสียเวลาไหมไปกินที่รร.ดีกว่าป่ะ”แก้วยื่นข้อเสนอ
“ออกมาแล้ว ยังไงรร.ก็ยกให้วันนี้เป็นวันซื้อของและอุปกรณ์ไม่มีใครหน้าไหนเค้ามานั่งทำงานกันหรอกนะเค้าทำกันพรุ่งนี้”ฟางพูดและยิ้มด้วยความที่ตัวเองหิว
“เอ่อ....ก็ได้”แก้วพูดและโทโมะก็เดินไปจับมือแก้วแล้วเดินไปข้างหน้าทำให้ฟางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ป๊อปปี้ก็อดที่จะเศร้าไม่ได้แต่ก็ต้องทำใจ แก้วถึงกับงงและก็ถูกลากไปตามร้านต่างๆจนซื้อของกินนิดๆหน่อยๆกันครบ โทโมะที่ซื้อไอติมโคนอยู่กับป๊อปปี้และฟางก็ล้าหลังแก้วอยู่ แก้วเดินนำหน้าไปมองร้านเครื่องประดับร้านหนึ่งตาค้างแก้วอยากเดินเข้าไปซื้อกำไลชิ้นนึงที่เขาเห็นผ่านกระจกใสๆจากภายนอก แก้วอ้าปากค้างสักพักโทโมะก็เดินถือไอติมมาให้แก้ว โทโมะยื่นให้แก้ว แก้วรับและอ้าปากดูดไอติมทั้งที่ตายังคงมองร้านเครื่องประดับร้านนั้นอย่างไม่ให้คลาด แก้วไม่กระพริบตาเป็นเวลาประมาณ2นาทีได้ เมื่อฟางกับป๊อปปี้ซื้อของเสร็จก็เดินมา ฟางใช้มือเลื่อนไปมาอยู่ที่หน้าของแก้วแต่แก้วก็ยังคงไม่กระพริบตา
“แก้ว”ฟางเรียกเบาๆข้างๆหูแก้ว
“แก้ว ๆๆๆ”ฟางเรียกย้ำหลายๆครั้ง โทโมะเห็นทีเลยก้มลงหอมแก้มแก้วค้างไว้เพื่อให้แก้วๆได้สติแต่แก้วกลับยังไม่ตอบโต้ใดๆปากก็ดูดๆไอติมและตาก็ยังคงมองร้านเครื่องประดับ เฟย์ยิ้มย่องเมื่อเห็น ป๊อปปี้รู้สึกไม่ดีเลยเขย่าตัวแก้วแรงๆ
“แก้ววววววว!!”ป๊อปปี้กระชากเสียง แก้วกระพริบตาหนึ่งครั้งและสติก็กลับมารู้สึกว่าโทโมะกำลังจุ๊บแก้มเธออยู่ก็ตกใจและผลักออกในทันที
“นี่ ไอบ้า ฉวดโอกาส โธ่”แก้วพูดและหันกลับมามองร้านขายเครื่องประดับ
“อยากได้อะไรหรือเปล่า”โทโมะถามขึ้น แก้วหันไปมอง
“ปล้าววว ไม่อยากได้อะไรเลยไปเหอะหิวข้าว”แก้วรีบเปลี่ยนประเด็นก่อนที่จะดึงมือฟาง แต่โทโมะเริ่มรู้นิสัยแก้วก็เลยดึงมือไว้
“อะไรนักหนา หิวแล้วนะ”โทโมะไม่พูดอะไรดึงมือแก้วเข้าไปในร้านแก้วยังไม่ปล่อยมือฟาง ฟางเลยโดนพ่วงเป็นรถไฟตามไปในร้าน ป๊อปปี้ส่ายหัวเบาๆและเดินตามเข้าไป
“อยากได้อะไร”โทโมะถามแก้วที่ดูจะตาค้างในร้าน…………
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ขอบคุณสำหรับคนที่อ่านนะคะ แต่ก็ขอโทดนะคะ
ที่แต่งไม่ค่อยเต็มที่พอดีมือเจ็บหนะค่ะ ยังไงก็รักคนอ่านเหมือนเดิมน้า
Muah!!